Ο Ευάγγελος Κήπου γεννήθηκε στην Καλλιθέα Πιερίας, το 1957. Είναι επιχειρηματίας και διατηρεί εμπορική, τουριστική, κατασκευαστική και μεσιτική επιχείρηση. Είναι μέτοχος σε σειρά κατασκευαστικών και τουριστικών εταιρειών. Παράλληλα, είναι αγρότης και παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας. Έχει τιμηθεί με το χρυσό μετάλλιο του Ναυτικού Ομίλου Κατερίνης και υπήρξε παίκτης ποδοσφαιρικών ερασιτεχνικών σωματείων όλων των κατηγοριών. Διετέλεσε Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου αγροτικού συνεταιρισμού και Υπεύθυνος Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη Νομαρχιακή Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας Πιερίας. Υπήρξε εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΨΙΜΠΟ Πιερίας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου Κατερίνης. Επί σειρά ετών είναι ενεργό κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας στην Καλλιθέα και γενικότερα στον Νομό Πιερίας. Έχει βραβευθεί για την προσφορά του από διάφορα φιλόπτωχα ιδρύματα, πολιτιστικούς συλλόγους και την Εκκλησία. Είναι ιδρυτής του Συλλόγου Γρεβένης, ενός τουριστικού οικισμού στην παραλία της Καλλιθέας. Είναι παντρεμένος με την Παρασκευή Κουκιώτου και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Νικόλαος Κήπου και γεννήθηκε στο Ζιάζιακο του νομού Πιερίας. Το χωριό διαλύθηκε επί Τουρκοκρατίας και οι κάτοικοί του διασκορπίστηκαν σε επτά χωριά: τον Λόφο, τη Ράχη, το Μοσχοχώρι, τα Φωτεινά, τον Έλαφο, τον Μοσχοπόταμο, τη Βρία και τη Λαγόραχη.
Ο Νικόλαος Κήπου, έως το 1967, διατηρούσε διπλό επίθετο και λεγόταν Νικόλαος Ζήσης ή Κήπου. Οι αρχές τότε του επέβαλλαν να κρατήσει ένα επίθετο και κράτησε το Κήπου, λόγω των αισθημάτων ευγνωμοσύνης που ένιωθε για τον παππού του που τον μεγάλωσε. Παντρεύτηκε την Παρασκευή, με καταγωγή από το Ζιάζιακο. Το ζευγάρι απέκτησε οκτώ παιδιά, από τα οποία επέζησαν τα τρία. Τα υπόλοιπα παιδιά πέθαναν σε μικρές ηλικίες από ελονοσία. Τα παιδιά που επέζησαν ήταν ο Ιωάννης, πατέρας του βιογραφούμενου, ο Γιώργος και η Χρυσούλα.
Ο Νικόλαος Κήπου πολέμησε κατά των Τούρκων. Πέθανε σε νεαρή ηλικία, όπως και η γυναίκα του, Παρασκευή. Τα παιδιά μεγάλωσαν με την αδερφή του Νικόλαου Κήπου, Ελένη.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Ιωάννης Κήπου, γεννήθηκε το 1907 στην Καλλιθέα, όπου και έζησε ολόκληρη τη ζωή του.
Η Καλλιθέα είναι κωμόπολη της Πιερίας και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Παραλίας, του οποίου είναι και έδρα. Βρίσκεται σε εύφορη περιοχή, ανατολικά της Κατερίνης, κοντά στις ακτές του Θερμαϊκού Κόλπου. Η απόστασή της από την Πιερική πρωτεύουσα είναι 8 χιλιόμετρα. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία και ειδικότερα η παραγωγή ροδάκινων, μήλων, δημητριακών και ακτινιδίων. Οι κάτοικοι, που σήμερα ανέρχονται περίπου στους 4.000, εκ των οποίων ψηφίζουν οι 3.000, είναι ντόπιοι και πρόσφυγες από τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη. Ασχολούνται, επίσης, με τον τουρισμό και το εμπόριο. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Άγιος Στυλιανός (1970), με το παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Υπάρχουν, επίσης, ο ναός του Αγίου Νικολάου (1827) με το παρεκκλήσι των Αγίων Νικολάου, Ραφαήλ και Ειρήνης και το ξωκλήσι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Η επέκταση του Αγίου Νικολάου έγινε από τον παππού Ζάχο (Μπουσμπουκίδης), που έφερε την καμπάνα από την Κωνσταντινούπολη το 1900. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού είναι Βρωμερή. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την ονομασία και την προέλευσή της. Η επικρατέστερη, την οποία αναφέρει ο Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης Παρθένιος, είναι ότι κάποτε το κύριο είδος καλλιέργειας ήταν η βρώμη, εξ ου και η ονομασία Βρωμερή. Μια ακόμα εκδοχή λέει ότι η Βρωμερή πήρε την ονομασία της από τον Βρομερό (βρομερός=τρομερός), Βασιλιά της Μακεδονίας. Ο οικισμός μετονομάστηκε σε Καλλιθέα το 1950. Όταν η Βασίλισσα Φρειδερίκη ήρθε στο χωριό για να εγκαινιάσει το Δημοτικό Σχολείο του, της άρεσε η θέα του χωριού και το ονόμασε Καλλιθέα. Επίσης, έδωσε σε όλες τις ανύπαντρες κοπέλες του χωριού «βιβλιάρια προικός» με 1.000 δραχμές. Τον Ιούλιο του 1780 έφτασε στην Καλλιθέα ο Γάλλος περιηγητής Sonnini. Ο ίδιος αναφέρει ένα χωριό με ωραία κτιστά πέτρινα σπίτια, με μεγάλες αυλές και κήπους, με οπωροφόρα δέντρα και κηπευτικά που ζήλεψε και θα ήθελε να περάσουν στη γαλλική κουζίνα. Την περίοδο της Κατοχής από τους Ναζί, οι κάτοικοι φιλοξένησαν Νεοζηλανδούς στρατιώτες, οι οποίοι στρατοπέδευαν στην Παναγία της Περίστασης. Στο χωριό υπάρχει μνημείο πεσόντων στο σχολείο και την κεντρική πλατεία. Επίσης, υπάρχουν τρεις διατηρητέες και παραδοσιακές κατοικίες από την εποχή της Τουρκοκρατίας, του Μπέη και του τσέλιγκα Φωτόπουλου. Το χωριό διαθέτει αθλητικό και πολιτιστικό σύλλογο, καθώς και Σύλλογο Ποντίων. Οι κάτοικοι μιλούν για ένα πεύκο που υπάρχει μέσα στον κάμπο εδώ και τετρακόσια χρόνια και σύμφωνα με τον θρύλο «όποιος πήγε να τον κόψει, μαρμαρώθηκε».
Η αρχική τοποθεσία του χωριού ήταν ορεινότερη. Στην Καλλιθέα έγινε αναδιανομή της γης ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό και τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που έζησε στιγμές «εμφυλίου». Η Πολιτεία επενέβη και μοίρασε τη γη στα τέσσερα: 1) 3.000 στρέμματα από το Χρυσοβελόνι και το Μπεάτικο (του Μπέη) δόθηκε στους πρόσφυγες και σε ανάπηρους πολέμου. Οι ντόπιοι δεν είχαν δεχτεί τη γη αυτή, γιατί δεν ήθελαν να πληρώσουν δύο λίρες στον Μπέη και πίστευαν ότι θα τους τα έδινε το κράτος δωρεάν. 2) 4.500-5.000 στρέμματα στην Κοινότητα Παραλίας Κατερίνης (παλιά ονομασία Βρωμερόσκαλα). 3) 11.000 στρέμματα στην Κοινότητα Περιστάσεως, τα οποία δόθηκαν στους πρόσφυγες Θρακιώτες που ήρθαν από την Περίσταση της Μικράς Ασίας. 4) Τα υπόλοιπα 18.000-19.000 στρέμματα έμειναν στην Κοινότητα Καλλιθέας. Η Καλλιθέα χαρακτηρίζεται ως «ο Παράδεισος της Πιερίας». Στο χωριό, σήμερα, το 60% του πληθυσμού είναι ντόπιοι, 25% Πόντιοι, 15% Θρακιώτες και 2% Βλάχοι. Η Καλλιθέα έχει αδελφοποιηθεί με δύο πόλεις της Βουλγαρίας, δύο πόλεις της Τουρκίας και μία πόλη της Ρουμανίας.
Ο Ιωάννης Κήπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και επί δεκαεπτά χρόνια υπηρέτησε ως Αγροφύλακας. Κατόπιν εργάστηκε ως καφετζής και στη συνέχεια ήταν ιδιοκτήτης της ψησταριάς «Γιαννάκος». Παράλληλα, ασχολούνταν με αγροτικές εργασίες.
Ο Ιωάννης Κήπου παντρεύτηκε τη Σταυρούλα Τσέτσιλα, με καταγωγή από τη Ρητίνη Πιερίας.
Η Ρητίνη είναι η έδρα και το μεγαλύτερο χωριό του Δήμου Πιερίων του Νομού Πιερίας. Είναι κτισμένη στους πρόποδες των Πιερίων, σε υψόμετρο 550 μέτρων, με καταπληκτική θέα προς την πεδιάδα της Κατερίνης, τις ψηλές κορυφές του Ολύμπου, τον Θερμαϊκό Κόλπο ως την Χαλκιδική και τη θάλασσα του Αιγαίου. Η Ρητίνη είναι ο παλαιότερος οικισμός του Δήμου και φιλοξενεί το σύνολο των δημοσίων και δημοτικών υπηρεσιών, καθώς και τις περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναι στον Δήμο. Το χωριό έχει πάρει το όνομά του από την εκμετάλλευση του ρετσινιού των πεύκων που υπήρχαν στην περιοχή. Η πρώτη του ονομασία ήταν «Ρητίνια». Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο οικισμός υπάρχει στην περιοχή τουλάχιστον από το 1600, χρόνο κτίσης της εκκλησίας της Κοίμησης Θεοτόκου, που βρισκόταν στη θέση της σημερινής ομώνυμης εκκλησίας. Σε διάφορες περιοχές του οικισμού και κυρίως στην ανατολική παλιά συνοικία, υπάρχουν ακόμη δείγματα παλαιών πέτρινων διώροφων σπιτιών. Επί Τουρκοκρατίας, το χωριό ήταν τσιφλίκι Τούρκου μπέη που διέμενε στη Βέροια. Οι κάτοικοι αγόρασαν το τσιφλίκι και το μετέτρεψαν σε κεφαλοχώρι. Μέχρι το 1929, που έγινε η πρώτη επίσημη απαλλοτρίωση του κτήματος του μπέη, η μέτρηση και η αποτύπωσή του από κρατικό συνεργείο, κανείς δεν είχε γη στην κατοχή του. Η περιοχή αυτή ήταν το καταφύγιο των Ελλήνων κλεφτών και αρματολών σε όλες τις εποχές των ανταρσιών, από τον 18ο αιώνα μέχρι την ένδοξη είσοδο του ελληνικού στρατού το 1912. Κατά τον Μακεδονικό αγώνα του 1905-1906 εναντίον των Ρουμανοβουλγάρων, το χωριό «Ρητίνια» υπήρξε το κρησφύγετο των Ελλήνων ανταρτών, με τους οποίους συνεργάστηκαν οι φιλοπάτριδες Ρητινιώτες. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου ήταν το επιχειρησιακό κέντρο και ο τόπος συνάντησης και φιλοξενίας των ένοπλων σωμάτων. Από τη Ρητίνη διακρίθηκαν οι Μακεδονομάχοι οπλαρχηγοί Γεώργιος Θωμόπουλος (καπετάν Γκόγκος) και Βασίλειος Θωμόπουλος. Μέσα στο χωριό υπάρχουν δύο μεγάλες εκκλησίες, της Κοιμήσεως Θεοτόκου και της Αγίας Τριάδας, δίπλα στα παλιά νεκροταφεία ο Άγιος Αθανάσιος και ανατολικά ο μονόχωρος ναός του Αγίου Γεωργίου. Έξω από το χωριό, προς τα βόρεια και στα αριστερά του δρόμου για το Ελατοχώρι, υπάρχει η εκκλησία της «Παλαιοπαναγίας». Βορειοανατολικά του χωριού βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, ενώ λίγο νοτιότερα το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Στη θέση της «Παλιόχωρας» έχει αναστηλωθεί ο ιερός ναός του Αγίου Κωνσταντίνου. Υπάρχουν, επίσης, πολλά εκκλησάκια, όπως το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην είσοδο του χωριού, ο Αϊ Νικόλας και η Αγία Βαρβάρα στην έξοδό του. Αξιόλογο κτίσμα είναι και το παλιό σχολείο δίπλα στο Δημαρχείο, που έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα στην περιοχή των Πιερίων.
Εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο χωριό όλους τους μήνες του χρόνου. Έτσι, την ημέρα της Υπαπαντής του Χριστού, έπειτα από την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ακολουθούν παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια στο προαύλιο της εκκλησίας. Την ημέρα του Αγίου Πνεύματος γίνεται τοπικό πανηγύρι. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, γίνεται λαϊκό γλέντι και την επόμενη μέρα λαμβάνει χώρα το έθιμο του καψίματος της ρόκας. Στο έθιμο αυτό, γυναίκες χορεύουν τον διπλωτό χορό, τραγουδώντας τραγούδια της γιορτής. Η μεγαλύτερη πορεύεται με το ρόκα γνέθοντας μαλλί. Σε κάποια στιγμή η ρόκα πιάνει φωτιά και ακολουθεί κυνηγητό και διάλυση του χορού. Το έθιμο ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας και σε τέχνασμα που, όπως πιθανολογείται, μηχανεύτηκαν οι γυναίκες για να πετύχουν τη σωτηρία των αιχμάλωτων αγωνιστών.
Ο Ιωάννης και η Σταυρούλα Κήπου, το γένος Τσέτσιλα, απέκτησαν από τον γάμο τους οκτώ παιδιά. Την Παρασκευή, τον Νικόλαο, τον Κωνσταντίνο, την Αικατερίνη, τον Βασίλη, τον Θωμά, τον Θεοχάρη και τον βιογραφούμενο Ευάγγελο.
Ο Ιωάννης Κήπου συμμετείχε στην εκρίζωση του δάσους στην Καλλιθέα, προκειμένου να γίνουν καλλιεργήσιμα χωράφια. Επίσης, συμμετείχε στην πολιτοφυλακή, σκοπός της οποίας ήταν να φυλάσσει το χωριό από τους Γερμανούς και τους αντάρτες που έκαναν παιδομάζωμα. Το διάστημα 1940-1949, ελάχιστες φορές κοιμήθηκε στο σπίτι του. Κοιμόταν στα δάση, με την ιδιότητα του Αγροφύλακα και οργάνωνε την πολιτοφυλακή. Ο Ιωάννης Κήπου πέθανε το 1989 και η Σταυρούλα Κήπου το 1995.
Από το σόι του πατέρα του βιογραφούμενου, Ιωάννη Κήπου, υπάρχει θύμα στο Αλβανικό Μέτωπο και ένα θύμα στον πόλεμο της Κορέας.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά της μητέρας του, ονομαζόταν Κωνσταντίνος Τσέτσιλας, γεννήθηκε και έζησε στη Ρητίνη Πιερίας. Ήταν τσέλιγκας-κτηνοτρόφος. Παντρεύτηκε την Παναγιώτα, με καταγωγή από τη Ρητίνη και από τον γάμο τους απέκτησαν έξι παιδιά. Τον Βασίλειο, τον Νικόλαο, τον Γεώργιο, την Παναγιώτα, τον Αθανάσιο και τη Σταυρούλα, μητέρα του βιογραφούμενου. Ο Κωνσταντίνος Τσέτσιλας έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες εναντίον των κατακτητών.
Ο βιογραφούμενος, Ευάγγελος Κήπου, γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1957 στην Καλλιθέα Πιερίας. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στην Καλλιθέα, όπου παρακολουθεί σχολείο. Ο ίδιος αναφέρει ότι «από την αναδιανομή, πολλοί κάτοικοι ένιωσαν αδικημένοι. Γι’ αυτό ξερίζωσαν τα δάση, τα μετέτρεψαν σε καλλιεργήσιμη γη, καθώς υπήρχαν έλη. Τα καλύτερα κτήματα, τότε, τα πήραν οι πρόσφυγες. Επίσης, θυμάται ότι «στην Καλλιθέα το ρεύμα και το νερό ήρθαν επί δικτατορίας». Για τον ίδιο, οι Πρόεδροι που βοήθησαν στην ανάπτυξη της Καλλιθέας ήταν οι κ. κ. Δημήτριος Μιχαλόπουλος και Ευάγγελος Κεραμυδιώτης, ενώ σημαντική προσωπικότητα του χωριού είναι ο επί πενήντα πέντε έτη ιερέας, Κωνσταντίνος Κωστόπουλος.
Ο Ευάγγελος Κήπου από την ηλικία των εννέα ετών άρχισε να εργάζεται για το χαρτζιλίκι του. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας και οι ανάγκες ήταν μεγάλες. Μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών, εργαζόταν σαν σερβιτόρος και μετά πήγε να μάθει την τέχνη του επιπλοποιού. Σύντομα κατάλαβε πως δεν του άρεσε αυτό το επάγγελμα, αλλά δεν ήθελε και να σπουδάσει. Έτσι, αποφάσισε να δουλέψει για δύο χρόνια σε αγροτικές εργασίες και στην οικοδομή. Παράλληλα, τα βράδια εργαζόταν σαν σερβιτόρος στην ταβέρνα του πατέρα του. Κατόπιν, για διάστημα δύο ετών, αναλαμβάνει ο ίδιος την ταβέρνα και την οικογενειακή κτηματική περιουσία. Πριν γίνει είκοσι ετών, αποφασίζει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Υπηρετεί ως τσολιάς στην Προεδρική Φρουρά και στην ασφάλεια υψηλών προσώπων, επί προεδρίας Κωνσταντίνου Τσάτσου. Επίσης, υπηρέτησε στη Λέσχη Αξιωματικών Θεσσαλονίκης. Όταν απολύθηκε από τον στρατό, επέστρεψε στην Καλλιθέα και ασχολήθηκε με τη γεωργία και την παραδοσιακή οικογενειακή ταβέρνα με την επωνυμία «Γιαννάκος».
Ο Ευάγγελος Κήπου παντρεύτηκε την Παρασκευή Κουκιώτου, του Νικολάου, με καταγωγή από την Καλλιθέα. Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Νίκο και τον Βασίλη.
Ο Ιωάννης Κήπου γεννήθηκε το 1982 και είναι απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων και πλέον είναι ξενοδόχος, Παντρεύτηκε την Ευθυμιάδου Βαλεντίνα και απέκτησαν ένα παιδί, την Κήπου Αναστασία.
Ο Νίκος Κήπου γεννήθηκε το 1984 και είναι απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων. Πλέον είναι επιχειρηματίας (Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κι Μεσιτικές-Κατασκευαστικές Υπηρεσίες). Παντρεύτηκε την Μπράτοβα-Κήπου Ντιάνα-Βερονίκη (Brathova Diana) και απέκτησαν ένα παιδί, την Παρασκευή-Ιωσηφίνα.
Ο Βασίλης Κήπου, απόφοιτος Τεχνικού Λυκείου με ειδίκευση στα Δομικά Έργα, πλέον είναι ξενοδόχος. Παντρεύτηκε την Αναστασία Ψοροζίδου και απέκτησαν τρία παιδιά, την Παρασκευή, τη Σοφία και τον Ευάγγελο.
Σήμερα, ο βιογραφούμενος Ευάγγελος Κήπου είναι επιχειρηματίας και διατηρεί εμπορική, τουριστική, κατασκευαστική και μεσιτική επιχείρηση. Είναι μέτοχος σε σειρά κατασκευαστικών και τουριστικών εταιρειών. Παράλληλα, είναι αγρότης και παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας.
Ο βιογραφούμενος από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, καθώς από την ηλικία των 9 ετών έκανε κολύμβηση, ενώ στην ηλικία των 12 ετών τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Ναυτικού Ομίλου Κατερίνης από τον Στυλιανό Παττακό (1969-1970) και υπήρξε παίκτης ποδοσφαιρικών ερασιτεχνικών σωματείων όλων των κατηγοριών. Πάντα προσέφερε την αμοιβή του στο σωματείο. Ο ίδιος είναι χορηγός σε διάφορα φιλόπτωχα ιδρύματα, συλλόγους, εκκλησίες πολιτιστικούς συλλόγους και μεμονωμένες οικογένειες.
Ο Ευάγγελος Κήπου, το 1980, υπήρξε Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου αγροτικού συνεταιρισμού. Το 1982, ήταν υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος, ο νεότερος σε ηλικία στην Ελλάδα. Εκλέχτηκε δεύτερος, με διαφορά δύο ψήφων από τον πρώτο. Την περίοδο 1986-1990, ήταν υποψήφιος Πρόεδρος της Κοινότητας Καλλιθέας και έχασε τις εκλογές για δώδεκα ψήφους. Την περίοδο 1990-1994 έθεσε και πάλι υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Κοινότητας Καλλιθέας και έχασε με διαφορά επτά ψήφων.
Ο Ευάγγελος Κήπου, από το 1994 έως το 1998, διετέλεσε Υπεύθυνος Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη Νομαρχιακή Επιτροπή Πιερίας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Υπήρξε, το διάστημα 1998-2002, υποψήφιος Δήμαρχος Παραλίας Κατερίνης, όπου έχασε τις εκλογές για σαράντα επτά ψήφους. Το 2002 εκτίθεται στις δημοτικές εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος Δήμαρχος. Ο συνδυασμός του βγήκε τρίτος σε ψήφους και στήριξε, στη συνέχεια, τον συνδυασμό της Νέας Δημοκρατίας. Κατόπιν, διετέλεσε Αντιδήμαρχος. Στις εκλογές του 2006-2010, έθεσε ξανά υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος Δήμαρχος και πήρε ξανά το ίδιο ποσοστό.
Ο βιογραφούμενος για το διάστημα 2010-2014 ήταν υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Καλλιθέας και εκλέχτηκε. Έως σήμερα, είναι Πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Καλλιθέας, που είναι έδρα του πρώην Δήμου Παραλίας.
Ο Ευάγγελος Κήπου διετέλεσε εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΨΙΜΠΟ Πιερίας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου Κατερίνης. Επί σειρά ετών, είναι ενεργό κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας στην Καλλιθέα και γενικότερα στον Νομό Πιερίας. Από το 1980 έως το 1983, διετέλεσε ιδρυτής και μέλος της τοπικής επιτροπής οργάνωσης Νέας Δημοκρατίας Καλλιθέας. Από το 1984 έως το 1985 διετέλεσε Πρόεδρος ΕΠΕΝ Νεολαίας Πιερίας, κατά τη διάρκεια των ευρωεκλογών. Από το 1986 έως το 2004, ήταν μέλος της ΝΟΔΕ Νέας Δημοκρατίας Πιερίας.
Ο βιογραφούμενος ίδρυσε το Σύλλογο Γρεβένης, έναν τουριστικό οικισμό στην παραλία της Καλλιθέας, με ογδόντα μέλη και τριάντα ξενοδοχειακές μονάδες στην Παραλία Καλλιθέας. Επίσης, έχει διατελέσει επί σειρά ετών Πρόεδρος και μέλος διάφορων ελεγκτικών-εξελεγκτικών επιτροπών.
Ο Ευάγγελος Κήπου έχει βραβευτεί για την προσφορά του από διάφορα φιλόπτωχα ιδρύματα, πολιτιστικούς συλλόγους και την Εκκλησία.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο βιογραφούμενος, με διάφορες ιδιότητες, υπήρξε διοργανωτής και επικεφαλής σειράς κοινωνικών και κομματικών εκδηλώσεων. Ο ίδιος έχει βραβεύσει επώνυμους και ανώνυμους. Μεταξύ αυτών, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1987), ως αρχηγό της αντιπολίτευσης. Την Υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη, τον Υπουργό Πάνο Παναγιωτόπουλο, τον Υπουργό Βασίλη Μιχαλολιάκο, τον Υπουργό και Γραμματέα Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τον Υφυπουργό Γεώργιο Κωνσταντόπουλο, τον Γραμματέα Αθλητισμού Κωνσταντίνο Κουκοδήμο και τους βουλευτές κ.κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη, Κώστα Καραμανλή, Έλενα Ράπτη, Αθανάσιο Βελίκη, Αντώνιο Καρπούζα, Θεόδωρο Μήτρα, Νικόλαο Κάκκαλο, Ευάγγελο Πολύζο, Σοφία Βούλτεψη. Επίσης, έχει βραβεύσει τους δημοσιογράφους Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, για εκπομπή του σχετικά με τις παράνομες ελληνοποιήσεις σε κομματική εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας, Τέρενς Κουίκ, Σόλωνα Αραμπατζή, Ιωάννη Τσιμπονίδη, υπέρ των συμφερόντων των αγροτών. Επίσης, βράβευσε τους αθλητές Κώστα Καρυώτη, Ολυμπιονίκη, και Μάκη Κυπαρίσση, που κατάγονται από την περιοχή, καθώς και τον πρώην Νομάρχη, κύριο Παπαστεργίου. Τέλος, έχει βραβεύσει και πολλούς ανθρώπους που έχουν προσφέρει στην τοπική κοινωνία.