O Σταύρος Σταυρακάκης γεννήθηκε στο χωριό Ανατολή Ιεράπετρας Λασιθίου Κρήτης, το 1953. Είναι συνταξιούχος Δικαστικός Επιμελητής (από το 2016). Είναι παντρεμένος από το 1977 με τη Χρύσα (Χρυσή) Λουτριανάκη του Δημητρίου και της Μαρίας, επίσης συνταξιούχο Δικαστική Επιμελήτρια (από το 2019) και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, τον Ιωάννη και τη Μαρία και τέσσερα εγγόνια.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Ιωάννης Σταυρακάκης, γεννήθηκε στην Ανατολή το 1927. Η Ανατολή είναι χωριό του Νομού Λασιθίου και υπάγεται στον Δήμο Ιεράπετρας. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 600 μ., στις νότιες πλαγιές του όρους Δίκτη με πανοραμική θέα προς το Λιβυκό Πέλαγος (ήδη μετονομαζόμενο σε Νότιο Κρητικό Πέλαγος). Βρίσκεται γύρω στα 17 χλμ. βορειοδυτικά της Ιεράπετρας. Είναι χωριό του Ανατέλλοντος ηλίου όπως δηλώνει το όνομά του και προέρχεται από το ρήμα «ανατέλλω», που σημαίνει «αναφαίνομαι υπέρ τον ορίζοντα», δηλαδή «ανεβαίνω πάνω από τον ορίζοντα με συνέπεια να φαίνομαι». Οι αχτίνες που χρυσίζουν, φωτοδοτούν την Ανατολή, τους μετέωρους βράχους, τον Τίμιο Σταυρό, τις Δρυγιές, τα Καρκάσα και δίνουν την εντύπωση ότι ο ήλιος συνεχώς ανατέλλει. Το κλίμα στο χωριό είναι το καλύτερο της Ελλάδος. Απόδειξη αυτού είναι ότι ήταν το μοναδικό σημείο στην Ελλάδα που δεν είχε κανέναν φυματικό, όταν η φυματίωση θέριζε όλη τη χώρα.
Παλιό, ιστορικό, παραδοσιακό χωριό, που τα σπίτια του είναι ορατά από τον κάμπο σαν λευκά περιστέρια, φωλιασμένα στο οχυρό βουνό της Ανατολής. Τόπος προνομιακός, των λογίων, των Νοταρίων, των καθηγητών Πανεπιστημίου με σπουδαία Ιστορία και πολιτισμό. Τη δεκαετία του ’70 οι περισσότεροι κάτοικοι της Ανατολής κατέβηκαν στον κάμπο και ασχολούνται με τις θερμοκηπιακές καλλιέργειες. Ίδρυσαν μαζί με κατοίκους από άλλα χωριά τους συνοικισμούς Στόμιο, Νέα Ανατολή, Αμμουδάρες. Στην περιοχή της Ανατολής εγκαταστάθηκαν οι Ενετοί στις αρχές του 11ου αιώνα, εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης. Το χωριό αναφέρεται ως “Anatoli” από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι (1577), “Anatoli et Callogerus” (1583) στην απογραφή του Καστροφύλακα και “Anatoli” (1630) στον Φραντσέσκο Βασιλικάτα. Οι Ενετοί, για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους αλλά και να κατοπτεύουν την ανοικτή θάλασσα στο Λιβυκό, έχτισαν πύργο στην Ανατολή, ο οποίος είναι γνωστός στις μέρες μας ως «Ο Πύργος του Λακέρδα στο Τειχιό». Για τον Πύργο της Ανατολής αναφέρει ο Ιταλός ιστοριοδίφης Τζουζέπε Γκερόλα, ο οποίος επισκέφθηκε την Κρήτη στις αρχές του 20ού αιώνα. Το 1583 μαζί με τους Καλογέρους είχε 666 κατοίκους. Σήμερα υπάρχει ερειπωμένος ο Πύργος του Ενετού φεουδάρχη βόρεια του χωριού. Η Ανατολή ανέδειξε σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους όπως τον Αντώνιο Δαμιλά, κωδικογράφο και τυπογράφο, τον Νείλο Δαμιλά, λόγιο Ιερομόναχο στη Μονή Καρκασίων, τον Δημήτριο Δαμιλά, αδελφό του Αντωνίου, κωδικογράφο και τυπογράφο στο Μιλάνο, που το 1476 εξέδωσε την «Ελληνική Γραμματική». Τον Άνθιμο Ντόνο, τον Ιωάννη Ολόκαλο, που τα νοταριακά του έγγραφα εκδόθηκαν πρόσφατα. Είναι λοιπόν σπουδαίο πνευματικό κέντρο η Ανατολή, με σχολείο στην Ενετοκρατία και κρυφό σχολείο στην Τουρκοκρατία. Έπειτα από την κατάληψη της Κρήτης από τους Οθωμανούς (1669), η Ανατολή κατάφερε να επιβιώσει και έγινε κεφαλοχώρι. Το 1634 αναφέρεται ως Anatoli με 44 χαράτσα, σύμφωνα με την τουρκική απογραφή, ενώ σε κατοπινή απογραφή του 1834 τη βρίσκουμε Anatolé με 60 οικογένειες. Κατά την Επανάσταση του 1821, οι Ανατολιώτες έλαβαν μέρος ενεργά και πολλοί από αυτούς σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους. Στις επαναστάσεις του 1866-69 και του 1878 έλαβαν μέρος πολλοί αγωνιστές που κατάγονταν ή γεννήθηκαν στην Ανατολή. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο οπλαρχηγός Εμμανουήλ Λακέρδας, ο Ιάκωβος Μαχαιράς (Καπετάν Γιακουμής), ο Αθανάσιος Μπαρμπεράκης (Καπετάν Θανάσης), ο Γεώργιος Μπεκιάρης (Καπετάν Μπεκιάρης) και τα αδέρφια Γερακιανάκηδες (που ανήκαν στην ομάδα του Λακέρδα). Πολλά τα εκκλησιαστικά της μνημεία, οι Μονές, οι μεγάλης τέχνης Βυζαντινές εικόνες (όπως η εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και ο Ναός των Δώδεκα Αποστόλων στα νοτιοδυτικά του χωριού) και τα βυζαντινά μοναστήρια του 15ου αιώνα που χτίστηκαν από τον λόγιο αντιρρητικό ιερομόναχο Νείλο Δαμιλά. Στο κέντρο της Ανατολής βρίσκεται ο Προφήτης Ηλίας. Ο Ναός των Αγίων Πάντων, εκτός από βυζαντινές εικόνες διαθέτει και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Επίσης, σημαντικός είναι και ο ναός της Άνω Παναγίας (εκεί ήταν το παλιό νεκροταφείο) και της Κάτω Παναγίας, που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και έχει τοιχογραφίες αλλά και μια ταφική πλάκα στο δάπεδο με σύμβολα άρχοντα. Από την Ανατολή κατάγεται ο ονομαστός αείμνηστος βιολάτορας της Ανατολικής Κρήτης Παντελής Μπαριταντωνάκης. Αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε πλήρη κώφωση και όμως έπαιζε το βιολί χωρίς κανένα πρόβλημα. Τη δεκαετία του 1960, η Ανατολή απαριθμούσε 1.800 κατοίκους. Σήμερα (2021), έχει 100 περίπου, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Το 1993 ιδρύθηκε ο Πολιτιστικός και Φυσιολατρικός Σύλλογος Ανατολής, ο οποίος δραστηριοποιείται με πολλές εκδηλώσεις, όπως η Γιορτή Φασολάδας την Καθαρά Δευτέρα, τα Καζανέματα (προσφορά ρακής), τα Τελαλήματα και το Τρατάρισμα Μελιού στην Παναγία του Βαρύ, αναβιώνοντας ένα παλαιό έθιμο.
Ο Ιωάννης Σταυρακάκης, ο πατέρας του βιογραφούμενου, φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο Ανατολής και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ιεράπετρα. Σε ηλικία δεκατεσσάρων (14) ετών άρχισε να εργάζεται ως παραγιός σε τσαγκαράδικο. Εκείνη την εποχή, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ως έφηβος, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Του έδιναν σημειώματα τα οποία μετέφερε στους αντάρτες, κρύβοντάς τα στο σαμάρι του γαϊδάρου του πατέρα του και είχε πάντα την αγωνία να φτάσουν τα γράμματα έγκαιρα και να μην τα βρουν οι Γερμανοί σε έλεγχο. Μεγαλώνοντας άνοιξε μαγαζί-τσαγκαράδικο με τον αδελφό του Νικόλαο που ήταν μεγαλύτερος κατά 8 χρόνια. Λίγο πριν πάει φαντάρος, σε ηλικία είκοσι (20) ετών, ερωτεύτηκε τη μετέπειτα σύζυγό του Ευτυχία Φεργαδάκη του Ευαγγέλου και της Μαρίας, με καταγωγή επίσης από το χωριό Ανατολή, γεννηθείσα το 1932. Εκείνη ήταν τότε δεκαπέντε (15) ετών. Όταν απολύθηκε από τον στρατό, αφού υπηρέτησε για πολλά χρόνια ‒είχε ήδη τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος‒ επέστρεψε στην Κρήτη και παντρεύτηκε την Ευτυχία.
Μετά τον γάμο, οι γονείς της Ευτυχίας τους έδωσαν ένα δωμάτιο, ένα ανώγειο 15 τ.μ., πάνω από έναν στάβλο. Εκεί εγκαταστάθηκε το ζευγάρι και γεννήθηκε ο βιογραφούμενος, στις 5 Φεβρουαρίου 1953. Στον ίδιο εκείνο μικρό χώρο, ο Ιωάννης Σταυρακάκης έφτιαξε το τσαγκαράδικό του. Δεκαπέντε (15) τ.μ. δωμάτιο ήταν πια και η κατοικία της οικογένειας και το τσαγκαράδικο. Έπρεπε πάση θυσία να κτίσουν το δικό τους σπίτι και αυτό έγινε με μεγάλο κόπο.
Ο βιογραφούμενος θυμάται πως όταν έχτιζαν το σπίτι τους (άρχισαν το 1955 και τελείωσαν το 1957), ο πατέρας του δούλευε ασταμάτητα μέρα νύχτα και η μητέρα του δούλευε στα χωράφια. Κάθε φορά όμως που χρειάζονταν λάσπη οι εργάτες για να κτίσουν με πέτρες το σπίτι, που και σήμερα βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο του χωριού, η μητέρα του με τα πόδια της μάλασσε το χώμα, γιατί τον τελευταίο χρόνο ήταν έγκυος στην αδελφή του και δεν μπορούσε να σκύψει. Μικρός καθώς ήταν ο βιογραφούμενος, τσαλαβουτούσε κι αυτός μαλάσσοντας το χώμα μαζί με τη μάνα του, για να παράγουν λάσπη. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και έπρεπε να γλιτώσουν τον εργάτη και να τελειώσουν όσο γινόταν γρηγορότερα. Το σπίτι τέλειωσε και γεννήθηκε η αδελφή του βιογραφούμενου Μαρία, το 1957. Αμέσως μετά, αρρώστησε ο πατέρας Ιωάννης Σταυρακάκης και η ασθένειά του κράτησε περίπου δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για την οικογένεια. Η μητέρα, μια ηρωίδα της ζωής, αναγκαζόταν να πηγαίνει πέντε ώρες δρόμο, μαζί με τον βιογραφούμενο (αφού δεν είχε πού να τον αφήσει ‒της κρατούσε μόνο το νεογέννητο μια γιαγιά), κατεβαίνοντας από τα βουνά στον Ξηρόκαμπο, που ήταν κοντά στη θάλασσα. Εκεί καλλιεργούσε με φοβερά δύσκολες συνθήκες, υπαίθριες ντομάτες για να βοηθήσει την οικογένειά της.
Ο βιογραφούμενος, παρόλο που ήταν πολύ μικρός, ήδη από τα 7 του χρόνια πωλούσε στους δρόμους του χωριού του, μετά το σχολείο, ένα σωρό λιχουδιές που έφτιαχνε η μητέρα του Ευτυχία. Επίσης είχαν μέλισσες (κυψέλες), όπου πήγαινε στις διακοπές (Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές, τις Κυριακές αλλά και πολλές άλλες μέρες του χρόνου) για να σκοτώνει τους σβούρους και τις σφίγγες που έτρωγαν τις μέλισσες. Επίσης, οι γονείς του άνοιξαν καφενείο δίπλα στο τσαγκαράδικο, όπου καθημερινά σχεδόν βοηθούσε κάνοντας τους καφέδες και όχι μόνο στους πελάτες. Έτσι βοηθούσε όσο μπορούσε την οικογένειά του για να μπορέσει να ζήσει. Από μικρός στα «βάσανα». Θυμάται πως είχαν και ένα πικάπ όπου έβαζε συνέχεια δίσκους να παίζουν και ξεσήκωνε τη γειτονιά.
Ο πατέρας ανάρρωσε αλλά τα προβλήματα της οικογένειας δεν ξεπεράστηκαν επειδή άρχισε η βιομηχανοποίηση των παπουτσιών που ακύρωσε τους τσαγκάρηδες. Εκείνη την εποχή ο βιογραφούμενος ήταν δέκα (10) ετών. Να σημειωθεί ότι το χωριό δεν είχε ρεύμα και οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για φωτισμό λάμπες πετρελαίου, λύχνους και φανάρια με λάδι ή πετρέλαιο. Οι πλούσιοι είχαν φακούς και λουξ. Η οικογένεια τότε (το 1962) αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι που έκτισε με τόσο κόπο και να φύγει από την Ανατολή για να εγκατασταθεί στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου, όπου και άνοιξε κατάστημα ξηρών καρπών και ζαχαρωδών προϊόντων, με τα χρήματα που πήραν από την πώληση του σπιτιού.
Ο Άγιος Νικόλαος είναι η πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου και βρίσκεται στη βόρεια ακτογραμμή της Κρήτης, στη Δυτική πλευρά του κόλπου του Μεραμβέλλου. Η ονομασία του προήλθε από το βυζαντινό εκκλησάκι που βρίσκεται στον όρμο του Αγίου Νικολάου. Παλαιότερη γνωστή ονομασία είναι το Μαντράκι, καθώς υπήρχαν πολλές μάντρες με κατσίκια που ξεχειμώνιαζαν.
Η σημερινή πόλη είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας Λατούς, επίνειο της Λατούς Ετέρας (σημαντική ορεινή πόλη των Δωριέων). Οι δύο πόλεις αποτελούσαν μια διοικητική ενότητα τον 3ο π.Χ. αιώνα, λάτρευαν την ίδια θεότητα, την Ειλειθυία, προστάτιδα των τοκετών κι είχαν ενιαία νομίσματα. Στον Άγιο Νικόλαο υπάρχει η περίφημη Λίμνη Βουλισμένη ( «Λίμνη» για τους Αγιονικολιώτες) και είναι μια μικρή Λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης. Πολλοί αρχαίοι μύθοι αναφέρουν τη Λίμνη, οι αρχαιότεροι από τους οποίους θέλουν τις θεές Αθηνά και Άρτεμη να λούζονται σε αυτή. Με τη Λίμνη συνδέονται δύο αστικοί μύθοι, ότι δεν υπάρχει πυθμένας και ότι η Λίμνη συνδέεται με το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Ο τελευταίος μύθος στηρίζεται στο ότι κατά την τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου, τα νερά της Λίμνης φούσκωσαν και πλημμύρισαν τις γύρω από αυτήν αποθήκες. Στον πυθμένα της λίμνης υπάρχει πολεμικό υλικό που εγκαταλείφθηκε από τους Γερμανούς στρατιώτες προτού αποχωρήσουν στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Στα αξιοθέατα της πόλης, που τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη επισκεψιμότητα, ανήκει και η Σπιναλόγκα, το νησί που άφησαν την τελευταία τους πνοή πολλοί άνθρωποι από λέπρα (χανσενικοί).
Στον Άγιο Νικόλαο έμειναν περίπου δύο χρόνια. Οι δουλειές δεν πήγαιναν καθόλου καλά, καθώς η κοινωνία της πόλης ήταν τότε πολύ φτωχή. Πολλές φορές ο πατέρας Ιωάννης ξενυχτούσε (παρέα με όλη την οικογένεια γιατί υπήρχαν κίνδυνοι), ψαρεύοντας με το καλάμι στη Λίμνη, για να πιάσει μερικά ψάρια και να ταΐσει την οικογένειά του. Υπήρχαν εκεί στη Λίμνη πολλοί που ψάρευαν και πουλούσαν τα ψάρια για να ζήσουν και δεν έβλεπαν με καλό μάτι όποιον πήγαινε να ψαρεύει για να τα τρώει ο ίδιος. Μετά από όλα αυτά, η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ιεράπετρα, τη νοτιότερη πόλη της Ευρώπης.
Η Ιεράπετρα είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης. Είναι επίσης η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του νομού Λασιθίου. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα μακριά από το Ηράκλειο, 240 χιλιόμετρα από τα Χανιά και 36 χιλιόμετρα νότια από τον Άγιο Νικόλαο. Η Ιεράπετρα αποτελεί έναν από τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Κρήτης, εξαιτίας των βραβευμένων παραλιών της (2ο Ευρωπαϊκό βραβείο παραλιών). Σήμερα η πόλη είναι το σπουδαιότερο αστικό κέντρο στη νότια Κρήτη και αποτελεί σπουδαίο εμπορικό κέντρο εξαγωγής αγροτικών προϊόντων -πρώιμων κηπευτικών- προς την Ευρώπη. Στην περιοχή της ανήκουν μερικά από τα σημαντικότερα οικοσυστήματα της ανατολικής Μεσογείου, όπως η νήσος Χρυσή, όπου υπάρχει δάσος από κέδρους (το δένδρο αυτό υπάρχει μόνο εκεί και στον Λίβανο, πουθενά αλλού στον κόσμο), το δάσος του Σελεκάνου, που είναι το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο πευκόδασος στην Κρήτη και τα όρη της Θρυππής με πολύ μεγάλη ποικιλία βοτάνων. Η οικονομία της στηρίζεται κυρίως στην παραγωγή πρώιμων κηπευτικών σε θερμοκήπια και δευτερευόντως στον τουρισμό.
Η ίδρυση της πόλεως χάνεται στα μυθικά χρόνια, όταν την ίδρυσαν οι Κορύβαντες. Η πόλη βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλεως Ιεράπυτνας στη νοτιοανατολική Κρήτη. Κάποτε είχε 150.000 κατοίκους και διέθετε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο. Παλαιότερες ονομασίες της Ιεράπυτνας ήταν Κύρβα, Κάμιρος, Πύτνα και ήταν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Κρήτης, ιδιαίτερα κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Κατά τα αρχαία και ρωμαϊκά χρόνια, η Ιεράπετρα είχε δικό της νόμισμα. Ένα αργυρό δίδραχμο της εποχής του 2ου-1ου αι. π.Χ. φυλάγεται στο Βρετανικό Μουσείο. Η Βενετοκρατία διήρκεσε στην Ιεράπετρα από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα. Το κάστρο «Καλές» χτίστηκε τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας και ισχυροποιήθηκε από τον Φραντζέσκο Μοροζίνι (τον καταστροφέα της Ακρόπολης) το 1626 για να προστατεύει τον μικρό λιμένα, παρόλο που σύμφωνα με ντόπια παράδοση χτίστηκε από τον Γενοβέζο πειρατή Πεσκατόρε το 1212. Τον Ιούλιο του 1798 η Ιεράπετρα συμμετέχει ενεργά στην παγκόσμια ιστορία. Ο Μέγας Ναπολέων, μετά τη μάχη των Πυραμίδων στην Αίγυπτο, εγκαταλείπει τον ηττημένο στρατό του και διανυκτερεύει μια νύχτα στην Ιεράπετρα. Το σπίτι που τον φιλοξένησε υπάρχει ακόμα και συντηρείται από τον Δήμο. Την εποχή της Τουρκικής κατοχής χτίστηκε ένα τζαμί το οποίο υπάρχει ακόμη. Ανάμεσα στα κτίρια εκείνης της εποχής διακρίνεται το Τουρκικό σχολείο που τώρα στεγάζει το Μουσείο Αρχαιοτήτων. Ξεχωριστή θέση σε αυτό έχει το άγαλμα της Περσεφόνης. Η Ιεράπετρα έχει μερικές από τις ομορφότερες και πιο καθαρές παραλίες, όχι μόνο στην Κρήτη αλλά παγκοσμίως. Γι’ αυτόν τον λόγο έχει βραβευτεί από την Ένωση Θαλασσίων και Παρακτίων Περιοχών (EUCC), που εδρεύει στην Ολλανδία, με το Διεθνές Βραβείο Υψηλής Ποιότητας Παραλιών. Αυτό σημαίνει ότι η Ιεράπετρα και με διεθνή πλέον αναγνώριση, συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο με τις 50 πιο ελκυστικές περιοχές της Νότιας Ευρώπης. Οι παραλίες της Ιεράπετρας γενικά έχουν όλες κρυστάλλινα και καθαρά νερά. Γι’ αυτό φροντίζει και το βοριαδάκι που όσο σιγά και αν φυσάει διώχνει όλες τις τυχόν ακαθαρσίες προς την Αφρική. Στην περιοχή της Ιεράπετρας καθώς και λίγο έξω από αυτήν, υπάρχουν πολλά φαράγγια τα οποία είναι από τα ομορφότερα της Κρήτης και πραγματικά αξίζει να τα διασχίσει κανείς. Είναι το φαράγγι με τις κόκκινες πεταλούδες ή φαράγγι Ορεινό, το φαράγγι Μυλωνά, το φαράγγι Σαρακίνας, το φαράγγι Μέσωνα, το φαράγγι Χαυγά. Τα περισσότερα είναι εύκολες διαδρομές μέσα από μονοπάτια, με εξαίρεση το φαράγγι του Χα που χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό για να προχωρήσει κανείς από την εντυπωσιακή είσοδο. Στην Ιεράπετρα κάθε καλοκαίρι διεξάγονται τα «Κύρβεια», κατά τη διάρκεια των οποίων παρουσιάζονται πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα πολιτιστικά δρώμενα. Επίσης έχει ιδρυθεί ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Ιεράπετρας, υποστηρίζοντας έμπρακτα την θεατρική ομάδα του που συνεχώς ανανεώνεται, η οποία έχει πολύ μεγάλη δραστηριότητα όχι μόνο στον Δήμο Ιεράπετρας, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Υπό την αιγίδα του συλλόγου διεξάγεται από το 2010 κάθε χρόνο το φθινόπωρο το «Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας» με τη βοήθεια του Δήμου και των επαγγελματιών της πόλης, με φανταστική επιτυχία σύμφωνα με τις κριτικές και των ειδικών. Επίσης δραστηριοποιείται στην πόλη και ο Θεατρικός Σύλλογος Μικρασιατών και η θεατρική ομάδα του Δήμου, με αξιόλογες παρουσίες. Ακόμα, κάθε χρόνο τον Αύγουστο διεξάγεται το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας με τεράστια επιτυχία. Η Ιεράπετρα διαθέτει πολλούς καλλιτέχνες και ειδικά πολλούς οργανοπαίκτες (λυράρηδες, βιολάτορες κ.ά. όργανα). Ξακουστός βιολάτορας και δάσκαλος είναι ο Νίκος Βαρδάκης με πανελλήνια και διεθνή καριέρα, άξιος συνεχιστής του Παντελή Παριταντωνάκη.
Στην Ιεράπετρα, ο Ιωάννης Σταυρακάκης άνοιξε το 1962 κατάστημα ξηρών καρπών και ζαχαρωδών προϊόντων. Η σύζυγός του Ευτυχία και μητέρα του βιογραφούμενου έχει πολύ μεγάλη συμμετοχή στην επιχείρηση, αφού η ίδια άρχισε να φτιάχνει και να πουλάει στο κατάστημα πεντανόστιμα παραδοσιακά γλυκίσματα όπως ακριβώς τα έφτιαχναν οι νοικοκυρές στο χωριό της την Ανατολή, δηλαδή: ανεβατά κουλούρια με χωριάτικο προζύμι, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, ξεροτήγανα, πατούδα, αμυγδαλωτά, μπισκότα και τα περίφημα γιεραπετρίτικα καλιτσούνια τα οποία διαδόθηκαν μετά από χρόνια σε όλη την Κρήτη και όχι μόνο. Ήταν η πρώτη επαγγελματίας που τόλμησε να παράγει σπιτίσια παραδοσιακά γλυκά και να τα πουλάει. Μέχρι τότε τα σχετικά μαγαζιά (ζαχαροπλαστεία) πουλούσαν μόνο μπακλαβά, κανταΐφι, σάμαλι και μερικοί πουλούσαν και κουραμπιέδες, τίποτα άλλο, ενώ αργότερα ήλθαν και οι πάστες.
Αυτή τη φορά η οικογένεια ρίζωσε για τα καλά και ζει μέχρι σήμερα στην αγαπημένη τους πόλη. Ο Ιωάννης Σταυρακάκης, που έφυγε από τη ζωή το 2018, ήταν άνθρωπος πολύ κοινωνικός και αγαπητός, όπως επίσης και η σύζυγός του Ευτυχία που έγινε πασίγνωστη και ξακουστή με τα νοστιμότατα σπιτίσια γλυκά της. Είχαν πολλούς φίλους που τους στήριξαν και το κατάστημά τους πήγε πολύ καλά. Επιτέλους, είδαν τους κόπους και τα βάσανα που είχε περάσει η φαμίλια τους να αποζημιώνονται. Το ζευγάρι είχε πάντα την αγωνία να φτιάξει κάτι για τα παιδιά τους, πράγμα που κατάφερε. Αγόρασαν ένα οικόπεδο και έφτιαξαν για άλλη μια φορά το δικό τους σπίτι. Έφτιαξαν σπίτια και στα παιδιά τους. Από κει και πέρα η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο και δεν τους έλειψε πια τίποτα.
Ο βιογραφούμενος έζησε τα εφηβικά του χρόνια σε ένα καλό περιβάλλον, έχοντας όλα τα απαραίτητα πράγματα που χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος. Υπήρξε δε και πολύ καλός αθλητής στο ποδόσφαιρο αλλά ειδικότερα στο στίβο (100 μ., 200 μ., μήκος και ύψος), με πολλές πρωτιές. Θυμάται χαρακτηριστικά ότι στο Γυμνάσιο, που ήταν εξατάξιο τότε, έβγαινε σχεδόν πάντα πρώτος στα 100 μέτρα γιατί δεν ελάμβανε μέρος, επίτηδες, σε αυτό το αγώνισμα ο αχώριστος φίλος του και υπεραθλητής Κων/νος Χατζάκης, που κάθονταν μαζί στο πρώτο θρανίο και τα 6 χρόνια στο γυμνάσιο. Ο Χατζάκης έβγαινε σε όλα τα αγωνίσματα πρώτος. Στην τρίτη γυμνασίου, πηδούσε 1,85 μ. ύψος με ψαλίδι. Ήταν φοβερός αθλητής γι’ αυτό και έγινε γυμναστής και υπηρέτησε τα περισσότερά του χρόνια σε σχολεία της Ιεράπετρας. Ο βιογραφούμενος με τον προαναφερόμενο αδελφικό του φίλο συμμετείχαν σε όλες τις ομάδες αθλοπαιδιών του σχολείου (Βόλεϊ, Μπάσκετ και Ποδοσφαίρου). Ακόμα και σήμερα είναι αχώριστοι φίλοι και όπως δηλώνει ο ίδιος, θα τους χωρίσει μόνο ο θάνατος.
Ο βιογραφούμενος, Σταύρος Σταυρακάκης, από μικρός εργαζόταν με τον πατέρα του και τη μητέρα του στην επιχείρησή τους. Αργότερα, το 1976, ανέλαβε ο ίδιος το κατάστημα πάντα βοηθούμενος από τους γονείς του. Δεν ήθελε να ασχοληθεί με τα γράμματα, γιατί δεν του άρεσε ο εγωισμός που επιδείκνυαν οι μορφωμένοι άνθρωποι την εποχή εκείνη. Σύντομα όμως, το 1978, παρέδωσε την επιχείρηση και πάλι στους γονείς του κατά 50% σε ένα έκαστο, επειδή διορίστηκε Δικαστικός Επιμελητής στο Πρωτοδικείο Λασιθίου. Είχε προκύψει κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν επιτρεπόταν να σηκώνει βάρη, γι’ αυτό άφησε το μαγαζί και ασχολήθηκε αναγκαστικά με τα γράμματα. Δηλαδή το «μάθε τέχνη κι άστηνε» το εφάρμοσε ανάποδα. Ο ίδιος δεν μετάνιωσε ποτέ για το επάγγελμα που διάλεξε, γιατί από τη δουλειά του κατάφερε να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους και πολλούς συλλόγους. Ειδικά η συμμετοχή του σε συλλόγους ήταν πολυετής. Διετέλεσε μεταξύ άλλων και Πρόεδρος Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου Ιεράπετρας, στο οποίο ο ίδιος είχε φοιτήσει, ένα παλιό κτίριο δίπλα στην εκκλησία του Σταυρού στο κέντρο της πόλης. Ακόμα, υπηρέτησε με πολλή αγάπη και ζήλο τον κλασικό αθλητισμό με πολυετή προσφορά από το Διοικητικό Συμβούλιο, ως γραμματέας και αντιπρόεδρος, στον πανελληνίως γνωστό σύλλογο με την επωνυμία «Γυμναστικός Σύλλογος Ιεράπετρας ο Λιβυκός».
Από τη δουλειά του, η οποία ήταν ομολογουμένως δύσκολη, δεν απόκτησε κανένα περιουσιακό στοιχείο ‒κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί‒ γεγονός για το οποίο και αυτός και η σύζυγός του νοιώθουν πολύ υπερήφανοι. Αυτός εξάλλου είναι ένας πρόσθετος λόγος που τους συμπαθεί ιδιαίτερα ο κόσμος και αυτό φάνηκε ιδιαιτέρα μετά τη συνταξιοδότησή τους.
Ο ίδιος δηλώνει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και ομολογεί πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ευτυχίας του αλλά και της επιτυχίας του στη ζωή, το οφείλει στην καταπληκτική γυναίκα του, που ήταν και συνάδελφός του και η οποία δραστηριοποιήθηκε σε πολλούς συλλόγους ‒πολιτιστικούς, γονέων και κηδεμόνων, θεατρικούς συλλόγους, κ.ά. Ακόμα και σήμερα (2021), συνεχίζει να είναι ενεργός πολίτης της Ιεράπετρας με πολλές παρουσίες στα κοινά, αλλά και σε κομματικό επίπεδο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν υποψήφιος βουλευτής Ν. Λασιθίου με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο βιογραφούμενος Σταύρος Σταυρακάκης παντρεύτηκε το 1977 τη Χρύσα (Χρυσή) Λουτριανάκη του Δημητρίου και της Μαρίας, γεννημένη το 1957 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Η Χρύσα, σε ηλικία μόλις 19 ημερών, μαζί με τη δίδυμη αδελφή της Ελένη και τους γονείς της, μετακόμισαν στα Χανιά και εγκαταστάθηκαν στη Σούδα. Εκεί η Χρύσα παρέμεινε μέχρι τον γάμο της. Ο πατέρας της, Δημήτριος Λουτριανάκης, γεννήθηκε το 1922 στον Καλόγερο Αμαρίου Ρεθύμνου. Το επάγγελμά του ήταν χωροφύλακας. Ήταν όμως ένας άξιος και δημοκρατικός άνθρωπος, βέρος Βενιζελικός. Δεν έμοιαζε καθόλου στον «χωροφύλακα» της εποχής εκείνης, που τον φοβόταν ο λαός. Όλοι τον σέβονταν. Η μητέρα της, Μαρία Χαραλαμπάκη, περίφημη μοδίστρα την εποχή εκείνη, στάθηκε βράχος δίπλα στον άνδρα της και με τη βελόνα και την κλωστή κατόρθωσαν να κτίσουν από ένα σπίτι στο κάθε τους παιδί. Η Μαρία Χαραλαμπάκη γεννήθηκε το 1936 στο όμορφο χωριό των Χανίων, τον Στύλο Αποκορώνου. Ένα χωριό φημισμένο για τα ψηλά πλατάνια του και τα άφθονα νερά του. Ο ποταμός Κοιλιάρης με τα άφθονα κρυστάλλινα νερά του, περνάει μέσα από το χωριό, προσδίδοντας ιδιαίτερη αξία στο τοπίο.
Ο Σταύρος Σταυρακάκης, όταν παντρεύτηκε ήταν 24,5 ετών και η γυναίκα του 20. Το ζευγάρι έφτιαξε μία θαυμάσια οικογένεια. Απέκτησαν δύο παιδιά: τον Ιωάννη και τη Μαρία. Και τα δύο κατόρθωσαν να σπουδάσουν.
Ο Γιάννης Σταυρακάκης γεννήθηκε το 1978 (το έτος διορισμού του βιογραφούμενου ως Δικαστικός Επιμελητής). Σπούδασε Τεχνολόγος Τροφίμων στο ΤΕΙ Αθηνών και δουλεύει στην Ιεράπετρα. Παντρεύτηκε τη Μαριαλένα Χατζάκη, κοινωνική λειτουργό. Από τον γάμο τους έχουν αποκτήσει μία κόρη, τη Νίκη (2011) και έναν γιο, τον Σταύρο (2015).
Η Μαρία Σταυρακάκη γεννήθηκε το 1981. Σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, δουλεύει στην Ιεράπετρα και παντρεύτηκε τον Γιάννη Κορνιωτάκη, τεχνολόγο γεωπονίας. Από τον γάμο τους έχουν αποκτήσει δύο κόρες: το 2009 τη Χρύσα (Χρυσή) και το 2014 τη Δέσποινα.
Ο βιογραφούμενος, αφού έφτασε να γίνει παππούς, με τέσσερα καταπληκτικά εγγόνια, νοιώθει μεγάλη ευτυχία, όπως και η σύζυγός του Χρύσα. Και οι δύο τους είναι πολύ ικανοποιημένοι γιατί τα παιδιά τους έγιναν χρήσιμοι άνθρωποι και εμπνέουν εμπιστοσύνη στην κοινωνία της Ιεράπετρας. Όλοι έχουν να πουν μία καλή κουβέντα για όλη την οικογένεια.
Σημειώνεται ότι την λίγη περιουσία που του έδωσαν οι γονείς του την έδωσε στα παιδιά του. Το σπίτι του το πατρικό το πούλησε λόγω αναγκών. Μένει στο ενοίκιο και παρ’ όλα αυτά ομολογεί πως από τότε που γνώρισε τη γυναίκα του και έκαναν οικογένεια, η ευτυχία αντί να λιγοστεύει περισσεύει. Ο ίδιος δηλώνει άνθρωπος που αγαπά τους άλλους και τους συγχωρεί. Δεν εξετάζει αν τον αγαπούν οι άλλοι. Νοιώθει πλήρως ικανοποιημένος που έχει μέσα του αγάπη και μπορεί να τη χαρίζει στους άλλους, χωρίς συμφέρον και χωρίς να ζητάει τη δική τους ανταπόδοση. Εξάλλου η αγάπη δεν ζητιέται, ούτε αγοράζεται. Έτσι και μόνο έτσι νοιώθει ευτυχισμένος και γαλήνη στην ψυχή του. Τώρα πια, συνταξιούχοι (από το 2016 ο Σταύρος και από το 2019 η Χρύσα), χαίρονται και απολαμβάνουν τη ζωή, βοηθώντας ταυτόχρονα καθημερινά στο μεγάλωμα και την ανατροφή των τεσσάρων τους εγγονιών. Ο βιογραφούμενος, όπως ο ίδιος δηλώνει, έχει καθημερινά γιορτή, γιατί «απλούστατα κάθε μέρα για τον καθένα μας, είναι η πρώτη μέρα του υπολοίπου της ζωής μας και αξίζει να την γιορτάζουμε».
Και μια συμβουλή από τον βιογραφούμενο προς όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου: «Προσπαθείτε να μην ζηλεύετε. Η ζήλια είναι η μητέρα του μίσους και όλων των κακών και σιγοτρώει πάνω απ’ όλα τον ίδιο τον άνθρωπο που ζηλεύει. Όποιος ζηλεύει δεν θα συναντήσει ποτέ την πραγματική ευτυχία, γιατί απλούστατα αγαπάει μόνο αυτούς από τους οποίους λαμβάνει κάτι, δηλαδή τους αγαπάει γιατί του προσφέρουν, τους αγαπάει από συμφέρον, αυτό όμως δεν είναι αγάπη, γι’ αυτό και η αγάπη αυτή εξαφανίζεται μόλις πάψει η προσφορά». Εύχεται δε με όλη τη δύναμη της ψυχής του να βάλουν μυαλό οι δυνατοί της γης για να υπάρξει μόνο Αγάπη και Ειρήνη σε όλο τον πλανήτη.