Ο Κωνσταντίνος Πουλιανίτης γεννήθηκε στον συνοικισμό Πυργετό των Τρικάλων Θεσσαλίας, το 1967. Είναι αξιωματικός (εα), ασχολείται με την συγγραφική δραστηριότητα και έχει κυκλοφορήσει Συλλογές Διηγημάτων, Ποιητικές Συλλογές, Θεατρικά έργα, Ιστορικά και Λαογραφικά. Έχει δημοσιεύσει στο διαδίκτυο, στο ιστολόγιό του και στον τοπικό τύπο, κείμενα, άρθρα και απόψεις.
Ο βιογραφούμενος αποφοίτησε από το 16ο Δημοτικό σχολείο Τρικάλων, το 3ο Γυμνάσιο Τρικάλων και το 3ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων. Το 1985 εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών από όπου αποφοίτησε και μετά από μια 25ετή πορεία στο στράτευμα, πιο συγκεκριμένα ως ιπτάμενος μηχανικός ελικοπτέρων στην Αεροπορία Στρατού, αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Λοχαγού. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Πάτρα, Μέγαρα, Αθήνα, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Αλεξάνδρεια, Στεφανοβίκειο Μαγνησίας) και αποφοίτησε: (α) από το Σχολείο Τεχνιτών Τροχοφόρων του Κέντρου Εκπαίδευσης Τεχνικού, (β) από το Σχολείο Μηχανοσυνθετών Αεροσκαφών και Ελικοπτέρων του Τεχνικού Συγκροτήματος Υποστηρίξεως Αεροπορικού Υλικού, (γ) από το Τμήμα Βασικής Εκπαιδεύσεως της Σχολής Πεζικού και (δ) από τη Σχολή Ανθυπασπιστών του Κέντρου Εκπαίδευσης Τεχνικού. Τιμήθηκε την 2 Σεπτεμβρίου 1998 με το Μετάλλιο της Ευδόκιμου Υπηρεσίας Β’ τάξεως και την 30 Σεπτεμβρίου 2003 με το Μετάλλιο της Ευδόκιμου Υπηρεσίας Α’ τάξεως.
Το 2007 νυμφεύτηκε την νοσηλεύτρια Ευθυμία Μπούτσια κόρη του Θεοφάνη Παν. Μπούτσια και της Σταυρούλας Νικ. Γιαννουσά. Η Ευθυμία Μπούτσια σήμερα ασχολείται με αγροτικές εργασίες, δεν ευτύχισαν να αποκτήσουν απογόνους.
Η εργογραφία του βιογραφούμενου:
Συλλογές διηγημάτων:
ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΞΑΝΑΣΤΗΝΟΝΤΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ (2005)
ΝΥΧΤΕΡΙΑ (2021)
Ποιητικές συλλογές:
ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ ΟΡΑ (2006)
ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΝ(2008)
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΔΑΣΠΗ (2016)
ΘΡΗΝΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΙ (2019)
Η ΒΑΡΙΑ ΦΑΝΕΛΑ (2021)
Θεατρικά έργα:
ΤΟΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥΛΑΤΣΑΔΟΡΟΙ (κωμωδία) (2020)
ΕΚ ΠΑΡΑΒΟΛΩΝ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΩ (2020)
Ιστορικό:
Ο ΠΥΡΓΕΤΟΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ (2018)
Λαογραφικό:
ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΩΝ ΣΤΗΝ Π.Ε. ΤΡΙΚΑΛΩΝ (2020)
Ο βιογραφούμενος έχει δημιουργήσει και διαχειρίζεται τις παρακάτω ιστοσελίδες: http://poulianitis.blogspot.gr προσωπική ιστοσελίδα όπου αναρτά τα έργα του. http://pyrgetos.page.tl προσωπική ιστοσελίδα για την ιστορία του Πυργετού http://pyrgetos.weebly.com, ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Πυργετού Τρικάλων «Η πρόοδος» του οποίου είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Σπυρίδων Πουλιανίτης, γεννήθηκε το 1943. Αποφοίτησε από τη Μέση Τεχνική Σχολή και μετά έγινε ασβεστοποιός και έμπορος οικοδομικών υλικών.
Το 1966, ο Σπυρίδων Πουλιανίτης νυμφεύτηκε την Ευθυμία Τζιατζά, κόρη του Αθανασίου Χρ. Τζιατζιά και της Ευαγγελής Απόστολου Τσιαούση από την Μεγάρχη Τρικάλων και από το γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά. Τον βιογραφούμενο Κωνσταντίνο, την Αλεξάνδρα και τον Αθανάσιο.
Η Αλεξάνδρα Πουλιανίτη γεννήθηκε το 1970. Είναι λογίστρια. Έχει παντρευτεί με τον Δημήτρη Π. Στραγάλη και έχει αποκτήσει μία κόρη, την Μαρία-Καλυψώ.
Ο Αθανάσιος Πουλιανίτης γεννήθηκε το 1971. Είναι τεχνολόγος-ηλεκτρολόγος μηχανικός και έμπορος οικοδομικών υλικών. Έχει νυμφευθεί την Καλλιόπη Κ. Ντίκου και έχει αποκτήσει μια κόρη, την Ευθυμία και ένα γιο, τον Σπύρο.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, Κωνσταντίνος Πουλιανίτης, γεννήθηκε το 1911. Ήταν αγρότης, εργάστηκε μερικά χρόνια στην αγγλική εταιρία ΜΠΟΥΤ η οποία έκανε τα αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία και αργότερα έγινε ασβεστοποιός και έμπορος οικοδομικών υλικών. Υπηρέτησε στην Προεδρική Φρουρά το 1936 και έζησε από κοντά την καταστολή του κινήματος του Στέφανου Σαράφη, και τον θάνατο του Κονδύλη επίσης πολέμησε ως έφεδρος στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά. Κατά την κατοχή άνηκε στον ΕΔΕΣ. Νυμφεύτηκε με την Αλεξάνδρα Μπίχτα, κόρη του Αθανασίου Μπίχτα και της Ευθυμίας Μιχαήλ από τον Πυργετό αμφότεροι. Ο Αθανάσιος Μπίχτας ήταν μετανάστης στις ΗΠΑ και επέστρεψε να πολεμήσει ως εθελοντής στους βαλκανικούς πολέμους και παρέμεινε μετά το πέρας τους μόνιμα στην Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος και η Αλεξάνδρα από το γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά, τον Θεόδωρο, τον Σπυρίδωνα, πατέρα του βιογραφούμενου, και τον Θεόδωρο (πήρε το όνομα του πρώτου παιδιού της οικογένειας που πέθανε).
Ο παππούς του βιογραφούμενου από την πλευρά της μητέρας του, Αθανάσιος Τζιατζιάς ήταν γιος του Χρήστου και της Κωνσταντινιάς Τζιατζιά, αγρότης στο επάγγελμα κι απέκτησε 6 παιδιά τους Χρήστο, Γεώργιο, Νικόλαο, Αναστάσιο, Ιωάννη (πέθανε σε παιδική ηλικία) και τη μητέρα του βιογράφουμένου Ευθυμία και την χρονική περίοδο 1947-1952 ήταν εξόριστος στη Γυάρο εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων, (σημ. ο θάνατος του Χρήστου Τζιατζιά, προπάππου του βιογραφούμενου, περιγράφεται στο διήγημα «Η Υλοτόμηση» στο βιβλίο του βιογραφούμενου «Τα Είδωλα Ξαναστήνονται τη Νύχτα»).
Ο προπάππους του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Θεόδωρος Πουλιανίτης του Βασιλείου και γεννήθηκε στον Πυργετό Τρικάλων το 1880. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του και η ιστορία της οικογένεια του. Το 1909, ο Θεόδωρος Πουλιανίτης νυμφεύτηκε την Ελισάβετ Μπαλκίζα, 19 ετών τότε, με καταγωγή από την Λαζαρίνα. Το ζεύγος απέκτησε από το γάμο του δώδεκα (12) παιδιά, από τα οποία τα πέντε πέθαναν σε βρεφική ηλικία, όλα κάτω των τριών (3) ετών.
Τα παιδιά που επέζησαν ήταν κατά σειρά γεννήσεως ο Βασίλειος (συμβολαιογράφος), ο Σπυρίδων (δικηγόρος, έπεσε πολεμώντας ηρωικά στη μάχη της Λυκορράχης βλ. α) εφ. ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941 & β) Η Ιστορία του 5ου Συντάγματος Πεζικού & οι Πρόσφατες Λογοτεχνικές Αναφορές για τα Κατορθώματά του στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, Στρατιωτική Επιθεώρηση, Νοε-Δεκ 2010, Ανθλγος (ΠΒ) Χαρίκλεια Ζαμπράκα), ο Κωνσταντίνος, παππούς του βιογραφούμενου, ο Δημήτριος (τραπεζικός), η Γεωργία (σύζυγος ξυλέμπορου Γεωργίου Μαλαβάκη), η Ευαγγελία (σύζυγος ξυλέμπορου Ιωάννου Βλάχου) και ο Απόστολος (εισαγγελέας), ο μόνος εν ζωή σήμερα σε βαθύ γήρας.
Ο Θεόδωρος Πουλιανίτης στους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 υπηρέτησε στο 9ο Ευζωνικό Τάγμα του 1/38 συντάγματος και είχε διοικητή τον γνωστό στην ιστοριογραφία αυτών των πολέμων ταγματάρχη Βελισσαρίου. Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε η μονάδα του με πιο χαρακτηριστικές τις μάχες στο Μπιζάνι με τους Τούρκους και στο Κιλκίς-Λαχανά με τους Βουλγάρους τις οποίες τις διηγούνταν στα παιδιά του δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο πάθος και την ορμή με την οποία πολέμησαν οι αντίπαλοι. Το ίδιο χρονικό διάστημα που ήταν στρατευμένος στους βαλκανικούς πολέμους στο χώρο επιχειρήσεων της περιοχής της Δοϊράνης σκοτώθηκε στο χωριό Ακρίτας και ο αδελφός του Δημήτριος που υπηρετούσε στο 5ο σύνταγμα πεζικού και ο οποίος ήταν μετανάστης στην Αμερική από όπου επέστρεψε να πολεμήσει στους βαλκανικούς πολέμους. Αποστρατεύτηκε την 4 Νοεμβρίου του 1913 όπου και αποστρατεύτηκαν όλοι οι έφεδροι των κλάσεων 1901-1909 στους οποίους ανήκε.
Το 1924, ο Θεόδωρος Πουλιανίτης χειροτονήθηκε ιερέας και τοποθετήθηκε στο Βαλτινό όπου το διακόνησε από τον Οκτώβριο του 1924 ως τον Ιανουάριο του 1929 (σύμφωνα με το βιβλίο του Ε. Σ. Στάθη «Το Βαλτινό Τρικάλων, Α. Ιστορικά», σελ.199, εκδ. 2002). Στο Βαλτινό διακόνησε για 52 μήνες περίπου έως την μετάθεσή του (κατόπιν εκλογής του από τους κατοίκους) στον Πυργετό.
Ο Πυργετός στη γερμανική κατοχή (1941-44) αποτελούσε σταθμό συγκέντρωσης εφοδίων από την πόλη των Τρικάλων και την ευρύτερη περιοχή για να γίνει μετά η προώθηση στους αντάρτες του Κόζιακα. Επιλέχτηκε προφανώς ο Πυργετός λόγω της πλούσιας βλάστησης που υπήρχε εκείνα τα χρόνια (πάρα πολύ μεγάλοι βατιώνες) και παρείχε άριστη κάλυψη στις όποιες κινήσεις μέρα και νύχτα. Ίσως η επιλογή να έχει σχέση και με την συμμετοχή κάποιων δασκάλων του δημοτικού σχολείου στη ΕΑΜική αντίσταση. Επίσης, αποτελούσε και το σημείο από όπου πλησίαζαν συχνά την πόλη οι αντάρτες για συλλογή πληροφοριών και παρατήρηση. Οι Γερμανοί πρέπει να είχαν πληροφορίες σχετικά με ό,τι συνέβαινε στον Πυργετό και έτσι έκαναν μπλόκο στα μέσα Απριλίου του 1944, στο οποίο οι Γερμανοί ήταν αποφασισμένοι να προβούν σε αντίποινα για τον νεκρό στρατιώτη των κατοχικών δυνάμεων που βρέθηκε σε κοντινό φυλάκιο της σιδηροδρομικής γραμμής, κατά μαρτυρία άλλων στα σύνορα με τον γειτονικό οικισμό Κόκκινο Πύργο το πρώτο ισχύει σίγουρα αλλά πιθανόν να ισχύει και τα δεύτερο δηλ. οι νεκροί των καταχτητών να ήταν δυο εκείνες τις μέρες (λεπτομερή περιγραφή του μπλόκου γίνεται στο βιβλίου του βιογραφούμενου «Ο Πυργετός Τρικάλων»). Όταν συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους και είχαν στραμμένες τις κάνες των πολυβόλων τους κατά πάνω τους και το δάκτυλο στη σκανδάλη έτοιμοι να ανοίξουν «πυρ» τότε βγήκε μπροστά ο ιερέας Θεόδωρος Πουλιανίτης και ζήτησε να εκτελεστεί ο ίδιος και να μην πειραχτούν οι υπόλοιποι κάτοικοι. Η εμμονή του προς τον Γερμανό αξιωματικό ότι ο Πυργετός δεν είχε σχέση με το συμβάν και πως δεν έκρυβαν αντάρτες και πολεμοφόδια για το αντάρτικο (πράγμα που δεν ίσχυε) αλλά και η μεσολάβηση του διερμηνέα των Γερμανών Παπαγεωργίου (γνωστός και ως ΕΡΑΛΔΥΣ), ο οποίος κατάφερε και μετέπεισε τον επικεφαλής Γερμανό αξιωματικό, καθώς κι η άκαρπη έρευνα των Γερμανών, κάτι που αποδόθηκε σε θαύμα αφού το υπόγειο του παλιού δημοτικού σχολείου ήταν γεμάτο από όπλα και τρόφιμα συγκεντρωμένα από την ευρύτερη περιφέρεια των Τρικάλων για να προωθηθούν στους αντάρτες και μαζί τους κρυμμένος εκεί μέσα ήταν και ο δάσκαλος Μπουσιόπουλος Δημήτριος τομεάρχης του ΕΑΜ για την ευρύτερη περιοχή. Τελικά ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός αποφάσισε να αναστείλει την εκτέλεση των αντιποίνων και να κρατήσει ως αιχμαλώτους τριάντα (30) άτομα για εκτέλεση μέχρι την ολοκλήρωση των ερευνών σε περίπτωση που αυτές ήταν άκαρπες. Οι 30 αυτοί αφέθηκαν ελεύθεροι μετά τον δημόσιο απαγχονισμό των πέντε (5) ΕΠΟΝιτών (ανταρτών του εφεδρικού ΕΛΑΣ κατά άλλους) στην πλατεία των Τρικάλων, στη θέση του απαγχονισμού σήμερα έχει αναγερθεί μνημείο. Στη θέση που έγινε το μπλόκο κτίστηκε ο καινούργιος Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου του Πυργετού για ανάμνηση του γεγονότος αλλά και ευχαριστία προς τον Άγιο. Πριν την επίθεση των ανταρτών στα Τρίκαλα τον Σεπτέμβριο του 1944 στάλθηκε από τους αρχηγούς των ανταρτών-επιλέχτηκε καθ’ υπόδειξη των συγγενικών του προσώπων που συμμετείχαν στον ΕΛΑΣ καπετάν-Κηφισού (Κυριάκος Ιακωβίδης) και του ιατρού Δημητρίου Πουλιανίτη να διαπραγματευτεί την παράδοση της πόλης από τους Γερμανούς στον ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί τον υποδέχτηκαν με σεβασμό στην αρχή, κατά την διάρκεια όμως της συζητήσεως μερικές φορές τον ειρωνεύτηκαν και στο τέλος βλέποντας την επιμονή του να γίνει μία αναίμαχτη παράδοση της πόλης γέλασαν με την αφέλειά του πάνω στο ζήτημα λέγοντας πως ο γερμανικός στρατός είναι αδιανόητο να παραδώσει την πόλη και ειδικά σε αντάρτες τους οποίους χαρακτήρισαν με καταφρονητικά λόγια. Επίσης, του ζήτησαν να μεταφέρει στους αντάρτες το μήνυμα ότι σύντομα οι γερμανικές δυνάμεις θα άφηναν τα Τρίκαλα, να κάνουν λίγη υπομονή και να μην προβούν σε κάποια άστοχη ενέργεια, φεύγοντας αυτοί σε λίγο καιρό τότε θα μπορούσαν να μπουν στην πόλη οι δυνάμεις των ανταρτών. Όταν μετέφερε αυτά στους αρχηγούς των ανταρτών αυτοί αποφάσισαν να επιτεθούν και εδώ μάλλον έδειξαν ερασιτεχνισμό καθώς είχαν χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, εκτός αν η ενέργεια εντάσσονταν σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό κι αποσκοπούσε σε αντιπερισπασμό ή σε δημιουργία εντυπώσεων στα πλαίσια ψυχολογικών επιχειρήσεων. Ο ίδιος ο παπα-Θόδωρος αμέσως ειδοποίησε τους Πυργετιανούς να εκκενώσουν τον Πυργετό ενώ ο ίδιος θεώρησε καθήκον του να μείνει στην ενορία του την δύσκολη στιγμή που ερχόταν. Η επίθεση έληξε άδοξα γιατί οι Γερμανοί από τον λόφο του φρουρίου όπου είχαν στημένα παρατηρητήριο και όλμους προφανώς είχαν παρακολουθήσει τις κινήσεις των ανταρτών και με την βοήθεια ντόπιων συνεργατών τους στοχοποίησαν από νωρίς σημεία και περάσματα της πόλεως και της ευρύτερης περιοχής και μέσα στους στόχους τους ήταν και το σπίτι του παπα-Θόδωρου νομίζοντας προφανώς ότι αφού αυτός ήταν ο διαπραγματευτής εκεί θα βρίσκονται και κάποιοι αρχηγοί των ανταρτών. Το σπίτι ήταν εύκολος στόχος γιατί βρισκόταν σε σημείο τέτοιο στην άκρη του Πυργετού κοντά στο ποτάμι (Αγιαμονιώτη) που έδινε εύκολη παρατήρηση από το ύψους του λόφου του φρουρίου (γνωστός και ως Ντόπια) κι απείχε μόνο 1200 μέτρα από εκεί. Το σπίτι βλήθηκε από όλμο που βρισκόταν στο λόφο του φρουρίου και οβίδα έπεσε στην αυλή του σπιτιού. Οι αρχηγοί όμως δεν ήταν εκεί αλλά ήταν ο ίδιος ο οποίος πλήρωσε με την ζωή του την αγάπη του για την πατρίδα και για το ποίμνιο του.
Πρέπει να σημειωθεί ότι έχαιρε καθολικής εκτιμήσεως και διέθετε μεγάλο κύρος στην ευρύτερη περιοχή εξαιτίας αυτού δέχτηκε αφόρητες πιέσεις να ενταχθεί στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κάτι που δεν έπραξε τελικά. Οι πιέσεις (που γίνονταν από τοπικούς καθοδηγητές και κομματικούς κομισάριους, γιατί προφανώς είχαν εκτιμήσει ότι ο αντίκτυπος της προσχώρησής του στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θα τους απέφερε σημαντικά οφέλη καθώς θα έκλιναν προς τη μεριά αυτή αρκετοί αμφίρροποι της περιοχής) ήταν τέτοιες που παραλίγο να πάρουν την μορφή ένοπλης αντιπαράθεσης. Οι ιθύνοντες των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για να πιέσουν τον ιερέα να ενταχθεί οι αντάρτες πήραν ως ομήρους δύο ανίψια του από τον αδελφό του Χρήστο, τον Γιάννη και τον Ορέστη (αδελφών του μετέπειτα χωροφύλακα Νικόλαου που σκοτώθηκε στο Λιτόχωρο κατά την επίθεση του ΔΣΕ), αλλά λόγω της μεσολάβησης συγγενών (του καπετάν-Κηφισού και του ιατρού Δημητρίου Πουλιανίτη που είχε ήδη προσχωρήσει) καθώς και φίλων (του Βασίλη Ζάχου ή καπετάν-Σαλαμπριά, προσωπικό φίλο και συμμαθητή του γιου του Κώστα, από την Αμμουδιά Τρικάλων και κάποιου καπετάνιου Γερούκη, ο οποίος είχε γνωριμία με τον μεγαλύτερο γιο τον Βασίλη, που τον είχε υπερασπιστεί προπολεμικά ως νεαρός δικηγόρος και τον είχε γλιτώσει από μία καταδίκη για ζωοκλοπή) έγιναν διαπραγματεύσεις και επήλθε μία συμφωνία στην οποία η οικογένεια παρέδωσε τα πολεμικά όπλα που κατείχε στους υπεύθυνους που έστειλε ο ΕΛΑΣ, ως ένδειξη καλής θελήσεως (δεν τα είχαν παραδώσει μετά την κατάρρευση του μετώπου, καθώς μέσα στο χάος που υπήρχε αποφάσισαν να τα κρατήσουν και τα έφεραν μαζί τους στο σπίτι τα παιδιά της οικογένειας, αφού διένυσαν την απόσταση από το Μέτωπο ως τον Πυργετό μέσα από δύσβατα και κεκαλυμμένα μονοπάτια) κράτησε μόνο τα κυνηγητικά όπλα και μερικές χειροβομβίδες για αυτοάμυνα και από μεριά τους οι αντάρτες άφησαν τους ομήρους.
Σημαντικός ρόλο έπαιξε και η χρησιμοποίηση από τον καπετάν Κηφισό του μικρότερου γιου της οικογένειας Απόστολου, ως συνδέσμου, με τον κωδικό Δ3 με ένα δίκτυο συλλογής πληροφοριών που είχε οργανώσει στην πόλη των Τρικάλων και ήταν κάτι που κρατήθηκε απόλυτα μυστικό μέχρι την απελευθέρωση της πόλης από τους Γερμανούς (με βάση τα διασωθέντα αρχεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, η αντιστασιακή δράση του Απόστολου Πουλιανίτη αναγνωρίστηκε με το υπ’ αριθμ. 3/84 πρακτικό της επιτροπής κρίσεως και την καταχώρηση του στον τελικό πίνακα του υπουργείου εθνικής αμύνης αυξ. αριθμ. 10 που κυρώθηκε με την Φ 670/106/460663/16-2-1984 απόφαση του υπουργείου και του απονεμήθηκε σχετικό δίπλωμα και μετάλλιο). Αυτή η συμφωνία υπήρξε καταλυτική αφού στα χρόνια του εμφυλίου η οικογένεια του ιερέα Θεόδωρου Πουλιανίτη επιδεικνύοντας μετριοπάθεια και έχοντας γέφυρες επικοινωνίας και γνωριμίες και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές κατάφερε και κράτησε τις λεπτές εκείνες ισορροπίες που βοήθησαν τον Πυργετό να μείνει αλώβητος. Οι λίγοι νεκροί που υπήρξαν στη διάρκεια του εμφυλίου έπεσαν όλοι εκτός Πυργετού και μάλιστα αρκετά μακριά οπότε και δεν δημιουργήθηκαν υποψίες για ντόπιους αντιπάλους και τάσεις αντεκδίκησης.
Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους από τον εισαγγελέα Απόστολο Πουλιανίτη, αδελφό του παππού του βιογραφούμενου, από τον ίδιο τον παππού του βιογραφούμενου Κωνσταντίνο Πουλιανίτη και τον Γεώργιο Ευαγγέλου Πουλιανίτη (αντιπρόσωπο της Πετρογκάζ) συγγενή της οικογένειας ο οποίος κάνει μια περιγραφή του μπλόκου του Πυργετού στο βιβλίο του Άνθρωποι Επίγειοι Άγγελοι και Άγιοι Αφανείς εκδ. Τύποις, Τρίκαλα 2006 σελ.166. Ο Θεόδωρος Πουλιανίτης σκοτώθηκε από οβίδα γερμανικού όλμου, που τον χτύπησε στην αυλή του σπιτιού του, τη 12η Σεπτεμβρίου 1944 και ώρα 22:00 (αναφορά στο θάνατό του κάνει και ο συγγραφέας Χρήστος Βραχνιάρης στο βιβλίο του, Τα χρόνια της λαϊκής εποποιίας, εκδόσεις Αλφειός καθώς και από το Αρχείο Ιεράς Συνόδου, Φάκελος Εθνομαρτύρων Κληρικών, έγγραφο 525/18ης Ιουλίου 1948 Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ προς την Ιερά Σύνοδο).