Απ’ όπου και αν παρατηρήσει κανείς τις ρίζες του Μιλτιάδη Βέρρα, θα διαπιστώσει πως όλες προέρχονται από το χωριό Φαραί του νομού Αχαΐας, το οποίο επί Τουρκοκρατίας ονομαζόταν Λαλικώστας. Στο χωριό αυτό γεννήθηκε και ο βιογραφούμενος το 1949, ο οποίος σήμερα ζει και εργάζεται στην Πάτρα ως υπεύθυνος επιστημονικός διευθυντής του μαιευτικού νοσοκομείου «ΗΩ».
Υπάρχουν ιστορικά δεδομένα και ντοκουμέντα με μαρτυρίες ότι οι προπαππούδες του Μιλτιάδη Βέρρα πολέμησαν στην Επανάσταση του 1821. Έχει στηθεί μάλιστα άγαλμα στο Βαρθολομιό Ηλείας όπου αναγράφεται επάνω το όνομα Χρήστος Βέρρας, οπλαρχηγός, ο οποίος έδωσε μάχη το 1825/26 μετά τη μάχη στο Μανιάκι που είχε πολεμήσει ο Παπαφλέσσας με τους 300 τον Ιμπραήμ. Η μάχη κράτησε οκτώ ώρες με νίκη του Ιμπραήμ. Είχε σταλεί βοήθεια τότε με 150 εκλεκτούς Έλληνες, από τους οποίους έπεσαν όλοι εκτός από έναν, που ύστερα από τη χαριστική βολή του έκοψαν το αυτί για να διαπιστώσουν αν είναι ζωντανός αλλά εκείνος δεν αντέδρασε. Έπειτα από αυτό θεωρήθηκε νεκρός και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Κουτσάφτης. Κάποιοι άλλοι πρόγονοι του βιογραφούμενου έλαβαν μέρος στη μάχη του Σαραβαλιού στο προαύλιο της Πάτρας, όταν έγινε προσπάθεια επανακατάληψης της Πάτρας από τους Τούρκους. Επίσης, κάποιοι άλλοι πρόγονοι του Μιλτιάδη πήραν μέρος στη μάχη της Ακροκορίνθου και του Λεοντίου.
Ο παππούς του βιογραφούμενου από την πλευρά του πατέρα του ονομαζόταν Αθανάσιος Βέρρας, ήταν μοναχογιός και ζούσε στο Φαραί Πατρών. Ήταν κτηνοτρόφος και αγρότης. Σύζυγός του ήταν η Αρχοντία Δημητροπούλου, η οποία ασχολούνταν με το σπίτι και την ανατροφή των παιδιών. Μαζί απέκτησαν εννέα παιδιά, έξι αγόρια και τρία κορίτσια. Ο Αθανάσιος απεβίωσε το 1935 σε ηλικία 80 ετών περίπου και η Αρχοντία το 1959.
Ο παππούς του βιογραφούμενου από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από το Βασιλικό Αχαΐας. Είχε ελαιοτριβείο καθώς και έναν μύλο. Μάλιστα, ακόμα και σήμερα κάποιο από τα εγγόνια του ασχολείται με το ελαιοτριβείο. Παντρεύτηκε την Ειρήνη και μαζί απέκτησαν πέντε κορίτσια και έναν γιο. Ο παππούς πέθανε σε ηλικία 85 ετών ενώ η σύζυγός του Ειρήνη απεβίωσε κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου ονομαζόταν Ηλίας Βέρρας. Γεννήθηκε το 1908 και ήταν αγρότης και κτηνοτρόφος. Ήταν ένας ήρωας της ζωής και της οικογένειας. Παντρεύτηκε τη Γαλάτεια Καραμπέτσου, η οποία ασχολείτο με αγροτικές εργασίες καθώς και την ανατροφή των παιδιών. Μαζί της απέκτησε έντεκα παιδιά, από τα οποία τα τέσσερα ήταν κορίτσια και τα επτά αγόρια. Μεγάλωσε τα παιδιά του εν μέσω του πολέμου του 1940 και έπειτα του Εμφυλίου, συνθήκες πολύ δύσκολες και τραγικές. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ήταν Πρόεδρος του χωριού και του είχε ζητηθεί από το στρατηγείο του αντάρτικου να του παραχωρηθούν 12 κορίτσια και 12 αγόρια. Δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τα αιτήματα αυτά και έτσι άρχισε ο διωγμός με απειλή της ζωής τους. Τότε ο Ηλίας υποχρεώνεται να μεταναστεύσει μαζί με την οικογένειά του και την κινητή του περιουσία, εγκαταλείποντας το σπίτι του. Έτσι, μετακόμισε στην περιοχή του Αράξου όπου υπήρχε στρατιωτική μονάδα και αεροδρόμιο. Εκεί έζησε για 2 χρόνια και εκείνη την περίοδο γεννήθηκε και ο βιογραφούμενος. Μετά τη λήξη του Εμφυλίου, ο Ηλίας Βέρρας επέστρεψε στο σπίτι του και ξεκίνησε από το μηδέν την αναδιοργάνωση της περιουσίας και των ζώων του, προκειμένου να καταφέρει να ζήσει και να σπουδάσει τα παιδιά του. Ο Ηλίας απεβίωσε το 1991 και η σύζυγός του την 1η Ιανουαρίου του 2001, ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, σε ηλικία 91 ετών.
Ο βιογραφούμενος γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1949 στο Φαραί Αχαΐας όπου τελείωσε το δημοτικό, ενώ ύστερα φοίτησε στο 4ο Γυμνάσιο Πατρών. Το 1967 που ξεκίνησε η Χούντα ήταν μαθητής της τρίτης λυκείου και κατόπιν έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην Ελλάδα. Από τη σχολή αποφοίτησε τον Μάρτιο του 1974. Την προηγούμενη χρονιά και συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο και τον Νοέμβριο του 1973, στη Νομική όπου έγινε η εξέγερση των φοιτητών είχε ενεργό συμμετοχή χωρίς όμως να συλληφθεί. Τον Μάρτιο του 1974, τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, κατά τη διάρκεια της οποίας μεσολάβησαν σοβαρά εθνικά γεγονότα όπως η επιστράτευση για το Κυπριακό ζήτημα τον Ιούλιο του 1974 και η διχοτόμηση της Κύπρου. Απολύθηκε τον Οκτώβριο του 1976, έχοντας υπηρετήσει για 32 μήνες.
Εν συνεχεία, για λόγους βιοποριστικούς, επέλεξε να πραγματοποιήσει την ειδικότητά του στην ορθοπεδική στο Νοσοκομείο ΚΑΤ, όπου παρέμεινε για οκτώ μήνες. Λόγω της συνδικαλιστικής του συμπεριφοράς -ήταν από τους πρώτους στους συνδικαλιστικούς αγώνες- ήρθε σε ρήξη με τον τότε Διευθυντή της 3ης Ορθοπεδικής Κλινικής, Λ. Ζαούση και αυτό είχε ως συνέπεια να εγκαταλείψει την ορθοπεδική και να επιλέξει τη μαιευτική, καθότι είχε μια σχετική εμπειρία από τους τοκετούς των ζώων. Ξεκίνησε την ειδικότητά του στο Νοσοκομείο “Μαρίκα Ηλιάδη” δίπλα σε διακεκριμένους καθηγητές της εποχής εκείνης όπως ο κ. Κυριάκης και ο κ. Κομνηνός. Παράλληλα, για λόγους βιοποριστικούς καθώς ήταν άμισθος στο μαιευτήριο “ΕΛΕΝΑ”, εργαζόταν στο νεοϊδρυθέν τότε μαιευτήριο “ΗΡΑ” στην οδό Μεσογείων ως εσωτερικός βοηθός. Το μαιευτήριο “ΕΛΕΝΑ” του προσέφερε πολλά, αλλά τη χειρουργική τέχνη τη διδάχτηκε στο “ΗΡΑ” λόγω της υπερπληθώρας των επεμβάσεων στις οποίες συμμετείχε ενεργά.
Την ειδικότητά του την ολοκλήρωσε στα τέλη του 1980 και την 1η Ιανουαρίου 1981 μετακομίζει στη γενέτειρά του την Πάτρα, πρωτεύουσα του νομού Αχαΐας, όπου και ανοίγει δικό του Ιατρείο στην οδό Αγίου Νικολάου 53. Ξεκινώντας την επαγγελματική του καριέρα, τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκε διότι ήταν ξένος στην πόλη, καθώς είχε φύγει από εκεί σε ηλικία μόλις 8 ετών και επίσης γιατί επί τρία χρόνια πηγαινοερχόταν στην Αθήνα καθώς διατηρούσε Ιατρείο στην οδό Μεσογείων 3, στον Πύργο των Αθηνών. Έτσι εκείνα τα χρόνια ζούσε από τα εισοδήματα του Ιατρείου στην Αθήνα σε συνεργασία με το μαιευτήριο “ΗΡΑ”.
Το 1983 ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου με την καθηγήτρια αγγλικών Αικατερίνη Δούλη και απέκτησε μαζί της τη Γαλάτεια το 1985, η οποία σήμερα εργάζεται ως οδοντίατρος και τη Ναταλία το 1989, η οποία είναι φαρμακοποιός και εργάζεται στο Λονδίνο. Μετά τα τρία εκείνα δύσκολα χρόνια, η επαγγελματική του πορεία βελτιώθηκε κατά πολύ, καθώς ξεγέννησε δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, καθώς επίσης πραγματοποίησε και πάρα πολλές χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς καμία απολύτως επιπλοκή και φυσικά άνευ θανάτου.
Το 1988 εξελέγη πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, θέση στην οποία εξελέγη και από το 2001 έως και τον Σεπτέμβριο του 2003, οπότε και παραιτήθηκε προκειμένου να πολιτευθεί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 2004. Έχοντας ένα απλό βιογραφικό και χωρίς την παρέμβαση τρίτων, ο τότε αρχηγός του κόμματος Κ. Σημίτης τον συμπεριέλαβε στους υποψηφίους του κόμματος για τις εκλογές που ακολουθούσαν. Έτσι, καθώς υπήρχε το ασυμβίβαστο στην άσκηση Ιατρικής και Βουλευτικής ιδιότητας μεταβίβασε το ιατρείο του στον ανιψιό του, γιο του αδελφού του, Ηλία Βέρρα. Τον Μάρτιο του 2004 εκλέχτηκε 2ος βουλευτής Αχαΐας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά ως αντιπολίτευση. Τον Σεπτέμβριο του 2007 γίνονται πρόωρες εκλογές και επανεκλέγεται ως 2ος βουλευτής με 28.000 σταυρούς. Εκείνη την περίοδο έγινε μια εσωκομματική αμφισβήτηση της ηγεσίας που είχε ήδη αναλάβει ο Γεώργιος Παπανδρέου ως αρχηγός κόμματος, την επόμενη μέρα της νέας ήττας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μετά τη δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι θα είναι παρών στις εσωκομματικές διαδικασίες.
Ο βιογραφούμενος ήταν ο πρώτος βουλευτής της επικράτειας που επωνύμως και δημοσίως ταυτίστηκε με τις απόψεις του Βενιζέλου και που στήριξε την προσπάθειά του. Βεβαίως αυτό, καθότι πολιτευόταν στη γενέτειρα του Παπανδρέου, δημιούργησε μια οξύτητα και μια σκληρή δοκιμασία για εκείνον από το εκλογικό σώμα της Αχαΐας. Οι λόγοι που στήριξε τον Βενιζέλο ήταν διότι καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του ως βουλευτής Αχαΐας από το 2004 έως το 2007, παρά τις επίμονες έως και ενοχλητικές προσπάθειές του να συναντήσει τον Αρχηγό του κόμματος Γιώργο Παπανδρέου και να συζητήσει μαζί του για τα μείζονα προβλήματα της Αχαΐας και όχι μόνο, ουδέποτε κατέστη εφικτό. Αυτός ήταν και ο λόγος που την επόμενη μέρα των εκλογών δεν στήριξε τον Γεώργιο Παπανδρέου. Μάλιστα, μετά την κοινοποίηση της απόφασής του να στηρίξει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Γεώργιος Παπανδρέου τον κάλεσε προσωπικά στο τηλέφωνο στις 17 Σεπτεμβρίου και ημέρα Τετάρτη και του ζήτησε να ανακαλέσει την απόφασή του και να υποστηρίξει την υποψηφιότητά του για Αρχηγό του κόμματος. Ο βιογραφούμενος αρνήθηκε την πρότασή του και παράλληλα του επισήμανε ότι είναι στη διακριτική του ευχέρεια η παραίτησή του από το βουλευτικό του αξίωμα. Στις εσωκομματικές διαδικασίες του 2007 ο Γεώργιος Παπανδρέου επανεξελέγη πρόεδρος του κόμματος. Προς τιμήν του δεν του ζήτησε να παραιτηθεί στις εκλογές που ακολούθησαν στις 4 Οκτωβρίου του 2009 και έθεσε ξανά υποψηφιότητα με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Βεβαίως, είχε δημιουργηθεί ρήγμα στις σχέσεις του με το εκλογικό σώμα και σχεδόν όλοι οι φορείς της Αχαΐας ήταν σκληροί απέναντί του λόγω της επιλογής να ψηφίσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές και να βγει έβδομος στη σειρά. Ο πόλεμος αυτός δικαιώθηκε παρά το ότι η συγκομιδή ψήφων ήταν αρκετά ψηλά, και συγκεκριμένα 19.970 σταυροί, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί και παρά το γεγονός αυτό δεν ζήτησε και δεν διεκδίκησε από κανέναν δημόσιες σχέσεις ή γραμματείες. Παράλληλα, είχε αρθεί και το ασυμβίβαστο, οπότε και επέστρεψε στις ιατρικές επαγγελματικές του ενασχολήσεις. Από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα υπηρετεί την επιστήμη του Ιπποκράτη ως υπεύθυνος επιστημονικός διευθυντής στο μαιευτήριο “ΗΩ” στην Πάτρα επί της οδού Ερμού 76-78.
Νιώθει δικαιωμένος από τις πολιτικές του παρεμβάσεις και διαφωνίες, καθώς τα αποτελέσματα της πολιτικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι γνωστά σε όλους τους Έλληνες. Φυσικά στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 δεν συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο.
Επί προσωπικού, παραμένει πιστός στις αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ του 1974 που μιλούσε για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, όμως εκ του αποτελέσματος αυτές οι αρχές προδόθηκαν και ταυτίστηκαν με μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που εκφράζει η Νέα Δημοκρατία. Παραμένει κεντροαριστερός και θα δώσει και τη ζωή του για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του Έλληνα, μέσα από πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Φαραί Αχαΐας
Το χωριό Φαραί Αχαΐας σήμερα κατοικείται από 800 κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με αγροτικές εργασίες. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων και απέχει 18 χιλιόμετρα από την Πάτρα. Η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου αποτελεί ένα σύμβολο του χωριού. Το όνομά του προέρχεται από την Αχαϊκή συμπολιτεία από το 200 π.Χ. όταν το χωριό ήταν δήμος Φαρών.