Η Αικατερίνη Βάσιλα γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Είναι κόρη του Ευάγγελου Παναγιωτόπουλου με καταγωγή από την Ελευθεριανή του Νομού Αιτωλοακαρνανίας και της Κασσιανής Σωτηροπούλου με καταγωγή από την Ελατού Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε Finance & International Business στο New York University απ’ όπου έλαβε και το δίπλωμα Master. Εργάστηκε επί σειρά ετών στον Χρηματιστηριακό τομέα. Είναι παντρεμένη με τον Χρήστο Βάσιλα και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά.
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά του πατέρα της, ονομαζόταν Φώτιος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Ελευθεριανή (Λευτέριανη), ένα πανέμορφο χωριό της Ορεινής Ναυπακτίας στον Νομό Αιτωλοακαρνανίας. Είναι κτισμένη στους πρόποδες του όρους Παπαδιά και βρίσκεται 39 χλμ βόρεια της Ναυπάκτου. Το χωριό συναντάται και με άλλες ονομασίες, όπως Ελευθέριανη, Λευτέριανη και Λευθέριανη. Η Λευτέριανη πρωτοεμφανίζεται σε ιστορικά έγγραφα, βιβλία και μελετήματα περίπου το 1575.
Ο Φώτιος Παναγιωτόπουλος είχε άλλα δύο αδέλφια, τον Κώστα και τον Γιάννη, και μία αδελφή. Παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Νικολοπούλου και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του πέντε παιδιά, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τον Αντώνη, τον Ευάγγελο, πατέρα του βιογραφούμενου, την Αθανασία που πέθανε σε ηλικία 10 ετών, τον Κώστα και τη Δήμητρα. Από τα παιδιά αυτά ο Αντώνης πέθανε στον πόλεμο.
Ο παππούς Φώτιος σε νεαρή ηλικία μετανάστευσε στην Αμερική και αρχικά, βρέθηκε στο Ellis Island. Το νησί Ellis, στον κόλπο της Άνω Νέας Υόρκης, ήταν η πύλη για πάνω από 12 εκατομμύρια μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο πιο πολυσύχναστος σταθμός ελέγχου των μεταναστών των Ηνωμένων Πολιτειών για πάνω από 60 χρόνια. Μόλις πέρασε την πύλη εισόδου στις ΗΠΑ κατέληξε στην Πενσυλβάνια, όπου εργάστηκε στην κατασκευή των γραμμών του σιδηροδρόμου. Μετά τον πόλεμο ο παππούς έφερε σταδιακά τα παιδιά του στην Αμερική και στη συνέχεια τη γυναίκα του. Πρώτος από τα παιδιά μετανάστευσε ο Ευάγγελος και μετά ο Κώστας με τη Δήμητρα.
Ο Φώτιος Παναγιωτόπουλος ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και εξαιρετικά εργατικός. Είχε φιλοδοξίες για τα παιδιά του, που ήθελε να μορφωθούν και να προκόψουν. Έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 70 του χρόνια.
Η γιαγιά Αικατερίνη Νικολοπούλου γεννήθηκε το 1900 στην Ελευθέριανη και προέρχονταν από μία πολυμελή οικογένεια. Είχε δύο αδέλφια, τον Ηρακλή και τον Δημήτρη, αλλά και αδελφές. Η ίδια ήταν μία γυναίκα πολύ δυναμική και δραστήρια, άνθρωπος φιλότιμος και φιλόξενος. Μόνη μεγάλωσε τα παιδιά της και αυτή ήταν ο αρχηγός της οικογένειας, μιας και ο άντρας της ήταν ξενιτεμένος για πολλά χρόνια στην Αμερική. Με τα χρήματα που της έστελνε ανάθρεφε τα παιδιά της και βοηθούσε όποιον συγχωριανό της είχε ανάγκη. Ήταν το κουμάντο της οικογένειας. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών.
Ο πατέρας της βιογραφούμενης, Ευάγγελος Παναγιωτόπουλος, γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1926 στην Ελευθέριανη Αιτωλοακαρνανίας. Αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο του χωριού και φοίτησε στο Γυμνάσιο και Λύκειο στη Ναύπακτο. Σε ηλικία 20 ετών περίπου μετανάστευσε με πρόσκληση του πατέρα του στην Αμερική. Έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι του με φορτηγό πλοίο και έφτασε στη Νέα Υόρκη. Αρχικά, εργάστηκε σε διάφορα εστιατόρια μέχρι να μάθει τη γλώσσα, ενώ παράλληλα φοιτούσε στο σχολείο. Στη συνέχεια δούλεψε στο ανθοπωλείο του θείου του Κώστα Πάππας, αλλά και σε άλλα εστιατόρια και ανθοπωλεία. Κάποια στιγμή αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με τη μέση του και βγήκε πρόωρα στη σύνταξη.
Το 1959 ο Ευάγγελος Παναγιωτόπουλος παντρεύτηκε με την Κασσιανή Σωτηροπούλου και το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τη βιογραφούμενη Αικατερίνη (Katie) και τον Φώτη (Frank).
Ο Φώτης Παναγιωτόπουλος (Frank Papas) σπούδασε Οδοντιατρική και είναι ο πρώτος ιατρός που έβγαλε η Λευτέριανη. Σήμερα διατηρεί το δικό του Οδοντιατρείο στο Bayside. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Ντούμα, με καταγωγή από τη Ναύπακτο, και έχουν αποκτήσει μία κόρη, την Ελένη – Μαρία (16 ετών).
Ο πατέρας της βιογραφούμενης Ευάγγελος Παναγιωτόπουλος ήταν ένας άνθρωπος πολύ εργατικός και κοινωνικός. Αν και βγήκε πρόωρα στη σύνταξη, συνέχισε αδιάκοπα να δραστηριοποιείται σε διάφορους συλλόγους της Ελληνικής Ομογένειας και όχι μόνο, όπως ο Σύλλογος Λευτεριάνων, που ήταν όλη του η ζωή, αλλά και στην ΑΗΕΡΑ και στον Σύλλογο Γονέων και Διδασκάλων στα σχολεία των παιδιών του. Είχε μεγάλη καρδιά και ήταν ιδιαίτερα συμπαθής και αγαπητός στον κοινωνικό του περίγυρο. Άνθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος, του άρεσε πολύ το διάβασμα και η ενημέρωση από τον ημερήσιο τύπο. Όταν διάβαζε διάφορα σημαντικά πράγματα, τα φωτοτυπούσε και τα μοίραζε σε όλους, για να τα διαβάσουν. Ήταν ένας Έλληνας που αγάπησε πολύ τη νέα του πατρίδα, την Αμερική. Ένοιωθε πολύ υπερήφανος που ήταν Αμερικανός πολίτης και ένοιωθε ευγνωμοσύνη για τις ευκαιρίες που του έδωσε αυτή η χώρα, ώστε να ζήσει μία άνετη ζωή ο ίδιος και η οικογένειά του. Εργαζόταν σε δύο δουλειές ταυτόχρονα, για να μπορέσει να εξασφαλίσει στην οικογένειά του ένα καλό επίπεδο ζωής, αλλά οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι, αφού κατάφερε να δει τα παιδιά του επιτυχημένα και εξασφαλισμένα. Στις σχέσεις με τα παιδιά του υπήρξε πολύ δημοκρατικός και καθόλου παρεμβατικός με τις επιλογές τους. Το μόνο που ήθελε, ήταν τα παιδιά του να σπουδάσουν και να προκόψουν, πράγμα που αξιώθηκε να το δει και ένοιωθε πολύ περήφανος γι’ αυτό. Δεν ήταν μόνο υπέροχος πατέρας, αλλά και ένας εξαίρετος παππούς. Υπήρξε ο καλύτερος φίλος της εγγονής του Χριστιάνας, που ήταν το πρώτο εγγόνι του. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών.
Η μητέρα της βιογραφούμενης, Κασσιανή Σωτηροπούλου γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1929 στην Ελατού, ένα όμορφο ορεινό χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.000 μ. στις πλαγιές της κορυφής Ελατοβούνι των δυτικών απολήξεων των Βαρδουσίων και απέχει 49 χλμ. από την πόλη της Ναυπάκτου. Τον Νοέμβριο του 1828, ο οικισμός, όπως και η υπόλοιπη ορεινή Ναυπακτία απελευθερώθηκε από την Οθωμανική κυριαρχία και συμπεριλήφθηκε στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η εκκλησία, αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος που κτίστηκε το 1864 από Ηπειρώτες τεχνίτες, ενώ την ίδια χρονολογία κτίστηκε και το σχολείο του οικισμού. Έλαβε το όνομά της από το πυκνό δάσος με έλατα που περιβάλλει τον οικισμό.
Η Κασσιανή Σωτηροπούλου αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο στο χωριό και στη συνέχεια εργάστηκε σαν νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα. Μετανάστευσε στο Μόντρεαλ μετά από πρόσκληση που της έκανε η αδελφή της Αριστέα, η οποία ζούσε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Η Αριστέα έφερε στον Καναδά και τα υπόλοιπα αδέλφια της οικογένειας. Στο Μόντρεαλ εργάστηκε σαν βοηθός νοσοκόμος σε ένα νοσοκομείο της πόλης. Κάποια στιγμή γνωρίζεται με τον Ευάγγελο Παναγιωτόπουλο σε έναν χορό του Συλλόγου Στερεάς Ελλάδος. Οι δύο νέοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα και μετά από λίγο παντρεύονται και εγκαθίστανται στην Αμερική. Η ίδια είναι μία γυναίκα εξαιρετικά εργατική και μετά τον γάμο της αφοσιώθηκε στην οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών της. Μεγάλωσε τα παιδιά της με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα, ενώ τους δίδαξε ήθος, αρχές και ηθικές αξίες. Είναι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και έκανε τα πάντα, για να μεταδώσει στα παιδιά της την Ελληνική κουλτούρα, τα ήθη και τις παραδόσεις μας. Από την άλλη μεριά, είναι πολύ υπερήφανη που έγινε Αμερικανίδα πολίτης και για την ευκαιρία που της δόθηκε να φτιάξει τη ζωή της και τη ζωή των παιδιών της στη νέα πατρίδα της. Είναι άνθρωπος φιλότιμος, φιλόξενος και πολύ αγαπητός σε όλο τον κόσμο.
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά της μητέρας της, ονομαζόταν Γιάννης Σωτηρόπουλος και γεννήθηκε στην Ελατού. Ήταν ένας εργατικός άνθρωπος που έκανε οποιαδήποτε δουλειά, για να επιβιώσει η οικογένειά του. Παντρεύτηκε με τη συγχωριανή του Αναστασία Πάνου και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο τους έξι παιδιά, τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια. Τη Σταυρούλα, την Αριστέα, την Κασσιανή, μητέρα του βιογραφούμενου, τη Γεωργία, τον Παναγιώτη και τον Σωτήρη. Ο παππούς είχε και μία κόρη, την Αγγελική, από τον πρώτο του γάμο. Η Αγγελική είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας που έμεινε στο χωριό, ενώ όλα τα υπόλοιπα παιδιά μετανάστευσαν στον Καναδά. Ο παππούς Γιάννης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών και η γιαγιά Αναστασία σε ηλικία 95 ετών.
Η βιογραφούμενη, Κατερίνα Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Φοίτησε μέχρι την 5η τάξη του Δημοτικού σχολείου στον Άγιο Δημήτριο, στην Αστόρια και συνέχισε στο Καθολικό σχολείο Sacred Heart, στο Bayside. Ολοκλήρωσε τη μέση εκπαίδευση στο Bayside High School. Στη συνέχεια σπούδασε Finance & International Business στο New York University απ’ όπου έλαβε και το δίπλωμα Master. Μετά τις σπουδές της εργάστηκε, αρχικά, σε χρηματιστηριακό γραφείο στο Merrill Lynch και στη συνέχεια στο χρηματιστηριακό γραφείο Shearson Lehman Bros για 17 χρόνια.
Η Κατερίνα Παναγιωτοπούλου παντρεύτηκε με τον Χρήστο Βάσιλα, με καταγωγή από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Τη Χριστιάνα και τον Κυριάκο.
Η Χριστιάνα Βάσιλα γεννήθηκε το 1992 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε Event Management στο New York University. Σήμερα δραστηριοποιείται σε ασφαλιστική εταιρεία πλοίων.
Ο Κυριάκος Βάσιλας γεννήθηκε το 1998 στη Νέα Υόρκη. Σήμερα σπουδάζει Computer Engineering στο Steven’s Institute of Technology, στο New Jersey. Βρίσκεται στο δεύτερο έτος των σπουδών του.
Ο Χρήστος Βάσιλας γεννήθηκε στο Μπρονξ και είναι γιος του Κυριάκου Βάσιλα, με καταγωγή από τη Μάνη, και της Βαρβάρας Καπτζή, με καταγωγή από τη Μυτιλήνη. Είχε ακόμη μία αδελφή, τη Φανή, η οποία δυστυχώς έφυγε ξαφνικά τον περασμένο Νοέμβριο. Ο Χρήστος Βάσιλας εργάζεται ως Διευθυντής σε Ελληνική εφοπλιστική εταιρεία (ELKA).
Ο Κυριάκος Βάσιλας γεννήθηκε το 1928 στο Νομιτσί της Μάνης, ένα πανέμορφο χωριό του Νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται 57 χλμ. νότια της Καλαμάτας και είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες ενός μικρού λόφου έχοντας θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και αγναντεύει την Κορώνη. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του χωριού είναι οι Βυζαντινές του εκκλησίες, τις οποίες έχει υπό την προστασία του το Υπουργείο Πολιτισμού. Εξαίρετα δείγματα Βυζαντινής τέχνης αποτελούν η Υπαπαντή με αγιογραφημένο τέμπλο, οι Άγιοι Ανάργυροι (11ου αι.), η Παναγίτσα, ο Άη Στράτηγος, η Ανάληψη με τοιχογραφίες του 1704 και ο Άγιος Νικόλαος. Η κεντρική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου έχει επιβλητικό κωδωνοστάσιο του 1730. Σημαντικότερος όμως από τους ναούς θεωρείται η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, αποτελώντας έναν από τους παλαιότερους βυζαντινούς ναούς της περιοχής. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του χωριού είναι οι δυο δημόσιες βρύσες του, οι οποίες εμπλουτίζονται από υπόγειες πηγές και έχουν εντοιχισμένα διακοσμητικά ανάγλυφα, που αποτελούν μοναδικά αρχιτεκτονικά κτίσματα.
Ο Κυριάκος Βάσιλας αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή της Ύδρας και έγινε καπετάνιος. Ταξίδεψε με διάφορα πλοία για πολλά χρόνια. Σε μία επίσκεψη που έκανε στα ξαδέλφια του στην Αμερική, γνώρισε τη Βαρβάρα Καπτζή, γεννημένη το 1930 στα Πάμφιλα της Μυτιλήνης. Τα Πάμφιλα είναι ένα όμορφο χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 50 μ. Η παλαιότερη μέχρι στιγμής επίσημη αναφορά για το χωριό γίνεται το 1566, ενώ η πρώτη επίσημη Ελληνική απογραφή του 1928, κατέγραψε στο χωριό έναν πληθυσμό 2.198 κατοίκων, συμπεριλαμβανομένων και των προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Κέντρο αναφοράς του χωριού είναι ασφαλώς ο εντυπωσιακός ναός της Αγίας Βαρβάρας, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1881.
Ο Κυριάκος και η Βαρβάρα Βάσιλα, το γένος Καπτζή, παντρεύτηκαν στη Νέα Υόρκη και απέκτησαν από τον γάμο τους δύο παιδιά, τη Φανή και τον Χρήστο. Μετά τον γάμο τους, ο Κυριάκος Βάσιλας, εγκαθίσταται στην Αμερική και εργάζεται σαν αρχικαπετάνιος σε εφοπλιστική εταιρεία για αρκετά χρόνια. Ήταν άνθρωπος δραστήριος και δυναμικός. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών. Η Βαρβάρα Καπτζή ήταν μία γυναίκα χαμηλών τόνων, με ήσυχο και πράο χαρακτήρα, ένας δημιουργικός άνθρωπος. Ήξερε την τέχνη της ραπτικής και ήταν εξαιρετική μαγείρισσα και νοικοκυρά.
Η βιογραφούμενη, Κατερίνα Βάσιλα, αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες. Έχει διατελέσει Πρόεδρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων από το Δημοτικό σχολείο έως και το Γυμνάσιο, που φοιτούσαν τα παιδιά της, αλλά και στο Ελληνικό σχολείο. Επίσης, φοίτησε σε Σχολή Φενγκ Σούι απ’ όπου πήρε και δίπλωμα την παραδοσιακή αυτή Κινέζικη φιλοσοφία. Εδώ και ένα χρόνο ασχολήθηκε, μαζί με την κόρη της Χριστιάνα, με τη διοργάνωση μίας μεγάλης εκδήλωσης για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Συλλόγου των Λευτεριάνων «Αλληλοβοηθητικός Σύλλογος Ελευθεριανής», του οποίου είναι μέλη όλη η οικογένεια. Το διάστημα αυτό έχει βάλει νέους στόχους στη ζωή της, καθώς της αρέσει να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση. Λατρεύει το διάβασμα, τη θάλασσα και τα ταξίδια, ενώ προτιμά την καλή φιλική συναναστροφή με αγαπημένους φίλους. Όπως η ίδια αναφέρει, «νοιώθω πολύ τυχερή γυναίκα. Ο Χρήστος είναι ένας άριστος οικογενειάρχης και πατέρας, που λατρεύει τα παιδιά μας. Εργάζεται καθημερινά πολλές ώρες, για να μπορεί η οικογένειά του να απολαμβάνει μία άνετη και καλή ζωή. Ήταν άριστος γιος, αφού βοήθησε πολύ τους γονείς του, όταν αρρώστησαν. Είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, με ιδιαίτερες ευαισθησίες, που αγαπάει και στηρίζει με όλες τις δυνάμεις του την οικογένεια».