Σιώκος Απόστολος

Ο Απόστολος Σιώκος είναι Χειρουργός Μαιευτήρ-Γυναικολόγος με εξειδίκευση στην υπογονιμότητα και στην ολιστική ψυχοσωματική της γυναικείας γονιμότητας. Είναι γόνος και μέλος μιας πατριαρχικής-πατριωτικής οικογένειας της ορεινής προ Άθω Χαλκιδικής, της οποίας οι ρίζες ανιχνεύονται σε βάθος χρόνων μέχρι τουλάχιστον και το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Αυτή η καταγωγή από πολύ νωρίς οδήγησε σε μια αξιοθαύμαστη ζύμωση ιδεών, αρχών και βιωμάτων προσφοράς και υπηρεσιών προς τα «ευάλωτα» μέλη της οικογένειάς του και του περιβάλλοντός του και παράλληλα σε μια ευρύτερα κοινωνική ευαισθησία, προσέτι δε και σε ποικίλες καινοτόμες πολιτιστικές και πατριωτικές δράσεις^(1,2,3). Στο μέτρο των δυνατοτήτων του και της φλόγας της καρδιάς του, είναι ταγμένος και στρατευμένος στην προσφορά προς τον άνθρωπο, την αγάπη προς την «Ελληνίδα Φύση», πρώτιστα δε προς το Έθνος των Ελλήνων.

Ο τόπος καταγωγής του, το Παλαιοχώρι, είναι χωριό του Νομού Χαλκιδικής και υπάγεται διοικητικά στον διευρυμένο Δήμο Αριστοτέλη. Βρίσκεται στη βορειοανατολική Χαλκιδική, σε μία υψίπεδη ευρεία και εύφορη λεκάνη, σε υψόμετρο περίπου 550 μέτρων, και το διασχίζει ο ποταμός Χαβρίας, που πηγάζει από τις κυκλοτερώς περιβάλλουσες το λεκανοπέδιο οροσειρές του Στρατώνικου Όρους, της Καμήλας και του Χολομώντα, και ο οποίος διά μέσου ενός άγριου, πανέμορφου, με πλουσιότατους κατά θέσεις βιοτόπους φαραγγιού που οριοθετείται στην πορεία του από το Καστέλι στο Νέπωσι και νοτιότερα από το «Περιστέρι» και που εκβάλλει τελικά στον Τορωναίο Κόλπο στην ευρεία περιοχή της αρχαίας Σερμύλης (σημερινή Ορμύλια) και της αρχαίας Ολύνθου – προέχουσας πόλης κατά τη μεγάλη έξαρση και ακμή του αποικισμού της Χαλκιδικής στα κλασσικά χρόνια του «κοινού των Χαλκιδέων». Περιστοιχίζεται και βρίσκεται στο κέντρο του τριγώνου που σχηματίζουν τα χωριά Νεοχώρι ανατολικά σε απόσταση 3 χλμ., Αρναία δυτικά σε απόσταση 5 χλμ. και Μεγάλη Παναγία νότια σε απόσταση 7 χλμ. Είναι ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Χαλκιδικής και υπήρξε ανέκαθεν (όπως και σήμερα) σημαντικός συγκοινωνιακός κόμβος. Εκεί διατέμνονταν αρχαίες οδοί από την Τορώνη της Σιθωνίας προς την ‒μετέπειτα‒ Εγνατία οδό και την Αμφίπολη (Θουκυδίδης-Βρασίδας) και από τη Θεσσαλονίκη προς τον Άθω και τα Σιδηροκαύσια⁽⁴⁾. Στη μεγάλη επίσης αυτή συνάντηση των σπουδαίων πολυσύχναστων αυτών οδών επικοινωνίας της ευρείας περιοχής συνάχτηκαν και άκουσαν και ενστερνίστηκαν τους πατριωτικούς λόγους του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού, όταν ο εθνεγέρτης αυτός καλόγερος της Ρωμιοσύνης «έβγαινε» μετά μακρά παραμονή ως μοναχός και μαθητευόμενος σπουδαίων διδασκάλων του γένους (Αθωνιάδα Σχολή-Βούλγαρης κλπ.) από το Αγιώνυμο Όρος για τις περιοδείες του, ανά την υπόδουλη πατρίδα, προς εμψύχωση και ενίσχυση του φρονήματος και της καρτερικότητας και της ανθεκτικότητας των κατατρεγμένων Ραγιάδων, όταν ο εξαναγκαστικός βάρβαρος εξισλαμισμός απειλούσε ολάκερη τη Ρωμιοσύνη με αφανισμό (ένα ταπεινό παρεκκλησάκι θυμίζει στο σημείο ακριβώς εκείνο του ιστορικού εφαλτηρίου της αναπτέρωσης των Εθνικών και Χριστιανικών «Πιστεύω» των Υποδούλων).

Ο οικιστικός ιστός διατηρεί ακόμα, παρά τις αλλεπάλληλες καταστροφές και πυρπολήσεις, αρκετά από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του. Η τελευταία μεγάλη καταστροφή έγινε με την πυρπόληση του χωριού την παραμονή της γιορτής της Παναγίας, το Σαββατοκύριακο της 14 προς 15 Αυγούστου το 1948, όταν κατά την μαύρη εκείνη μακρά περίοδο της ξενοκίνητης εθνικής τραγωδίας οι «συμμορίτες» του αυτοαποκαλούμενου δημοκρατικού στρατού έσπασαν τη γραμμή αμύνης και φύλαξης του χωριού και έκαψαν 100 περίπου σπίτια σκοτώνοντας και 7 στρατιώτες και αμυνόμενους. Το ίδιο βράδυ ο Αθανάσιος Γ. Σιώκος, αρχηγός των ΜΑΥ (Μονάδες Αμύνης Υπαίθρου) σκοτώθηκε αμυνόμενος⁽²⁵⁾.

Σήμερα το χωριό, ακμαίο δυνατό και «σθεναρό» όπως πάντα, επούλωσε τις πληγές του και προχωράει προς την πρόοδο. Οικιστικά απλώνεται αφενός μεν γύρω από την παλιά αγορά και τον ενοριακό Ναό των Ταξιαρχών όπως επίσης και γύρω από την πλατεία με τον εντυπωσιακό πλάτανο.

Το χωριό αναζητά τις ρίζες του στο βάθος των αιώνων. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε κοντινή απόσταση (2-3 χλμ.) βρίσκεται το κάστρο Νέπωσι, ένα από τα πλέον απόκρυφα, δυσπρόσιτα και οργανωμένα γνωστά κάστρα, ενώ κατά καιρούς έχουν εντοπιστεί νομίσματα, αγγεία, όστρακα και έχουν βρεθεί ερείπια από οχυρώσεις και τάφοι στην ευρύτερη περιοχή.

Σε Πτολεμαϊκό χάρτη, στα νοτιοανατολικά του χωριού και εντός των ορίων του σημειώνεται χαρακτηριστικά η πόλις «Χαλκίς». Πρόκειται για την εγκατάσταση των αρχαίων Χαλκιδέων οι οποίοι είχαν βρεθεί εκεί από τους προκλασικούς ακόμα χρόνους για την αναζήτηση, τον εντοπισμό και την εκμετάλλευση μεταλλείων χαλκού, χρυσού, αργυρού κ.ά. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Χαλκιδείς και οι Ερετριείς ήταν ειδικοί στην αναζήτηση και εκμετάλλευση τέτοιων μεταλλευμάτων ανά τον γνωστό τότε κόσμο. Η αρχαία πόλη «Χαλκίς» σημειώνεται ακριβώς ανατολικά του Χαβρία, εκεί δίπλα από τη σημερινή θέση του Παλαιοχωρίου και σε σημείο που είναι η εκμετάλλευση των σημερινών μεταλλείων των Σκουριών στη Χαλκιδική.

Η ακριβής χρονολογία της ίδρυσης του Παλαιοχωρίου δεν είναι γνωστή. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν και ανασκάπτονται ευρήματα χρονολογούμενα και από την προϊστορική ακόμα εποχή ιδιαίτερα στο κάστρο Νέπωσι, όπου πέραν των άλλων σπουδαίων ευρημάτων βρέθηκε και μια μαρμάρινη επιγραφή που δηλώνει ότι ο οικισμός υπήρχε και επανεποικίσθηκε πριν από περίπου 1.000 χρόνια⁽⁵⁾. Σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, το Παλαιοχώρι αποτελεί επανιδρυθείσα οικιστική μονάδα στον χώρο και στην περιοχή όπου μια από τις 32 πόλεις της Ολυνθιακής Ομοσπονδίας (το «κοινό των Χαλκιδέων») καταστράφηκε από τον Φίλιππο τον Β΄. Μια άλλη εν συνεχεία καταστροφή σημειώνεται επίσης στο Κάστρο του Νέπωσι (12ος-13ος αιώνας περίπου), η οποία ενδεχομένως επισυνέβη από επιδρομές πιθανότατα από βαρβαρικές ορδές εκ βορείων κατευθύνσεων προερχόμενες ή και από άλλη αιτία ή φυσική καταστροφή. Ως Παλαιοχώρι το πρωτοσυναντάμε τον 13ο-14ο αιώνα, σε έγγραφα της περιόδου.

Η οικιστική οντότητα που αντιστοιχεί στο Παλαιοχώρι όμως, παρουσιάζεται ως μία σύναξη πολισμάτων του λεκανοπεδίου και των γύρωθεν ελεγχόντων τις οδικές αρτηρίες οχυρωμένων λόφων, που γράφει ιστορία από τον 6ο τουλάχιστον μ.Χ. αιώνα. Είναι άξιο επίσης να τονιστεί ότι τις εκκλησίες και τα κάστρα της περιοχής τα έθεταν υπό την απόλυτη προστασία τους οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου (Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος-Πατρίκιος Μιχαήλ⁽⁵⁾). Οι ξένοι περιηγητές το συναντούσαν ως την κομβική ακμάζουσα Ελληνική κωμόπολη στο ευρύ λεκανοπέδιο της βορειοανατολικής Χαλκιδικής στις περιηγήσεις τους και το αποτύπωναν στους χάρτες και στις γραφές τους σε όλους τους μετέπειτα αιώνες.

Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, αρκετοί κάτοικοι του Παλαιοχωρίου, με βάση τα δεδομένα οθωμανικών φορολογικών κατάστιχων, καταγράφονται ως καρβουνιάρηδες για τις ανάγκες των φούρνων εμπλουτισμού του μεταλλείου των Σιδηροκαυσίων (όπως αναφέρει στη Διδακτορική του Διατριβή «Χωρικοί και μοναχοί στην οθωμανική Χαλκιδική 15ος-16ος αι.» ο Ηλίας Α. Κολοβός, ΑΠΘ 1999). Ακριβώς επίσης βάσει της ίδιας πληροφοριακής πηγής, στη γεωγραφική περιοχή του Παλαιοχωρίου «Ραλίγκοβα->Λιαρίγκοβα» όπου είχαν αναπτυχθεί τα παραπάνω καμίνια από τους εργάτες ξυλανθράκων του Παλαιοχωρίου, εμφανίζεται περί τον 17ο-18ο αι. η μέχρι το 1916 Λιαρίγκοβι -σημερινή Αρναία. Το 1793 πέρασε από το Παλαιοχώρι ο Γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Esprit-Μarie Cousinéry⁽⁶⁾. Στο έργο του “Voyage dans la Macédoine” περιγράφει διθυραμβικά το Παλαιοχώρι ως έναν δυναμικό ακρεθνώς ελληνικό οικισμό. Το Παλαιοχώρι καταστράφηκε ολοσχερώς μετά την επικράτηση των Τούρκων και την τραγική κατάπνιξη της Μεγάλης και ηρωικής Εξέγερσης των Χαλκιδικιωτών και των Μοναχών του Αγίου Όρους υπό τον Μεγάλο ανιδιοτελή και αγνό Ήρωα και Πατριώτη πλουσιότατο τραπεζίτη Εμμανουήλ Παππά⁽⁷⁾ (ο οποίος είδε να χάνονται και τα εφτά παιδιά του και ολόκληρη η περιουσία του στον Αγώνα και πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στο καΐκι που μετά τον «χαλασμό της Κασσάνδρας» θα τον μετέφερε στη Χίο) και τον ατρόμητο «Οσιομάρτυρα» Καπετάν Χάψα⁽⁸⁾ και τα Συκιωτούδια Παλληκάρια του στις αρχές του καλοκαιριού το 1821 στην οδυνηρή σφαγή τους στους πρόποδες του βουνού του μοναστηριού της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, κοντά στα σημερινά Βασιλικά.

Στη νεότερη ιστορία, μετά την αποτυχημένη εξέγερση για λευτεριά από τους Τούρκους υπό τον Τσάμη Καρατάσο (1854) έρχεται επιτέλους ο Οκτώβριος του 1912. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (26-27 Οκτωβρίου 1912), οι πρώτοι αγωγιάτες έφεραν στο 24ωρο που ακολούθησε τα μαντάτα της Λευτεριάς στο Παλαιοχώρι. Όπως και σε όλη τη Χαλκιδική, την σκλαβιά την ξόρκισαν με ατέλειωτους πανηγυρισμούς και τουφεκίδι^(9,10,11). Στο Παλαιοχώρι, πρωτοστάτης στη διάλυση της τουρκικής φρουράς (τσαντηρμάδες) υπήρξε ο Αθανάσιος Γεωργίου Σιώκος, εκτελεστικό πρωτοπαλίκαρο μεταξύ των αδερφών Νικολάου, Κωνσταντίνου, Δημητρίου κατά τη διάρκεια όλου του Μακεδονικού Αγώνα.

Στο Παλαιοχώρι, ιδιαίτερης ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας είναι ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών με τις υπέροχες τοιχογραφίες και το άγαλμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄ του Μεγαλοπρεπούς στον προαύλιο χώρο. Εκεί υπάρχει και η, κατά την παράδοση, θαυματουργή εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ του 16ου αι.^(5,12,13) και η εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου. Κατά την εορτή της εκατονταετηρίδος (1899-1999) από της ιδρύσεως του Ιερού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών⁽¹⁴⁾ υπό την υψηλή και σεπτή παρουσία της Α.Θ. Παναγιότητος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου και του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Μακαριστού πλέον Χριστοδούλου, ο βιογραφούμενος επέδωσε στους ανώτατους ιεράρχες της Ορθοδοξίας το ιστορικού περιεχομένου πονημάτιο του, αναφερόμενο ακριβώς στα της ιδρύσεως ιστορικά στοιχεία του ναού⁽¹⁵⁾, του οποίου την έκδοση είχε ευλογήσει με Πατριαρχικό γράμμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης⁽¹⁶⁾, ενώ ο ίδιος είχε επίσης την τιμή να απευθύνει το «ευ παρέστητε» στον Οικουμενικό Αρχηγό της Ορθοδοξίας.

Η τέχνη της υφαντικής στο Παλαιοχώρι έμεινε αναλλοίωτη μέσα στο πέρασμα του χρόνου (τα υφαντά της Χαλκιδικής ήταν φημισμένα σε όλη την Ελλάδα). Η πολιτιστική εταιρία Μακεδνών Κυριών και Δεσποινίδων «ΤΟ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΝ ΚΑΣΤΡΟΝ⁽¹⁷⁾» (ΠΕΜΑΚ, 1996-97)⁽¹⁸⁾ του Παλαιοχωρίου με Πρόεδρο την κυρία Κάρμεν Σιόβα, σύζυγο του βιογραφούμενου, ίδρυσε με άλλες 100 περίπου αξιότιμες κυρίες και δεσποινίδες της κωμόπολης τα «Μαδέμια»⁽¹⁹⁾, έναν καλλιτεχνικό οργανισμό ταγμένο ακριβώς στη διατήρηση, εξάπλωση και προβολή των πολιτιστικών στοιχείων της υφαντικής και όχι μόνο τέχνης.

Επιπλέον, οφείλει να σημειωθεί ότι έγινε προσπάθεια διατήρησης του τοπικού γλωσσικού ιδιώματος το οποίο έχει βέβαια και επιρροές από την εποχή της Τουρκοκρατίας, αλλά και πολλές ρίζες από την αρχαία ελληνική και τη λατινική γλώσσα.

Στο Παλαιοχώρι έζησε (μαθήτευσε και εκπαιδεύτηκε στην κατασκευή σιδηρικών εργαλείων-χαλκιάς) για ένα διάστημα ο Γιώργος Ζορμπάς (1867-1942), το πρόσωπο από το οποίο ο Νίκος Καζαντζάκης εμπνεύστηκε το έργο του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Στα 22 του χρόνια εγκαταστάθηκε σ’ αυτό και το εγκατέλειψε γύρω στα 44. Το ότι ο Ζορμπάς, ήρωας του γνωστού μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη, έζησε στο Παλαιοχώρι αντλείται και από τα στοιχεία που παρουσιάζει ο λογοτέχνης Γιάννης Αναπλιώτης.

Συνεκτιμώντας όλα τα παραπάνω (και άλλα πολλά περισσότερα που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν στην παρούσα παρουσίαση) η πλούσια ιστορική και πολιτιστική παράδοση του Παλαιοχωρίου είναι έκδηλη.

Από τους χρόνους των κλασσικών ερειπίων στο Καστέλι στο Νέπωσι, την οχυρωματική εγκατάσταση των «Αρνών» του Θουκυδίδη στην οχυρωματική του περιφέρεια, τις Μακεδονικές εκμεταλλεύσεις των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές και τα διάσπαρτα λείψανα των ελληνορωμαϊκών χρόνων στο ευρύτερο λεκανοπέδιό του, τις παλαιοχριστιανικές εγκαταστάσεις στη «Βαλτούδα» και το «Καστελούδι», τα ερείπια των πολλαπλών οχυρωματικών κατασκευών στην «Καμήλα» και στους λόφους που δεσπόζουν και ελέγχουν τις πανάρχαιες οδικές αρτηρίες, ως και ανωτέρω, που διασταυρωτικά το διαπερνούν, μέχρι το ηρωικό μεσοβυζαντινό «Θεοφύλακτον Κάστρον», το σθεναρό Palaiochori⁽⁴⁾ των χρόνων της Τουρκοκρατίας και των εθνικών ξεσηκωμών του 1821 και του 1854 και της ιερής Μακεδονικής αντίστασης, ως το κατώφλι της απελευθέρωσης του 1912 και μέχρι σήμερα, το Παλαιοχώρι εκφράζει αναντίρρητα και στοιχειοθετεί την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του Μακεδονικού Ελληνισμού για την ευρεία περιοχή.

Οι πρόγονοι της οικογένειας Σιώκου εντοπίζονται στο Παλαιοχώρι ήδη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα (ως παλαιότερος γνωστός με το ονοματεπώνυμό του-γενάρχης θεωρείται ο Νικόλαος Γεωργίου Σιώκος). Από το 1821 μέχρι το 1925 στο χωριό ζει ο πατέρας του παππού του, ο Γεώργιος Σιώκος. Υπήρξε και υπάρχει ζωντανή προφορική παράδοση και πληροφορία στην οικογένεια ότι ο Γεώργιος, γιος του Νικολάου Σιώκου και της Συργιανώς Κληματσίδα από τη Συκιά της Σιθωνίας της Χαλκιδικής, γεννήθηκε στο Άγιο Όρος το καλοκαίρι του 1821, όταν τα γυναικόπαιδα της περιοχής είχαν καταφύγει εκεί για να γλυτώσουν από τη μανία του τυραννικού Μεχμέτ Εμίν Πασά, που είχε ήδη πυρπολήσει περί τα 75 χωριά στη Χαλκιδική. Ο Γεώργιος ήταν γνωστός θυμόσοφος και πνευματώδες άτομο. Από τον γάμο του με τη Βασιλική Κασσάνδρου απέκτησε τον Νικόλαο, τον Κωνσταντίνο, τον Δημήτρη, τη Συργιανώ, την Πηγή, τη Μαρία και τον Αθανάσιο (παππού του Απόστολου)⁽²⁰⁾. Η οικογένειά του ζούσε σε πολύ δυσμενείς συνθήκες, σε μια περίοδο που στο χωριό δεν υπήρχαν περαιτέρω καλλιεργήσιμες εκτάσεις (ιδιαίτερα για ασυμβίβαστους και ανυπότακτους) και οι ίδιοι δεν είχαν σχεδόν «κανένα στρέμμα» για να ζήσει η πολυμελής τους οικογένεια, καθώς μονίμως σχεδόν ήταν διωκόμενοι στο αντάρτικο και στα βουνά από την τουρκική διοίκηση. Κάνοντας μόνοι τους έργα υποδομής ύδρευσης αρχίζουν σιγά-σιγά να μπορούν να εκμεταλλευτούν τη γη και να επιβιώνουν. Πέρασε μάλιστα κάποτε στα χέρια τους και ο νερόμυλος του χωριού.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Αθανάσιος Σιώκος, γεννήθηκε το 1882 στο Παλαιοχώρι. Με τη σύζυγό του Μαρία (το γένος Δημητρίου Τσελεπή) απέκτησαν μία μεγάλη οικογένεια που αποτελείτο από τη Βασιλική, την Αικατερίνη, τον Γεώργιο (πατέρας του βιογραφούμενου), τον Δημήτρη, τον Νικόλαο, την Αγγελική και την Αναστασία. Όλα τα αδέρφια του πατέρα του βιογραφούμενου παντρεύτηκαν και έκαναν πολλούς απογόνους (υπερηφανεύεται μάλιστα ο ίδιος και αναφέρει ότι είχε 25 πρώτα ξαδέρφια από το σόι του πατέρα του και άλλα 25 από τη μεριά της αείμνηστης πλέον μητέρας του Όλγας) που με τη σειρά τους απέκτησαν τη δική τους οικογένεια. Η Βασιλική παντρεύτηκε τον Στέργιο Ρίμπα και απέκτησαν τρία παιδιά, την Πελαγία, τον Νάκο και τον Αθανάσιο. Η Αικατερίνη παντρεύτηκε τον Περικλή Υψηλάντη και απέκτησαν έξι παιδιά. Ο Νικόλαος παντρεύτηκε τη Σοφία Χριστοδούλου Πολύζου κι απέκτησαν τη Μαρία, τον Αθανάσιο, τον Χριστόδουλο και τη Γεωργία. Η Αγγελική παντρεύτηκε τον Δημήτρη Ρήγα και απέκτησαν τον Ρηγίνο και τη Χάιδω. Η Αναστασία απέκτησε με τον Κωνσταντίνο Σταυρίδη δύο κόρες, την Ευφροσύνη και την Ειρήνη.

Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Γεώργιος Σιώκος, γεννήθηκε το 1914. Παντρεύτηκε την Όλγα Παπαργυρίου του Αποστόλου (γένος Ευθυμίας Κωνσταντίνου Γκαγκάνη), η οποία γεννήθηκε το 1916 και η οικογένειά της είχε έρθει στο Παλαιοχώρι από το Νεοχώρι περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Το ζευγάρι απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Αθανάσιο το 1942, τον βιογραφούμενο Απόστολο το 1944, τη Μαρία το 1946 και τη Φρειδερίκη-Ευθυμία το 1948. Ο αδερφός του ο Αθανάσιος, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γούδα και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γεώργιο, επιτυχημένο χημικό μηχανικό και τον Χαράλαμπο, δραστηριοποιούμενο σε επιχειρήσεις. Η Μαρία, φαρμακοποιός, παντρεύτηκε τον καρδιολόγο Γεώργιο Κρομμύδα και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αργύρη, επώνυμο διακεκριμένο επεμβατικό Καρδιολόγο, μετά από επιτυχείς υψηλόβαθμες εξειδικεύσεις στο Λονδίνο, Διευθυντή σήμερα αναλόγου τμήματος σε μεγάλο ιατρικό κέντρο της Αθήνας και τη Μαγδαληνή, επίλεκτη Νευρολόγο με υψηλόβαθμη θέση σε εξειδικευμένο Νοσηλευτικό Ίδρυμα στο Λονδίνο. Η Φρειδερίκη-Ευθυμία, η οποία είναι επίσης φαρμακοποιός στο Παλαιοχώρι, απέκτησε από τον γάμο της με τον Κωνσταντίνο Καραγιάννη, Οικονομολόγο, δύο αγόρια, τον Ιωάννη, Φυσικό-Περιβαλλοντολόγο με εξαιρετικές μεταπτυχιακές σπουδές στη Φ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ. και τον Γεώργιο, φαρμακοποιό στο πατρογονικό Παλαιοχώρι.

Ο βιογραφούμενος, Απόστολος Σιώκος⁽²¹⁾ γεννήθηκε το 1944 στο Παλαιοχώρι. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διαθέτει πολυετή κλινική εμπειρία στη Γυναικολογία-Μαιευτική. Εξειδικεύθηκε επί 12ετία στη Δυτική Γερμανία, στο νοσοκομείο του Πανεπιστημίου του Göttingen και στην Πανεπιστημιακή Γυναικολογική και Μαιευτική Κλινική στο Homburg του Saarland, όπου και ολοκλήρωσε υπό την καθοδήγηση και επίβλεψη του Καθηγητού κ. G. Basttert εκτός των άλλων επιστημονικών του δραστηριοτήτων και εξειδικεύσεων και μια πρωτότυπη (1985) έρευνα για τη δυσμενή επίδραση του καπνίσματος στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Η ίδια επικαιροποιημένη εργασία κρίθηκε σκόπιμο και ανακοινώθηκε στην 5η Διεθνή Ιατρική Ολυμπιάδα (3-6 Οκτωβρίου 2019 – Correlation between cervical carcinogenesis and tobacco use by sexual partners).⁽²²⁾

Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες λειτουργεί το ιδιωτικό του ιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Αναλαμβάνει όλο το φάσμα του αντικειμένου της Γυναικολογίας και της Μαιευτικής, πλέον ιδιαίτερα τη μελέτη υπογονιμότητας, τον πλήρη προληπτικό και διαγνωστικό γυναικολογικό και μαιευτικό υπερηχογραφικό έλεγχο, τη γυναικολογική ψυχοσωματική κ.ά.

Ο Απόστολος Σιώκος, τα 12 έτη που βρισκόταν στη Γερμανία είχε την καλή τύχη να επικοινωνεί και να γνωρίσει από κοντά τον αείμνηστο καθηγητή Νικόλαο Λούρο, μια εμβληματική φυσιογνωμία της Γυναικολογίας-Μαιευτικής στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ο ίδιος έχει παγιωμένη και προέχουσα κατά την άσκηση του λειτουργήματος της ειδικότητάς του την πεποίθηση ότι είναι μοναδική η ικανοποίηση και η χαρά να επιτυγχάνει κανείς ‒επιστρατεύοντας κάθε ηθικά αποδεκτή, πάντα επιστημονική μέθοδο‒ τον ερχομό μιας νέας ζωής και πιστεύει ότι ο θεράπων ιατρός πρέπει να διαθέτει την επιστημονική κατάρτιση, τα διαγνωστικά μέσα και την ανθρωπιά να ασχοληθεί με υπευθυνότητα και να λύσει κατά τον πλέον ασφαλή και ανώδυνο τρόπο το μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας που καλείται να αντιμετωπίσει.

Στην προσωπική του ζωή παντρεύτηκε την Κάρμεν Σιόβα, η οποία έχει άλλα έξι αδέρφια (την Αντιγόνη, τον Δημήτριο, τη Βασιλική, τον Ιωάννη, την Άννα, τη Ματούλα και τον Αθανάσιο). Ο πατέρας της Κάρμεν, Στέργιος Σιόβας, εκ Γρεβενών, ήταν Ελληνοαμερικανός ‒από τα πρώτα μέλη των ΑΧΕΠΑΝς‒ και παντρεύτηκε την Αγνή Καρανάσιου, η οποία καταγόταν από παλιά αρχοντική οικογένεια της Σιάτιστας.

Ο Απόστολος και η Κάρμεν απέκτησαν από τον γάμο τους την Όλγα. Η Όλγα Σιώκου-Σιόβα σπούδασε και αποφοίτησε με άριστα στη Δημοσιογραφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ενώ έχει λάβει επίσης και Master από το New York University στις ΗΠΑ.^(23,24)

Όπως επισημαίνει ο ίδιος και με έμφαση τονίζει, θεωρεί πέραν οιασδήποτε άλλης σκοπιμότητας, την παρούσα αυτοβιογραφική καταγραφή, με την παράθεση ιστορικών πληροφοριών και στοιχείων, τις παραδόσεις και τις μνημειακές θύμισες που διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν από τους προγόνους του διά ζώσης και τεκμήριων προς εκείνον, στοιχειώδη ιερή υποχρέωσή του προς την ‒ταπεινή ίσως‒ ιστορικότητα και την εθνικοπατριωτική πορεία της οικογένειάς του προεπαναστατικά ακόμα και έως σήμερα. Αυτή του η καταγωγή από πολύ νωρίς οδήγησε όντως σε μια αξιοθαύμαστη ζύμωση υγιών Αρχών, Ιδεών, Αξιών και Βιωμάτων προσφοράς και υπηρεσιών και παράλληλα σε μια ευρύτερα κοινωνική ευαισθησία αλλά και ποικίλες καινοτόμες πολιτιστικές και πατριωτικές δραστηριότητες και δράσεις.

Ο Απόστολος Σιώκος υπήρξε τότε (1966) εκ των πρώτων ιδρυτικών μελών του τμήματος Μακεδόνων Σπουδαστών της Ε.Μ.Σ και ενεργό μέλος σήμερα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και είναι ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ακαδημίας της Ρωμιοσύνης: Ιερός Σύνδεσμος. (Π.Α.Τ.Ρ.Ι.Σ.-http://www.patris-hellas.org). Είναι επίσης πτυχιούχος Ρουμανικής γλώσσας από το Ι.Μ.Χ.Α.

Στη διάρκεια των Ιατρικών του εξειδικεύσεων στην τότε Δυτική Γερμανία απέκτησε το πτυχίο-τίτλο του Notartz (γιατρός Πρώτων Βοηθειών-Κάτω Σαξονία)  και είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο του Ανόβερου και μαθήματα κοινωνικής Ψυχολογίας κ.ά.. Πριν σπουδάσει στην Ιατρική παρακολούθησε στην Α.Β.Σ.Θ. επί διετία μαθήματα Οικονομίας και Δικαίου (Κυριακόπουλος, Δεληβάνης) και στο Φυσικό τμήμα της ΦΜΣ στο Α.Π.Θ. μαθήματα Φυσικής, Χημείας και Μαθηματικών.

Ως Πρόεδρος και Μέλος πολλών Φορέων και Σωματείων, έχει να επιδείξει σημαντική καινοτόμο πολιτιστική, κοινωνική, συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα στη Δυτ. Γερμανία, στη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη.

Είχε τη σπάνια ευκαιρία μέσω του καταξιωμένου εξαίρετου διακεκριμένου για την εντιμότητά του πολιτικού Ανδρός του ελληνικού Κοινοβουλίου να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει από κοντά τον Σοφό Πολιτικό και Ακαδημαϊκό Αείμνηστο Παναγιώτη Κανελλόπουλο που τίμησε την πολιτική του (του βιογραφούμενου) ασημαντότητα σε 2-3 τουλάχιστον ιδιαίτερες διδακτικές συναντήσεις με νουθεσίες και Συμβουλές πολιτικο-πατριωτικές και ιστορικού περιεχομένου που έμειναν ανεξίτηλες γραμμές και κανόνες στις όλες του παράλληλες εν συνεχεία «πολιτικές αναζητήσεις». Σε διάφορες περιόδους, π.χ. με προσωπική πρόσκληση του ιδρυτού της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ) Κωστή Στεφανόπουλου (κατά κοινή ομολογία έντιμου και πατριώτη πολιτικού) και ομοίως αργότερα του αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης, Αντώνη Σαμαρά, πολιτεύτηκε στις εθνικές βουλευτικές εκλογές με εξαιρετική τιμητική διάκριση στη Χαλκιδική. Στις ευρωεκλογές του 2019 ήταν υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τον Σύνδεσμο Εθνικής Ενότητας.

Πρόσφατο άρθρο του, με τίτλο «Δύο Ιστορικά-Επικά Δημοτικά τραγούδια κι ένα πρωτότυπο άγνωστο βαρβαροειδές “άθλημα” λευτεριάς ή θανάτου στο Παλαιοχώρι Χαλκιδικής» εκδόθηκε στο επετειακό 48ο τεύχος του Παγχαλκιδικού Λόγου, στα πλαίσια του αφιερώματος για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση της Χαλκιδικής το 1821.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Συμμετοχή στους εορτασμούς για τα 150 χρόνια από την εξέγερση του 1821. Σύλλογος Φοιτητών Χαλκιδικής ο Αριστοτέλης, 1971. Ο 1ος Διάπλους του Τορωναίου Κόλπου.
2. Συμμετοχή στους εορτασμούς των 200 χρόνων από την εξέγερση του 1821. Ιστορικά ντοκουμέντα. Επετειακή έκδοση, Παγχαλκιδικός Λόγος.
3. Λαμπριάτικα έθιμα από την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εβδομάδες πολιτιστικών εκδηλώσεων 1972, 1977, Πολιτιστική Εταιρία Παλαιοχωρινών (ΠΕΠ) -από το 1978- «Οι Μακεδνοί».
4. Οι δύο κυριότερες οδικές αρτηρίες της αρχαίας Χαλκιδικής (της καθ’ αυτώ Χαλκιδικής κατά Δρανδάκη) διασταυρούμενες στο Παλαιοχώρι.
5. Ο Πατρίκιος Μιχαήλ, υψηλότατος αξιωματούχος την περίοδο του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και της μητρός αυτού Ζωής, αναλαμβάνει κατ’ εντολή τους, ανακαινίζει και ισχυροποιεί το κάστρο στο «Καστέλι» (910-920 μ.Χ.). Πιθανότατα ο ιστορικός ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (πάνω εκκλησιά) έγινε προς τιμήν του και κατά παράδοση μετά την καταστροφή του κάστρου στο Καστέλι και την επανίδρυση του Παλαιοχωρίου στη νέα του θέση.
6. Οι ξένοι περιηγητές στο Παλαιοχώρι συναντούν και καταγράφουν ένα σθεναρό και προοδευτικό χωριό.
7. Ο ηρωικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821 στην Χαλκιδική.
8. Καπετάν Χάψας – Μαρτυρική οδυνηρή σφαγή στα Βασιλικά.

9, 10, 11. Στους καταλόγους του Χαλκιδικιώτη Οπλαρχηγού Αθανασίου Μηνόπουλου (Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα-ΜΜΑ 1/α/3-«Βασίλειος Νικ. Πάππας, 2011) ο Χαλκιδικιώτης Μακεδονομάχος Καπετάν Γιαγλής» στο μέσο της φωτογραφίας και στα δεξιά του το πρωτοπαλίκαρο του Μακεδονικού Αγώνα Νικόλαος Γεωργίου Σιώκος, ένας εκ των τεσσάρων οργανωμένων στον Αγώνα εναντίον των Τούρκων και των Βουλγάρων αδερφών Σιώκου.

12, 13. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ διασώθηκε από την καταστροφή του 1821 και είναι ο τιμώμενος ταξιάρχης στον παλιό ενοριακό ναό (στην πάνω εκκλησιά) που μετά την καταστροφή του 1821 ξαναχτίστηκε το 1835. Σήμερα είναι ο ιστορικός πλέον κοιμητηριακός ναός του χωριού.

14. Φιρμάνιον (άδεια) Υψηλής Πύλης.
15. Ιστορικά ντοκουμέντα – Πονημάτιο – Απόστολος Σιώκος, 1999 – Επί τη εκατονταετηρίδα από της ιδρύσεως του Ι.Ν. Ταξιαρχών.
16. Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ευλόγησε διά Σεπτού «Πατριαρχικού Γράμματος» την έκδοση του Πονηματίου για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Ι.Ν. Ταξιαρχών (Α.Σ. 1999)
17. Πατριαρχικόν Πιττάκιον επί τη ιδρύσει της Πολιτιστικής Εταιρίας Μακεδνών Κυριών και Δεσποινίδων (ΠΕΜΑΚ, 1996-97) Παλαιοχώριον – «ΤΟ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΝ ΚΑΣΤΡΟΝ»

18,19. Οι πλούσιες δραστηριότητες της Πολιτιστικής Εταιρίας Μακεδνών Κυριών και Δεσποινίδων (ΠΕΜΑΚ) και του καλλιτεχνικού της οργανισμού «ΜΑΔΕΜΙΑ».

20. Μέλη της οικογένειας Γ.Ν. Σιώκου. Από δεξιά προς αριστερά η Μαρία, σύζυγος Αθανασίου Σιώκου, Αθανάσιος Σιώκος, Πηγή Σιώκου, Χάιδω Παπαποστόλου και σύζυγος Ρηγίνος Ρήγας σε μεταγενέστερες στιγμές χαράς.
21. Απόστολος Γ. Σιώκος, 08/08/1944
22. Correlation between cervical carcinogenesis and tobacco use by sexual partners (Journal of Nuclear Medicine).

23, 24. Η Όλγα Σιώκου-Σιόβα είναι υπεύθυνη επικοινωνίας της UNICEF-Γενεύη για την Ελλάδα. (Αριστούχος της Σχολής Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Διεθνών Σπουδών από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (New York University / Επικεφαλής Επικοινωνίας του Ταμείου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά στην Ελλάδα (UNICEF Country Office in Greece)

24. Η ελπίδα για το μέλλον και τη συνέχιση της παράδοσης ανήκει πάντα στη νέα γενιά.

25. Αθανάσιος Γεωργίου Σιώκος, 1882-1948, παππούς του βιογραφούμενου, Αρχηγός ΜΑΥ (Μονάδες Αμύνης Υπαίθρου).