Η Μαρία Μαμασούλα γεννήθηκε το 1952 στο Αγρίνιο. Η καταγωγή της από τον πατέρα της είναι από την Καταβόθρα Ευρυτανίας και από την μητέρα της από το Νεοχώρι Μεσολογγίου. Δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της Εκπαίδευσης.
Ο πατέρας της βιογραφούμενης, Αλέξανδρος ή Αλέκος, όπως τον φώναζαν, ήταν ράφτης και παντρεύτηκε το 1950 με τη Ζωή Βλαχάκη, η οποία ήταν κόρη του Παναγιώτη Βλαχάκη και της Αλεξάνδρας Κακαλιώρα. Ο παππούς Παναγιώτης ήταν Μακεδονομάχος και στον πόλεμο για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων το 1912-1913 στο Μπιζάνι, τραυματίστηκε σοβαρά. Ήταν ευκατάστατη οικογένεια και απέκτησαν πέντε παιδιά. Η μητέρα της βιογραφούμενης τελείωσε το Σχολαρχείο και μετά συνέχισε στο Γυμνάσιο. Ήταν πολύ έξυπνη γυναίκα και λάτρευε το διάβασμα. Οι γονείς της βιογραφούμενης από τον γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά, εκ των οποίων η Μαρία είναι η μεγαλύτερη.
Η Μαρία Μαμασούλα τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στο Αγρίνιο. Σπούδασε στα Ιωάννινα και απέκτησε το Πτυχίο του Τμήματος Μέσων και Νέων Ελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τον Ιούλιο του 1976. Τον Ιούλιο του 1985 πήρε το πτυχίο Παιδαγωγικής από το Τμήμα Παιδαγωγικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Στη συνέχεια απέκτησε το Πτυχίο Θεολογίας από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1994. Το 1992 πήρε τιμητική Υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. διότι αναδείχθηκε πρώτη κατά το 1ο έτος της φοιτήσεώς της στη Θεολογική Σχολή.
Το 2002 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με άριστα. Τη Διδακτορική της Διατριβή ετοίμασε μέσα σε τέσσερα χρόνια (1997-2001). Το θέμα της Διατριβής, «Παιδεία και Γλώσσα στον Άγιο Κοσμά του Αιτωλό», της έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί ιδιαίτερα και να κάνει έργο ζωής τη μεγάλη μορφή του Διδάχου και Διδασκάλου του Γένους, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Τελειώνοντας τις σπουδές της επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Αγρίνιο, και από το 1976 και εξής εργάστηκε σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της πόλης και της περιοχής, συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας τις σπουδές της. Το 2002 τοποθετήθηκε ως Διευθύντρια στο Μουσικό Σχολείο Αγρινίου, το οποίο είχε πρόσφατα δημιουργηθεί. Υπηρέτησε εκεί εννέα χρόνια απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκετο 2011.
Είναι άγαμη, αφιερωμένη στο Θεό και στο ιεραποστολικό έργο της εκκλησίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ορθοδόξου Ιεραποστολικής, Φιλανθρωπικής και Πολιτιστικής Αδελφότητας «Η Αγία Φιλοθέη» που εδρεύει στο Αγρίνιο.
Στον τόπο της πρόσφερε ό,τι καλύτερο μπορούσε, συμμετέχοντας σε Συλλόγους και Σωματεία(Γυμναστική Εταιρία Αγρινίου, Φιλολογικός Όμιλος, Κων/νος Χατζόπουλος, Άγιος Κοσμάς, Φίλοι του Αγίου Όρους). Δραστηριοποιήθηκε στον ιεραποστολικό τομέα της Εκκλησίας ως κατηχήτρια, ως διοργανώτρια εθνικών και θρησκευτικών εκδηλώσεων, ως αρχηγός στην κατασκήνωση της Ι. Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας στη Ρίζα Αντιρρίου. Συμμετείχε, ως ομιλήτρια με θέματα Θεολογικά, Παιδαγωγικά, Ιστορικά, Φιλολογικά σε Συνέδρια, Συμπόσια, Ημερίδες στην πόλη του Αγρινίου, στην ευρύτερη περιοχή, σε πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Αρθρογραφεί σε περιοδικά Θρησκευτικού, Επιστημονικού, Κοινωνικού περιεχομένου και τοπικές εφημερίδες.
Στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ι. Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή «Στα ίχνη του Πατροκοσμά» και είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Σελίδες λόγου και τέχνης» της Αδελφότητας «Η Αγία Φιλοθέη». Επίσης επί σειρά ετών, και περιστασιακά, παρουσίαζε εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδας με θέμα τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.
Για τη βιογραφούμενη Μαρία Μαμασούλα, δύο δραστηριότητές της θεωρούνται έργα ζωής. Η πρώτη είναι η ενασχόλησή της και η προσφορά της στην έρευνα για τον συντοπίτη της Άγιο Κοσμά, για να γίνει γνωστή η παρουσία, η δράση του και η σημαντικότητα της μορφής του. Η δεύτερη είναι η οργάνωση και καταξίωση του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου. Όταν συνταξιοδοτήθηκε άφησε πίσω της ένα Σχολείο πρότυπο, ιδιαίτερο, στολίδι και ως κτίριο και ως εκπαιδευτικό ίδρυμα στην πόλη του Αγρινίου.
Για τον μεγάλο Διδάχο του Γένους, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό έγραψε τα ακόλουθα βιβλία:
- «Παιδεία και γλώσσα στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό», διδακτορική διατριβή, έκδοση της Ι. Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους, 2004.
- «Πατροκοσμάς, ιερουργός του λόγου και της πράξης», έκδοση α΄ 2001 και β΄ βελτιωμένη 2008.
- «Ο Άγιος των Ελληνικών Σχολείων, Κοσμάς ο Αιτωλός», έκδοση της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης» 2011.
- «Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», έκδοση της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης» 2016
- Φωτογραφικό Λεύκωμα, «Οι δρόμοι του Πατροκοσμά στη σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη» με υπότιτλο: «Από το Μεγαδένδρο ως το Κολικόντασι», έκδοση 2007.
Για τη συλλογή πληροφοριών για τον Άγιο Κοσμά η βιογραφούμενη δεν αρκέστηκε μόνο στα βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες που αναφέρονταν στον Άγιο, αλλά έκανε έργο ζωής της να ταξιδέψει, να πατήσει τα μέρη που πάτησε ο Άγιος, να ακολουθήσει τους δρόμους του και να συλλέξει στοιχεία άγνωστα και σημαντικά. Η αγιασμένη μορφή του Διδάχου της σκλαβωμένης Ρωμιοσύνης, οι δρόμοι που περπάτησε, τα βουνά που ανέβηκε, τα απρόσιτα, ιδίως για την εποχή του, τα μέρη που πάτησε της κέντρισαν το ενδιαφέρον, και το ενδιαφέρον έγινε ζήλος, και ο ζήλος φλόγα εσωτερική και επιθυμία ακατανίκητη να ακολουθήσει κι αυτή τα βήματά του και να αποδείξει με ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό υπομνηματισμένο, ότι όλα αυτά που γράφονται, λέγονται και ακούγονται από το στόμα των απλών ανθρώπων, αλλά και διαπρεπών επιστημόνων για τον Άγιο Διδάχο, είναι πραγματικότητα.
Είναι αδύνατον να πιστέψει, αν δεν ζήσει, κανείς τις συναντήσεις με τους αγνούς κατοίκους των απομακρυσμένων χωριών, τα δακρυσμένα μάτια, τα αναφιλητά στα στήθη, όταν μιλούσαν για το πέρασμα του Αγίου από τον τόπο τους, όταν έδειχναν τα σημεία που μίλησε, τα ιερά «απομεινάρια» της παρουσίας του στο δικό τους χωριό. Είναι αδύνατον να φανταστείς το δέος στο άγγιγμα αυθεντικών σταυρών του Πατροκοσμά, το σπάραγμα της καρδιάς στην προσκύνηση και στον ασπασμό του ματωμένου «κατασαρκίου» του, στη θέα και μόνο Ιερών Σκευών που ο ίδιος χρησιμοποίησε.
Οι πιο συχνοί δρόμοι του Αγίου Διαφωτιστή των σκλάβων ήταν σε μέρη που είχαν προβλήματα, που καταδυναστεύονταν από τον Τούρκο κατακτητή, που τους απειλούσε ο εξισλαμισμός, που δεν είχαν δει ποτέ ιερέα, που κινδύνευαν να ξεχάσουν την ελληνική γλώσσα και αγνοούσαν την ελληνική ιστορία. Όργωσε ο Άγιος τη Δυτική Ελλάδα, τη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, τη Θεσσαλία, τα νησιά του Ιονίου, κάποια από τα νησιά του Αιγαίου, ιδίως τη μαρτυρική Β. Ήπειρο. Αυτούς τους δρόμους ακολούθησε και η Μαρία Μαμασούλα.
Δύσκολο το έργο που ξεκίνησε. Ανέβηκε βουνά, περπάτησε σε στενά μονοπάτια, κατέβηκε σε φαράγγια και ρεματιές, βρήκε χωριά έρημα ή με δύο τρεις κατοίκους ή μόνο με τους βοσκούς που έβοσκαν τα γιδοπρόβατά τους. Συνάντησε παππούδες-φύλακες μοναδικούς ορεινών χωριών- σεβαστές γριούλες, οι οποίες και από το κρεβάτι του πόνου και των γηρατειών ήταν προθυμότατες να της διηγηθούν τα λόγια του Αγίου που έφθασαν από γενιά σε γενιά σ’ αυτές, να υποδείξουν τον τόπο τον αγιασμένο που πάτησε.
Συχνά ερχόταν στα χείλη η απορία: «Πώς έφθασε εδώ επάνω ο Άγιος;» Δύσκολο για μας που ζούμε με τις σημερινές ανέσεις, να καταλάβουμε το μεγαλείο του ανθρώπου που δε λογάριασε τα στοιχεία της φύσεως, ούτε τον Τούρκο κατακτητή, ούτε τους Ενετούς κατασκόπους και την προπαγάνδα του Πάπα, ούτε τον κόπο και τον κίνδυνο, και έφθασε σε περιοχές στις οποίες και σήμερα δεν πατάει ανθρώπου πόδι.
Είναι πολύ δύσκολο να ζητάς στον 21ο αιώνα πληροφορίες και αποδείξεις για έναν άνθρωπο που έζησε στα τέλη του 18ου αιώνα. Οι μνήμες ξεθώριασαν, οι άνθρωποι σήμερα είναι, δυστυχώς, αδιάφοροι για τον Θεό και τους Αγίους. Και όμως η Μαρία Μαμασούλα βρήκε πολλές πληροφορίες.
Ο Άγιος Κοσμάς είναι σε όλους γνωστός. Το όνομά του προφέρουν με συγκίνηση οι άνθρωποι και τον τιμούν σε πόλεις και χωριά σε λαμπρές εκκλησίες ή σε απομακρυσμένα ξωκλήσια στα βουνά και στα φαράγγια που πήγε. Μικρά παιδιά γνωρίζουν τον Πατροκοσμά που πέρασε από το χωριό τους και με προθυμία δείχνουν τον τόπο ή το δένδρο που ανέβηκε και μίλησε, γιατί ήταν κοντός στο ανάστημα. Είναι έτοιμα να σου εξιστορήσουν ό,τι γνωρίζουν για τον Άγιο, να σου πουν με καμάρι ότι εδώ είπε την τάδε προφητεία ή να σου διηγηθούν ένα περιστατικό από τη ζωή του που συνέβη εκεί.
Περίπου 430 ήταν τα χωριά που πήγε η βιογραφούμενη, ανακάλυψε κειμήλια και παλιές εικόνες του Αγίου, σταυρούς, δένδρα που σκαρφάλωσε, βράχους που ανέβηκε και μίλησε -για να ακούγεται από τους χιλιάδες ακροατές που παρακολουθούσαν τη διδαχή του-, Μοναστήρια που πέρασε, χωριά που πήραν το όνομά του, τόπους και επιγραφές και πολλές, άγνωστες έως τώρα, προφητείες του.
Βρήκε 80 περίπου περίλαμπρους Ναούς, πολλά εκκλησάκια και παρεκκλήσια κτισμένα στο όνομά του, 35 δένδρα ονοματισμένα «το δένδρο του Πατροκοσμά», γιατί κάτω από αυτό μίλησε ή προφήτευσε, 100 περίπου εικονίσματα -«ντουλάπια» τα λένε στη Μακεδονία, «κουβούκλια» στην Κεφαλονιά- αφιερωμένα στον Άγιο Διδάχο.
Βρήκε πολλές αναμνηστικές στήλες και επιγραφές στα μέρη που μίλησε ή ίδρυσε Σχολεία, όπου αναφέρεται η χρονολογία του περάσματός του, συχνά και ο αριθμός των ακροατών του (3200 στο Νεραϊδοχώρι Ασπροποτάμου, 3700 στη Δέση Ασπροποτάμου, 11000 στο Γηρομέρι Θεσπρωτίας, 16000 στην Πεσσάδα Κεφαλονιάς) που επιβεβαιώνονται και από γραπτές πηγές και μαρτυρίες, και αναφορές και έγγραφα γραμμένα από τους Ενετούς κατασκόπους του.
Βρήκε πέντε αυθεντικούς σιδερένιους σταυρούς, απ’ αυτούς που άφηνε στα διάφορα μέρη που περνούσε και κάρφωνε σε κάποιο δένδρο, και ένα τμήμα ξύλινου σταυρού που διασώθηκε με πολλές δυσκολίες. Βρήκε τεμάχια από το ματωμένο «κατασάρκιό» του και απομεινάρια από πουκάμισά του, τα οποία φύλαγαν με ευλάβεια κρυμμένα στα σπίτια τους οι ευσεβείς χωρικοί.
Βρήκε, επίσης, σε διάφορα μέρη 30 περίπου τοπωνύμια, όπως «στο σταυρό», «καλόγερος», «η ραχούλα του Αγίου», «το κάθισμα του Αγίου», «Σταυρός», τα οποία σφραγίζουν το πέρασμά του, καθώς και πολλές παραδόσεις στο στόμα του απλού λαού. Το όνομα του Αγίου Κοσμά είχε δοθεί σε δήμους, σε χωριά, σε συνοικισμούς, σε δρόμους, σε πλατείες, σε Σχολεία.
Το πιο συγκινητικό απ’ όλα στην περιοδεία της για τον Άγιο Διδάχο ήταν τα απομακρυσμένα ορεινά χωριά απ’ όπου πέρασε και ίδρυσε Σχολεία, για να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά, για να διδαχθούν την ιστορία τους και την πίστη τους, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν να ελευθερώσουν αύριο τη σκλαβωμένη πατρίδα. Και δεν ήταν λίγα τα χωριά που πέρασε και ίδρυσε Σχολεία ο Άγιος. Σε κάποια υπάρχουν επιγραφές, σε άλλα δείχνουν τον τόπο που ήταν το Σχολείο, κάπου υπάρχουν ερείπια, και αλλού έχουν αναρτήσει σε μαρμάρινη πλάκα την Επιστολή που είχε στείλει ο Άγιος στο χωριό για το Σχολείο.
Συγκινητική ήταν η περιοδεία στη Β. Ήπειρο, τη σημερινή Αλβανία. Τον τόπο αυτό τον πολύ βασανισμένο και τους Έλληνες που ζούσαν κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες ώστε συχνά να φθάνουν στην εξωμοσία, μην αντέχοντας άλλο την πίεση του κατακτητή, αυτόν τον τόπο αγάπησε πολύ ο Πατροκοσμάς. Ίδρυσε Σχολεία, κατήργησε με τον τρόπο του τα αρβανίτικα που μιλούσαν οι Έλληνες, ξεχνώντας σιγά σιγά τη γλώσσα τους, έπαιρνε, όπως έλεγε, τις αμαρτίες τους στο λαιμό του, αρκεί να του υποσχεθούν πρώτα ότι μέσα στα σπίτια τους θα μιλούν μόνο Ελληνικά. Το πόσο σημαντική ήταν η φυσιογνωμία και η παρουσία του φαίνεται από την ιδιαίτερη εκτίμηση που του είχε ο Αλή πασάς, ώστε να κτίσει το μοναστήρι του «Γέρο Κοσμά», όπως τον αποκαλούσε, και τη Σχολή Ανωτέρων Γραμμάτων στο Κολικόντασι, τόπο του μαρτυρίου του και του τάφου του, για να τον τιμήσει.
O Άγιος Κοσμάς δεν ήταν μόνο o Άγιος της σκλαβωμένης Ρωμιοσύνης, αλλά και της σημερινής Ελλάδας o Άγιος, o δικός της Άγιος, o δικός μας Άγιος, o Αιτωλός Διδάχος. Όλα αυτά τα ευρήματα και βιώματα απεικονίστηκαν στο σημαντικό Λεύκωμα των 450 σελίδων με τις 930 φωτογραφίες που εξέδωσε η Μαρία Μαμασούλα.
Το φωτογραφικό Λεύκωμα με τίτλο «Οι δρόμοι του Πατροκοσμά στη σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη» υπήρξε η βάση για το εξαιρετικό DVD, το οποίο αναφέρεται στη δράση και το έργο του Αγίου Κοσμά, που δημιούργησε η τηλεόραση του «Αχελώου» (τοπικό κανάλι του Αγρινίου) με το σωματείο «Ενωμένη Ρωμιοσύνη». Το DVD προβάλλεται και κυκλοφορεί δωρεάν στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Το δεύτερο έργο ζωής της βιογραφούμενης Μαρίας Μαμασούλα ήταν το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου. Όταν το ανέλαβε το 2002, είχε ζωή πέντε ετών και οι δυσκολίες ήταν πολλές. Το 2006 το Σχολείο στεγάστηκε στο δικό του, καινούργιο κτίριο. Κτίριο με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, με ειδική υποδομή για Μουσικό, με εργαστήρια, αίθουσες, τραπεζαρία, studio μουσικών οργάνων, αίθουσα θεατρικής παιδείας, αίθουσες Μουσικής, Χορωδίας και μεγάλη αίθουσα συναυλιών με όλα τα απαραίτητα σύγχρονα μέσα. Η Μαρία Μαμασούλα το διακόσμησε μέσα και έξω και το έκανε ένα Σχολείο ξεχωριστό για την πόλη, την περιοχή και όχι μόνο. Κατάφερε και το αναβάθμισε το 2008 σε Πειραματικό Μουσικό Σχολείο, μοναδικό σε όλη την ελληνική περιφέρεια.
Το Πειραματικό Μουσικό Σχολείο Αγρινίου υπό τη διεύθυνση της Μαρίας Μαμασούλα παρουσίασε και πραγματοποίησε πολλές δραστηριότητες, σεμινάρια, συνέδρια, ημερίδες, εκδηλώσεις μουσικές, φιλολογικές, θεατρικές και αναδείχτηκε στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Παρουσίασε μουσικές-φιλολογικές εκδηλώσεις, όπως το «Άξιον Εστίν» του Ελύτη και τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, μουσική Μ. Θεοδωράκη, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού, μουσική Γ. Μαρκόπουλου, τα «Αφιερώματα» στους Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο, Γιώργο Σεφέρη, στη Σοφία Βέμπο, στον Ζαχαρία Παπαντωνίου, στον στιχουργό Πυθαγόρα Παπασταματίου, στους Αιτωλοακαρνάνες ποιητές κ.ά. Όλες τις εκδηλώσεις ερμήνευαν τα Μουσικά Σύνολα του Σχολείου.
Επί των ημερών της ανέβηκαν σημαντικές θεατρικές παραστάσεις στους Καλλιτεχνικούς Αγώνες και στο Μαθητικό Φεστιβάλ Θεάτρου, όπως η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδα» του Ευριπίδη (1ο βραβείο), το μιούζικαλ «Η μελωδία της ευτυχίας» των Ρότζερ και Χάμερσταϊν (2ο βραβείο), το «Όνειρο θερινής νυκτός» του Σαίξπηρ (1ο βραβείο), έργα των Α. Τσέχωφ, Α. Στρίμπεργκ και Μ. Μπρεχ, η «Νίκη» της Λ. Αναγνωστάκη και άλλα.
Εξέδωσε το περιοδικό «Ηχοχρώματα» (20 τεύχη) το οποίο βραβεύτηκε από τη «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά» (1ο Πανελλήνιο Βραβείο 2004).
Κυκλοφόρησαν επί των ημερών της δύο CD με Μουσικές παραγωγές του σχολείου, «Ο καθρέφτης της ψυχής μου» και «Στου φεγγαριού το πήγαιν’ έλα».
Σημαντική προσφορά στην εκπαιδευτική κοινότητα ήταν το «Μουσικό-θεατρικό Αναλόγιο» με υπότιτλο «Μια άλλη προσέγγιση & εμπειρία για την οργάνωση των σχολικών γιορτών», ένα βιβλίο έκδοση του Μουσικού Σχολείου, βοήθημα στους εκπαιδευτικούς για τις εθνικές σχολικές γιορτές. Για να παρακολουθούν οι μαθητές με ενδιαφέρον τις εθνικές γιορτές, να καθηλώνονται, να συγκινούνται, συγχρόνως να διδάσκονται, να μαθαίνουν, να ενθουσιάζονται, να νιώθουν περήφανοι για την πατρίδα τους.
Το Σχολείο συμμετείχε σε διαγωνισμούς και εκθέσεις, όπου αναδεικνύονταν τα πολλά ταλέντα των μαθητών του, και διακρίθηκε σε πολλούς διαγωνισμούς Πανελλήνιους, Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς. Σε Πανελλήνιους, όπως στους Περιφερειακούς και Πανελλήνιους Καλλιτεχνικούς Αγώνες Μουσικής, Θεάτρου, Χορού, Ζωγραφικής με πολλαπλά βραβεία, επαίνους και τιμητικές διακρίσεις, κάθε χρόνο στον Πανελλήνιο Μαθηματικό Διαγωνισμό (βραβεία και διακρίσεις σε μαθητές του Σχολείου), στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Παραμυθιού (1οβραβείο 2010 & 2011), στον διαγωνισμό «Γαλλοφωνία Ελλάδα 2010» (βραβείο τραγουδιού). Στον Πανελλήνιο διαγωνισμό της Χ.Ο.Ν. η χορωδία του Σχολείου «Αλθαία», απέσπασε το 1οΠανελλήνιο Βραβείο και Αριστείο (2009). Στον 1οΔιαδικτυακό Διαγωνισμό ΕΕΕΠ-ΔΤΠΕ «Καλύτερη εκπαιδευτική Ιστοσελίδα για το 2009» πήρε το Σχολείο έπαινο και τιμητική πλακέτα «Εκπαιδευτικής Καινοτομίας» για την ιστοσελίδα του.
Αλλά και σε Διεθνείς και Ευρωπαϊκούς Αγώνες έλαβε μέρος το Σχολείο, όπως στον Διεθνή Μαθηματικό Διαγωνισμό Καγκουρό (αριστείο & βραβείο 2009), στον διαγωνισμό Άνοιξη της Ευρώπης, «Spring day for Europe 2010», όπου ανάμεσα σε 4720 συμμετοχές επιλέχτηκαν 30. Οι 4 ήταν Ελληνικά Σχολεία, εκ των οποίων η μία διάκριση ήταν του Μ.Σ.Α. Επίσης πήρε μέρος στο 7οΦεστιβάλ ποίησης που διοργάνωσε η Ένωση Συγγραφέων και Λογοτεχνών Ευρώπης. Συμμετείχε στον Παγκόσμιο Μαθητικό Διαγωνισμό «Ο Άγιος Κοσμάς, o φωτισμένος δάσκαλος», στον οποίο έλαβαν μέρος 6000 Έλληνες μαθητές απ’ όλο τον κόσμο. Η τελική τριήμερη εκδήλωση και παρουσίαση των έργων έγινε στο Βελλίδιο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όπου το Σχολείο απέσπασε βραβεία, επαίνους και τιμητικές διακρίσεις για τις συμμετοχές του σε ποίημα, ντοκιμαντέρ, κατασκευές (Απρίλιος 2004).
Μαθητές του Σχολείου συμμετείχαν κάθε χρόνο στη Βουλή των Εφήβων και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Οι νέοι γνωρίζουν την Ευρώπη» με την ξενάγηση των αριστούχων μαθητών απ’ όλη τη χώρα σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Ρώμη, Βρυξέλλες).
Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Σχολείου για την καλύτερη προσέγγιση και ουσιαστική βοήθεια των γονέων και των μαθητών, η Μαρία Μαμασούλα οργάνωσε Σχολή Γονέων σε απογευματινές ευκαιρίες ή με εξωτερικούς ομιλητές, παιδοψυχολόγους, γιατρούς, αξιόλογους εκπαιδευτικούς, διαιτολόγους κ.λπ. ή με εισηγήτρια την ίδια και τους υποδιευθυντές του Σχολείου.
Στο σύλλογο των διδασκόντων που ξεπερνούσαν τους εκατό εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων έκανε συχνά Παιδαγωγικές συνεδριάσεις με θέματα εκπαιδευτικά, όπως τα καθήκοντα των διδασκόντων, υπευθυνότητας στη σχολική τάξη, αντιμετώπισης προβλημάτων συμπεριφοράς και απειθαρχίας των μαθητών κ.ά. Αλλά και για την καλή καθοδήγηση, κατάρτιση και ενημέρωση των μαθητών συχνά καλούσε στο Σχολείο γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, διαιτολόγους, Καθηγητές Πανεπιστημίου, οι οποίοι μετά την εισήγησή τους δέχονταν απορίες των μαθητών και συζητούσαν μαζί τους.
Έφερε σε επαφή το Σχολείο με σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής που το επισκέφθηκαν, όπως o Μάριος Φραγκούλης, η Αλφαία Μαρία Παπούλια που έκανε τρία masterc1ass κλασικού-ελαφρού τραγουδιού στο Σχολείο για εκπαιδευτικούς. Ο Ανδρέας Χαραλάμπους, Αναπληρωτής Καθηγητής Μουσικοπαιδαγωγικών του European University Cyprus και του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Σολίστες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, σολίστες της Λυρικής Σκηνής, ο εθνομουσικολόγος Scott Robinson, ένας από τους δύο μεγάλους Frame Drums στον κόσμο, παρουσίασαν συναυλίες και σεμινάρια στους μαθητές και καθηγητές.
Το Σχολείο πολλές φορές εκλήθη από Συλλόγους, Σωματεία, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, και Μουσικά Σύνολά του αναδείχτηκαν με μοναδικές εκδηλώσεις σε πόλεις της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό Μουσικά Σύνολα έκαναν συναυλίες στους ομογενείς, είτε σε ελληνικά σχολεία ή στις ελληνικές κοινότητες, όπως στη Βιέννη, στο Μόναχο, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Αίγυπτο, Κάιρο και Αλεξάνδρεια, στη Βενετία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο.
Δύο ταξίδια στη Βιέννη, το πρώτο με το Μουσικό Σύνολο Μουσικής Δωματίου και το δεύτερο με τη χορωδία «Αλθαία», έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά οι μαθητές την πόλη της μουσικής και να ξεναγηθούν και στο διάσημο Musikvezei. Σημαντική ανάδειξη για το Σχολείο, ήταν η επαφή και συνεργασία του με την καταξιωμένη Ελληνίδα σοπράνο Αλθαία Μαρία Παπούλια και τον σύζυγό της Alexander Steinberger, πρώτο βιολί, αντιπρόεδρο του διεθνούς γνωστού Musikvezei (Μεγάρου των Φίλων Μουσικής) με τη διάσημη στον κόσμο Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης. Στη Βιέννη, οργανώθηκε συναυλία από την ελληνική κοινότητα «Μακεδονία», την πρώτη φορά στο «Κονσερβατόριο για μουσική και δραματικές τέχνες της Βιέννης» και τη δεύτερη στο γνωστό Μέγαρο του Δημαρχείου της πόλης.
Στην Κύπρο, έγινε αδελφοποίηση με το Παγκύπριο Γυμνάσιο της Λευκωσίας, το θρυλικό σχολείο που μαθητές του, οργανωμένοι στην Ε.Ο.Κ.Α., πήραν μέρος στους αγώνες και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου. Οι μαθητές επισκέφθηκαν τα «φυλακισμένα μνήματα» των ηρώων της Ε.Ο.Κ.Α. και γνώρισαν την όμορφη και πονεμένη μεγαλόνησο. Την αδελφοποίηση εισηγήθηκε o Κύπριος Ανδρέας Χαραλάμπους, Αναπληρωτής Καθηγητής και φίλος του Σχολείου.
Στην Κωνσταντινούπολη, με το Σύνολο Παραδοσιακής Μουσικής (παραδοσιακή ορχήστρα και χορωδία) οργανώθηκε παραδοσιακή Ελληνική βραδιά στο Ζωγράφειο Λύκειο, όπου παρακολούθησαν εκπρόσωποι του Πατριαρχείου και η ελληνική κοινότητα της Πόλης. Μοναδική εμπειρία για τους μαθητές ήταν η περιήγηση και η ξενάγηση στην Πόλη, στην Αγιά Σοφιά, στη Μονή της Χώρας, στο Μπαλουκλί, στα Πριγκηπόνησα, στη Σχολή της Χάλκης.
Στην Αλεξάνδρεια, με την ονομαστή Βιβλιοθήκη της, τον τόπο που ήταν o Φάρος της, το σπίτι του Κ. Καβάφη, η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Σχολείου ξεσήκωσε τους ομογενείς.
Όλες αυτές τις συναυλίες του εξωτερικού τις παρακολουθούσαν, εκτός από τους διοργανωτές Συλλόγους και την ελληνική κοινότητα, αρχές της πόλης, οι Έλληνες πρόξενοι,πρέσβεις, Αρχιερείς και ανώτεροι κληρικοί της ομογένειας και μεγάλα ονόματα της μουσικής.
Το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου λέγεται ότι είναι ένα από τα καλύτερα σχολεία στην Ελλάδα. Το αποδεικνύει η μεγάλη συμμετοχή μαθητών στις εξετάσεις για την επιλογή τους στο Σχολείο, το σύγχρονο ωραιότατο κτίριο, η μοναδική του διακόσμηση, η αγάπη εκπαιδευτικών και μαθητών στο Σχολείο τους. H Μαρία Μαμασούλα κατάφερε να γίνει το Μουσικό Σχολείο, το καύχημα και το στολίδι, ένα αξιοθέατο της πόλης του Αγρινίου και της περιοχής.
O άνθρωπος όμως, όσο ψηλά κι αν φθάσει, πάντα έχει μέσα του βαθιά και επιδιώκει κάτι άλλο ανώτερο, κάτι που δεν το ικανοποιεί η γνώση, η δόξα, οι τιμές, οι διακρίσεις, το εφήμερο του κόσμου. Ζητά άλλα μονοπάτια κι άλλες κορφές να πατήσει. Αυτό συνέβη με τη Διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου, τη συγγραφέα, την κοινωνική εργάτρια. Όλα καλά μέχρις εδώ, η ψυχή της όμως αναζήτησε αυτό το κάτι άλλο, μία ηρεμία, μία γαλήνη, μια εσωτερική πληρότητα που δεν τη βρήκε, παρ’ όλη τη δράση της, στον εκπαιδευτικό στίβο και στην κοινωνική προσφορά.
Λίγο μετά τη συνταξιοδότησή της άφησε ό,τι την έδενε μ’ αυτή τη ζωή και ανέβηκε ένα μονοπάτι ανηφορικό, δύσβατο, αλλά άφθαστο σε ομορφιά και εσωτερική πληρότητα. Προτίμησε κάποιο άλλο τρόπο ζωής, κάποια άλλα μουσικά σύνολα με μελωδίες ουράνιες, αγγελικές. Σήμερα είναι Μοναχή σε ένα ιστορικό μοναστήρι, σκαρφαλωμένο στο ομώνυμο βουνό Αι-Γιάννης της οροσειράς του Παναχαϊκού, σε υψόμετρο 1000 περίπου μέτρων, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, κοντά στο χωριό Βερίνο, στην ορεινή Αιγιάλεια. Το πανέμορφο τοπίο με το καταπράσινο βουνό, τις κρυστάλλινες πηγές και την πανοραμική θέα προς τον Κορινθιακό κόλπο, καθιστά το μοναστήρι επίγειο παράδεισο.
Το μοναστήρι είναι όντως «πόλις επάνω όρους κειμένη», εργαστήριο αγιότητας, χώρος λατρείας του ζώντος Θεού, λιμάνι πνευματικό και φάρος που ακτινοβολεί το Φως του Χριστού. Δίνει τη μαρτυρία του ορθόδοξου Μοναχισμού με την πλούσια λατρευτική ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή, την εγκάρδια φιλοξενία και τις ψυχοφελείς εκδόσεις. Η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου είναι ένα Φροντιστήριο, ένας πνευματικός πνεύμονας της περιοχής του Αιγίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Αυτό το μοναστήρι επέλεξε η βιογραφούμενη Μαρία Μαμασούλα. Σήμερα είναι η Αδελφή Ευσεβία, η υποτακτική. Πήρε το όνομα του Κτίτορος και πνευματικού Πατέρα της Μονής μακαρίου Γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη, αγιασμένου Λειτουργού και χαρισματούχου Πνευματικού, o οποίος για τρεις και πλέον δεκαετίες διακόνησε με αυταπάρνηση τους πονεμένους ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών. Πρόκειται για μία σύγχρονη οσιακή μορφή του οποίου ο τάφος, σέμνωμα της Μονής, αποτελεί πηγή ευλογίας και ιαμάτων για όσους ζητούν τη μεσιτεία του.
Η Αδελφή Ευσεβία εγκατέλειψε πτυχία, μόρφωση και προβολή κοσμική για την αγάπη του Χριστού. Αγωνίζεται με χαρά ανάμεσα σε τριάντα Αδελφές Μοναχές να καλλιεργήσει, να νουθετήσει, να εκπαιδεύσει τον εσωτερικό κόσμο της ψυχής της, η οποία είναι ό,τι πιο πολύτιμο στον κόσμο και δεν ανταλλάσσεται με καμία κοσμική χαρά, δόξα και διάκριση.