Ο Σταύρος Γιαϊτζάκης γεννήθηκε το 1967 στο Leonberg της Γερμανίας. Από το 1986 ξεκίνησε να εργάζεται αρχικά ως βοηθός στα μπουζούκια, στη συνέχεια ως barman, ενώ στη συνέχεια ανέπτυξε σταδιακά και σταθερά τις επιχειρηματικές του ικανότητες ιδρύοντας καλοκαιρινή επιχείρηση καφέ μπαρ και δουλεύοντας στη συνέχεια ως πωλητής κάνοντας ταυτόχρονα σημαντικές γνωριμίες. Το 1999 ίδρυσε την εταιρεία εμπορίας καφέ “Coffeeland Τροφοδοσίες” την οποία μετονόμασε το 2011 σε “Coffeeland Thessaloniki” την οποία διατηρεί έως και σήμερα. Είναι παντρεμένος και πατέρας μίας κόρης.
Ο παππούς του, Γιαϊτζάκης Σταύρος, γεννήθηκε το 1896 στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας (το σημερινό Izmit). Ο πατέρας του (προπάππους του Σταύρου), Χαράλαμπος, είχε εργοστάσιο κεραμοποιίας και συμμετείχε ενεργά στη διοίκηση της Νικομήδειας όντας ιδιαίτερα αγαπητός στο χωριό.
Η γιαγιά Χρυσή γεννήθηκε το 1902 κι αυτή στη Νικομήδεια και ο γάμος της με τον Σταύρο προέκυψε από προξενιό, κατά τη συνήθεια της εποχής. Η γιαγιά Χρυσή το 1920, πριν την καταστροφή της Σμύρνης και του Ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας, εγκατέλειψε με τον σύζυγό της την Τουρκία. Αρχικά μεταφέρθηκαν στην Μόλυβο της Μυτιλήνης, στη συνέχεια στην Κέρκυρα και τέλος στο Φωτολίβος Δράμας, όπου ο παππούς Σταύρος ίδρυσε κεραμοποιείο με τον μπατζανάκη του Σωτήρη. Μετά από καυγά με τον μπατζανάκη του, αποφάσισε τη διάλυση του συνεταιρισμού και η επόμενη στάση της ζωής του στην Ελλάδα τον βρήκε στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή των Συκεών.
Ο παππούς Σταύρος κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό για 9 ολόκληρα χρόνια. Με τη σύζυγό του Χρυσή, απέκτησαν τρία παιδιά, τη Φωτεινή, τη Σοφία και τον πατέρα του βιογραφούμενου, Χαράλαμπο.
Με την εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε δουλειά στο καφενείο του αδελφού του Γιάννη όπου ήταν γραφτό να γίνει και ο τόπος που θα έκλεινε τόσο άδικα τον κύκλο του σ’ αυτόν τον κόσμο. Ένα βράδυ, καθώς τραβούσε να κλείσει τα κεπέγκια (στόρια), γλίστρησε κι έπεσε με αποτέλεσμα να χτυπήσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Οι 30-40 μέρες νοσηλείας του στο νοσοκομείο δεν άλλαξαν τίποτα, με αποτέλεσμα στις 6 Μαΐου 1961 να πεθάνει.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Χαράλαμπος, γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1936. Φοίτησε έως την πέμπτη τάξη του Δημοτικού και από μικρός εργαζόταν κι αυτός στο καφενείο του θείου του Γιάννη, αδελφού του πατέρα του. Το 1959 έφυγε παράνομα για τη Γερμανία όπου για 3 μήνες έμενε σε ξενοδοχείο κι εργαζόταν κρυφά μέχρι να καταφέρει να πάρει την πολυπόθητη «Παραμονή» για νόμιμη εργασία. Δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς τη βοήθεια του παλιού του φίλου Μιχάλη που εργαζόταν ήδη χρόνια στην Γερμανία και τον βοήθησε σε όλες τις διαδικασίες, αφού μιλούσε άπταιστα τη γερμανική γλώσσα όντας παντρεμένος με την Γερμανίδα Frau (Κυρία) Maria. Εκεί γνώρισε τη γυναίκα του, Ελευθερία Γκανάτσιου, την οποία παντρεύτηκε το 1965 και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον βιογραφούμενο Σταύρο και τον Αθανάσιο. Το χαϊδευτικό του όνομα κατά τους Γερμανούς ήταν Andi, λόγω της αδυναμίας τους να προφέρουν ολόκληρο το ελληνικό του όνομα.
Από την πλευρά της μητέρας του, οι ρίζες της οικογένειας Γκανάτσιου βρίσκονται στην Ορμύλια Χαλκιδικής. Ο παππούς του, Αθανάσιος Γκανάτσιος, ήταν αγρότης και πολέμησε στον Ελληνοαλβανικό πόλεμο, παθαίνοντας κρυοπαγήματα και στα δύο του πόδια. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Παυλούδη, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, τον Γιώργο, την Ασημίνα, την Ελευθερία, τη Φιλιώ (Τριανταφυλλιά), την Ευαγγελία (Βαγγελιώ) και τον Παύλο.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Ελευθερία, γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1940. Τελείωσε το Δημοτικό και μετά εργάστηκε στα χωράφια της οικογένειας. Με το μεταναστευτικό κύμα, το 1963 έφυγε για τη Γερμανία, όπου φιλοξενήθηκε για τις πρώτες 2-3 μέρες από τον μεγάλο της αδελφό Γιώργο (αυτός που είχε κάνει και την «πρόσκληση» για να μεταναστεύσει στη Γερμανία) και στη συνέχεια νοίκιασε σπίτι μαζί με την αδελφή της Φιλιώ, η οποία ήταν κι αυτή με την οποία μετανάστευσαν παρέα. Το δικό της χαϊδευτικό όνομα από τους Γερμανούς φίλους της ήταν Leta.
Ο Χαράλαμπος, στη Γερμανία δούλεψε τα πρωινά ως ηλεκτροκολλητής σε διάφορα εργοστάσια, με κυριότερα αυτά της “Storer” (εργοστάσιο εγκατάστασης σφαγείων) και της “Brigner” (μηχανήματα κλωστοϋφαντουργίας) ενώ το απόγευμα εργαζόταν σε δεύτερη δουλειά και συγκεκριμένα σε ένα φυτώριο λουλουδιών. Η Ελευθερία δούλευε σε εργοστάσιο παραγωγής εξαρτημάτων για ανταλλακτικά αυτοκινήτων.
Ο βιογραφούμενος γεννήθηκε τον Δεκαπενταύγουστο του 1967 στο Leonberg της Γερμανίας, 16 χιλιόμετρα δυτικά της Στουτγάρδης. Η οικογένεια επέστρεψε το καλοκαίρι του 1971 στην Ελλάδα. Η Ελευθερία γέννησε τον δεύτερο γιο της, Αθανάσιο, στις 28 Ιανουαρίου 1972 στη Θεσσαλονίκη και επέστρεψε για κάποιους μήνες στην Γερμανία για να διατηρήσει τα δικαιώματά της. Επέστρεψε οριστικά την άνοιξη του 1972.
Με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας του άνοιξε ένα λευκοσιδηρουργείο στην οδό Λ. Ιασωνίδου 10, (στενό απέναντι από τα νεκροταφεία της Αγίας Παρασκευής επί της οδού Λαγκαδά) όπου κατάφερε να γίνει εμπορικά γνωστός σε όλη την Β. Ελλάδα χάρη στη μηχανή για γωνίες (μπουριά για σόμπες) που προνόησε να εισάγει από τη Γερμανία με τα χρήματα που κέρδισε κατά την 12ετή παρουσία του ως μετανάστης. Εργάστηκε στο ίδιο κατάστημα που είχε στήσει την επιχείρηση του μέχρι το 1996 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Ο Σταύρος τελείωσε το 59ο Δημοτικό Σχολείο Παναγιάς Φανερωμένης στη Θεσσαλονίκη και έπειτα φοίτησε στο Γυμνάσιο και το Λύκειο του Κολεγίου De La Salle στα Πεύκα Θεσσαλονίκης. Πέρασε στο ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας του Ηρακλείου Κρήτης το 1985 αλλά δεν γράφτηκε ποτέ του στην σχολή. Φοίτησε για δύο χρόνια Προγραμματισμό και Ανάλυση ηλεκτρονικών υπολογιστών στο ΙΕΚ «ΚΕΜΟΣ». Το 1988-1990 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πεζικό ως Λοχίας. Ήδη από το 1986 είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως barman και το 1991 ίδρυσε τη δική του καλοκαιρινή επιχείρηση καφέ-μπαρ στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, το γνωστό για πολλά χρόνια “Slammer”, την οποία κράτησε έως το 1998. Το 1993 ξεκίνησε ταυτόχρονα να εργάζεται στις πωλήσεις. Ξεκίνησε ως πωλητής μπυρών εισαγωγής και μέχρι το τέλος της καριέρας του στις πωλήσεις μπύρας (φιάλες & draft), την άνοιξη του 1999, άλλαξε δύο εταιρείες. Στις αρχές του 1998 ίδρυσε την επιχείρηση ξηρών καρπών «Εκλεκτόν» στον Βαθύλακο Θεσσαλονίκης μαζί με τον αδελφό του Αθανάσιο, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο πρόγονος της σημερινής του εταιρείας.
Χάρη στις γνωριμίες του και την πολύτιμη εργασιακή του εμπειρία, ανέπτυξε πολλές δημόσιες σχέσεις. Παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες, ξεκίνησε εμπόριο καφέ και άλλων προϊόντων, προμηθεύοντας καφετέριες. Στις 15 Απριλίου 1999 η επιχείρηση ξεκίνησε σ’ ένα μικρό κατάστημα 80 τ.μ. ισογείου και 80 τ.μ. υπογείου στην οδό Ολύμπου 5 με συνέταιρο. Το όνομα της εταιρείας ήταν καθόλα δικό του, “Coffeeland”. Τον Σεπτέμβριο του 2003 μεταφέρθηκε στην οδό Μοναστηρίου 200 σε χώρο 1.400 τ.μ. ενώ τον Οκτώβριο του 2015 μεταφέρθηκε στο 1ο χλμ. Παλαιάς Συμμαχικής Οδού Ωραιοκάστρου σε σύγχρονες εγκαταστάσεις 2.000 τ.μ. που βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Προσωπική φιλοδοξία του βιογραφούμενου για την “Coffeeland Thessaloniki” είναι να εδραιωθεί στην Ελλάδα ως μία από τις εταιρείες «κλειδιά» στον χώρο της εστίασης (Ho.Re.Ca. και Retail) ταυτόχρονα με την ανάδειξή της ως μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εισαγωγής και διανομής καφέ espresso.
Στις 07 Ιουλίου 2007 ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου στην Κωνσταντινούπολη με τη γυναίκα του, Γεωργία Παπαλεξανδράκη, που κατάγεται από την Κρήτη. Στις 2 Ιουλίου 2010 γεννήθηκε η κόρη τους, Μαρία.
Σταθμοί της επαγγελματικής ζωής του βιογραφούμενου σύμφωνα με τον ίδιο ήταν η ιδέα της ιδρύσεως της επιχείρησης «Εκλεκτόν» που στάθηκε η αρχή για το ξεκίνημα της “Coffeeland”. Σταθμός για την ανάπτυξη και εδραίωση της εταιρείας “Coffeeland” υπήρξε ο συνεταιρισμός του με την εταιρεία «Μαυρίδης ΑΕ», χάρη στην οποία έγινε ειδικός συνεργάτης της εταιρείας “Nestle” για μία δεκαετία καθώς και η γνωριμία του με τον Τούρκο Serhan Hoskal, ο οποίος του έδωσε την αποκλειστική αντιπροσωπεία των μηχανών γρανίτας και χυμού “HOSK”. Τέλος, η απόφασή του να διακόψει στο τέλος του 2012 την ειδική συνεργασία του με την Nestle Hellas A.E. και να προχωρήσει στην εισαγωγή του espresso “Bristot” ξεκινώντας συνεργασία με την Ιταλική εταιρεία Procaffe S.p.A., έχει αποδειχθεί έως σήμερα η σοφότερη επαγγελματική του κίνηση στη μέχρι σήμερα πορεία του.
Στην προσωπική του ζωή, μνημονεύει τη δασκάλα του στην Α΄ και Β΄ Δημοτικού, την κυρία Ακριβή και τον καθηγητή του στο Γυμνάσιο και το Λύκειο κύριο Παντελή Πρίντεζη ως φάρους γνώσης και καθοδήγησης. Καθοριστικής σημασίας και σημαντικότατο γεγονός για εκείνον, για το οποίο θα είναι πάντα ευγνώμων, είναι η γνωριμία του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι, τον Αύγουστο του 2004. Η γνωριμία αυτή τον ενέπνευσε να τελέσει τον γάμο του στον Ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολη το 2007. Τέλος, σημαντικοί σταθμοί και συνοδοιπόροι του στη ζωή είναι η γυναίκα του και η κόρη του.
Χόμπι του είναι τα ταξίδια, ο κινηματογράφος, το θέατρο και βέβαια το ποδόσφαιρο, όπου ως φίλαθλος υποστηρίζει από μικρό παιδί την ομάδα του Π.Α.Ο.Κ., ομάδα Ελλήνων προσφύγων που οι ρίζες της βρίσκονται στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης.
Διετέλεσε επίσης μέλος του Συλλόγου αποφοίτων De La Salle για αρκετά χρόνια.