Ο Αργύρης Τσικράς είναι Πολιτικός Μηχανικός με εμπειρία στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Σήμερα διατελεί ως Σύμβουλος Μηχανικός και Διευθυντής (Project Director) στην ανάπτυξη και κατασκευή σύνθετων κτιριακών και πολεοδομικών έργων.
Ο Αργύρης Τσικράς γεννήθηκε το 1956 και μεγάλωσε στον Βόλο. Αποφοίτησε από το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων. Το 1973 έζησε και συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το ενδιαφέρον του για τον πολιτισμό της Ευρώπης, τον έκανε να κάνει πολλά ταξίδια στην Ιταλία, την Αγγλία και τη Γαλλία, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε. Το 1981 απέκτησε το δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού από την Εθνική Σχολή Δημοσίων Έργων του Γαλλικού κράτους (ΕΝΤPΕ) και συνέχισε με μεταπτυχιακά, το 1983, στο Κέντρο Ανωτάτων Σπουδών Προεντεταμένου και Οπλισμένου Σκυροδέματος του Παρισιού (CHEBAP). Δείχνοντας ενδιαφέρον για την διοίκηση των επιχειρήσεων, έλαβε το 1984 το ΜΒΑ του από την Ανωτάτη Σχολή Διοίκησης της Λυών. Είναι παντρεμένος με την Odile και έχει δύο κόρες, την Johanna και την Christelle.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την μεριά του πατέρα του, Αργύρης Τσικράς, καταγόταν από την Κάπουρνα, τις σημερινές Γλαφυρές Μαγνησίας. Απόφοιτος της Οικονομικής Σχολής του Βόλου, εργάστηκε ως λογιστής στους Σιδηροδρόμους του Βόλου. Ως άνθρωπος ήταν πράος και ειλικρινής και διακρινόταν για την πνευματική του καλλιέργεια. Η γυναίκα του, Ευτυχία, του γένους Δανιήλ, καταγόταν από την Βυζίτσα Πηλίου. Απέκτησαν ένα παιδί, τον Χρήστο. Ο παππούς Αργύρης έτρεφε μεγάλη αγάπη για τον γιο του και τα εγγόνια του, και τους έλεγε διάφορες ιστορίες προκειμένου να τους εμφυσήσει τα μηνύματα της ζωής.
Ο παππούς από την μεριά της μητέρας του, Θεόδωρος Ζιάκας (1892-1968) του Ευαγγέλου, καταγόταν από τον Κισσό Πηλίου και ήταν απόγονος της οικογένειας του οπλαρχηγού Θεόδωρου Ζιάκα. Οι Ζιακαίοι ήταν σημαντικοί οπλαρχηγοί στα Γρεβενά, συμμετείχαν σε όλους τους σημαντικούς αγώνες απελευθέρωσης της Ελλάδας, από τα Ορλωφικά (1770), την Εθνεγερσία του 1821 και τις επαναστάσεις του 1854 και του 1878 μέχρι την απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Από την Πίνδο, ένα μέρος της μεγάλης οικογένειας προχώρησε στην περιοχή της Λαμίας και ένα άλλο μέρος πέρασε στην Θεσσαλία μέχρι και το Πήλιο. Ο Θεόδωρος Ζιάκας, ο οπλαρχηγός απεβίωσε στην Αταλάντη το 1882.
Ο παππούς Θεόδωρος Ζιάκας, έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία, χάνοντας και τους δύο γονείς του στους απελευθερωτικούς αγώνες. Μεγάλωσε στον Κισσό και έφυγε σε νεαρή ηλικία για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί εργάστηκε και φοίτησε από το 1913 στη Σαλβάγειο Σχολή Τεχνολόγων Μηχανικών. Το 1918 εγκαταστάθηκε στην Γαλλία, στο Σαιν-Σαμόν (Saint-Chamond), κοντά στο Σαιντ-Ετιέν (Saint-Étienne), μια σημαντική βιομηχανική περιοχή με μεγάλη ανάπτυξη. Εργάσθηκε σε διάφορες εταιρείες με ειδικότητα στις μηχανές και, μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε με μηχανές αεροπλάνων. Στο Σαιντ-Ετιέν γνώρισε την γυναίκα του, Αρετή (1896-1970), το γένος Καραπατή, από τον Κισσό, παντρεύτηκαν το 1923 και εκεί γεννήθηκε και η κόρη τους, Ιωάννα, το 1930.
Η νοσταλγία του, όμως, για την πατρίδα του, τον έκανε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1934, στην Νέα Ιωνία Βόλου, όπου και ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες, με τις επισκευές μηχανών και αντλιών, και δημιούργησε τον πρώτο φούρνο στην περιοχή που έγινε γνωστός ως ο «Φούρνος του Γάλλου». Ως άνθρωπος ήταν εξαιρετικά δραστήριος και δημιουργικός ως το τέλος της ζωής του.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Χρήστος Τσικράς (1925-1982) γεννήθηκε στον Βόλο. Μετά τις σπουδές του, εργάστηκε στο Οικονομικό Τμήμα του ΟΣΕ Βόλου και τελείωσε την επαγγελματική του καριέρα ως Οικονομικός Διευθυντής στα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ στην Αθήνα. Παντρεύτηκε την Ιωάννα Ζιάκα και απέκτησαν τρία παιδιά, τον βιογραφούμενο Αργύρη, τον Θεόδωρο, Δημοσιογράφο και Συντάκτη στην εφημερίδα «Το Βήμα» και την Ευτυχία-Αρετή, Καθηγήτρια Γαλλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Ήταν άνθρωπος του πνεύματος και του αγώνα, καθώς επίσης και συνδικαλιστής. Έγραφε άρθρα στην τοπική εφημερίδα του Βόλου «Ταχυδρόμος», με το ψευδώνυμο Χρήστος Παγασητικός. Ασχολήθηκε με το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την γυναίκα του Ιωάννα γνωρίστηκε σε ένα συνέδριο για την Ευρωπαϊκή Ένωση που διεξήχθη στις Σπέτσες και γυρίζοντας στο Βόλο έφερε μαζί του την πρώτη σημαία της Ενωμένης Ευρώπης (τη σημαία με το «Ε» της Ευρώπης, λευκό σε πράσινο φόντο). Υπήρξε λάτρης των βιβλίων, με έμφαση στα λογοτεχνικά και ιστορικά συγγράμματα· την αγάπη του αυτή τη μετέδωσε στα παιδιά του, οδηγώντας τα έτσι στα πρώτα βήματα της γνώσης.
Η μητέρα του, Ιωάννα Ζιάκα (1930-2005), αποφοίτησε από την σχολή «Αγίου Ιωσήφ» του Βόλου, έπαιζε ακορντεόν, μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ασχολήθηκε πολύ με την οικογένειά της και τα παιδιά της. Ήταν αρκετά δραστήρια, κοινωνική, και πάντα στεκόταν δίπλα τους.
Ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, ο βιογραφούμενος Αργύρης Τσικράς, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα σε βιομηχανίες προκατασκευών στοιχείων από σκυρόδεμα για κτίρια και γέφυρες και μετέπειτα εργάστηκε σε ένα σημαντικό μελετητικό γραφείο της Λυών, ως Υπεύθυνος στατικών μελετών αλλά συμμετείχε και στον συντονισμό και τη διοίκηση έργων (Project Manager). Συνέχισε ως Project Manager στο χιονοδρομικό κέντρο “Les Arcs” στις Γαλλικές Άλπεις, ως Υπεύθυνος Ανάπτυξης και υλοποίησης των τουριστικών καταλυμάτων -ξενοδοχεία και διαμερίσματα σε υψόμετρο 2000 και 1600 μέτρων- και των υποδομών.
Με αυτή την εμπειρία, κλήθηκε να συμβάλει στην κατασκευή των ξενοδοχείων στη Εuro Disney (1990-1994). Ήταν ο υπεύθυνος του συντονισμού της κατασκευής του Ξενοδοχείου “ Disney’s Sequoia Lodge”, 1011 δωματίων, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, έργο σύνθετο και πολύ υψηλών τεχνικών και διακοσμητικών προδιαγραφών, σε μια εξαιρετική πολυεθνική συνεργασία. Συνεργάστηκε, ακόμη, με τον Όμιλο Hilton Corp. και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, μαζί με την οικογένειά του, προκειμένου να αναπτύξει και να υλοποιήσει τα προγράμματα της εταιρείας στην περιοχή και ιδίως του “Conrad Hotel” Καΐρου.
Επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε Διευθυντής Ανάπτυξης της ΚΟΖΕΝ ΕΛΛΑΣ (1999-2006), θυγατρικής 50%-50% μεταξύ GDF και ΔΕΗ. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε σαν σύμβουλος-μηχανικός σε κατασκευαστικά και αναπτυξιακά θέματα και ασχολήθηκε με την τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας και της Πελοποννήσου (Ευρωπαϊκό πρόγραμμα RIPE). Στη συνέχεια, δραστηριοποιήθηκε για πάνω από μια δεκαετία στο Ντουμπάι, ως Διευθυντής έργων και σύμβουλος μηχανικός σε αναπτυξιακά έργα, ιδίως για νέες πόλεις και σύνθετα έργα.
Από το 2018, ζει μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας και συνεχίζει να συμβουλεύει στην ανάπτυξη και υλοποίηση έργων αλλά και να συμβάλει επίσης στην ανάπτυξη θεματικών πάρκων με προηγμένες τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας. Το ερευνητικό του πνεύμα και πάθος για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων τον οδηγεί στην εξερεύνηση από τις απλές συνήθειες των ανθρώπων στις γειτονιές έως την ανακάλυψη της ομορφιάς της φύσης μακριά από ανθρώπινες παρεμβάσεις.
Έχει χόμπι την φωτογραφία και διατηρεί συλλογή από παλιές φωτογραφικές μηχανές. Επίσης ασχολείται με την πεζοπορία, κυρίως στα βουνά. Η επιθυμία του είναι να μεταφέρει την εμπειρία του στον ελληνικό χώρο.