Οι καιροί που ζούμε είναι χαλεποί και δυστυχώς κάποιες αξίες, όπως αυτές της ηθικής, της ειλικρίνειας και της εντιμότητας, τείνουν να εκλείψουν. Ο βιογραφούμενος, Πατέρας Κωνσταντίνος Σαρρής, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν αγαπούν τις άμετρες υλικές απολαύσεις και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο κοινό καλό. Από το 1968 μέχρι και σήμερα εφημερεύει στον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέα Άνω Πατησίων, όπου έχει οργανώσει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο τις δραστηριότητες της ενορίας για το όφελος των πιστών.
Ο Κωνσταντίνος Σαρρής γεννήθηκε το 1942 στο χωριό των Ανδρονιάνων Ευβοίας και από πολύ μικρός αποφάσισε ότι θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του Βελισσάριου και θα γίνει ιερέας. Στην προσωπική του ζωή είναι παντρεμένος με την Αγγελική Παπαδοπούλου και έχουν ένα γιο, τον Βελισσάριο, τον οποίο μεγάλωσαν σύμφωνα με τις χριστιανικές αρχές και παραδόσεις.
Ο Πατέρας Κωνσταντίνος Σαρρής καλεί όλους τους χριστιανούς να επιστρέψουν στην Εκκλησία, να στραφούν στον Θεό, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές. Ζητά από τους πιστούς να μη χάνουν την πίστη τους, να μελετούν την Αγία Γραφή και να προσεύχονται.
Η Ελλάδα, η χώρα του Αιγαίου και του ήλιου, η γεμάτη παραδόσεις από τα βάθη των αιώνων χρωμάτισε κάθε παιδί της με τις ιδιαιτερότητες που προσδίδει η καταγωγή και οι ρίζες του κάθε Έλληνα. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας κατάγεται από την Κύμη Ευβοίας. Ο παππούς, Σαρρής Κωνσταντίνος, κληροδότησε το όνομά του στον βιογραφούμενο και γεννήθηκε στο χωριό Ανδρονιάνοι. Ο θρύλος μας δίνει δύο εκδοχές για την ονομασία αυτή: H πρώτη υποστηρίζει ότι ζούσαν στην περιοχή άνδρες νάνοι και η δεύτερη ότι υπήρχαν τότε εκεί πολλά άνδρα, δηλαδή σπήλαια.
Ο Κωνσταντίνος Σαρρής ασχολούνταν με τις αγροτικές εργασίες, συγκεκριμένα καλλιεργούσε συκιές. Η περιοχή της Κύμης φημίζεται για τα σύκα της. Παντρεύτηκε την Ασημίνα, το γένος Μπομπού, που καταγόταν από το ίδιο χωριό. Απέκτησαν οκτώ παιδιά, εκ των οποίων τα τρία πέθαναν σε μικρή ηλικία. Τα υπόλοιπα πέντε ονομάζονταν: Αγγελική, Μαρία, Ιωάννης, Βελισσάριος (ο πατέρας του βιογραφούμενου) και Νικόλαος. Η γιαγιά Ασημίνα είχε την ευθύνη του σπιτιού, αλλά βοηθούσε και στα χωράφια.
Ο πατέρας, Βελισσάριος Σαρρής, γεννήθηκε το 1915 στους Ανδρονιάνους. Φοίτησε στο σχολείο των Καλημεριάνων. Παντρεύτηκε το 1940 με την Αικατερίνη, το γένος Χρυσάγη και αμέσως μετά το γάμο του επιστρατεύτηκε στην Αλβανία. Τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, αλλά το εθνικό φρόνημα υψηλό. Το κρύο ήταν τσουχτερό και η πείνα μάστιζε τον κόσμο. Στην παγωνιά των Αλβανικών εδαφών κυνηγούσαν τους Ιταλούς, που ήθελαν να μπουν στην Ελλάδα. Πολέμησε στην Κορυτσά και μετά τον πόλεμο επέστρεψε στο χωριό του και ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες. Στη συνέχεια, αποφάσισε να κάνει στροφή 360 μοιρών στη ζωή του και να γίνει ιερέας. Το 1947 πήγε στην Εκκλησιαστική Σχολή στη Λαμία και φοίτησε για δύο έτη. Μετά το 1949 έγινε διάκονος στην Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος στην Κύμη και έπειτα από λίγες ημέρες ιερέας.
Στην προσωπική του ζωή απέκτησε πέντε παιδιά: τον Κωνσταντίνο (βιογραφούμενος), τη Βασιλική, τη Ζαχαρούλα, τον Νικόλαο και το Γεώργιο.
Ο Βελισσάριος Σαρρής γαλουχήθηκε με τις χριστιανικές αρετές και βάσει των ιδίων ιδανικών προσπάθησε να μεγαλώσει τα παιδιά του. Τους δίδαξε με θέρμη τις υπέρτατες αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Στην αρχή της ιερατικής του πορείας διορίστηκε στην περιφέρεια Καρύστου και εξυπηρετούσε τρία χωριά. Έμεινε στη θέση αυτή για δύο χρόνια, αλλά όταν απεβίωσε ο παπάς του χωριού του, πήγε στους Ανδρονιάνους και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια εκεί. Ποτέ δεν αντιμετώπισε αυτό που έκανε ως στείρο επάγγελμα, αλλά ως λειτούργημα. Ασχολήθηκε με τα προβλήματα των κατοίκων, επισκεύασε υπάρχοντα παρεκκλήσια και κατασκεύασε καινούργια, με τη βοήθεια των συγχωριανών του. Προσπαθούσε πάντα να καθοδηγεί το ποίμνιό του και ήταν πολύ δυναμικός και αποτελεσματικός στις ενέργειές του. Έπαιρνε συχνά εμβάσματα από πλούσιους ομογενείς της Αμερικής και της Αυστραλίας, προκειμένου να προχωρήσει στην αποπεράτωση του ναού. Ο Βελισσάριος Σαρρής ήταν ένας άνθρωπος του Θεού.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Αικατερίνη Χρυσάγη, ήταν μία απλή γυναίκα του χωριού, που δεν ήξερε γράμματα, αλλά στήριζε τον άνδρα της σε όλες του τις προσπάθειες. Ασχολούνταν με τις οικιακές εργασίες, τα χωράφια και με το μεγάλωμα των πέντε παιδιών τους.
Η μηχανή του χρόνου μας φέρνει στο 1942, χρονιά που γεννήθηκε ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας αυτής, ο πατέρας Κωνσταντίνος Σαρρής, στους Ανδρονιάνους και εκείνος. Παρακολούθησε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και στη συνέχεια πήγε Γυμνάσιο -το εξατάξιο τότε- στις Κονίστρες. Μετά το πέρας του σχολείου ήρθε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε και παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα σε φροντιστήριο, με μοναδικό στόχο να επιτύχει στο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Θεολογίας. Από μικρό παιδί είχε το όνειρο να γίνει ιερέας. Δυστυχώς, την πρώτη χρονιά δεν πέρασε στη σχολή προτίμησής του και εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Γυρίζοντας, ο στόχος του ήταν εκεί, καρφιτσωμένος στο μυαλό του: Ενεγράφη στο ανώτερο εκκλησιαστικό φροντιστήριο στη Ριζάρειο Σχολή Χαλανδρίου, όπου φοίτησε δύο χρόνια. Έπειτα από έναν χρόνο παντρεύτηκε την Αγγελική, το γένος Παπαδοπούλου, με καταγωγή από τη Σπάρτη. Το 1968 απέκτησαν το γιο τους, τον Βελισσάριο και την ίδια χρονιά έγινε διάκος και ιερέας.
Από το 1968 μέχρι και σήμερα εφημερεύει στον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέα Άνω Πατησίων. Ο πατέρας Κωνσταντίνος Σαρρής λέει ότι ο ίδιος ο Χριστός ίδρυσε την ιεροσύνη και τα επτά μυστήρια. Λυπάται πολύ που θέλουν να καταργήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία. Το κράτος θα έπρεπε να σπρώχνει τους νέους στην εκκλησία και να μεριμνά για αυτό. Δίνει τις εξής συμβουλές: Οι άνθρωποι να έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό, να μελετούν την Αγία Γραφή, ώστε να αισθάνονται την παρουσία του και την ευλογία του και να διαβάσουν τον Απόστολο των Εθνών, τον Απόστολο Παύλο.
Συμβουλεύει τα ζευγάρια να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να τιμούν το γάμο τους και να παραμερίζουν τον ανώφελο εγωισμό, που δηλητηριάζει τα πάντα. Ο πολιτισμός, σύμφωνα με τον Πατέρα Κωνσταντίνο, είναι μεν καλός, αφού έχει διευκολύνει τη ζωή μας, αλλά είναι και πηγή κακών, αφού μας παρασύρει στον υλισμό. Είναι κατά των υπερβολικών υλικών πραγμάτων, γιατί μας αποπροσανατολίζουν και μας στερούν την πνευματικότητα.
Ο ίδιος αγαπά πολύ το διάβασμα και αγαπά ιδιαιτέρως τα εκκλησιαστικά και ιστορικά βιβλία.
Ο Πατέρας Κωνσταντίνος Σαρρής είναι δυναμικός και αυτό φαίνεται από την οργάνωση της Ενορίας του. Πέραν των Ακολουθιών παρέχει τα εξής:
-Κέντρο Νεότητας (κατηχητικό, μαθήματα παραδοσιακών χορών, μαθήματα ηλεκτρονικού υπολογιστή, μαθήματα Βυζαντινής μουσικής και ποδοσφαιρική ομάδα)
-Αιμοδοσία (δύο φορές τον χρόνο)
-Καθημερινό συσσίτιο 40 ατόμων
-Οικονομική βοήθεια σε αστέγους και φτωχούς ή όποτε υπάρχει ανάγκη
Ο βιογραφούμενος ακολούθησε το λειτούργημα του ιερέα ορμώμενος από μία εσωτερική ανάγκη και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να πράττει το ορθό σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Πιστεύει ότι οι ιερωμένοι είναι εκείνοι που πρέπει να δίνουν το παράδειγμα στον κόσμο, με την καλοσύνη, την αυτοθυσία και τη δοτικότητα.