Πάπαρης Νικόλαος

Ο Γρηγόριος Πάπαρης γεννήθηκε το 1970. Αποφοίτησε από το Εκκλησιαστικό Λύκειο Κορίνθου και εκπλήρωσε το όνειρό του να γίνει ιερέας. Από το 1994 έχει αναλάβει την ενορία του Αγίου Ελευθερίου Πύργου, στην οποία έχει επιδείξει αξιοσέβαστο κοινωνικό και πνευματικό έργο. Είναι έγγαμος και έχει αποκτήσει τρία παιδιά.

 

Οι ρίζες του βιογραφούμενου έλκονται από τον Πύργο του Νομού Ηλείας. Ο παππούς του ονομαζόταν Γρηγόριος Πάπαρης και ήταν γεννηθείς του 1906 στην Τρυπητή Ολυμπίας του Νομού Ηλείας, η δε καταγωγή του ήταν από το Φανάρι Ολυμπίας, ένα χωριό κοντά στην Ανδρίτσαινα Ηλείας. Παντρεύτηκε την Ελένη Κωστοπούλου, γεννημένη το 1901 στα Άσπρα Σπίτια της Ολυμπίας. Από τον γάμο τους απέκτησαν μια πολύτεκνη οικογένεια. Τα ονόματα των παιδιών τους ήταν Αλέξιος, Γεώργιος, Αθανασία, Μαρία, Ιωάννα και Δημήτριος, ο πατέρας του βιογραφούμενου. Δυστυχώς τα τέσσερα παιδιά τους πέθαναν στη βρεφική ηλικία και η οικογένεια, με τα δύο εν ζωή παιδιά μετακόμισαν στον Πύργο το 1943, ο δε πατέρας του βιογραφούμενου Δημήτριος είχε γεννηθεί το 1941. Η βασική παραγωγική απασχόληση του παππού ήταν η μεταπώληση ζώων στο χωριό, την οποία συνέχισε ερχόμενος στην πόλη. Εργαζόταν πολλές ώρες της ημέρας προκειμένου να αντεπεξέλθει στα οικογενειακά βάρη με τόσα παιδιά. Τα χρόνια στο χωριό ήταν δύσκολα και φτωχικά. Ο παππούς ήταν ένας άνδρας μικροκαμωμένος στο ανάστημα. Ήταν ήρεμος, ήσυχος και χαμηλών τόνων άνθρωπος που απέφευγε τις διενέξεις και τους καβγάδες. Από την άλλη πλευρά, η γιαγιά λειτουργούσε ως αντίβαρο, ούσα μια πολύ δυναμική και τσαούσα γυναίκα που είχε τη διαχείριση όχι μόνο του νοικοκυριού, αλλά και των οικονομικών.

Η γιαγιά μπορεί να ήταν δυναμική και σκληρή, εντούτοις ήταν μια καλόκαρδη, στοργική γυναίκα και πάνω από όλα διακατέχονταν από πνεύμα ειλικρινείας, ανθρωπιάς και δικαιοσύνης. Αγαπούσε όλα τα εγγόνια της χωρίς να κάνει καμία διάκριση και ήταν ανοιχτοχέρα και φιλότιμη. Ο βιογραφούμενος τη θυμάται να τους μαγειρεύει και να τους κάνει διάφορα γλυκίσματα για να τους ευχαριστήσει, ενώ πάντα ήταν πρόθυμη να τους μοιράσει τη σύνταξή της. Τόσο ο παππούς, όσο και η γιαγιά έφυγαν από τη ζωή σε μεγάλη πλέον ηλικία, γεμάτοι από εμπειρίες και ευχάριστες στιγμές με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ο παππούς απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών και η γιαγιά στα 81 της έτη.

Οι πρόγονοι του βιογραφούμενου από την πλευρά της μητέρας του κατάγονταν από την περιοχή Σκιλλουντία της Ολυμπίας. Ο παππούς ονομαζόταν Κωνσταντίνος Σκούφης και ήταν γεννηθείς του 1910. Η γιαγιά ονομαζόταν Ξανθή Αθανασοπούλου και ήταν επίσης γεννημένη το 1910. Το ζευγάρι από τον γάμο του είχε αποκτήσει μια πολύτεκνη οικογένεια που αποτελείτο από έξι παιδιά. Τα ονόματα των παιδιών ήταν Δημοσθένης, Όλγα, Γεωργία, Ιωάννης, Γεώργιος και η μητέρα του βιογραφούμενου, η Φρόσω. Ο παππούς είχε πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο και είχε την τραγική εμπειρία και το βίωμα του πολέμου. Ήταν άνθρωπος του Θεού και δεν συνήθιζε να βλαστημά, συχνά έλεγε ιστορίες από τον πόλεμο και συγκεκριμένα πως κάποιος Λοχαγός, κατά τη διάρκεια μιας μάχης, βλαστήμησε την Παναγία και μια σφαίρα του έκοψε τη γλώσσα. Ο παππούς πέθανε σε μεγάλη ηλικία, στα 96 του χρόνια και σε όλο του το βίο προσπαθούσε να βρίσκεται κοντά στον Θεό και την εκκλησία. Η σύζυγός του πέθανε σε ηλικία 75 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο, αρρώστησε δε την ημέρα της γιορτής του βιογραφούμενου. Επρόκειτο για μια μητριαρχική οικογένεια, στην οποία ο βιογραφούμενος πέρναγε τα καλοκαίρια του. Ο παππούς έμενε στο παλιό χωριό Σκιλλουντία και μαζί με τη σύζυγό του εργάζονταν στα χωράφια, στα οποία είχαν ελιές και σταφίδα.

Ο πατέρας του βιογραφούμενου ήταν απόφοιτος του τότε Οικονομικού Γυμνασίου και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στην Αεροπορία είχε ένα ατύχημα, καθώς έπεσε από το αεροπλάνο, με αποτέλεσμα να είναι σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το 1968 παντρεύτηκε με τη μητέρα του βιογραφούμενου και η κύρια ασχολία του ήταν η πώληση υγρών καυσίμων, εργασία στην οποία συνέδραμε και ο βιογραφούμενος. Η μητέρα του βιογραφούμενου έμεινε μέχρι 20 χρονών στη Σκιλλουντία και κατόπιν πήγε στην Ελβετία προκειμένου να εργαστεί. Την ακολούθησε και η αδερφή της, η οποία έχει παντρευτεί εκεί και έχει κάνει οικογένεια. Η μητέρα του βιογραφούμενου παρέμεινε στην Ελβετία για έξι χρόνια, οπότε και επιστρέφει για να παντρευτεί. Οι γονείς του βιογραφούμενου από τον γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά, τον βιογραφούμενο που γεννήθηκε στον Πύργο στις 23 Μαρτίου 1970, την Ελένη, γεννηθείσα το 1971, η οποία είναι παντρεμένη με τον Χαράλαμπο Μπαλάση και κατοικούν στο χωριό Παλαιοβαρβάσαινα, τόπο καταγωγής του συζύγου της και την Αλεξία, γεννηθείσα το 1976, παντρεμένη με τον Μαρίνο Καράμπελα από τη Βαρβάσαινα Πύργου όπου και κατοικούν έχοντας τρία παιδιά.

Ο βιογραφούμενος, ολοκλήρωσε στον Πύργο τις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου και αποφοίτησε από το Εκκλησιαστικό Λύκειο της Κορίνθου. Από την ηλικία των πέντε ετών είχε αποφασίσει να γίνει ιερέας. Μετά την αποφοίτησή του από το Εκκλησιαστικό Λύκειο εργάσθηκε για τέσσερα χρόνια ως υπεύθυνος στο Εκκλησιαστικό Βιβλιοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας στον Πύργο και τον Απρίλιο του 1993 παντρεύτηκε την Αναστασία Αγγελοπούλου από τον Λάσδικα Ηλείας. Από τον γάμο αυτό προήλθαν τρία παιδιά: o Δημήτρης γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1995 και είναι απόφοιτος της ΑΣΠΑΙΤΕ στον κλάδο της Ηλεκτρονικής και Ηλεκτρολογίας, η Ευφροσύνη γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1996 και είναι απόφοιτος Σχολής Μαγειρικής και ο Χρήστος  έχει γεννηθεί στις 26 Φεβρουαρίου 1997, απόφοιτος και αυτός Σχολής Μαγειρικής. Εργάζονται ως Μάγειρες σε ξενοδοχεία της Πατρίδας μας.

Στις 14 Αυγούστου 1993 και στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πύργου o βιογραφούμενος χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ηλείας κ. Γερμανό και παρέμεινε σε αυτόν τον ναό, ως Διάκονος, μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου 1994 όπου εκεί χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον ίδιο Μητροπολίτη. Από την 1η Οκτωβρίου 1994 ανέλαβε τη νεοϊδρυθείσα ενορία του Αγίου Ελευθερίου Πύργου και κατάφερε μαζί με τους συνεργάτες του να την αναδείξει ως μία ενορία πρότυπο του Πύργου. Στις 6 Νοεμβρίου 1999 ο Μητροπολίτης του τον χειροθέτησε Πνευματικό και του απένειμε το Οφίκιο του Οικονόμου. Το 2001 έκτισε Πνευματικό Κέντρο, πλησίον του Ναού με προοπτική να ανεγερθεί επάνω αυτού κατοικία για τον εκάστοτε Ιερέα της ενορίας. Κάθε Κυριακή μετά τη θεία Λειτουργία στο Πνευματικό Κέντρο προσφέρεται καφές και γλυκίσματα από τις Κυρίες της ενορίας και γίνεται ανταλλαγή απόψεων σε θέματα θεολογικά, ιατρικά, οικογενειακά και κοινωνικά. Ένας άλλος τομέας της δράσης του βιογραφούμενου είναι και η νεότης. Στην ενορία λειτουργεί Κατηχητικό Σχολείο, το οποίο είχε συμμετάσχει στον Πανελλήνιο διαγωνισμό της Ιεράς Συνόδου για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και κατέκτησε το Πρώτο Βραβείο. Επίσης η ενορία προσφέρει τρόφιμα και χρήματα στους απόρους κατοίκους της και συχνά επισκέπτονται ιδρύματα της περιοχής, για να δώσουν αγάπη και χαρά στους εκεί τροφίμους.

Επιπλέον, ο βιογραφούμενος έχει υπάρξει για την πενταετία 2007-2012 Υπεύθυνος του Εκκλησιαστικού Γηροκομείου Πελοπίου, της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας και γνωρίζει από πρώτο χέρι τις ανάγκες των τροφίμων των Ιδρυμάτων.

Ακόμα, διοργανώνει εκδρομές σε μοναστήρια της περιοχής τα Χριστούγεννα και το Πάσχα καθώς και σε άλλα μέρη της Ελλάδος ή του εξωτερικού, γιατί και αυτός είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους ενορίτες του και επίσης αγαπάει τις εκδρομές καθώς έτσι του δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσει καινούρια μέρη. Εύχεται από καρδιάς σε όλα τα πνευματικά παιδιά της ενορίας του, αλλά και στα σαρκικά του, να έχουν την ευχή του Χριστού και να προοδεύουν σε όλους τους τομείς της ζωής τους.