Η Ελένη Λύτρα Χαραρά γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Νικολάου Χαραρά με καταγωγή από τις Κονίστρες Εύβοιας και της Αρτεμισίας Παγώνη με καταγωγή από τους Ανδρονιάνους Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σήμερα είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Είναι μέλος του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης, της Λέσχης Ανάγνωσης Κονιστρών και της Λέσχης Ανάγνωσης Εκδόσεων Χ. Ε. Δαρδανός (Gutenberg). Με τον σύζυγό της, οικονομολόγο τραπεζικό Αντώνη Λύτρα, ο οποίος έφυγε απ’ τη ζωή τον Ιούλιο του 2018, απέκτησαν δύο παιδιά.
Οι ρίζες της οικογένειας Χαραρά βρίσκονται στις Κονίστρες Εύβοιας, ένα όμορφο πεδινό χωριό του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου, που κτίστηκε από τους κατοίκους του Οξύλιθου και του Μονοδρύου στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν από τις επιδρομές των Αγαρηνών πειρατών. Χωριό με έντονη παρουσία στους αγώνες του 1821 και πολλά παραδοσιακά διατηρητέα κτίρια, που έκτισαν Ηπειρώτες μάστορες. Υπάρχουν δύο απόψεις σχετικά με την προέλευση της ονομασίας του: η πρώτη θεωρεί ότι προέρχεται από τη λέξη κονίστρα, που σημαίνει πολεμίστρα ή παλαίστρα, και η δεύτερη ότι προέρχεται από τον ιατροφιλόσοφο Γεώργιο Κονίστριο-Χρυσοχόο ή Χρυσοφό, υπό την καθοδήγηση του οποίου οι κάτοικοι των Κονιστρών συμμετείχαν ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί εάν ο ιατροφιλόσοφος Αγωνιστής έδωσε το όνομά του στο χωριό ή αν ήταν εκείνος που πήρε από το χωριό το όνομά του. Σήμερα οι Κονίστρες είναι μία ανεπτυγμένη κωμόπολη, ο πληθυσμός της οποίας αυξήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς θεωρείται σημαντικό εμπορικό κέντρο. Διαθέτει τακτική συγκοινωνία και είναι εύκολα προσβάσιμη, μιας και βρίσκεται στον δρόμο μεταξύ Χαλκίδας, Αλιβερίου και Κύμης. Η πόλη γιορτάζει με επίσημο πανηγυρισμό στις 17 Ιουλίου, ανήμερα της Αγίας Μαρίνας.
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά του πατέρα της, ονομαζόταν Χρήστος Χαραράς και ήταν έμπορος υφασμάτων. Το όνομα Χαραράς προέρχεται από την Τουρκική λέξη «Harar», που σημαίνει «μεγάλος σάκος για νήματα αργαλειού που χρησιμοποιούνται για στρώματα, παπλώματα κ.ά.». Όπως αναφέρει η βιογραφούμενη, κάποιος πρόγονος ήρθε στις Κονίστρες από την Ήπειρο και φαίνεται πως είχε εργαστήριο παραγωγής των συγκεκριμένων σάκων. Έτσι, από το επάγγελμά του ονομάστηκε Χαραράς.
Ο Χρήστος Χαραράς παντρεύτηκε με την Καλλιόπη Πέτρου, με καταγωγή από τα Διρρεύματα Εύβοιας. Τα Διρρεύματα είναι ένα όμορφο ημιορεινό χωριό του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου, που βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του νησιού δίπλα στις Κονίστρες. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Τον Γεώργιο, την Αικατερίνη, τη Μαριγώ και τον Νικόλαο, πατέρα της βιογραφούμενης.
Ο παππούς Χρήστος ήταν άντρας λεβεντόκορμος, με σγουρά μαλλιά, ένα αληθινό παλικάρι που όλος ο κόσμος εκτιμούσε. Άνθρωπος που πρόκοψε στη ζωή του με πολλή δουλειά και επιμονή. Η γιαγιά Καλλιόπη ήταν μία εξαιρετική νοικοκυρά και γυναίκα με επίπεδο, φινέτσα και ευγένεια. Αγαπούσε τόσο πολύ τον άντρα και τα παιδιά της, ώστε κάποιες φορές να γίνεται μαζί τους υπερπροστατευτική και ίσως φορτική. Η ίδια προέρχονταν από εύρωστη οικονομικά και κοινωνικά οικογένεια, μέλη της οποίας είχαν εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη.
Ο πατέρας της βιογραφούμενης, Νικόλαος Χαραράς, γεννήθηκε το 1906 στα Διρρεύματα Εύβοιας. Ήταν άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα και έμπορος στο επάγγελμα. Διετέλεσε Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Κονιστρών και με τη δράση του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του τόπου του. Ο Νικόλαος Χαραράς παντρεύτηκε με την Ελένη Καρτελιά και το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, τον Χρήστο Χαραρά. Η Ελένη Καρτελιά έφυγε από τη ζωή πολύ νέα, όταν ο Χρήστος ήταν ακόμη μωρό.
Αργότερα ο Νικόλαος Χαραράς ξαναπαντρεύτηκε με την Αρτεμισία Παγώνη και το ζευγάρι απέκτησε ένα κορίτσι, τη βιογραφούμενη, στην οποία έδωσαν το όνομα Ελένη. Η μητέρα της βιογραφούμενης, Αρτεμισία Χαραρά, ήταν μία δυναμική γυναίκα που διέθετε αξιόλογο και ευαίσθητο χαρακτήρα. Μεγάλωσε τον ορφανό Χρήστο καλύτερα κι από δικό της παιδί με πολλή αγάπη.
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά της μητέρας της, ονομαζόταν Γεώργιος Παγώνης και γεννήθηκε στους Ανδρονιάνους της Εύβοιας. Ο πατέρας του, που εγκαταστάθηκε στους Ανδρονιάνους σαν κτίστης που ήρθε από την Ήπειρο, λεγόταν Ιωάννης Κουτσογιαννόπουλος κι η μητέρα του ονομάζονταν Παγώνα και επειδή τον έλεγαν «ο γιος της Παγώνας» σταδιακά επικράτησε για επίθετό του το όνομα Παγώνης.
Ο Γεώργιος Παγώνης αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Χαλκίδας και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Βαθιά ανθρωπιστής και αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του, για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, αψήφησε τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που του δόθηκαν στην Αθήνα και επέστρεψε στο χωριό του, στους Ανδρονιάνους (Ανδρωνιάνοι) Ευβοίας.
Ο πανέμορφος οικισμός Ανδρονιάνοι βρίσκεται νοτιοδυτικά της Κύμης και είναι «κρυμμένος» στις υπώρειες των Κοτυλαίων, μέσα σε ελιές, συκοπερίβολα και κερασιές. Το χωριό γνώρισε σημαντική οικονομική ακμή κατά τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Το επιβεβαιώνουν τα πολλά πετρόκτιστα, με επιμελημένη τοιχοποιία σπίτια εκείνης της εποχής. Οι Ανδρονιάνοι ήταν η έδρα των συνεργείων των πετροκτιστάδων, κυρίως Ηπειρωτών, που δούλεψαν παλαιά στην περιοχή. Η εκκλησία του χωριού, αφιερωμένη στα «Εισόδια της Θεοτόκου», είναι κτισμένη το 1875 με εξαίρετη τοιχοδομή. Στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, που γίνεται στις 26 Ιουλίου, το χωριό συγκεντρώνει πολλούς προσκυνητές.
Ο Γεώργιος Παγώνης ασκούσε την Ιατρική ως λειτούργημα, χωρίς να αμείβεται τις περισσότερες φορές, πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη. Μάλιστα στις φτωχές οικογένειες που επισκεπτόταν άφηνε ό,τι μπορούσε, ασκώντας έτσι φιλανθρωπική δράση. Η μητέρα της βιογραφούμενης, Αρτεμισία, βοηθούσε ενεργά τον πατέρα της στα ιατρικά του καθήκοντα.
Ο Γεώργιος Παγώνης παντρεύτηκε με την Αγγελική Βογιατζή, γόνο πολύ πλούσιας οικογένειας από τις Κονίστρες. Η οικογένεια Βογιατζή έβγαλε πολλούς δικηγόρους, οι οποίοι ανέλαβαν κατά καιρούς Δημαρχιακά και Βουλευτικά αξιώματα. Ο Γεώργιος Π. Βογιατζής, ανιψιός της γιαγιάς Αγγελικής και νονός της βιογραφούμενης, διετέλεσε βουλευτής και Υπουργός Ναυτιλίας, Παιδείας και Μεταφορών.
Ο πατέρας της Αγγελικής, ο Νικόλαος Βογιατζής, απέκτησε χρήματα από το εμπόριο και τα «θαλασσοδάνεια». Επένδυε τα χρήματά του στην αγοραπωλησία αγαθών που προορίζονταν για την Πόλη και τη Μασσαλία και διακινούνταν με καΐκια. Ο Γεώργιος και η Αγγελική Παγώνη, το γένος Βογιατζή, απέκτησαν από τον γάμο τους επτά παιδιά, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Τον Νικόλαο, τον Ιωάννη, τον Μηνά, τη Ζαχαρούλα, την Ολυμπία, τη Μαρία (που μετανάστευσε στην Αυστραλία) και την Αρτεμισία, μητέρα της βιογραφούμενης.
Η βιογραφούμενη, Ελένη Χαραρά, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στις Κονίστρες, όπου φοίτησε στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα για είκοσι χρόνια, σπουδάζοντας παράλληλα. Αρχικά σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και στη συνέχεια Φιλολογία.
Η Ελένη Χαραρά παντρεύτηκε με τον Αντώνη Λύτρα, οικονομολόγο και τραπεζικό υπάλληλο, με πατέρα από τη Βλαχέρνα Άρτας και μητέρα από τη Σαντορίνη. Έφυγε από τη ζωή το 2018. Απέκτησαν δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Την Άρτεμη και τον Ιωάννη.
Η Άρτεμη Λύτρα σπούδασε Μάρκετινγκ και Διαφήμιση, ενώ ο Ιωάννης Λύτρας σπούδασε Ναυτιλιακά και Logistics.
Η Ελένη Λύτρα Χαραρά κάποια στιγμή ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Αυστραλία και εκεί δέχθηκε ένα έντονο ερέθισμα, που ήταν ο νόστος που ένοιωθαν οι Έλληνες του εξωτερικού για την πατρίδα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έγραψε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Σα Σπασμένο Ρόδι» και ακολούθησαν άλλες επτά νουβέλες: «Πέταξα μ’ ένα κοπάδι γλάρους» και το μυθιστόρημα «Ζωή…ρόδι που έσπασε» με θέμα τον «ξένο» σε όλες τις διαστάσεις του. Οι νουβέλες της βραβεύτηκαν σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα «Μοίρα μου…σα ματωμένο παραμύθι», βραβευμένο από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός». Κατόπιν εκδόθηκε βιβλίο της με τίτλο «Στο όνομα της Ελένης», μια συλλογή με διηγήματα, καθώς και το μυθιστόρημά της με τίτλο «Φαύλος ο Κύκλος».
Η βιογραφούμενη έχει γράψει, επίσης, πάρα πολλά ποιήματα και συμμετέχει με αυτά στις ομαδικές ποιητικές συλλογές «Intelligencia I, II και ΙΙΙ, Ο κύκλος των ποιητών» και στη συλλογική έκθεση της UNESCO «Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές».
Διηγήματα και ποιήματα της Ελένης Λύτρα Χαραρά έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά.
Η βιογραφούμενη συμμετέχει οργανωτικά σε εκδηλώσεις Ποίησης του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης και είναι συντονίστρια στις Λέσχες Ανάγνωσης Κονιστρών και Εκδόσεων Χ. Ε. Δαρδανός (Gutenberg). Μέσα από τη δράση της και τη γραφή της, δεν κρύβει την αγάπη που τρέφει για τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου της, αλλά και των τόπων καταγωγής του συζύγου της. Για τον λόγο αυτόν τα διηγήματα και τα μυθιστορήματά της έχουν πλούσιες αναφορές σε λαογραφικά θέματα από Εύβοια, Ήπειρο και Σαντορίνη τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να αντλήσει.