Ο Γεώργιος Κούλαλης γεννήθηκε στο Κοινοτικό Διαμέρισμα Διαβατών Δήμου Δέλτα Θεσσαλονίκης στις 20 Φεβρουαρίου 1937. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σααρλάνδης. Έλαβε την ειδικότητα της Ορθοπαιδικής-Χειρουργικής-Τραυματολογίας το 1967 στην Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική στη Βασιλεία της Ελβετίας. Το 1985 εκλέχθηκε Διευθυντής Ορθοπαιδικής Κλινικής στο Γ.Ν. Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ο «Άγιος Δημήτριος». Εισήγαγε και εφάρμοσε πρώτος στην Ελλάδα, από το 1974, τη νέα εξεταστική και θεραπευτική μέθοδο στο γόνατο και άλλων αρθρώσεων, την Αρθροσκόπηση. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε δύο παιδιά.
Ο παππούς του, από την πλευρά του πατέρα του, καταγόταν από το χειμερινό θέρετρο Κούλα της Μικράς Ασίας, ονομαζόταν Νικόλαος Κουλάλογλου και ζούσε στο Χαμιδιέ (νυν Μουρατιέ) της Μαγνησίας Ιωνίας. Είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία και διατηρούσε κρεοπωλείο. Με την πρώτη του γυναίκα, την Πολυξένη, απέκτησε δύο αγόρια, τον Δημήτριο (πατέρα του βιογραφούμενου) και τον Βασίλειο. Με τη δεύτερη γυναίκα του απέκτησε τον Κωνσταντίνο και με την τρίτη γυναίκα του, την Ανδρονίκη, απέκτησε τον Ευάγγελο. Ο Βασίλειος έζησε στα Διαβατά, έκανε εμπόριο γάλακτος και απέκτησε τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Χρυσόστομο και τη Νίκη. Ο Κωνσταντίνος έζησε στην περιοχή της Λάρισας, όπου είχε βρεθεί μετά τη Μικρασιατική Kαταστροφή με τους συγγενείς της μητέρας του. Ο Ευάγγελος έλαβε μέρος στο Αλβανικό μέτωπο-έπος του 1940, όπου τραυματίστηκε, έζησε στα Διαβατά ως συνταξιούχος αυτοκινητιστής και είχε τρία παιδιά, τη Νίκη, την Ελένη και τον Νίκο.
Από την πλευρά της μητέρας του, ο Γεώργιος Κούλαλης έχει να θυμάται άλλο ένα ζευγάρι σεβάσμιων παππούδων. Ο παππούς του, Γεώργιος Καρακυριάκος, από το Χαμιτιέ Μαγνησίας της Μ. Ασίας ήταν γαιοκτηματίας και διατηρούσε και παντοπωλείο, το οποίο λειτούργησε και στα Διαβατά. Πολέμησε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο με το Ελληνικό στράτευμα. Μετά τη Μικρασιατική Kαταστροφή και τον διωγμό τους από την Ιωνία, εγκαταστάθηκε στα Διαβατά, που τότε λέγονταν Ντουντουλάρ και πέθανε το 1936 στα Διαβατά. Με την πρώτη γυναίκα του, Ελένη Βεργοπούλου, απέκτησε δύο κόρες, τη μητέρα του βιογραφούμενου, Ευαγγελία και την Ελένη που πέθανε πολύ νέα, προσβεβλημένη από την αρρώστια της εποχής, τη φυματίωση.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Ευαγγελία, γεννήθηκε το 1915 στο Χαμιτιέ Μαγνησίας. Σε πολύ μικρή ηλικία έχασε τη μητέρα της και ζούσε με τον παππού και τη γιαγιά Βεργοπούλου, που ήταν πλούσιοι μεγαλοκτηματίες με πολλούς υπηρέτες Τούρκους και με άκρατο σεβασμό από τους γύρω τους. Στην ηλικία των επτά χρόνων ξεριζώθηκε από την πατρίδα της, όπως όλοι οι Έλληνες της Μ. Ασίας, και ήρθε με τον παππού και τη γιαγιά Βεργοπούλου και τον πατέρα της στα Διαβατά. O πατέρας της είχε ήδη ξαναπαντρευτεί τη Βαρβάρα, το γένος Διαμαντοπούλου. Μετά τον θάνατο του παππού και της γιαγιάς της, περιήλθε υπό την προστασία και πάλι του πατέρα της, Γιώργου Καρακυριάκου, και της μητριάς της Βαρβάρας. Ο παππούς Καρακυριάκος απέκτησε με τη Βαρβάρα άλλα τέσσερα παιδιά, την Κατίνα, τη Στέλλα, την Αναστασία και τον Σπύρο, τα οποία, σαν μεγάλη αδελφή, φρόντιζε η Ευαγγελία. Η Ευαγγελία παντρεύτηκε το 1934 τον Δημήτριο Κούλαλη και έφερε στον κόσμο δύο αγόρια, τον αδελφό του βιογραφούμενου Νικόλαο, το 1935 και τον βιογραφούμενο Γεώργιο, στις 20 Φεβρουαρίου 1937.
Η Ευαγγελία ήταν άριστη μητέρα, νοικοκυρά με τεράστιες γνώσεις μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, ήταν δε πολύ φιλάνθρωπος και μόνιμα είχε πολλούς πτωχούς υπό την προστασία της. Σημειωτέον ότι στις μεγάλες γιορτές έφτιαχνε τσουρέκια, κουλούρια, τυριά και γιαούρτια, τα οποία ο Γεώργιος, ο μικρότερος γιος, είχε την τιμή και τη χαρά να τα πηγαίνει στις πτωχές οικογένειες. Παρόλο που ήταν φιλάσθενη, ήταν υπερβολικά εργατική. Διατηρούσε κότες, φρόντιζε τις αγελάδες (στο άρμεγμα δεν την έφτανε κανείς). Πέθανε, όμως, πολύ νέα, σε ηλικία 47 ετών από καρκίνο ήπατος-στομάχου, την περίοδο μάλιστα που ο γιος της Γεώργιος έδινε πτυχιακές εξετάσεις της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Σααρλάνδης Γερμανίας, γι’ αυτό και έφτασε στην Ελλάδα μια ημέρα μετά τον ενταφιασμό της.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Δημήτριος Κούλαλης ή Κουλάλογλου, γεννήθηκε το 1905 στο Χαμιτιέ Μαγνησίας Μ. Ασίας. Σχολείο πήγε μέχρι την τετάρτη δημοτικού και μετά ανέλαβε το κρεοπωλείο του πατέρα του. Συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο και συγκεκριμένα στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, έφθασαν μέχρι τον Σαγγάριο κοντά στην Άγκυρα, όπως ο ίδιος εξιστορούσε. Από εκεί άρχισε η οπισθοχώρηση των Ελλήνων, ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε, τραυματίστηκε στο κεφάλι (έδειχνε ακόμα και το βαθούλωμα στο κρανίο του), αλλά κατάφερε στο τέλος να έρθει στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στα Διαβατά ή Ντουντουλάρ, όπως ήταν η αρχική ονομασία του προαστίου της Θεσσαλονίκης, χάρη στο όνομα της Ντουντούς, κάποιας αγαπημένης του Τούρκου πασά, στον οποίον ανήκε η περιοχή και όπου είχαν κτιστεί οι κατοικίες του εποικισμού των προσφύγων από τη Μ. Ασία.
Ασχολήθηκε με τη γεωργοκτηνοτροφία, το εμπόριο κρεάτων και ζώων, την κηπουρική, την κονσερβοποίηση οπωροκηπευτικών και το εξαγωγικό εμπόριο αυτών. Φανατικός φιλελεύθερος Πλαστηρικός, απέφυγε συνειδητά τις πολιτικές αναμείξεις, ενώ επανειλημμένα χρημάτισε εκκλησιαστικός επίτροπος. Ήταν άνθρωπος επιβλητικός, σεβαστός, αυστηρός, ακριβοδίκαιος, απαιτητικός, διορατικός, εργατικός, συναισθηματικός και πολυτάλαντος. Μολονότι παρακολούθησε μόνο τις τέσσερις τάξεις του Δημοτικού σχολείου, η μόρφωσή του ήταν ευρύτατη και συναλλάσσονταν με τράπεζες και υπηρεσίες με μεγάλη ευκολία, ενώ παράλληλα απέκτησε βαθιές γνώσεις στη συντήρηση των οπωροκηπευτικών με τη βιοτεχνία τουρσιών που δημιούργησε και διατήρησε μέχρι τον θάνατό του, τον Ιούλιο του 1982.
Ο Δημήτριος Κούλαλης παντρεύτηκε τη μητέρα του βιογραφούμενου, Ευαγγελία Καρακυριάκου, μετά τον θάνατο της πρώτης του γυναίκας, Δήμητρας, που πέθανε πολύ πρόωρα, και απέκτησε τον Νικόλαο το 1935 και τον βιογραφούμενο, Γεώργιο, το 1937. Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, παρόλο που δεν στέρησε από την εύπορη οικογένεια την τροφή, προκάλεσε μεγάλη οικονομική καταστροφή, διότι οι Γερμανοί επίταξαν το σπίτι και τους στάβλους, αναγκάζοντας σε διάλυση την κτηνοτροφική μονάδα που υπήρχε. Η οικογένεια μετακόμισε στο χωριό Νέα Φιλαδέλφεια, όπου παρέμεινε δύο χρόνια. Ο Δημήτριος Κούλαλης, παρότι κατεστραμμένος οικονομικά, αγοράζοντας ένα παλιό στρατιωτικό φορτηγό το μετέτρεψε σε λεωφορείο και δημιούργησε την πρώτη λεωφορειακή συγκοινωνία από τη Νέα Φιλαδέλφεια και τα γύρω χωριά προς τη Θεσσαλονίκη, παίρνοντας συνέταιρο τον νεότερο αδελφό του Ευάγγελο, ο οποίος μόλις είχε απολυθεί από τον στρατό, όπου είχε πάρει δίπλωμα οδηγού. Αργότερα, ο Ευάγγελος παρέμεινε αυτοκινητιστής, ενώ ο πατέρας του βιογραφούμενου, Δημήτριος, ξανάρχισε το ζωεμπόριο και εμπόριο κρεάτων και ανέπτυξε κτηνοτροφική μονάδα με πρόβατα. Στον Εμφύλιο (συμμοριτοπόλεμο) υπήρξε δεύτερη καταστροφή, διότι τους πήραν όλα τα ζώα, για να ταϊστούν οι οπλίτες τους. Μετά, αναγκάστηκε να στραφεί στη γεωργία και αργότερα στη βιοτεχνία παραγωγής και εξαγωγής οπωροκηπευτικών-τουρσιών. Για 20 και πλέον χρόνια, εργάζονταν εκεί κατά καιρούς από 40 έως 60 εργάτες. Ήταν μια μονάδα παραγωγής υψηλής ποιότητας προϊόντων και η μοναδική που έκανε εξαγωγή, με σήμα τον Μακεδονικό Ήλιο της Βεργίνας, όλη την παραγωγή της σε δοχεία, αλλά και σε μικρότερη συσκευασία σε πλαστικούς φακέλους. Στη δεκαετία του 1980, την παραγωγή και εξαγωγή των εμπορευμάτων συνέχισε ο βιογραφούμενος Γεώργιος, ο οποίος, συμπαριστάμενος στον πατέρα του, είχε αποκτήσει τις γνώσεις και την εμπειρία και ήθελε να μην μείνουν χωρίς εργασία οι 40 εργάτες της βιοτεχνίας, ακόμη και μετά τον θάνατο του πατέρα του, τον Ιούλιο του 1982. Η επιχείρηση βραβεύτηκε για την ποιότητα των προϊόντων της σε τρεις διεθνείς εκθέσεις Τροφίμων Agrotica της Κολωνίας, του Μονάχου και της πράσινης εβδομάδος του Βερολίνου. Η μονάδα παραγωγής διατηρήθηκε μέχρι το 1986.
Ο Νίκος ασχολείται με τη γεωργία, έχει μεγάλη κτηματική περιουσία και ζει μόνιμα στα Διαβατά. Είναι παντρεμένος με την Παναγιώτα Κανελλοπούλου, έχει δύο παιδιά, την Ευαγγελία που έχει αποφοιτήσει από το Βιολογικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τον Δημήτρη που ήταν καθηγητής μαθηματικός και εργαζόταν ως Δημόσιος υπάλληλος, απεβίωσε όμως από την επάρατο νόσο, σε ηλικία 48 ετών, αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του Γεωργία, οδοντίατρο και τις θυγατέρες του, Παναγιώτα και Λαμπρινή, σπουδάστριες.
Ο δεύτερος γιος του ζεύγους Δημητρίου και Ευαγγελίας Κούλαλη, ο βιογραφούμενος, Γεώργιος, γεννήθηκε στις 20 Φεβρουάριου 1937 και έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη φρίκη, τις στερήσεις και τις καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Με μεγάλη ταλαιπωρία, παρακολουθούσε το δημοτικό σχολείο των Διαβατών που στεγαζόταν σε στρατιωτικά παραπήγματα και τολ, που σπάνια είχαν θέρμανση. Το δε συσσίτιο της αμερικανικής βοήθειας, με τις σκουληκιασμένες γαλέτες και τη σκόνη γάλα που μοιράζονταν, ήταν κάθε άλλο παρά νόστιμο και θρεπτικό.
Το 1949, αφού η οικογένεια ξεπέρασε και τη δεύτερη οικονομική καταστροφή, όταν αρχικά ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατάσχεσε και έσφαξε όλα τα ζώα για να ταΐσει τους άνδρες και μετά ο Εθνικός στρατός πήρε ό,τι είχαν αφήσει οι άλλοι, για να τα μοιράσει στους πληγέντες… φτωχούς, κατέστη δυνατόν να φοιτήσει με επιθυμία του διορατικού πατέρα του στο αυστηρό, υπό των καθολικών καλόγερων του τάγματος αγίου Βαπτιστή Δελασάλ, Ελληνογαλλικό Κολέγιο Δελασάλ, που τότε στεγαζόταν στην οδό Φράγκων 10 της Θεσσαλονίκης και είναι από τα καλύτερα σχολεία μέχρι σήμερα.
Την απόσταση των οκτώ χιλιομέτρων από τα Διαβατά στη Θεσσαλονίκη την διένυε καθημερινά με ένα παλιό ξύλινο λεωφορείο και συχνά, όταν δεν το προλάβαινε, με διάφορα φορτηγά ή κάρα ως τα σημερινά Ελευθέρια, τότε Χαρμάνγκιοϊ, από όπου έπαιρνε το αστικό λεωφορείο μέχρι την πλατεία Βαρδαρίου. Παράλληλα με τα μαθήματα του σχολείου, βοηθούσε τους γονείς του στα χωράφια και ιδιαίτερα την μητέρα του στη γαλακτοπαραγωγή, αφού τότε αρμέγονταν τα γελάδια με τα χέρια.
Τελείωσε το Ελληνογαλλικό Κολέγιο-Γυμνάσιο Δελασάλ το 1955 και, ενώ προετοιμαζόταν για εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, με απόφαση του διορατικού πατέρα του έφυγε στο εξωτερικό και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Γκρατς της Αυστρίας. Έμαθε γρήγορα τη γερμανική γλώσσα και σε δύο χρόνια πήρε το προ-δίπλωμα της Ιατρικής και μετεγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σααρλάνδης, Δυτικής Γερμανίας, αρχίζοντας τις σπουδές του στα Κλινικά εξάμηνα, στις Πανεπιστημιακές Κλινικές, στην πόλη Χόμπουρκ-Σαάρ. Παράλληλα, είχε θέση έμμισθου βοηθού του Ανατομικού Ινστιτούτου. Στο τέλος του 1ου κλινικού εξαμήνου, μετά από εξετάσεις, πήρε υποτροφία από το Γερμανικό κράτος και την συνέχισε ως το πτυχίο, ένεκα των αρίστων επιδόσεων του. Έτσι, έπαψε να παίρνει χρήματα από τον πατέρα του και ανέλαβε μόνος την ευθύνη της διαβίωσης και των σπουδών του. Τα καλοκαίρια εργαζόταν σε εργοστάσιο χαλυβουργίας και με τα χρήματα που έβγαλε αγόρασε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο και κατέβηκε στην Ελλάδα διακοπές. Σε χρόνο ρεκόρ, 5,1/2 χρόνια, άρχισε τις εξετάσεις για το Πτυχίο της Ιατρικής και τον Ιούλιο του 1962, έχοντας αριστεύσει στα περισσότερα μαθήματα, τις αποπεράτωσε. Η επαγγελματική του εξέλιξη που ακολούθησε υπήρξε ανοδική και επιτυχής.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1962, αναγορεύεται διδάκτωρ Ιατρικής «μετά επαίνου», αφού υποβλήθηκε σε ανοιχτές εξετάσεις εφ’ όλης της ύλης της Ιατρικής επιστήμης, ενώπιον όλων των καθηγητών και φοιτητών, στο αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής, αναλύοντας τα αποτελέσματα της διδακτορικής του διατριβής που του είχε ανατεθεί με θέμα «Αποτελέσματα της συντηρητικής θεραπείας της φυματιώσεως των οστών και αρθρώσεων» από τον Ολλανδό καθηγητή της Ορθοπαιδικής Κλινικής και μετέπειτα δάσκαλό του, Γεώργιο Σάπσαλ, την οποία αποπεράτωσε, εργαζόμενος εντατικά επί τριετία, παράλληλα με τις κλινικές σπουδές του, στην Ορθοπαιδική Κλινική του Πανεπιστημίου Σααρλάνδης, στο Χόμπουρκ-Σαάρ. Την επόμενη διετία, εργάστηκε ως ειδικευόμενος εσωτερικός βοηθός στις Πανεπιστημιακές Κλινικές της Χειρουργικής και Γυναικολογίας-Μαιευτικής στο Χόμπουρκ-Σαάρ, καθώς και στο νοσοκομείο των ανθρακωρύχων της πόλεως Νοενκίρχεν-Σαάρ.
Την 1η Ιανουαρίου του 1964, κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία αρχικά στο Κέντρο Κορίνθου, έπειτα στην 190 μοίρα πυροβολικού στη Θεσσαλονίκη και στην Κομοτηνή και αργότερα στο 272 ΗΣΝΔ Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Λόγοι υγείας, ωστόσο, τον ανάγκασαν να διακόψει τη θητεία του για δύο χρόνια. Τον Μάιο του 1965, φεύγει για τη Βασιλεία της Ελβετίας, μετά από πρόσκληση του καθηγητού του, Γεωργίου Σάπσαλ, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αναλάβει την έδρα της Ορθοπαιδικής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας της Ελβετίας. Προσλαμβάνεται σε οργανική θέση ειδικευόμενου εσωτερικού βοηθού της Πανεπιστημιακής Ορθοπαιδικής Κλινικής, αρχικά στο τμήμα παίδων και μετά στο τμήμα ενηλίκων. Γύρισε το 1967 για τρεις μήνες στην Ελλάδα, συμπλήρωσε το υπόλοιπο της θητείας του και στις 20 Απριλίου 1967 έφυγε ξανά για τη Βασιλεία, όπου το 1968 αποπεράτωσε την ειδικότητα της Ορθοπαιδικής-Χειρουργικής-Τραυματολογίας. Συνέχισε, εργαζόμενος ως επιμελητής, στην ίδια Πανεπιστημιακή Κλινική, στο Χειρουργικό-Τραυματολογικό και Αγγειοχειρουργικό τμήμα υπό τον καθηγητή Μάρτιν Αλκέβερ, συνιδρυτή της γνωστής ομάδας Α.Ο. (Τεχνική και μέθοδος θεραπείας καταγμάτων) της Ελβετίας.
Το 1970 επιστρέφει στην πατρίδα και ασχολήθηκε με το ιδιωτικό του ιατρείο αποκλειστικά. Αργότερα, το 1972, χρημάτισε επιμελητής στην Πανεπιστημιακή Παιδοορθοπαιδική Κλινική του Κεντρικού Νοσοκομείου. Κατόπιν, περάτωσε την υποχρέωση υπηρεσίας υπαίθρου στη Χειρουργική Κλινική του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και τον Ιανουάριο του 1976 εκλέχτηκε επιμελητής, υπεύθυνος Ορθοπαιδικός της Χειρουργικής Κλινικής στο Γ.Ν.Ν. Θεσσαλονίκης ο «Άγιος Δημήτριος». Από τον Ιανουάριο του 1977 συνέβαλε ως υπεύθυνος Επιμελητής στην εδραίωση της Ορθοπαιδικής Κλινικής στο Β΄ Νοσοκομείο του Ι.Κ.Α. στην Κλινική Παναγία.
Το 1982, υπέστη πολιτική δίωξη από το ΠΑΣΟΚ και αποσπάσθηκε δήθεν για δύο μήνες στο Ιατρείο του Ι.Κ.Α. Ηλιούπολης, παροπλισμένος σε συνταγογράφο από ενεργός Χειρουργός-Ορθοπαιδικός-Τραυματολόγος.
Το 1985, εκλέχθηκε Διευθυντής Ορθοπαιδικής Κλινικής στο Γ.Ν. Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ο «Άγιος Δημήτριος», την οποία και διοργάνωσε εκ του μηδενός, μέσα σε ένα διάδρομο του 1ου ορόφου του παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου. Ως Διευθυντής, αφιέρωσε όλη του την προσωπική εργατικότητα και δημιουργικότητα καθώς και την άριστη επιστημονική του κατάρτιση στη διοργάνωση της Ορθοπαιδικής Κλινικής στα πρότυπα των ελβετικών. Προχώρησε με μόχθο και πείσμα σε μεθόδους πρωτοποριακές και ριζοσπαστικές για τα ελληνικά, μα και τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Με νέες μεθόδους, που πρωτοποριακά εφαρμόζονται στην Κλινική του, έχει καταργηθεί σχεδόν η χρήση του γύψου και με την «Ασφαλιζόμενη Ενδομυελική Ήλωση», οι τραυματίες που έχουν κατάγματα στον μηρό, την κνήμη, το βραχιόνιο οστούν και την αντιβραχίου κερκίδα-ωλένη, βγαίνουν σε λιγότερο από μια εβδομάδα, περπατώντας, από το Νοσοκομείο και έχουν σίγουρη την ίαση. Έχει επινοήσει χειρουργικές μεθόδους θεραπείας της χονδρομαλάκυνσης της Επιγονατίδας, της πλαστικής αποκατάστασης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στο γόνατο και άλλες, που εφαρμόζονται και έχουν άριστα αποτελέσματα.
Ο Γεώργιος Κούλαλης, παράλληλα με τους συναδέλφους του στην Ελβετία και τη Γερμανία, εισήγαγε και εφάρμοσε πρώτος στην Ελλάδα, από το 1974, τη νέα εξεταστική και θεραπευτική μέθοδο στο γόνατο και άλλων αρθρώσεων, την Αρθροσκόπηση, με την οποία πραγματοποιείται η οπτική ενδοσκοπική διερεύνηση των αρθρώσεων, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτονται πολλές ασθένειες των αρθρώσεων που παρέμεναν αδιάγνωστες, αλλά και να θεραπεύονται, χωρίς χειρουργικές τομές και μακρύ χρόνο νοσηλείας και αποκατάστασης. Παράλληλα, διατηρεί στενή συνεργασία με διεθνούς κύρους Ορθοπαιδικούς Διευθυντές Κλινικών ανά τον κόσμο, όπως του Βερολίνου, του Χόμπουρκ-Σαάρ, του Ερλάγκεν, του Μονάχου, της Βασιλείας, της Ζυρίχης, της Βιέννης κ.ά.
Ως άριστος χειρουργός μεταβαίνει να χειρουργήσει πολλές δύσκολες περιπτώσεις στη Λεμεσό Κύπρου, προσκεκλημένος του Υπουργείου Υγείας, αλλά και ιδιωτών Ορθοπαιδικών-Χειρουργών.
Έχει διοργανώσει πολλά διεθνή σεμινάρια (Μακεδονικά τα ονόμασε) στην Πιερία και στη Θεσσαλονίκη με μεγάλη επιτυχία συμμετοχής (300-500 άτομα) και είχε προσκεκλημένους διάσημους ιατρούς συναδέλφους του από όλον τον κόσμο.
Συμμετείχε με διαλέξεις και ανακοινώσεις σε πολύ μεγάλο αριθμό συνεδρίων και συμποσίων, έχοντας έναν μεγάλο κύκλο ιατρών της ειδικότητος του και όχι μόνο, που του αναγνωρίζουν άριστη εκπαίδευση, γνώση, εμπειρία και χειρουργικές ικανότητες στην Ορθοπαιδική-Χειρουργική-Τραυματολογία.
Ο Γεώργιος Κούλαλης ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα και την προσωπική-οικογενειακή του ζωή, δείχνοντας με την ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά του πως πρόκειται πραγματικά για έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο και έναν χαρακτήρα πολυσχιδή.
Στις 7 Οκτωβρίου 1962 παντρεύτηκε τη Ματθίλδη Ιωάννη Γερογιάννη, ιατρό αναισθησιολόγο, συμφοιτήτριά του στο Γκρατς της Αυστρίας και στη Σααρλάνδη της Γερμανίας.
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1963, κατά την περίοδο των μεταπτυχιακών σπουδών τους, γεννήθηκε στο Χόμπουρκ-Σαάρ ο γιος τους Δημήτριος και, την περίοδο της ειδίκευσής τους στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1968, η κόρη τους Ευαγγελία.
Σήμερα, ο Δημήτριος είναι ιατρός, πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με προπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ και εκπαίδευση στην Ορθοπαιδική στη Βασιλεία της Ελβετίας και στην Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική του Γκόετιγκεν της Γερμανίας, κληθείς ως εσωτερικός βοηθός από τον καθηγητή Βίλλερτ. Υπηρέτησε τη Στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός Υγειονομικού. Μετά, κατέλαβε θέση επιμελητού στην Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Αθηνών υπό τον καθηγητή Παναγιώτη Σουκάκο ως Λέκτορας. Προ εξαετίας επιλέχτηκε ως Καθηγητής Ορθοπαιδικής κλινικής στο Πανεπιστήμιο Εράσμους των Βρυξελλών. Σήμερα υπηρετεί ως Επίκουρος Καθηγητής στην Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική Αθηνών. Είναι παντρεμένος και έχει δύο τέκνα, την Αθηνά, 11 ετών και τον Γεώργιο, 8 ετών.
Η κόρη του βιογραφούμενου Ευαγγελία είναι Οφθαλμίατρος, είναι επιμελήτρια Α΄ και υπηρετεί στο Ιπποκράτειο Ν.Ν. Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη με τον Αντώνη Τσέκο, Γναθοπροσωπικό Χειρουργό, Διευθυντή της Γναθοχειρουργικής Κλινικής του 424 Γ.Σ. Νοσοκομείου. Έχουν δύο παιδιά, τη Ματθίλδη, απόφοιτο Οδοντιατρικής και τον Θανάση, φοιτητή Οδοντιατρικής.
Τέλος, έχοντας πετύχει και την αποκατάσταση των τέκνων του, ο Γεώργιος Κούλαλης έλυσε τον γάμο του με την πρώτη του σύζυγο και παντρεύτηκε μετά από 12ετή συμβίωση τη δεύτερή του σύζυγο, τη δικηγόρο Βενετία Μυρώνη, αναδιοργανώνοντας την κοινωνική και προσωπική του ζωή, συνεχίζοντας την έντονη επιστημονική και κοινωνική του δραστηριότητα.
Από το 2000 έχοντας συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια, συνταξιοδοτήθηκε από το Δημόσιο με τον βαθμό του Διευθυντού και το 2006 συνταξιοδοτήθηκε και από το ΤΣΑΥ, ασκώντας έκτοτε δωρεάν Ιατρική στα ΚΑΠΗ Διαβατών, Νέας Μαγνησίας, Καλοχωρίου και Λιτοχώρου. Πλέον ασχολείται περισσότερο με τον κήπο του.