Μενού Κλείσιμο

Κλωνάρης Μιλτιάδης

 

Ο Μιλτιάδης Κλωνάρης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και διατηρεί δικηγορικό γραφείο στην οδό Σόλωνος 41.

 Ο παππούς του βιογραφούμενου, Μιλτιάδης Κλωνάρης, γεννήθηκε στη Μίνθη (πρώην Άλβενα) του νομού Ηλείας. Ήταν αγρότης στο επάγγελμα και καλλιεργούσε τη δική του κτηματική περιουσία, ενώ είχε και ζώα στην κατοχή του. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και πιθανότατα είχε πάρει μέρος και στη Μικρασιατική εκστρατεία. Παντρεύτηκε τη Λεμονιά Κοτσάκη κι απέκτησαν επτά παιδιά: τον Νικόλαο, τον Θανάση, τον Κωνσταντίνο, την Ελένη, την Τασία, τη Γεωργία και τη Μαρίκα. Ο Μιλτιάδης ήταν άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και όλοι τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν. Απεβίωσε το 1951. Η γιαγιά Λεμονιά καταγόταν από πολυμελή αγροτική οικογένεια της Πελοποννήσου. Μετά τον γάμο της, βοηθούσε πολύ τον σύζυγό της στις αγροτικές εργασίες ενώ παράλληλα μεγάλωνε τα παιδιά τους με φροντίδα και στοργή.

Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Νικόλαος Κλωνάρης, γεννήθηκε το 1909 στη Μίνθη. Τελείωσε το σχολείο στην Ανδρίτσαινα και ύστερα υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πεζικό στην Καλαμάτα. Στη συνέχεια ξεκίνησε την καριέρα του ως Αξιωματικός της Χωροφυλακής. Ενώ υπηρετούσε στη χωροφυλακή, έδωσε εξετάσεις και εισήχθη στη Νομική Σχολή της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε παίρνοντας το πτυχίο του. Αποφάσισε όμως να παραμείνει στη Χωροφυλακή. Υπηρέτησε για 35 χρόνια και αποστρατεύτηκε το 1963 με τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Ένωσε τη ζωή του με την Ιωάννα Μπεκιάρη κι απέκτησαν τρία παιδιά: τη Λεμονιά, τον Μιλτιάδη και τη Χριστίνα. Ήταν άνθρωπος εξαιρετικά δραστήριος και κοινωνικός, πολύ καλλιεργημένος και καλός σύζυγος και πατέρας. Σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα το 1981 σε ηλικία 72 ετών.

Η μητέρα του Μιλτιάδη, η Ιωάννα Μπεκιάρη, γεννήθηκε το 1916 στο Καμάρι Μεσσηνίας. Ο πατέρας της λεγόταν Αδάμ Μπεκιάρης και ήταν αγρότης στο επάγγελμα. Παντρεύτηκε τη Δήμητρα Ρήγα και απέκτησαν τρία παιδιά, την Πολυξένη, την Ιωάννα και τον Αδάμ. Η Ιωάννα μετά τον γάμο της με τον Νικόλαο Κλωνάρη αφοσιώθηκε στη φροντίδα της οικογένειάς της. Ήταν πολύ δοτική, φιλόξενη και αγαπητή από όλο τον κοινωνικό τους περίγυρο. Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών.

Ο βιογραφούμενος, Μιλτιάδης Κλωνάρης, γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Ξεκίνησε τη φοίτησή του στο δημοτικό στη Θεσσαλονίκη, λόγω μετάθεσης του πατέρα του, όμως το ολοκλήρωσε στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Εκεί ολοκλήρωσε και το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Εισήχθη στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1974. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός του Πεζικού στην Κόρινθο, στην Κρήτη, στη Ρεντίνα, στο Πολύκαστρο του Κιλκίς, στη Νέα Βύσσα Ορεστιάδας και στη Διεύθυνση Πεζικού στο Αρχηγείο Στρατού στην Αθήνα. Παράλληλα με τη στρατιωτική του θητεία, πήρε και το δεύτερο πτυχίο του από τη Νομική Σχολή, από το Τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών.

Απολυόμενος το 1977 και αφού είχε ήδη κάνει την άσκησή του, άνοιξε το δικό του δικηγορικό γραφείο στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου 19. Το 1983 το γραφείο μεταφέρθηκε στην οδό Σόλωνος 41, όπου παραμένει μέχρι σήμερα.

Ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε τη Μαρία Μεθενίτου, η οποία είχε ένα παιδί από τον πρώτο της γάμο, τον Ανδρέα Παπαδημητρίου, τον οποίο ο Μιλτιάδης υιοθέτησε μετά τον θάνατο της συζύγου του το 2009 από την επάρατη νόσο σε ηλικία 60 ετών. Ο Ανδρέας σπούδασε Νομική στην Ουαλία και αφού ολοκλήρωσε και τις μεταπτυχιακές του σπουδές, γύρισε στην Ελλάδα και σήμερα δικηγορεί στο πλευρό του θετού πατέρα του. Είναι παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Κυπαρίσσου και έχουν αποκτήσει μία κόρη, τη Μιράντα.

Τον ελεύθερο χρόνο του, ο Μιλτιάδης τον αφιερώνει στη σύντροφό του, Νίκη Παληγεώργου, στην εγγονή του και στους φίλους του. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ξεκίνησε εντατικά την ενασχόληση με το διάβασμα και δη το διάβασμα κυρίως θρησκευτικών βιβλίων. Για εκείνον, η εντολή «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», σημαίνει το να μπορεί κανείς να συγχωρεί τους πάντες, ακόμα κι όσους τον έχουν βλάψει. Έτσι προσπαθεί να αντιμετωπίζει θετικά όλους τους συνανθρώπους του και να περιορίζει το «εγώ» του, γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι που δημιουργεί όλα τα προβλήματα στις σχέσεις μας με τους άλλους. Προσπαθεί να δέχεται με χαρά ό,τι συμβαίνει, είτε καλό είτε κακό, έχοντας, με τη βοήθεια του Θεού πάντοτε, τη βεβαιότητα ότι θα είναι προς όφελός του, αφού ο Θεός, που είναι μόνο αγάπη και όχι τιμωρός, το επιτρέπει να συμβεί.