Οι Καλύμνιοι, γνωστοί πατριώτες, αγαπούν και σέβονται το νησί τους, και αν και ξενιτεύονται, είναι πάντα όνειρό τους να επιστρέψουν μια μέρα σε αυτόν τον βράχο. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχει ακόμη ζωή, παρά το ότι το μέρος είναι άγονο.
Ο Καζαβούλης Νικόλαος, το «παιδί της Παναγιάς», γεννημένος το 1958 στην Ψέριμο, μεγάλωσε σε αυτό το μικρό νησί του Νοτίου Αιγαίου, και στη συνέχεια έφυγε στην Κάλυμνο για να φοιτήσει στο Εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1973 έγινε ψάλτης στην ενορία Αρχαγγέλου Πανόρμου και λίγο αργότερα δεξιός ψάλτης στην ενορία του Τιμίου Προδρόμου Χώρας Καλύμνου, ενώ το 1977 πέρασε στην Ακαδημία της Ρόδου, από όπου και αποφοίτησε το 1979.
Αφού διορίστηκε δάσκαλος στην Πάτμο, όπου και έμεινε για ενάμιση χρόνο, πήγε στη Λέρο, και ύστερα, από το 1984, υπηρέτησε στην Κάλυμνο, όπου και διορίστηκε ψάλτης στον Άγιο Θεολόγο. Το 1995 χειροτονήθηκε ιερέας και από τότε έως και σήμερα υπηρετεί στον Ιερό Ναό Αγίου Θεολόγου.
Είναι παντρεμένος με την Καλοτίνα Μονοκανδύλου και έχει δύο παιδιά: τον Μανώλη και τη Νομική. Ο βιογραφούμενος είναι ένα άτομο ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο σε ό,τι αφορά και τα δύο λειτουργήματά του, ενώ έχει άποψη για το πώς θα πρέπει να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά να γνωρίσουν και πάλι τις αξίες του Ελληνισμού και τα διδάγματα της θρησκείας μας, ώστε να αποκτήσουν μια ψυχή χριστιανοελληνική.
Στην Κάλυμνο δεν υπήρχαν δουλειές, και αναγκαστικά οι κάτοικοι πήγαιναν στα σφουγγάρια. Γι’ αυτό και οι οικογένειες προσπαθούσαν να μορφώσουν τα παιδιά τους, για να μην γίνουν δύτες και κινδυνεύουν. Οι περισσότερες οικογένειες έχουν από έναν γιατρό, ενώ αρκετοί είναι καθηγητές, δικηγόροι, δάσκαλοι, με αποτέλεσμα να επανδρώνουν τα γύρω νησιά με αυτές τις ιδιότητες.
Ο Νικόλαος Καζαβούλης, παππούς του βιογραφούμενου, γεννήθηκε στην Κάλυμνο, και όπως οι περισσότεροι Καλύμνιοι ήταν δύτης-σφουγγαράς, ο οποίος, όμως, σε νεαρή ηλικία, έχασε τη ζωή του βουτώντας για σφουγγάρια. Ήταν παντρεμένος με την Καλοτίνα Παύλου, επίσης από την Κάλυμνο, και μαζί είχαν αποκτήσει ένα αγόρι, τον Μανώλη, τον πατέρα του βιογραφούμενου. Έτσι, όταν η Καλοτίνα έμεινε μόνη, μαζί με την αδερφή της την Ειρήνη ανέλαβαν την ανατροφή του παιδιού.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Εμμανουήλ-Γερμανός Καζαβούλης, γεννήθηκε, έζησε και μεγάλωσε στην Κάλυμνο. Αρχικά ήταν ιερέας στην Ψέριμο –λεγόμενη και Κάπαρη, η οποία βρίσκεται βόρεια της Κω και νοτιοανατολικά της Καλύμνου– και αργότερα στο νησί του. Ήταν ένας πολύ ευσυνείδητος λειτουργός και τελούσε τα ιερατικά του καθήκοντα ανελλιπώς. Επρόκειτο για έναν πραγματικά ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος αγαπούσε τον πλησίον του, γι’ αυτό και ό,τι κι αν πρόσφερε, φρόντιζε να μην το μαθαίνουν ποτέ οι άλλοι.
Στην Ψέριμο, όπου υπήρχε το Μετόχι, οι επισκέπτες έμεναν στα κελιά της εκκλησίας και έτρωγαν στο σπίτι του ιερέα δίχως ποτέ να πληρώνουν κάτι. Ο Εμμανουήλ παντρεύτηκε την Καλοτίνα Σπανού-Ντοβέλου, κι εκείνη από την Κάλυμνο, και απέκτησαν ένα αγόρι, τον βιογραφούμενο. Στην Ψέριμο, τον Νικόλα, τον αποκαλούσαν το «παιδί της Παναγιάς», γιατί η μητέρα του, ένα πολύ δυναμικό, φιλόξενο και περιποιητικό άτομο, δυσκολεύτηκε πολύ μέχρι να μείνει έγκυος.
Ο Παναγιώτης Σπανός-Ντοβελος, παππούς του βιογραφούμενου από τη μεριά της μητέρας του, γεννήθηκε και έζησε στην Κάλυμνο. Αν και ναυτικός, υπήρξε ένας πάρα πολύ καλός οικογενειάρχης, ο οποίος αγαπούσε το γλέντι και τη χαρά. Γι’ αυτό και κάθε βράδυ τον γύρναγαν τα όργανα στο σπίτι του. Ήταν ψύχραιμος και αποφασιστικός, ενώ αγαπούσε πολύ την οικογένειά του. Παντρεύτηκε τη Θεμελίνα Κρούσκου από την Κάλυμνο και μαζί απέκτησαν οκτώ παιδιά: τον Κώστα, τον Νικόλα, τον Ιωάννη, τον Δημήτρη, τον Σταύρο, την Ευτυχία, τη Νομική και την Καλοτίνα.
Ο Καζαβούλης Νικόλας, γεννημένος το 1958 στην Ψέριμο, μεγάλωσε σε αυτό το μικρό νησί του Νοτίου Αιγαίου, όπου τελείωσε το Δημοτικό, και στη συνέχεια γύρισε στην Κάλυμνο για να φοιτήσει στο Εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1973, στα γυμνασιακά του χρόνια, έγινε ψάλτης στην ενορία Αρχαγγέλου Πανόρμου, από το 1975 έως το 1977 ήταν δεξιός ψάλτης στην ενορία του Τιμίου Προδρόμου Χώρας Καλύμνου, ενώ το 1977 πέρασε στην Ακαδημία της Ρόδου, από όπου και αποφοίτησε το 1979.
Έπειτα, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στις Καταδρομές, και μετά το πέρας της διορίστηκε δάσκαλος στην Πάτμο, όπου και έμεινε για ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια έφυγε στη Λέρο και από το 1984 υπηρέτησε στην Κάλυμνο, όπου και διορίστηκε ψάλτης στον Άγιο Θεολόγο. Το 1995 χειροτονήθηκε ιερέας, και έκτοτε υπηρετεί στον Ιερό Ναό Αγίου Θεολόγου.
Παντρεύτηκε την Καλοτίνα Μονοκανδύλου από την Κάλυμνο και απέκτησαν δύο παιδιά: τον Μανώλη, ο οποίος είναι απόφοιτος του Τμήματος Τεχνολογίας Περιβάλλοντος και Διοίκησης Επιχειρήσεων, έχει Δίπλωμα Βυζαντινής Μουσικής και ψάλλει στην Ευαγγελίστρια στην Κάλυμνο και τη Νομική, η οποία είναι Δασκάλα και εργάζεται ως αναπληρώτρια στο 2ο Δημοτικό Πόλεως Καλύμνου.
Να πούμε ότι η ενορία του βιογραφούμενου διατηρεί Φιλόπτωχο Ταμείο και κάθε ένα με ενάμιση μήνα προσφέρει περίπου είκοσι πέντε με τριάντα τσάντες γεμάτες τρόφιμα σε όποιους έχουν ανάγκη, καθώς και είδη ρουχισμού, αλλά και οικονομική ενίσχυση. Μάλιστα, το Πάσχα δίνουν τριάντα περίπου αρνιά, ενώ αυτή η ενίσχυση του φιλόπτωχου συγκεντρώνεται και από δωρεές ενοριτών εξωτερικού με τους οποίους διατηρούν αλληλογραφία.
Επίσης, στην ενορία λειτουργεί Κατηχητικό όλων των βαθμίδων και μία φορά την εβδομάδα γίνεται κύκλος μελέτης της Αγίας Γραφής, ενώ ο Νικόλας επισκέπτεται αρκετά συχνά τα σπίτια των ενοριτών του, ιδιαίτερα στην ονομαστική τους εορτή, προκειμένου να συζητά μαζί τους για το έργο της ενορίας τους. Πληρώνουν, μάλιστα, και συνδρομή σε νεανικό περιοδικό, για να υπάρχει ο λόγος του Θεού μέσα στο σπίτι, ενώ σε κάθε γάμο, στους νεόνυμφους, δίνεται μία Καινή Διαθήκη και μία Ελληνική Σημαία.
Ο Νικόλας Καζαβούλης είναι ένα άτομο ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο σχετικά με θέματα που αφορούν και τα δύο λειτουργήματά του, του ιερέα και του δασκάλου. Πιστεύει ότι εάν θέλουμε να φτιάξουμε την Ελλάδα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα σχολικά εγχειρίδια του Δημοτικού, να γράψουμε και να τυπώσουμε ελληνορθόδοξα σχολικά βιβλία, διότι χάρη σε αυτά η ψυχή πλάθεται Ελληνική και Χριστιανική. Δίνοντας, δηλαδή, στα παιδιά, μέσα από τα κείμενα, τις αξίες του Ελληνισμού και τα διδάγματα της θρησκείας μας, και διδάσκοντάς τους τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού.
Στην Ψέριμο, την εποχή που ο βιογραφούμενος ήταν παιδί, υπήρχαν περίπου εκατόν πενήντα κάτοικοι, σήμερα, όμως, ζουν μόλις είκοσι πέντε. Εκείνα τα χρόνια, οι κάτοικοι τον χειμώνα, ήταν βοσκοί και το καλοκαίρι έφευγαν στα σφουγγάρια και άφηναν τα ζώα στις γυναίκες. Τώρα, οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι και ζουν με κάποια σύνταξη, περιμένοντας να έρθει το καλοκαίρι και συνεπώς να ζωντανέψει και πάλι ο τουρισμός.