O Πέτρος Γιαννίκος γεννήθηκε στη Φασκομηλιά του Νομού Ηλείας το 1951. Είναι γιος του Βενετσάνη Γιαννίκου με καταγωγή από τη Φασκομηλιά Ηλείας και της Φωτεινής Κόντου με καταγωγή από τους Ταξιάρχες Ηλείας. Σήμερα είναι συνταξιούχος. Είναι παντρεμένος με τη Γεωργία Παπαδοπούλου και πατέρας δύο παιδιών.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Πέτρος Γιαννίκος και γεννήθηκε στη Φασκομηλιά του Νομού Ηλείας, στην Πελοπόννησο. Η Φασκομηλιά είναι ένα πανέμορφο χωριό, κτισμένο σε υψόμετρο 456 μ. και διοικητικά ανήκει στον Δήμο Ζαχάρως.
Ο Πέτρος Γιαννίκος είχε άλλα δύο αδέλφια, τον Νίκο και τον Παναγιώτη. Ο ίδιος ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της δικής του κτηματικής περιουσίας και του άρεσε το κυνήγι. Ήταν άνθρωπος εξαιρετικά δραστήριος και φιλότιμος, πολύ αγαπητός στον κοινωνικό του περίγυρο. Παντρεύτηκε με τη Διαμάντω και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του επτά παιδιά, τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια. Τον Θανάση, τη Γιαννούλα, τον Γιάννη, τον Κώστα, την Ελένη, την Παναγιώτα και τον Βενετσάνη, πατέρα του βιογραφούμενου. Ο παππούς Πέτρος έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 40 ετών.
Η γιαγιά Διαμάντω Γιαννίκου γεννήθηκε, επίσης, στη Φασκομηλιά και είχε ακόμη έναν αδελφό, τον Δημήτριο. Ήταν γυναίκα αυστηρή και σκληραγωγημένη, ωστόσο, έτρεφε μεγάλη αδυναμία στον εγγονό της Πέτρο. Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών σε ηλικία 95 ετών.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Βενετσάνης Γιαννίκος, γεννήθηκε το 1925 στη Φασκομηλιά. Αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο του χωριού και ασχολήθηκε με τη γεωργία, καλλιεργώντας τα δικά του κτήματα. Παράλληλα, δούλευε για το μεροκάματο στις ελιές και στα αλώνια, όπου αλώνιζε με το δικό του άλογο.
Ο Βενετσάνης Γιαννίκος παντρεύτηκε με τη Φωτεινή Κόντου και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του έξι παιδιά, εκ των οποίων η Αθηνά, που ήταν το πρώτο παιδί και κορίτσι, έφυγε από τη ζωή σε βρεφική ηλικία. Τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας είναι ο Κώστας, η Διαμάντω, ο βιογραφούμενος Πέτρος, ο Γιάννης και ο Αντώνης.
Ο Βενετσάνης Γιαννίκος ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος, φιλότιμος, φιλόξενος και πολύ αγαπητός στον κοινωνικό του περίγυρο. Του άρεσε περισσότερο να δουλεύει για το μεροκάματο, μαζί με το άλογό του, παρά στα δικά του χωράφια. Έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Φωτεινή Κόντου, γεννήθηκε το 1927 στους Ταξιάρχες (Μοφκίτσα), ένα μικρό ορεινό χωριό, κτισμένο σε υψόμετρο 510 μ., πάνω σε κοιλάδα, που περιστοιχίζεται από μικρούς λόφους. Βρίσκεται κοντά στην τοποθεσία του αρχαίου Λεπρέου και υπάγεται στην επαρχία Ολυμπίας του νομού Ηλείας. Σήμερα το χωριό κατοικούν περί τις 15 οικογένειες. Ο συνοικισμός δημιουργήθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και αρχικά αποτέλεσε εγκατάσταση ποιμένων. Λόγω όμως της ύπαρξης νερού και για προφύλαξη από τις Τουρκικές επιδρομές, επεκτάθηκε και συγκροτήθηκε σταδιακά οικισμός, που στο τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα αναπτύχθηκε και ήκμασε, ώστε η Μοφκίτσα να αποτελέσει κεφαλοχώρι. Τελευταία η Μοφκίτσα περιλήφθηκε στους Πίνακες Αξιόλογων Οικισμών της Χώρας, βάσει των παραδοσιακών στοιχείων της αρχιτεκτονικής των σπιτιών. Τα βασικά υλικά των σπιτιών είναι η πέτρα, το ξύλο, το καλάμι, ο ασβέστης και η άμμος. Από την ίδια πέτρα είναι χτισμένη η εκκλησία και η βρύση του χωριού, καθώς και τα πλακόστρωτα καλντερίμια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ομοιόμορφο, γραφικότατο σύνολο.
Η Φωτεινή Κόντου δεν ήξερε πολλά γράμματα και ήταν πολύ εργατική. Δούλευε πάρα πολύ σκληρά στα χωράφια και φρόντιζε τα ζώα της οικογένειας, κυρίως, τα πρόβατα και τις γίδες. Ήταν μία καλόκαρδη και καλοσυνάτη γυναίκα, φιλόξενη, φιλότιμη και ιδιαίτερα αγαπητή στους συγχωριανούς της. Μεγάλωσε τα παιδιά της με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα, ενώ ήταν ο άνθρωπος που τους μετέδωσε ήθος, αξίες και ηθικές αρχές. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά της μητέρας του, ονομαζόταν Γιάννης Κόντος και γεννήθηκε στους Ταξιάρχες Ηλείας. Ήταν αγρότης και παντρεμένος με την Αθηνά, με καταγωγή από το ίδιο χωριό. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Τον Θεοχάρη, τον Γεώργιο, τον Νικόλα και τη Φωτεινή.
Ο παππούς Γιάννης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών, ενώ η γιαγιά Φωτεινή πέθανε σε ηλικία 90 ετών.
Ο βιογραφούμενος, Πέτρος Γιαννίκος, γεννήθηκε το 1951 στη Φασκομηλιά Ηλείας. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού και φοίτησε στις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στη Φιγαλεία. Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του τον ανάγκασε να διακόψει το σχολείο και να φύγει για την Αθήνα στην ηλικία των 13 ετών, με σκοπό να βρει εργασία και μία καλύτερη τύχη. Αρχικά, βρήκε δουλειά σε ένα ποτοποιείο και στη συνέχεια εργάστηκε για δυόμιση χρόνια σε ένα μπακάλικο. Στην ηλικία των 16 ετών αποφασίζει μόνος του να μπαρκάρει στα καράβια και επιβιβάζεται σε ένα ποντοπόρο πλοίο. Μετά από ένα εξάμηνο ταξίδι το πλοίο έφτασε στην Αμερική και τότε πήρε την απόφαση να ξεμπαρκάρει και να πάει σε έναν συγγενή του, που βρισκόταν ήδη εκεί. Ο συγγενής του δούλευε τότε σε ένα μπακάλικο στη Νέα Υόρκη και του βρήκε δουλειά στην ίδια επιχείρηση. Να σημειώσουμε εδώ ότι το συγκεκριμένο μπακάλικο αγοράστηκε από τον βιογραφούμενο μετά από μερικά χρόνια.
Στη Νέα Υόρκη ο Πέτρος Γιαννίκος ξεκινά μία νέα ζωή. Βρέθηκε σε μία άγνωστη χώρα χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, χωρίς να έχει κανέναν φίλο και συγγενή του εκεί κοντά και χωρίς τα νομιμοποιητικά έγγραφα της παραμονής του, δηλαδή λαθραίος. Σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα, με πολλή σκληρή δουλειά και μεγάλη υπομονή, επιμονή και εργατικότητα κατάφερε να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και τις πολλές δυσκολίες. Σε ηλικία 22 ετών, μετά από επτά χρόνια εργασίας, κατάφερε να αγοράσει το μπακάλικο και να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση με την επωνυμία «ΠΕΤΡΟΣ». Το μαγαζί αυτό το διατήρησε για μία δεκαετία και στο διάστημα αυτό έφερε σταδιακά τα αδέλφια και τη μητέρα του στην Αμερική.
Ο Πέτρος Γιαννίκος σε ένα ταξίδι που έκανε στην Ελλάδα για διακοπές, γνωρίζει τη σύντροφο της ζωής του Γεωργία Παπαδοπούλου, με καταγωγή από τη Νέα Φιγαλεία Ηλείας. Η Νέα Φιγαλεία (παλαιά ονομασία Ζούρτσα) είναι μικρή κωμόπολη στο Νομό Ηλείας. Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά σε επτά κατάφυτους λόφους στις παρυφές του Όρους Μίνθη, σε μέσο υψόμετρο 480μ., ενώ έχει καταπληκτική θέα στο Ιόνιο Πέλαγος. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον ποταμό Νέδα, που είναι το φυσικό σύνορο με τον Νομό Μεσσηνίας. Απέχει 30 χλμ. από τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα και 26 χλμ. από τους καταρράκτες της Νέδας. Πρόκειται για τόπο με μεγάλη ιστορία, η οποία ξεκινά στις αρχές της 2ης χιλιετίας μ.Χ., λίγο μετά τη δημιουργία του ιστορικού Μοναστηριού της Ζούρτσας (Παναγίας της Λιγοβάης) το 975μ.Χ. Παράλληλα με το μοναστήρι άρχισε σταδιακά και η δημιουργία του χωριού της Ζούρτσας που εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο κεφαλοχώρι. Η Ζούρτσα έγραψε τη δική της ιστορία με τις ονομαστές οικογένειες που συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821. Η κωμόπολη πυρπολήθηκε δύο φορές (1825, 1827) από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Η κωμόπολη σήμερα ανήκει διοικητικά στον Δήμο Ζαχάρως-Φιγαλείας.
Ο Πέτρος Γιαννίκος και η Γεωργία Παπαδοπούλου παντρεύτηκαν και στη συνέχεια απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τη Φωτεινή και τον Βενετσάνη (Βίνη).
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα από το 1985 μέχρι το 1997 και τα δύο παιδιά φοίτησαν στο σχολείο. Το 1990 το σπίτι της οικογένειας διαρρήχθηκε και οι κλέφτες πήραν τα πάντα εκτός από τους καναπέδες και το ψυγείο. Από το 1986 έως το 1994 ο Πέτρος Γιαννίκος είχε ανοίξει ένα εστιατόριο στο Νεοχώρι Ζαχάρως.
Η Φωτεινή Γιαννίκου γεννήθηκε το 1980 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε Διεθνή Χρηματοοικονομικά στο Baroux University της Νέας Υόρκης και σήμερα εργάζεται ως Χρηματοοικονομικός Σύμβουλος. Είναι παντρεμένη με τον Βασίλειο Παπαδόπουλο, γεννημένο στη Νέα Υόρκη και Ποντιακής καταγωγής. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει μία κόρη, την Ιφιγένεια, έξι ετών. Όπως αναφέρει η Φωτεινή, «όσο ζούσαμε στην Ελλάδα μας έλεγαν πάντα «οι Αμερικανοί …να έρχονται τα Αμερικανάκια», ενώ στην Αμερική είμαστε Έλληνες. Οι γονείς μου και εγώ με την οικογένειά μου πάμε κάθε χρόνο στην Ελληνική παρέλαση και συμμετέχουμε στις Ελληνικές εκδηλώσεις».
Ο Βενετσάνης (Βίνης) Γιαννίκος γεννήθηκε το 1982 στη Νέα Υόρκη. Είναι απόφοιτος του LIC Γυμνάσιο και Λύκειο και εργάζεται σαν υδραυλικός.
Ο βιογραφούμενος, Πέτρος Γιαννίκος, μετά από δέκα χρόνια μεταβιβάζει το παντοπωλείο στα αδέλφια του και αρχίζει να εργάζεται ως οδηγός ταξί. Εργάστηκε για πέντε συνεχή χρόνια και το 1999, δυστυχώς, του συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα με το ταξί. Κάποιος τον τράκαρε και τον παράτησε αβοήθητο στην άσφαλτο. Αν και ήταν πολύ σοβαρά χτυπημένος στο κεφάλι, στάθηκε τυχερός και κατάφερε να επιβιώσει. Εξαιτίας του ατυχήματος, δεν μπορούσε πλέον να εργαστεί και συνταξιοδοτήθηκε.
Σήμερα ο Πέτρος Γιαννίκος αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του στη γυμναστική και στην καλή παρέα. Του αρέσει να γυμνάζεται, να κάνει περιπάτους και να συναντιέται με τους καλούς φίλους του.