Η βιογραφούμενη, Ιουλία Θεοτόκη – BRAUCHLI, γεννήθηκε στις 15-3-1942 στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κέρκυρα, το αρχοντικό νησί του Ιονίου. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης τελείωσε με το δίπλωμα, και έκανε το διδακτορικό της στο Ινστιτούτο της Τοξικολογίας του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου (ΕΤΗ) και του Πανεπιστήμιου της Ζυρίχης (κοινό Ινστιτούτο). Ασχολήθηκε με την έρευνα εφαρμόζοντας την αναλυτική οργανική χημεία σε θέματα που αφορούν την ιατρική (Ινστιτούτο εγκεφαλικής έρευνας του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης), την γεωπονία (Ομοσπονδιακά ερευνητικό κέντρο Βεντεσβιλ, FAW) και την φαρμακευτική σε ιδιωτική εταιρεία. Σήμερα, είναι συνταξιούχος και ζει με τον σύζυγό της πότε στην Ελβετία και πότε στην Ελλάδα στο πατρικό της σπίτι (οικογένειας Θεοτόκη) στους Καρουσάδες στην Κέρκυρα.
Ο παππούς της, από την πλευρά του πατέρα της, Δημήτριος Θεοτόκης (1874-1924), ήταν γόνος της Κερκυραϊκής αρχοντικής οικογένειας Θεοτόκη με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Οι Θεοτόκη μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) έφυγαν από την Πόλη και εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα το 1462. Η Κέρκυρα τότε ανήκε στην Ενετική Δημοκρατία στην οποία είχε ενταχθεί το 1386 εκουσίως για προστασία. Οι Θεοτόκη γράφτηκαν το 1525 στην Χρυσή Βίβλο των ευπατριδών (Libro d’ Oro) της Κέρκυρας. Ιστορικά αναφέρονται επτά κλάδοι της οικογένειας Θεοτόκη. Από τον πρωτογενή κλάδο των κομήτων Θεοτόκη με τα προσωνύμια της «Σπηλιάς» ή «Καλοκαρδάρη» κατάγεται ο παππούς Δημήτριος Θεοτόκης ο οποίος ήταν συνταγματάρχης. Ηταν Μέραρχος της Ανεξάρτητης Μεραρχίας (1921-1922) στην
εκστρατεία στην Μικρά Ασία. Οι ηγετικές και στρατηγικές ικανότητες του Συνταγματάρχη Δ. Θεοτόκη κράτησαν την Μεραρχία του συντεταγμένη κατά την οπισθοχώρηση, έτσι έσωσε τους άνδρες του μαζί με 8000 άμαχους πολίτες που τους ακολούθησαν. Πέρασαν στην Λέσβο κι από εκεί ο Μέραρχος Δ. Θεοτόκης με την Μεραρχία του παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη. Απεβίωσε το 1924 από τις κακουχίες που είχε υποστεί. Τιμήθηκε 75 χρόνια αργότερα από τον τόπο του με προτομή ήρωα, η οποία στήθηκε στο Ηρώο των Καρουσάδων της Κέρκυρας.
Ο παππούς Δημήτριος είχε άλλα επτά αδέλφια: τρεις αδελφούς και τέσσερις αδελφές. Οι πιο διακεκριμένοι ήταν:
Ο Κωνσταντίνος (1872-1923), συγγραφέας και μεταφραστής σημαντικός εκπρόσωπος της επτανησιακής σχολής. Είχε σπουδάσει στο Παρίσι φιλολογία, μαθηματικά, ιατρική και χημεία. Ήταν πολύγλωσσος, γνώριζε εννέα γλώσσες, μεταξύ αυτών ήταν και τα σανσκριτικά, ασχολήθηκε με την μετάφραση έργων του Σαίξπηρ, Βιργίλιου, Γκαίτε και από τα σανσκριτικά ένα επεισόδιο του σημαντικού ινδικού έπους Μαχαμπαράτα. Ο Κωνσταντίνος συμμετείχε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Ομίλου και του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κερκύρας (1910-1914). Υποστήριξε το κίνημα για την χειραφέτηση των γυναικών. Πέθανε στην Κέρκυρα τον Ιούλιο του 1923 από καρκίνο.
Ο Σπυρίδων (1876-1940), λόγιος ιστοριοδίφης, ιστορικός , διευθυντής του αρχείου της Ιονίου πολιτείας και μελετητής του περιεχομένου των κρατικών αρχείων της Βενετίας ως προς την Ελληνική ιστορία ήταν μέλος πολλών κερκυραϊκών συλλόγων και πολιτιστικών εταιρειών και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο μικρότερος αδελφός τους ήταν ο Ιωάννης, γεννήθηκε το 1887 και απεβίωσε σε ηλικία μόλις 20 ετών στην Αγγλία από πνευμονία το 1907.
Το 1879 γεννήθηκε η αδελφή του παππού η Ελένη Παρασκευοπούλου-Θεοτόκη (1879-
1941) η οποία ήταν η πιο διακεκριμένη από της αδελφές του∙ ήταν και αυτή λογοτέχνης. Ήταν από τις πρώτες αδελφές νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού, εθελόντρια αδελφή προϊσταμένη και υπηρέτησε στο μέτωπο στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την προσφορά της στους πολέμους βραβεύτηκε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και επίσης με το μετάλλιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ. Στον Βόλο που έζησε με τον άνδρα της Παναγιώτη Παρασκευόπουλο (1875-1956) γιατρό και ολυμπιονίκη, προσέφερε σημαντικότατο κοινωνικό έργο, ιδίως ανθρωπιστική βοήθεια στα παιδιά των προσφύγων. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελένη υπηρετούσε ως προϊσταμένη αδελφή εθελόντρια στο στρατιωτικό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων στην ομάδα του καθηγητού Ξενοφώντα Κοντιάδη, ο οποίος χειρουργούσε όταν το στρατιωτικό Νοσοκομείο βομβαρδίστηκε από τους Ιταλούς στις 20 Απριλίου του 1941. Η βόμβα κτύπησε το
χειρουργείο και ο γιατρός και οι νοσοκόμες σκοτώθηκαν.
Οι άλλες αδελφές του παππού ήταν η Τζούλια, γεννηθείσα το 1880, η Όλγα, γεννηθείσα το 1881 και η Μαρία, γεννηθείσα το 1884, καλές μητέρες μορφωμένες που φρόντισαν τις
οικογένειες τους.
Ο παππούς Δημήτριος νυμφεύτηκε την Μαρία Ζαβιτσιάνου (1880-1977), με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της Σπύρος Ζαβιτσιάνος ήταν γιατρός, η μητέρα της γαλλικής καταγωγής ζωγράφος. Η γιαγιά Μαρία είχε τέσσερα αδέλφια δύο αδελφές, την Σοφία και τη Δέσποινα και δύο αδελφούς, τον Κωνσταντίνο (1878-1951) δικηγόρο και τον Μάρκο (1884-1923) ζωγράφο και χαράκτη, ο οποίος φοίτησε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη. Το 1902 η οικογένεια έφυγε από την Πόλη κι εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα. Το 1904 ο Μάρκος σπουδάζει στην Ακαδημία του Μονάχου ζωγραφική. Μετά τις σπουδές του επιστρέφει στην Κέρκυρα. Το 1911 συνεργάζεται με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη για την ίδρυση του σοσιαλιστικού Ομίλου της Κέρκυρας, επίσης συνεργάζεται με τον Κωνσταντίνο για την εικονογράφηση των διηγημάτων του. Τα έργα και κείμενα του Μάρκου εκτίθενται στην Αθήνα και στο Παρίσι. Το 1923 απεβίωσε στην Γενεύη από πνευμονία. Τα έργα και τα κείμενα του Μάρκου εμπνέουν μέχρι σήμερα.
Ο παππούς Δημήτριος και η γιαγιά Μαρία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάρκο Ερρίκο (1903-1983), γεωπόνο και τον Σπυρίδωνα (Σπύρος) (1904-1946), πατέρα της βιογραφούμενης.
Ο Σπύρος γεννήθηκε το 1904. Ήταν άνθρωπος ηπίων τόνων και καλόκαρδος. Σπούδασε Νομική στην Αθήνα κι εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα στην Αθήνα. Το 1933, νυμφεύτηκε την Ιωάννα, το γένος Πιέρρη (1906-1999). Το 1936 εξελέγη τακτικός εταίρος της εταιρείας κοινωνικών και πολιτικών επιστημών. Ήταν αξιωματικός και πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο μέτωπο στην Αλβανία. Ο Σπύρος σκοτώθηκε στην Κέρκυρα στις 6-4-1946.
Η καταγωγή της οικογένειας της Ιωάννας ήταν και αυτή από την Κέρκυρα. Το 1550 η οικογένεια Πιέρρη έχει γραφτεί στην Χρυσή Βίβλο (Libro d’ Oro) των ευπατριδών της
Κέρκυρας.
Η Ιωάννα, η μητέρα της βιογραφούμενης, ήταν μοναχοκόρη, πολύ δυναμική γυναίκα, που εκτιμήθηκε για την εξυπνάδα της, το ήθος της και τις γνώσεις της. Μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες. Ήταν κόρη του Διονυσίου Πιέρρη (1862-1912) αξιωματικού και της Μαρίας Ανδρεάδη (1870-1918), αδελφή του παγκοσμίως γνωστού οικονομολόγου και νομικού Ανδρέα Ανδρεάδη (1876-1935) μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Τα έργα του «Η ιστορία της τραπέζης της Αγγλίας (1904) και η «Ιστορία των Εθνικών Δανείων» (1904) διδάσκονται ακόμα. Η Ιωάννα έμεινε ορφανή από πατέρα σε ηλικία έξι ετών και από μητέρα σε ηλικία δώδεκα ετών.
Την ανέλαβε η αδελφή της μητέρας της Ιουλία Ανδρεάδη (1883-1940), η οποία είχε σπουδάσει ιατρική στο Παρίσι ήταν φιλάνθρωπος και προσέφερε ένα σημαντικότατο κοινωνικό έργο στην Κέρκυρα. Αφιέρωσε την ζωή της σε διάφορα φιλανθρωπικά έργα μεταξύ αυτών ανθρωπιστική βοήθεια στα παιδιά των προσφύγων. Ήταν εθελόντρια αδελφή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και προσέφερε στους πολέμους της υπηρεσίες της (στην Μικρά Ασία το 1921 βρίσκεται στο πρόσκαιρο Νοσοκομείο του Εσκισεχίρ). Έλαβε επαίνους για το έργο της από το Ελληνικό κράτος, από τον Ερυθρό Σταυρό και της απενεμήθη η μεγάλη τιμή για εθελόντριες αδελφές το μετάλλιο της Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ. Μετά θάνατον, της απενεμήθη από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό δίπλωμα μετά μεταλλίου και δάφνης χρυσής εις ανάμνηση των υπηρεσιών της ως προϊσταμένης αδελφής του στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων στον πόλεμο του 1940. Στην πόλη της Κέρκυρας ένας κεντρικός δρόμος φέρει το όνομά της.
Μαζί με την Ιουλία Ανδρεάδη η άλλη αδελφή της μητέρας της Ευτέρπη Ανδρεάδη-Λάσκαρη και όλη η οικογένεια φιλοξένησαν και φρόντισαν την Ιωάννα στο σπίτι τους στην Κέρκυρα μετά τον θάνατον της μητέρας της. Η οικογένεια αποφάσισε ότι η Ιωάννα έπρεπε να έχει μια καλή παιδεία και να σπουδάσει για να είναι σε θέση να εργαστεί και να είναι οικονομικώς ανεξάρτητη. Το 1921 η Ευτέρπη μαζί με την κόρη της Ίνα και την Ιωάννα ταξιδεύουν στην Γερμανία με σκοπό να φοιτήσουν οι εξαδέλφες σε σχολείο εκεί. Η Ίνα δεν παραμένει στο σχολείο, αλλά η Ιωάννα πηγαίνει εσωτερική σε ένα πολύ καλό σχολείο καλογραιών στο Ρέγκενσμπουργκ (Regensburg) της Γερμανίας. Εκεί φοίτησε για ένα χρόνο και έπειτα συνέχισε τις σπουδές της σε σχολείο στην Βασιλεία της Ελβετίας, από όπου αποφοίτησε έχοντας το Ομοσπονδιακό απολυτήριο Γυμνασίου (Eidgenoessische Matura). Με αυτό το απολυτήριο είχε την δυνατότητα να σπουδάσει σε οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο ήθελε. Αποφάσισε να σπουδάσει Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και τελείωσε τις σπουδές της με διδακτορικό στη χημεία. Το 1929 στις δημοσιεύσεις της Ακαδημίας των Επιστημών της Βιέννης δημοσιεύεται η εργασία της με το όνομα Τζένη Πιέρρη (Jenny Pierri). Όταν αποφοίτησε, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1930. Το 1933 δημοσιεύει εργασία της στην Ακαδημία Αθηνών ως Ιωάννα Πιέρρη. Η Ιωάννα εργάστηκε στο Γενικό Χημείο του Κράτους, στον Ευαγγελισμό και κατόπιν στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών στους Αμπελοκήπους . Η Υγειονομική σχολή ιδρύθηκε το 1929 και είχε σημαντική εκπαιδευτική και ερευνητική δράση στην αντιμετώπιση των αναγκών της Δημόσιας Υγείας. Η Ιωάννα είχε τον βαθμό του διευθυντού Β’ και συνταξιοδοτήθηκε το 1967 αφού είχε εργαστεί 35 χρόνια σαν δημόσιος υπάλληλος
Η Ιωάννα προσέφερε και κοινωνικό έργο στην Κατοχή βοηθώντας σαν διερμηνέας της ομάδας των Ελβετών του Ερυθρού Σταυρού στις ανθρωπιστικές δραστηριότητες τους. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός ήρθε το 1942, μετά τον μεγάλο λιμό του 1941, στην Ελλάδα και προσέφερε ανθρωπιστική βοήθεια σε διάφορα μέρη της χώρας. Η Ιωάννα επειδή μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες μπόρεσε να βοηθήσει τους Ελβετούς του Ερυθρού Σταυρού στην διανομή τροφίμων στα χωριά, τις επισκέψεις στις φυλακές κλπ. Η Ιωάννα έφυγε από τη ζωή στις 30-8-1999.
Οι γονείς της βιογραφούμενης απέκτησαν από τον γάμο τους δύο κόρες, τη Μαρία (1939) και την Ιουλία (1942). Η μητέρα τους έμεινε χήρα το 1946 με δυο μικρά παιδιά, τα ανέθρεψε μόνη της και φρόντισε την παιδεία τους. Ήταν αυστηρή, από τις εμπειρίες της έδινε μεγάλη σημασία στην εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Η Μαρία σπούδασε διερμηνέας στην Πανεπιστημιακή σχολή Διερμηνέων / Μεταφραστών του Πανεπιστήμιου της Γενεύης, μία από της πιο παλιές σχολές διερμηνέων και μεταφραστών του κόσμου. Η διπλωματική εργασία της είχε σαν θέμα τον Ιωάννη Καποδίστρια. Αποφοίτησε με το δίπλωμα και γύρισε στην Αθήνα και εργάστηκε πριν παντρευτεί στο Υπουργείο Εσωτερικών. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τόγια και απέκτησαν δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Η Μαρία και ο Κωνσταντίνος κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα.
Η βιογραφούμενη Ιουλία Θεοτόκη-Brauchli φοίτησε στη Σχολή Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου – Ελευθεριάδη στο Κολωνάκι. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς έμεινε ορφανή από την ηλικία των τριών ετών. Μάλιστα, ήταν η μόνη στην τάξη που δεν είχε πατέρα. Όσο φοιτούσε στο σχολείο, συχνά πήγαινε στην Υγειονομική Σχολή, όπου εργαζόταν η μητέρα της και της άρεσε να παρακολουθεί διάφορα πειράματα. Σε ηλικία 16 ετών, είχε αποφασίσει να σπουδάσει χημεία μετά την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο το 1960.
Το φθινόπωρο του 1960, πήγε στη Ζυρίχη για τις σπουδές της, καθώς το Πανεπιστήμιο και το Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης είναι παγκοσμίως γνωστά. Η Χημεία υπάγεται στην Φιλοσοφική Σχολή II του Πανεπιστήμιου και οι καθηγητές της ήταν πολύ αξιόλογοι επιστήμονες, ορισμένοι, μάλιστα, είχαν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Ως φοιτήτρια, είχε αξιόλογη βαθμολογία, οι σπουδές στο Χημείο εκτός από την θεωρία, τις παραδόσεις και τα πειράματα στα εργαστήρια, έδιναν την δυνατότητα στους φοιτητές να χρησιμοποιούν μηχανήματα νέων τεχνολογιών. Η Ιουλία τελείωσε το Πανεπιστήμιο με το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής στην Χημεία το 1971. Ήθελε πάντα να εργαστεί σε τομέα που να συνδυάζει την Χημεία με την Ιατρική και την Φαρμακευτική. Έτσι το 1978, πέρασε από συνέντευξη και εξετάσεις για να φοιτήσει στο μεταπτυχιακό κύκλο μαθημάτων Πειραματικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, όπου τελικά φοίτησε για έναν χρόνο και απέκτησε πολλές γνώσεις. Η πειραματική εργασία που εκπόνησε κατά την διάρκεια της φοίτησης είχε μεγάλη επιτυχία και ενδιέφερε τον καθηγητή της Τοξικολογίας. Έτσι, αποφάσισε να κάνει το διδακτορικό της σε αυτό το θέμα στο Ινστιτούτο Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου της
Ζυρίχης. Κατά την διάρκεια του διδακτορικού εργάστηκε παράλληλα από το 1982 μέχρι το 1988. Ακολούθως, βρήκε εργασία στο Ινστιτούτο Εγκεφαλικής Έρευνας του Πανεπιστήμιου της Ζυρίχης πάλι στον τομέα της ερευνητικής αναλυτικής χημείας για τρία χρόνια και συνέχισε το 1992 στο Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Ερευνών στο Βέτενσβιλ Forschungsanstalt Wädenswil (FAW) όπου ασχολήθηκε με την έρευνα και την εφαρμογή της αναλυτικής χημείας στην γεωπονία μέχρι το 1999. Παράλληλα, από το 1996-1998 εργαζόταν σε μια ιδιωτική εταιρεία φαρμακευτικών σκευασμάτων όπου από το 1998 συνέχισε να εργάζεται ολοκληρωτικά σαν υπεύθυνη του εργαστηρίου μέχρι το 2006 που συνταξιοδοτήθηκε.
Στις 3-9-1966, παντρεύτηκε τον σύντροφο της ζωής της, Χανς Μπράουχλι (Hans Brauchli) γεννημένο στις 23-7-1933 στη Βέρνη της Ελβετίας. Η οικογένεια του Χανς κατάγεται από την Βέρνη και οι δυο οικογένειες από πατέρα και μητέρα, έχουν γραφτεί στην Βίβλο των Αστών της Βέρνης (Burger Buch der Stadt Bern). Ο παππούς του από την μεριά του πατέρα του (Ulrich Brauchli 1862-1939) ήταν γνωστός ψυχίατρος, διευθυντής ψυχιατρείου στο καντόνι της Βέρνης. Ο παππούς του από την μεριά της μητέρας του Γκοτλιεβ Ριζερ (Gottlieb Rieser) ήταν αρχιτέκτων μηχανικός και είχε κατασκευαστικό γραφείο στην Βέρνη. Ο πατέρας του Χανς λεγόταν επίσης Χανς (1894-1982) και ήταν ιατρός στο επάγγελμα. Η μητέρα του Ελένη Ελισάβετ-Ρίζερ (1895-1970) είχε σπουδάσει ιατρική στην Βέρνη, αλλά αναγκάστηκε να τερματίσει τις σπουδές της το 1919, όταν απεβίωσε ξαφνικά ο πατέρας της. Με τις γνώσεις ιατρικής που είχε αποκομίσει κατά την διάρκεια των σπουδών της μπόρεσε να βοηθήσει σημαντικά τον σύζυγο της στο ιατρείο του.
Ο σύζυγος της Ιουλίας Θεοτόκη, ο Χανς Μπράουχλι, τέλειωσε το Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) και είναι Φυσικός. Το διδακτορικό του το εκπόνησε στη Μαθηματική Σχολή του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης. Μόλις τελείωσε το διδακτορικό του το 1968 έφυγε στις ΗΠΑ, όπου έγινε καθηγητής στο Πανεπιστημίου της πόλης Χάντσβιλ ( Huntsville ) της Αλαμπάμα. Η βιογραφούμενη ακολούθησε τον σύζυγό της, όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της.
Το 1972, ο σύζυγός της, Χανς Μπράουχλι, κλήθηκε από το Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης να πάρει την έδρα της Μηχανικής. Έτσι, η οικογένεια επέστρεψε στη Ζυρίχη. Ο Χανς από το 1972 ως το 2000 δίδαξε τους ηλεκτρολόγους μηχανολόγους και τους μηχανικούς μηχανική και έδινε διάφορες ειδικές παραδόσεις όπως Αναλυτική Δυναμική, Θεωρία της Σταθερότητας και Θεωρία του Χάους, κ.ά.. Ασχολήθηκε με την έρευνα και τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν και παρουσιάστηκαν σε επιστημονικά συνέδρια. Η θεωρία της σχετικότητας είναι ένα θέμα που τον ενδιαφέρει και που έχει μελετήσει. Συνεργάστηκε με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (European Space Agency ESA) την δεκαετία του 70. Πολύ καλοί φοιτητές διάλεγαν να κάνουν το διδακτορικό τους μαζί του. Όταν τελείωναν τις σπουδές τους, τους προσλάμβαναν σε πολύ καλές θέσεις και ήταν πολύ επιτυχείς στην καριέρα τους .
Την 1η Ιουλίου 1970 γεννήθηκε το πρώτο παιδί της οικογένειας, ο Στέφανος – Πέτρος στην Χάντσβιλ της Αλαμπάμα στις ΗΠΑ. Ο Στέφανος – Πέτρος φοίτησε σε σχολείο στην Ελβετία από όπου αποφοίτησε με το απολυτήριο Γυμνασίου ( Matura). Με αυτό το πτυχίο μπόρεσε να κερδίσει ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο του Όστιν (Austin ) στο Τέξας, όπου σπούδασε μηχανολογία. Πήρε το πτυχίο μάστερ (masters) το 1997. Εργάστηκε στις ΗΠΑ μετά τις σπουδές του για 8 χρόνια και σε ηλικία 35 ετών αποφάσισε να επιστρέψει στην Ζυρίχη όπου εργάζεται από το 2005 για θέματα πληροφορικής σε μια Ελβετική Τράπεζα. Έχει μια έντονη προσωπικότητα. Γνωρίζει πέντε γλώσσες. Η καλλιτεχνική φλέβα του εκδηλώνεται μέσω τις φωτογραφίας. Λατρεύει την ενασχόληση με αυτή και έχει βραβευθεί πολλές φορές για τα έργα του.
Στις 4-11-1973 γεννήθηκε το δεύτερο παιδί τους, στην Ζυρίχη, ο Γεώργιος. Ο Γιώργος
φοίτησε στο σχολείο στην Ζυρίχη και αποφοίτησε με το απολυτήριο του Γυμνασίου (Matura). Σπούδασε Φαρμακευτική στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης και αποφοίτησε το 2002 με το πτυχίο του φαρμακοποιού. Εργάστηκε σε φαρμακείο στην Ζυρίχη . Είναι άνθρωπος οραματιστής και πολύ δημιουργικός. Σκοπός του ήταν να συνδυάσει την Φαρμακευτική με την Γεωπονία, έτσι το 2009 συνέβαλε στην ίδρυση μιας εταιρείας στην δυτική Ελλάδα (ΑΝΘΗΡ ΑΒΕΕ). Η ΑΝΘΗΡ δραστηριοποιείται στο χώρο της καλλιέργειας, παραγωγής, επεξεργασίας και εμπορίου Αρωματικών και Φαρμακευτικών Φυτών (ΑΦΦ) και της παραγωγής εκχυλισμάτων και αιθέριων ελαίων σε μικρή κλίμακα. Η εταιρεία εμπλέκεται σε κάθε βήμα της παραγωγής, από τον πιστοποιημένο σπόρο μέχρι το τελικό πιστοποιημένο βιολογικό προϊόν. Τα προϊόντα τα εξάγουν στη Γερμανία, Ιταλία, ενώ παράλληλα συνεργάζονται και με εταιρείες στην Ελλάδα. Ο Γεώργιος εργάζεται μισό χρόνο στην Ελβετία στο φαρμακείο και μισό χρόνο στην Ελλάδα για την ΑΝΘΗΡ. Επειδή ξέρει πέντε γλώσσες μπορεί να συνεννοείται με τους πελάτες τους στην γλώσσα τους.
Η βιογραφούμενη Ιουλία Θεοτόκη-Brauchli συνταξιοδοτήθηκε το 2006 και ο σύζυγός της το 2000. Από τότε, το ζευγάρι ζει μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδος, στη Ζυρίχη και στο πανέμορφο νησί της Κέρκυρας, όπου μένουν στο πατρικό της, στους Καρουσάδες.
Η Ιουλία εύχεται και επιθυμεί να δει το έργο των παιδιών της να αποδίδει παρ’ όλες τις αντιξοότητες που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και με δεδομένη τη γραφειοκρατία και την ανεπαρκή βοήθεια προς τους νέους ανθρώπους.
Βιβλιογραφία
Grandes Familles de Grèce, d’ Albanie et de Constantinople.
Dictionnaire Historique et Généalogique
Paris 1983