Χατζημιχελάκης Νικόλαος

O Νικόλαος Χατζημιχελάκης κατάγεται από αγροτική οικογένεια, γεννήθηκε στη Λειβάδα Σελίνου Χανίων, το 1942. Είναι πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών και της Νομικής Σχολής Αθηνών.  Στα φοιτητικά του χρόνια οργανώνεται στην Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία, της Ενώσεως Κέντρου και δραστηριοποιείται στο Σύλλογο Κρητών Σπουδαστών. Σαν φοιτητής δημοσιεύει άρθρα του, για καίρια θέματα που αφορούν τα Χανιά σε αθηναϊκές και τοπικές εφημερίδες. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του 1967, συγκροτεί, μαζί με άλλους, την Αντιστασιακή Οργάνωση «Εθνικόν Κίνημα Δημοκρατικής Αντιστάσεως», συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αναπτύσσει πλούσια πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα στο νομό Χανίων. Επίσης, από το 1969 έως σήμερα διατελεί τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Σκοπευτικής Εταιρείας, ιδρυτικό μέλος και Αντιπρόεδρος του Σκοπευτικού Ομίλου «ΒΑΡΔΑ» Χανίων και επί πολλά έτη Γραμματέας του Εθνικού Σκοπευτηρίου Χανίων. Ακόμη, έχει ιδιαίτερη ευαισθησία και δράση για τα θέματα των θυμάτων και των ομήρων των ναζί, ενώ έχει δημοσιεύσει σχετικά άρθρα. Σήμερα διατηρεί Δικηγορικό Γραφείο στα Χανιά. Είναι παντρεμένος με την Αργυρή Μπιτσάκη και έχουν αποκτήσει μία θυγατέρα, την Κορίννα, όνομα σπουδαίας αρχαίας Θηβαίας ποιήτριας, εκπάγλου καλλονής .

Το αρχικό επίθετο της οικογενείας ήταν Καρμπάς και πριν Παττακός. Ένας πρόγονος του βιογραφουμένου, προπάππος τού παππού του Πανάγου, ο Μάρκος Καρμπάς (1760-1818), εμπορευόταν ανά την Σμύρνη, Συρίαν, Παλαιστίνην και Ελλάδα, έτσι πήγε πολλές φορές και στους Αγίους Τόπους, γι’ αυτό έλαβε ο ίδιος, καθώς και τα τέκνα του, εξ αυτού, το τιμητικό προσωνύμιο «Χατζής».

Απέκτησε εννέα υιούς, οι πέντε εκ των οποίων έπεσαν υπέρ Ελευθερίας και Πατρίδος κατά τη δεκαετή  διάρκειαν της επαναστάσεως του 1821. Επέζησαν ο παπά Γεώργιος, ο Χατζή Γρηγόρης, πεσών κατά την Κρητική Επανάσταση του 1866, κατά την πολιορκία και πρώτη άλωση του Τουρκικού Πύργου Καντάνου, ο Χατζή Παναγιώτης και ο Χατζή Μιχελής, γενάρχης των Χατζημιχελάκιδων.

Εκ της εμπορικής δραστηριότητός του απέκτησε ικανή για την εποχή εκείνη περιουσίαν και συντηρούσε μυστικώς, μετ’ άλλων, δια τροφίμων, ενδυμάτων, πυρομαχικών  και λοιπών χρειωδών, τους εις το φαράγγι Αγίας Ειρήνης Σελίνου καταφυγόντες, μετά την κατά το 1770 ατυχή Επανάσταση του Δασκαλογιάννη, εκατό περίπου πολεμιστές, «φαραγγίτας» καλουμένους. Σημειωτέον ότι, το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης Σελίνου, ουδέποτε έκτοτε και μέχρι την αυτονομία της Κρήτης και την εν συνεχεία ενσωμάτωσή της στον Ελληνικό κορμό, κατεπατήθη υπό των Τούρκων.

Γενομένων καταφανών των ενεργειών του, υπό των ομοχωρίων του Τούρκων, εγένετο θύμα πολιτικής δολοφονίας κατά το 1818-19, του αρχηγού των Τούρκων (Γιαννιτσάρων) Καούρη αποστείλαντος την εκ τούτων φρουράν της Καντάνου, η οποία δια κακώσεων και βασάνων τον εθανάτωσε, στη θέση «Λούρο Λάκκος» του χωρίου Άνω Αγριλέ – Λειβάδα Σελίνου.

Ο Χατζή Μάρκος Καρμπάς είχε μυηθεί εις την Φιλικήν Εταιρείαν. Τον είχε μυήσει και ορκίσει εις Μπαλιανά Μονής Σελίνου – μετά των αειμνήστων Μπενογιάννη, Ντιγριντή, Μπασιά και Μπαλοπατέρα – ο αείμνηστος ιερομάρτυς Μητροπολίτης Κισσάμου – Σελίνου Μελχισεδέκ Δεσποτάκης, τον οποίον απηγχόνισαν οι Τούρκοι την 19/5/1821, εις τον και σήμερα σωζόμενον πλάτανον, έξωθι του Αγίου Νικολάου Σπλάντζιας Χανίων.

Ο βιογραφούμενος έχει σήμερα στην κατοχή του το ασημοδεμένο  καριοφίλι του Χατζή Μάρκου Καρμπά, δώρο της Φιλικής Εταιρείας προς εκείνον κατά την ορκωμοσίαν του ως Φιλικού,  εις το κοντάκι του οποίου, προκειμένου να το διασώσει το 1941 από τους Γερμανούς, ο δισεγγονός του Μιχ. Χατζημιχελάκης, διδάσκαλος, εις την κατοχήν του οποίου τότε ευρίσκετο, επικόλλησε λευκό χαρτί επί του οποίου είχε αναγράψει, ιδιοχείρως, επί λέξει τα εξής και σήμερον σωζόμενα:  «Καριόφιλον ανήκον προ του 1821 εις τον αείμνηστον προπάππον μου Χατζή Μάρκον Καρμπάν, φιλικόν, στραγγαλισθέντα εις Αγριλέ, υπό της υπό τον Καούρην Τουρκικής Φρουράς.  Λάφυρο διασωθέν μέχρις ημών δια διαδοχικής κληρονομίας.  28-9-41 Μιχαήλ Μ. Χατζημιχελάκης – Ροδοβάνι – Σελίνου». Με την ευφυή αυτή ενέργεια το οικογενειακόν κειμήλιον διεσώθη.

Ο προπάππος του βιογραφουμένου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Μάρκος ή Μαρκουλής (1841/1-12-1928), ήτο εγγονός του προαναφερομένου γέρω Χάτζη Μάρκου Καρμπά, δηλαδή υιός του εκ των υιών εκείνου Χατζή Μιχελή, είχε λάβει μέρος εις τις κατά των Τούρκων Επαναστάσεις του Σελίνου το 1857, 1866, 1897 – 98, στην τελευταία των οποίων, ως οπλαρχηγός, έφερε ιδίαν πολεμικήν σημαίαν με τους υπ’αυτόν άνδρες, εχρημάτισε δε και Δήμαρχος του Δήμου Ελυρίων Σελίνου. Για την ανωτέρω πολεμική δραστηριότητά του τού απενεμήθη σύνταξη Παλαιού Αγωνιστή.

Ο παππούς του βιογραφομένου, ονομαζόταν Πανάγος Χατζημιχελάκης (25-3-1877/07-02-1964). Παντρεύτηκε την Ειρήνη Εμμ. Βασιλάκη, γεννημένη στο χωριό Μαράλια Σελίνου και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Χρήστο, τον Προκόπη – πατέρα του βιογραφουμένου, τον Αντώνη και την Μαρία.

Ο Χρήστος (21-9-1909/5^ος 1930) ασθένησε και πέθανε το 1930, όταν υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία. Κάποιος συγχωριανός είπε στον πατέρα του θανόντος Παναγιώτη: « Ορέ Πανάγο, γιατί δεν κάνεις χαρτιά να παίρνεις σύνταξη για το χαμό του παιδιού σου, αφού το δικαιούσαι;». Και εκείνος απάντησε : « Ορέ, θα τρώγω τα κόκκαλα του παιδιού μου;». Τόση περηφάνεια ! Έτσι ήταν οι Έλληνες τότε… Σήμερα ;

Ο Πανάγος Χατζημιχελάκης, εκτός άλλων, είχε λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1897 – 1898, κατά την πολιορκία και οριστική κατάληψη του Τούρκικου Φρουρίου «Πύργος  Σελίνου» ή «Πύργος Καντάνου» και βοήθησε, μετ’ άλλων, στην μεταφορά από το Πατελάρι Κυδωνίας Χανίων στη θέση Δράκο Πόρος, του βουνού πάνω από την Λειβάδα, δύο ορεινών πυροβόλων που παρεχώρησε στους επαναστάτες – πολιορκητές του Πύργου ο αρχηγός του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κρήτη, Τιμολέων Βάσος.

Με τα τηλεβόλα αυτά βομβαρδίστηκε ο Πύργος και κατελήφθη την 16-2-1897, σύμφωνα με το τότε ισχύον Ιουλιανό (παλαιό) ημερολόγιο, ή 29-2-1897, κατά το νυν ισχύον Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αυτό ήταν το έναυσμα της μεγάλης Κρητικής Επαναστάσεως του 1897 – 1898, η οποία, στη συνέχεια, εξαπλώθηκε σε όλο το νησί και είχε ως αποτέλεσμα την αυτονομία της Κρήτης, και αργότερα, 1-12-1913, την ένωσή της με τη Μητέρα Ελλάδα. Έκτοτε ο Σουλτάνος ή εκπρόσωπός του δεν πάτησε στην Κρήτη, όπως και το Κρητικό ριζίτικο τραγούδι λέει :

« Εσιγανέψαν οι καιροί και πάψαν οι ανέμοι, πάψαν και σένα οι στράτες σου Σουλτάνο από την Κρήτη, μπλιό σου στην Κρήτη δεν πατείς ».  Και δεν πάτησε.

Για την όλη πολεμική δραστηριότητά του απενεμήθη και σ’ αυτόν σύνταξη Παλαιού Αγωνιστή.

Ο πατέρας του βιογραφουμένου Προκόπης Χατζημιχελάκης (22-6-1915/29-12-1993), γεννήθηκε και αυτός στη Λειβάδα Σελίνου,  νυμφεύτηκε την Ευτυχία Νικολάου Θεοδωράκη, γεννημένη στη Μάζα Σελίνου, το 1925. Από το γάμο τους απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον βιογραφούμενο Νικόλαο, την Ελευθερία, τον Αντώνη και το Γεώργιο.

Όταν γεννήθηκε η Ελευθερία, ο πατέρας της, από την χαρά του που ήταν κορίτσι, έτρεξε στην εκκλησία του χωριού και άναψε κερί, σε αντίθεση με νεότερους που όταν η γυναίκα τους γεννήσει κόρη δυσανασχετούν.  Η Ελευθερία Χατζημιχελάκη ζει σήμερα στα Χανιά.

Ο Αντώνης Χατζημιχελάκης (24-7-1946) ζούσε με την μητέρα του στη Λειβάδα μέχρι 4-6-2020 που εκείνη έφυγε για τα Ηλύσια Πεδία, εκείνος παραμένει εκεί.

Ο Γεώργιος Χατζημιχελάκης (2-9-1951/16-9-2016), αφού τελείωσε τη Νομική Αθηνών, αποφοίτησε στη συνέχεια από τη Διπλωματική Ακαδημία, ακολούθησε το διπλωματικό κλάδο, υπηρέτησε αρχικά στο διπλωματικό γραφείο του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Κατόπιν υπηρέτησε στις Πρεσβείες μας στην Κύπρο και στην Αυστραλία, έπειτα Γενικός Πρόξενος στη Βοστώνη των ΗΠΑ και Πρέσβης στη Λετονία και Γεωργία, μέχρι που έφυγε από τη ζωή 16-9-2016, με το βαθμό του Πρέσβεως – Πληρεξουσίου Υπουργού Α’.

Ο παππούς του βιογραφουμένου, από την πλευρά της μητέρας του, ονομαζόταν Νικόλαος Θεοδωράκης. Νυμφεύτηκε τη Μαρία Εμμ. Παπαδομιχελάκη και από το γάμο τους απέκτησαν τρεις κόρες: την Βασιλική, την Ευτυχία – μητέρα του βιογραφουμένου και την Αγγελική.

Ο βιογραφούμενος δεν γνώρισε τον παππού Νικόλαο, γιατί πέθανε νωρίς. Όταν πέθανε ο παππούς, η γιαγιά Μαρία παντρεύτηκε τον Εμμ. Κουτσοπεράκη και έτεκεν άλλα έντεκα παιδιά. Από αυτά επέζησαν τα πέντε: ο Προκόπης, ο Μιχάλης, ο Γεώργιος, ο Ανδρέας και η Αντωνία.

Ο βιογραφούμενος είναι εντελώς αυτοδημιούργητος και εργαζόταν για να σπουδάσει από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα των σπουδών του. Κατά το πρώτο έτος σπουδών του εργάζεται στον Πειραιά, σαν έκτακτος νυκτερινός λιμενοφύλακας, από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 7 το πρωί. Μετά τη βάρδια του πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, κατόπιν πήρε υποτροφία και διέκοψε αυτή τη εξαντλητική εργασία.

Πρωτοετής φοιτητής ακόμη, πρωτοστατεί στους αγώνες για την Κύπρο, τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το πανεπιστημιακό άσυλο. Το 1962, οργανώνεται στην Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία, οργάνωση νέων της Ενώσεως Κέντρου. Εκλέγεται Γραμματέας της οργάνωσης, στην περιοχή Κουκάκη-Γαργαρέττας, θέση που κατείχε μέχρι τη διάλυση των πολιτικών κομμάτων και νεολαιών από την στρατιωτική δικτατορία της 21^ης Απριλίου 1967. Παράλληλα, το 1963, εγγράφεται στον Σύλλογο Κρητών Σπουδαστών. Σαν φοιτητής δημοσιεύει άρθρα του για καίρια θέματα που αφορούν τα Χανιά, στις αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής εκείνης «ΕΒΔΟΜΑΔΑ» και «ΑΘΗΝΑΪΚΗ», καθώς και στον «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ» των Χανίων. Αμέσως μετά το Απριλιανό πραξικόπημα του 1967, συγκροτεί μαζί με τους αειμνήστους Τάκη Κατσικόπουλο, Αναστάσιο Πεπονή, Λευτέρη Βερυβάκη, Αντώνη Λιβάνη και άλλους, την Αντιστασιακή Οργάνωση «Εθνικόν Κίνημα Δημοκρατικής Αντιστάσεως». Η οργάνωση συντάσσει και ο βιογραφούμενος πολυγραφεί και κατόπιν κυκλοφορεί, μαζί με άλλους, στην Αθήνα, την πρώτη προκήρυξη κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών. Δυστυχώς, κάποιο μέλος της οργάνωσης συλλαμβάνεται και ανακρινόμενο βασανίζεται σκληρά. Από τότε σιγά σιγά αρχίζει το «ξήλωμα» της οργάνωσης. Συλλαμβάνονται τριάντα πέντε (35) μέλη της, μεταξύ των οποίων και ο βιογραφούμενος Νικόλαος Χατζημιχελάκης, ως ο ένας εκ των πέντε συναρχηγών της οργανώσεως. Όλοι τους ανακρινόμενοι κακοποιούνται βάναυσα και οδηγούνται στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Εκεί καταδικάζονται σε πολυετείς και σε πολύμηνες καθείρξεις και φυλακίσεις. Ο βιογραφούμενος, αποφυλακίζεται για να υπηρετήσει την στρατιωτική θητεία του. Υπηρετεί, ως απλός στρατιώτης, στη Νάουσα, από τον Οκτώβριο 1968 έως τον Οκτώβριο 1970, σε ειδικό στρατόπεδο για τους «ενεργά αντιδράσαντες στη Χούντα».  Οι συνθήκες είναι δύσκολες, γι’ αυτό αποφασίζει να ασχοληθεί με τη σκοποβολή, ώστε να καταστεί “αναγκαίος” για το Τάγμα που υπηρετούσε και, συνακόλουθα, να βελτιωθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες υπηρετεί τη θητεία του. Έτσι, μετά σκληρή και προσεκτική προπόνηση, πρωτεύει στο Λόχο Νέων του Τάγματος, τόσο στο πιστόλι όσο και στο τυφέκιο. Στη συνέχεια πρωτεύει στους αγώνες του Τάγματος, του Συντάγματος και της Μεραρχίας. Του απονέμονται τα σχετικά διπλώματα και μετάλλια και στο Τάγμα του απενεμήθη Κύπελλο, ως έπαθλο. Του δίδονται ακόμη, συνολικά, 132 ημέρες τιμητικές άδειες. Έτσι έγινε “αναγκαίος” για το Τάγμα του και οι συνθήκες υπηρετήσεώς του βελτιώνονται και βελτιώνονται ακόμη περισσότερο όταν αναλαμβάνει τη Διοίκηση ο τότε Αντισυνταγματάρχης Πεζικού, αείμνηστος Ευάγγελος Γραββάνης, εκ Λαρίσης καταγόμενος, ένας αξιωματικός στολίδι για τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ο Νικόλαος Χατζημιχελάκης ακολουθώντας τη μακραίωνη οικογενειακή παράδοση «τα πάντα για την Ελλάδα», ήταν και είναι άνθρωπος που ανέκαθεν παραμέριζε το προσωπικό του συμφέρον έναντι του κοινού καλού. Πάντα προέτασσε το ήθος, τη συνέπεια και την εντιμότητα. Μετά την αφυπηρέτησή του από το στρατό εγκαθίσταται στα Χανιά ως δικηγόρος. Το 1978 προάγεται σε δικηγόρο παρ’ Εφέταις και το 1983 σε δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.   Ήθελε να καταξιωθεί σαν ένας έντιμος και σωστός επαγγελματίας, θεωρώντας τη δικηγορία λειτούργημα και όχι μόνο επάγγελμα. Έτσι, συνειδητά, ενώ ασκεί εργώδη δικηγορία, σε όλη την Κρήτη, Πειραιά και Αθήνα, δεν αναλαμβάνει υποθέσεις μεγαλεμπόρων και μεγαλοκαλλιεργητών ναρκωτικών –  παρά το ότι οι παχυλές αμοιβές εισπράττονται από την υπεράσπιση τέτοιων υποθέσεων –  γιατί θεωρεί ότι, οι άνθρωποι αυτοί, για το κέρδος, δολοφονούν συνειδητά απροσδιόριστο αριθμό ατόμων και, κυρίως, ατόμων με ασχημάτιστη ακόμη τη σωματική, ψυχική και πνευματική τους προσωπικότητα, δηλαδή ανηλίκων ή εφήβων, που εύκολα παρασύρονται, πέφτουν θύματα και καταστρέφουν τη ζωή τους.

Υπήρξε πάντοτε πραγματικά ελεύθερος επαγγελματίας, γι’ αυτό και ποτέ δεν επεδίωξε ούτε δέχθηκε να καταστεί τρόφιμος κρατικού ή κομματικού κορβανά. Παράλληλα αναπτύσσει πλούσια πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα στο νομό Χανίων. Δραστηριοποιείται σε πλειάδα Συλλόγων και Οργανώσεων με πολιτιστική, κοινωνική και αθλητική δράση, είτε ως απλό μέλος, είτε σαν μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων τους (Φιλολογικός Σύλλογος Χανίων «Χρυσόστομος», Φιλοπρόοδος Σύλλογος «Έλυρος», Μορφωτικό – Ψυχαγωγικό – Εκπολιτιστικό Σωματείο «Λισσός», Όμιλος Αντισφαιρήσεως Χανίων, Σχολική Εφορία Εκκλησιαστικού Λυκείου Κρήτης, Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Κρήτης – Ι.ΛΑ.Ε.Κ.) κα.

Από το 1969 έως σήμερα συμμετέχει και συμβάλλει ποικιλοτρόπως στην αθλητική και σκοπευτική παράδοση των Χανίων (Χανιώτες για τ’ άρματα) και από την ενεργό δράση του έχει λάβει δεκάδες σημαντικές διακρίσεις. Είναι, επίσης, τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Σκοπευτικής Εταιρείας, ιδρυτικό μέλος και Αντιπρόεδρος του Σκοπευτικού Ομίλου «ΒΑΡΔΑ» Χανίων και Γραμματέας του Εθνικού Σκοπευτηρίου Χανίων επί σειρά ετών.

Το 1974, κατ’ εφαρμογήν του νόμου για την αντικατάσταση των Διοικητικών Συμβουλίων των Ν.Π.Δ.Δ. που είχε διορίσει η Χούντα, τη λεγόμενη “αποχουντοποίηση”, ορίζεται αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Νομαρχιακού Γενικού Νοσοκομείου Χανίων.

Την 3-9-1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου δημοσιοποιεί την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑ.Σ.Ο.Κ., ο Ν. Χατζημιχελάκης είναι και εδώ παρών, ως ένα εκ των 62 συνιδρυτικών μελών.

Την 26-2-1983 ιδρύει μαζί με άλλους την Κίνηση της Επιτροπής Χανίων για την Εθνική Ανεξαρτησία και τον Αφοπλισμό (Κ.Ε.Α.Δ.Ε.Α.).

Διετέλεσε αιρετός Νομαρχιακός Σύμβουλος Χανίων 1985-87 και 1987-89, Τακτικός Περιφερειακός Σύμβουλος Κρήτης από την ίδρυση του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 23-7-1987, ως εκπρόσωπος του Νομαρχιακού Συμβουλίου Χανίων με παμψηφεί εκλογή του, μέλος του Δ.Σ. του τότε (2-4-1997) νεοϊδρυθέντος Πνευματικού Κέντρου Χανίων και Γενικός Γραμματέας του, με παμψηφεί εκλογή του, από 22-10-1998 έως 21-2-2001, που παραιτήθηκε, μη ανεχόμενος κομματικές ή άλλες παρεμβάσεις, όθεν δήποτε προερχόμενες.

Το 1978-79 συμμετέχει, ως βασικό ιδρυτικό μέλος, στην ίδρυση του ΙΝ.ΚΑ Χανίων.

Το 1978-79, επίσης, συμμετέχει στην ομάδα εκείνων οι οποίοι, με πρωτοβουλία και υπό την προεδρία του μακαριστού Μητροπολίτη Κισσάμου – Σελίνου Ειρηναίου, προσπαθούν να ιδρύσουν τη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λαϊκής Βάσης «Σέλινο Α.Ε.».

Η πρώτη προσπάθεια αποτυγχάνει. Η δεύτερη όμως, 1988-89, ευοδώνεται και η Εταιρεία «Σέλινο Α.Ε.» ιδρύεται.

Είναι εξαιρετικά φιλόβιβλος και έχει πάθος με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, έχοντας δε πάντα κατά νου το αίτημα του Εθνικού μας Ποιητή Διονυσίου Σολωμού:  «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα», έχει δημιουργήσει βιβλιοθήκη με πάνω από 2.000 τόμους, η οποία περιέχει, εκτός άλλων, όλα τα σημαντικά λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας από τον 5ο μ.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα.

Το πάθος του για τη γνώση εκφράζει λέγοντας : «Από τη ζωή θα φύγω με πικρία, γιατί δεν θα έχω προφτάσει να διαβάσω και να μάθω, όσα θα ήθελα να διαβάσω και να μάθω».

Ο Νικόλαος Χατζημιχελάκης, όντας ο ίδιος γιος αντιστασιακού της γερμανικής κατοχής και αιχμαλώτου στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, Πάνιτσας, Μπέργεν – Μπέλσεν, Μελκ, Έμπεζέε και Μαουτχάουζεν, έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για τα θέματα των θυμάτων και των ομήρων των ναζί. Έτσι, στις 10 Ιουνίου 1998, διοργανώνει, υπό την αιγίδα της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Χανίων, ημερίδα για τα θέματα αυτά στο Δημαρχείο Χανίων. Στην ημερίδα συμμετείχαν, ως εισηγητές, ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης (τότε Νομάρχης Βοιωτίας) και ο Τάσος Ηλιαδάκης, Μαθηματικός-Πολιτειολόγος-Συγγραφέας. Ο βιογραφούμενος, στη συνέχεια, συμμετέχει στην Ελληνογερμανική Διάσκεψη Κορυφής στο Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, (19 έως 21/06/1998), στην οποία συμμετείχαν, εκτός των ανωτέρω, Έλληνες και Γερμανοί Καθηγητές, Ιστορικοί, καθώς και ο Διευθυντής των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχείων και είναι ένας εκ των εισηγητών της Διασκέψεως. Επιστρέφοντας δημοσιεύει σε όλες τις Χανιώτικες εφημερίδες μία σειρά τριών (3) μακροσκελέστατων άρθρων, σχετικά με τα αποτελέσματα της Διασκέψεως, την ετεροδικία των Γερμανών εγκληματιών πολέμου, τα θέματα των γερμανικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων και του γερμανικού κατοχικού δανείου, προκειμένου να ενημερωθούν σωστά, επί των θεμάτων αυτών,  οι χιλιάδες Χανιώτες, θύματα της γερμανικής θηριωδίας.

Ο βιογραφούμενος, μέχρι σήμερα εξακολουθεί να δικηγορεί στα Χανιά.