O Χαράλαμπος Γερουλάνος γεννήθηκε στην Κοντογενάδα Κεφαλληνίας το 1940. Είναι γιος του Σπυρίδωνα Γερουλάνου με καταγωγή από την Κοντογενάδα και της Περσεφόνης Αλισανδράτου με καταγωγή από τον Σχοινιά Κεφαλληνίας. Σπούδασε στη Βαλλιάνειο Επαγγελματική Σχολή Ληξουρίου, στο Τμήμα Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού. Σήμερα είναι επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης κατασκευαστικής εταιρείας και εταιρείας Real Estate, με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έχει διατελέσει Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Σχολείου «ΠΛΑΤΩΝ» και είναι μέγας ευεργέτης του. Είναι παντρεμένος με τη Στρατονίκη (Νίκη) Οικονόμου και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά και πέντε εγγόνια.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Ευάγγελος Γερουλάνος και γεννήθηκε στην Κοντογενάδα, ένα πανέμορφο χωριό της Κεφαλονιάς. Βρίσκεται στην περιοχή της Παλικής, κοντά στην παραλία των Πετανών. Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει συρρικνωθεί πληθυσμιακά σε πολύ μεγάλο βαθμό και κατά την τελευταία απογραφή (2011) έχει 92 μόνιμους κατοίκους. Το χωριό βρίσκεται σε σημείο με πανοραμική θέα και από την κεντρική του πλατεία βλέπεις ακόμα και τη Ζάκυνθο. Στο χωριό βρίσκονται αρκετά αρχαιολογικά και ιστορικά μνημεία από το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου, όπως οι θολωτοί – λαξευτοί τάφοι. Τα πολύτιμα ευρήματα στην περιοχή φυλάσσονται με ασφάλεια στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου. Εξαιρετικές είναι και οι δύο εκκλησίες του χωριού: Η Παναγία και ο Άγιος Ιωάννης. Η πρώτη είναι μια υπέροχη εκκλησία 200 περίπου ετών, ενώ ο δεύτερος διαθέτει ένα από τα καλύτερα τέμπλα της Δυτικής Ελλάδας. Εκτός από τις δύο αυτές κύριες εκκλησίες, υπάρχει και μία αρκετά μικρότερη, ο Άγιος Γεώργιος.
Ο Ευάγγελος Γερουλάνος είχε και άλλα αδέλφια. Ο ίδιος ήταν αγρότης και έκανε στη ζωή του δύο γάμους. Από τον πρώτο γάμο του είχε αποκτήσει τρεις κόρες, την Αντζολίνα, την Κορίνα και την Κλειώ, αλλά η πρώτη γυναίκα του πέθανε πρόωρα και νέα. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε και με τη δεύτερη γυναίκα του, τη Μαριέτα, απέκτησε σε ηλικία 70 ετών δύο αγόρια, τον Σπυρίδωνα, πατέρα του βιογραφούμενου, και τον Γεράσιμο.
Ο παππούς Ευάγγελος ήταν ένας άνθρωπος με τεράστια σωματική διάπλαση και τον φώναζαν Βάγγελα, γιατί ήταν πολύ δυνατός. Χαρακτηριστικά, είχε σηκώσει μία φορά στην πλάτη του ένα ολόκληρο πεζούλι από κάποιο πηγάδι, δουλειά που απαιτούσε τεράστια μυϊκή δύναμη, και το μετέφερε για ένα χιλιόμετρο, προκειμένου να το τοποθετήσει στο δικό του πηγάδι. Άνδρας άφταστος στη δύναμη των χεριών και λεβέντης από όλες τις πλευρές. Μία άλλη φορά έπεσε ολόκληρο κάρο φορτωμένο, μαζί με το μουλάρι, μέσα σε ένα αυλάκι, και εκείνος το επανέφερε στον δρόμο. Έζησε πλήρης ημερών και έφυγε από τη ζωή σε μεγάλη ηλικία.
Η γιαγιά Μαριέτα γεννήθηκε, επίσης, στην Κοντογενάδα Κεφαλληνίας και είχε έναν ακόμη αδελφό, τον Πέτρο. Ήταν μία γυναίκα καλοσυνάτη και καλόκαρδη, φιλότιμη και εξαιρετικά αγαπητή από όλους. Αν και είχε μεγάλη διαφορά με τον άντρα της, όταν παντρεύτηκε, κατάφερε να κάνει μαζί του δύο παιδιά. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Σπυρίδωνας Γερουλάνος, γεννήθηκε το 1901 στην Κοντογενάδα. Τελείωσε το Σχολαρχείο και ασχολήθηκε με τη γεωργία, ενώ διατηρούσε και δικό του παντοπωλείο στο χωριό. Το 1940 αποφάσισε να γίνει ιερέας και να κηρύξει τον λόγο του Θεού.
Παντρεύτηκε με τη σύντροφο της ζωής του Περσεφόνη Αλισανδράτου και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του οκτώ παιδιά, πέντε αγόρια και τρία κορίτσια. Τον Ευάγγελο, τον αείμνηστο Σωκράτη, τον αείμνηστο Ανδρέα, την Αφροδίτη, την αείμνηστη Ακριβή (Βιβή), τον Άγγελο, τον βιογραφούμενο Χαράλαμπο και τη Μαρίνα.
Ο Σπυρίδωνας Γερουλάνος ήταν άνθρωπος εξαιρετικά διορατικός και έβλεπε πολύ πιο μακριά από την εποχή του. Άνθρωπος ιδιαίτερα έξυπνος και με πρακτικό μυαλό, ήταν πάντα δραστήριος και δημιουργικός. Τον χαρακτήριζε η γενναιοδωρία, η φιλανθρωπία, η φιλοτιμία και η φιλοξενία. Όποιος ξένος ερχόταν στο χωριό, άνοιγε το σπίτι του, για να τον φιλοξενήσει και έβρισκε τον τρόπο να τον φιλέψει ακόμα και αν δεν είχε τη δυνατότητα. Έχαιρε του σεβασμού και της αγάπης όλου του κόσμου. Στις σχέσεις με τα παιδιά του ήταν άνθρωπος δημοκρατικός, αυστηρός, αλλά δίκαιος. Άφησε τα παιδιά του να κάνουν ελεύθερα τις επιλογές τους και τα συμβούλευε πάρα πολύ, όχι μόνο για τα τρέχοντα ζητήματα, αλλά και για τα μέλλοντα, για τα χρόνια που θα έρχονταν, λόγω της μεγάλης διορατικότητας που είχε. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Περσεφόνη Αλισανδράτου, γεννήθηκε το 1902 στο Σχοινιά Κεφαλληνίας, ένα όμορφο χωριό της Δυτικής Κεφαλονιάς στη χερσόνησο της Παλικής και ένα από τα δώδεκα χωριά της περιοχής που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά σε έναν από τους μεγαλύτερους σεισμούς που εκδηλώθηκε στον Ελληνικό χώρο κατά τον 19ο αιώνα. Ο σεισμός έγινε νωρίς το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου του 1867 και ήταν μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ.
Η Περσεφόνη Αλισανδράτου ήταν απόφοιτη του Σχολαρχείου στην Κεφαλονιά. Μετά τον γάμο της αφιερώθηκε στην οικογένεια και στην ανατροφή των παιδιών της, αλλά ταυτόχρονα δούλεψε πολύ σκληρά σαν αγρότισσα, για να βοηθήσει τον άντρα της στα χωράφια και στις αγροτικές εργασίες. Γυναίκα φιλότιμη και φιλόξενη, ιδιαίτερα αγαπητή στον κοινωνικό της περίγυρο. Μεγάλωσε τα παιδιά της με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα, ενώ τους δίδαξε ήθος, αρχές και ηθικές αξίες. Ήταν μία υπερπροστατευτική μάνα. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά της μητέρας του, ονομαζόταν Νίκος Αλισανδράτος και γεννήθηκε στον Σχοινιά. Ήταν γεωργός και παντρεμένος με τη συγχωριανή του Μαρίνα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Την Περσεφόνη, μητέρα του βιογραφούμενου, και τον Βλάση. Ο Βλάσης Αλισανδράτος υπήρξε ιερέας στον Σχοινιά για πάρα πολλά χρόνια.
Η γιαγιά Μαρίνα έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 90 ετών.
Ο βιογραφούμενος, Χαράλαμπος (Μπάμπης) Γερουλάνος, γεννήθηκε το 1940 στην Κοντογενάδα Κεφαλληνίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος, «εγώ ήμουν ο τελευταίος από τα αγόρια και ο προτελευταίος από τα παιδιά. Το χωριό μας είναι ένα άγονο χωριό επάνω σε βουνό, όπου οι κάτοικοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν εκεί και να ζήσουν. Την περίοδο του πολέμου πάθαμε μεγάλη καταστροφή από τους Γερμανούς και μετά ήρθε ο Εμφύλιος, ο οποίος ήταν ακόμη πιο δύσκολος από τον πόλεμο», τόνισε.
Φοίτησε στις δύο πρώτες του Δημοτικού σχολείου στο χωριό και αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο στο Ληξούρι. Στη συνέχεια, παρακολούθησε τις τέσσερις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στο Ληξούρι και μετά φοίτησε για άλλα τέσσερα χρόνια στη Βαλλιάνειο Επαγγελματική Σχολή Ληξουρίου, στο Τμήμα Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού. Εδώ να αναφέρουμε ότι η Βαλλιάνειος Σχολή υπήρξε πρότυπη αυτοτελής Τεχνική Επαγγελματική Σχολή ιδρυθείσα με την διαθήκη του εθνικού ευεργέτη Π. Βαλλιάνου και λειτούργησε από τις αρχές του 20ου αιώνα έως την μεταπολίτευση. Επί δεκαετίες εκπαίδευε πλήθος νέων από όλη την Ελλάδα παρέχοντας επαρκέστατη θεωρητική και πρακτική παιδεία σε επαγγέλματα που στήριξαν την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδος μετά την Κατοχή. Σήμερα στις μερικώς ανακατασκευασμένες εγκαταστάσεις της στεγάζεται ένα τμήμα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων.
Όταν αποφοίτησε από τη Σχολή, ταξίδεψε διακεκομμένα για διάστημα οκτώ ετών με τα πλοία διαφόρων εταιρειών. Ξεκίνησε την καριέρα του στο εμπορικό ναυτικό, ως δόκιμος μηχανικός, και έφτασε μέχρι τον βαθμό του δεύτερου μηχανικού, με προοπτική σε ενάμιση χρόνο να πάρει το δίπλωμα του πρώτου μηχανικού.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από ένα ταξίδι του γνωρίζει τη σύντροφο της ζωής του Στρατονίκη (Νίκη) Οικονόμου Παπαϊωάννου. Η Νίκη γεννήθηκε στο Μουζάκι, ένα από τα πιο γνωστά χωριά του Νομού Καρδίτσας και είχε έρθει από την Αμερική διακοπές στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κεφαλονιά, όπου ήταν παντρεμένη η αδελφή της.
Ο γάμος του με τη Νίκη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του. Όπως αναφέρει ο ίδιος, «Στην Κεφαλονιά γνωριστήκαμε και παντρευτήκαμε. Στο διάστημα αυτό είχα αποφασίσει να αφήσω τη θάλασσα και το ναυτικό επάγγελμα και άνοιξα ένα κατάστημα με καλλυντικά και είδη καπνιστού στην Πλατεία Καπνικαρέας στην Αθήνα. Ήταν επί δικτατορίας τότε και τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Γι’ αυτό με την προτροπή της γυναίκας μου αποφασίσαμε να μετοικήσουμε στην Αμερική, όπου ζούσαν ο πατέρας και η αδελφή της γυναίκας μου».
Όταν έφτασαν στην Αμερική, αρχικά, ο Χαράλαμπος εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Δούλεψε στα υδραυλικά, σε εργοστάσιο γάλακτος και εργαστήριο ζαχαροπλαστικής κ.ά. Όπως σημειώνει ο ίδιος, «τα παράτησα όλα και ήρθα εδώ τον Νοέμβριο του 1969. Από τότε που ήρθα μου άρεσε τρομερά αυτή η χώρα. Ενώ όλοι οι μετανάστες ήθελαν να συγκεντρώσουν κάποια χρήματα και να επιστρέψουν στην πατρίδα, εμένα μου άρεσε και ήθελα να μείνω εδώ».
Ο Χαράλαμπος και η Στρατονίκη (Νίκη) Γερουλάνου, το γένος Οικονόμου απέκτησαν από τον γάμο τους δύο παιδιά, τον Σπύρο και τον Γιάννη.
Ο Σπύρος Γερουλάνος γεννήθηκε το 1969 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Σπούδασε στο New York University και συνέχισε σπουδές στο Cooper Union απ’ όπου έλαβε δίπλωμα πολιτικού μηχανικού. Κατόπιν σπούδασε στο Cornell University της Νέας Υόρκης. Σήμερα δραστηριοποιείται στην οικογενειακή επιχείρηση έχοντας αναλάβει όλο τον κατασκευαστικό τομέα. Είναι παντρεμένος με τη συμμαθήτριά του Χριστίνα Μαρκαντωνάκη, με καταγωγή από την Κρήτη. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει από τον γάμο του δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τον Χαράλαμπο και τη Μελίνα. Ο Χαράλαμπος Γερουλάνος (19 ετών) σπουδάζει σήμερα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο και η Μελίνα Γερουλάνου (16 ετών) είναι μαθήτρια.
Ο Γιάννης Γερουλάνος γεννήθηκε το 1971 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Σπούδασε Γεωλογία στο Brooklyn College και σήμερα δραστηριοποιείται στην οικογενειακή επιχείρηση. Είναι παντρεμένος με τη Μαριάνθη Λαζαρίδη, γεννημένη στη Φιλαδέλφεια και με καταγωγή από τις Σέρρες. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του τρία παιδιά, τον Χαράλαμπο (15 ετών), τον Νικόλα (13 ετών) και τον Ευάγγελο (4 ετών).
Το 1971 ο βιογραφούμενος Χαράλαμπος Γερουλάνος ανέλαβε συντηρητής του Μοναστηριού Mercy Home for Children, στο Brooklyn, και παρέμεινε στη θέση αυτή για 18 χρόνια. Το Μοναστήρι είχε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και περιελάμβανε σχολεία και κοιμητήρια. Παράλληλα, ασχολήθηκε με το Real Estate και συγκεκριμένα με την αγοραπωλησία διαφόρων κτιρίων, των οποίων αναλάμβανε ο ίδιος την ανακαίνισή τους.
Το 1978 προχώρησε στην αγορά ενός ιδιωτικού κτιρίου, το οποίο βρίσκεται επί της Marine Ave. 128, στο Brooklyn, για να στεγάσει την εταιρεία του. Στο συγκεκριμένο κτίριο προχώρησε σε μία απίστευτα καλή ανακαίνιση και δημιούργησε ένα εξαιρετικά προσεγμένο lobby, με αποτέλεσμα να θεωρείται πια ένα από τα καλύτερα κτίρια της περιοχής. Η εταιρεία του Χαράλαμπου (Μπάμπη) Γερουλάνου λειτουργεί έως σήμερα στον ίδιο χώρο και ασχολείται με την κατασκευή και συντήρηση κτιρίων και το Real Estate. Ο χώρος της εταιρείας μοσχοβολά Ελλάδα, μιας και κοσμείται από φωτογραφίες, τοπία, κειμήλια και έργα τέχνης από την ιδιαίτερη πατρίδα των ιδιοκτητών του ακινήτου.
Με το πέρασμα του χρόνου δημιουργήθηκε και μία θυγατρική εταιρεία, με την επωνυμία «Trident Developers», η οποία ασχολείται αποκλειστικά με τις κατασκευές και τη διευθύνει ο γιος του Σπύρος Γερουλάνος.
Το 1978, επίσης, ο Χαράλαμπος Γερουλάνος άρχισε να δραστηριοποιείται ενεργά στα κοινά της Ελληνικής ομογένειας. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Σχολείου «Πλάτων» (στην Αγγλική Plato) και στο σχολείο αυτό έχει αφιερώσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Πρόσφερε τη βοήθειά του με πολλούς τρόπους και στήριξε το σχολείο όλα αυτά τα χρόνια, τόσο οικονομικά, όσο και ηθικά, προκειμένου να διατηρηθεί και να εκσυγχρονιστεί στο πέρασμα του χρόνου. Πρόσφατα εκπλήρωσε ένα από τα όνειρα που είχε από μικρό παιδί, προσφέροντας 1.000.000 δολάρια, για να κτιστεί ένα υπερσύγχρονο κτίριο, το οποίο θα στεγάσει το Ελληνικό Σχολείο «Πλάτων». Την επίβλεψη της κατασκευής του νέου σχολείου έχει αναλάβει ο γιος του Σπύρος Γερουλάνος αφιλοκερδώς.
Το ζεύγος Χαράλαμπου και Νίκης Γερουλάνου, ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 2013 υπέγραψαν ενώπιον του Προέδρου και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, των δασκάλων, των μαθητών και των γονέων του Ελληνικού Σχολείου «Πλάτων» του Μπρούκλιν την επιταγή ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Τη δωρεά τους αφιέρωσαν στους γονείς τους. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη δωρεά που έγινε ποτέ στο εν λόγω Σχολείο και η οποία έγινε δεκτή με ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμό.
Όπως αναφέρει ο βιογραφούμενος, «Η δωρεά αυτή δεν ήταν τυχαία και ούτε μια στιγμιαία απόφαση. Ήταν ένα μνημόσυνο στον αείμνηστο πατέρα μου, τον παπα-Σπύρο Γερουλάνο και στη μητέρα μου Περσεφόνη που έδιναν από το υστέρημά τους, έδιναν με την ψυχή τους. Ο πατέρας μου την περίοδο του πολέμου και του Εμφυλίου έπαιρνε το πρόσφορο που απέμενε στην Εκκλησία και αντί να το φέρει στο σπίτι, το μοίραζε σε άλλες οικογένειες που πεινούσαν περισσότερο. Έρχονταν στο σπίτι, όπου τον περίμεναν οκτώ παιδιά, η σύζυγος και η μητέρα του και οι οποίοι επίσης πεινούσαν. Και εμείς τα μικρότερα τον ρωτούσαμε και αυτός μας έλεγε: “κάποιοι άλλοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, πεινούν περισσότερο”. Εγώ και η οικογένειά μου δεν κάναμε τίποτε παραπάνω από ό,τι μας δίδαξε ο πατέρας μου».
Η μεγάλη ομογενειακή και έγκυρη εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας» λαμβάνοντας υπόψη τη γενναιοδωρία του ζεύγους Γερουλάνου και την προσφορά των παιδιών του, Σπύρου και Γιάννη, στο Ελληνικό Σχολείο «Πλάτων» του Μπρούκλιν αποφάσισαν να τους τιμήσουν αναδεικνύοντάς τους σε ειδικό αφιέρωμα του Περιοδικού της 9ης – 10ης Νοεμβρίου 2013. Στη συνέντευξη που έδωσε τότε ο βιογραφούμενος αναφέρει τα εξής: «Τρία γεγονότα έχουν σημαδέψει για πάντα τη ζωή μου. Το πρώτο συμβάν ήταν όταν ήμουν 3-4 ετών. Στο τραπέζι επάνω υπήρχε από ένα κομμάτι ψωμί, περίπου δύο μπουκιές για το καθένα από τα οκτώ αδέλφια μου. Εγώ ζητούσα περισσότερο, αλλά ο πατέρας μου επειδή δεν είχε άλλο να μου δώσει και εγώ δεν ήθελα να καταλάβω με έδειρε, αλλά έκλαιγε και ο ίδιος και αναρωτιόμουν γιατί με δέρνει και κλαίει. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι είχε στην καρδιά του, για να καταλάβω το δικό του δράμα.
Το δεύτερο γεγονός ήταν με τη μητέρα μου. Έβαφε το σπίτι με ασβέστη, Τη ρωτάω “μάνα τι κάνεις, εγώ πεινάω και εσύ βάφεις το σπίτι”. Και αυτή μου απάντησε: “Το σπίτι μας πρέπει να είναι καθαρό και να αντανακλά την καθαρότητα της ψυχής μας και της καρδιάς μας”.
Και το τρίτο γεγονός όταν ναυάγησα με ένα Χιώτικο καράβι. Το όνομά του ήταν «Υπαπαντή» και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τις Φιλιππίνες πέσαμε σε κοράλλια και μείναμε. Περίμενε ο καπετάνιος είκοσι μέρες να έρθει ο τυφώνας να μας κόψει, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο. Επαναστατήσαμε και φύγαμε και γλιτώσαμε.
Αυτά είναι τα τρία γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου τόσο πολύ. Εν τω μεταξύ, όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε στο σχολείο δεν είχαμε ούτε τετράδια, ούτε βιβλία. Και έλεγα μέσα μου “όταν μεγαλώσω και αποκτήσω χρήματα θα πάω να τους κάνω μια βιβλιοθήκη και θα τους δώσω μπόλικα βιβλία και μολύβια”. Ταξίδεψα και όταν επέστρεψα πίσω πήγα να δωρίσω μια βιβλιοθήκη, αλλά τρώγονταν ο δάσκαλος με τον Πρόεδρο, διότι ο ένας έλεγε ότι ήταν με το ΠΑΣΟΚ και ήταν κλέφτης και ο άλλος με τη Νέα Δημοκρατία και ότι ήταν φασίστας. Ο ένας κατηγορούσε τον άλλο. Βλέποντας το απροχώρητο αποφάσισα να μπαρκάρω εκ νέου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, όπως στο επόμενο ταξίδι να πάρω έναν μαραγκό να φτιάξει τη βιβλιοθήκη και να πάω στην Αθήνα να αγοράσω βιβλία και να τη γεμίσω με βιβλία, αλλά μέχρι να γυρίσω από το ταξίδι, το είχαν κλείσει. Δεν υπήρχε πια σχολείο στο χωριό μου. Ευτυχώς, νοιώθω ικανοποιημένος, που μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου ευεργετώντας το Ελληνικό Σχολείο «Πλάτων» του Μπρούκλιν, στο οποίο έμαθαν τα δικά μου παιδιά την Ελληνική γλώσσα και ασπάστηκαν τον Ελληνικό πολιτισμό. Στο ίδιο σχολείο όπου τώρα πλέον φοιτούν τα εγγόνια μου».
Το Σχολείο «Πλάτων» του Μπρούκλιν είναι το μοναδικό Ελληνικό σχολείο στο Μπρούκλιν, το οποίο δεν ανήκει στη δικαιοδοσία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Από το 2013 η ηγεσία του Σχολείου «Πλάτων» οραματιζόταν την αγορά ενός νέου κτιρίου στο οποίο θα στεγάσει ένα ολοκληρωμένο σχολικό συγκρότημα, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των 185 μαθητών του. Μέχρι τότε το Σχολείο στεγαζόταν σε ιδιόκτητο μικρό ακίνητο και αναγκάζονταν να μισθώνουν χώρους, για να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών του. Έτσι, τον Ιούλιο του 2013, λίγο μετά τη λήξη του σχολικού έτους πούλησαν το υπάρχον ακίνητο και αγόρασαν ένα άλλο διώροφο κτίριο στον αριθμό 670 της 92 street στο Μπέι Ριτζ του Μπρούκλιν. Το νέο κτίριο αγοράστηκε με τα χρήματα από την πώληση του πρώτου και από τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει από τις ερανικές εκδηλώσεις που είχαν διοργανώσει τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά γι’ αυτό τον σκοπό. Η ανέγερση νέου τετραώροφου κτιρίου θα δώσει τη δυνατότητα στο Σχολείο «Πλάτων» να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις των ομογενών και της εποχής. Θα είναι ένα από τα πιο σύγχρονα και φιλικά προς το περιβάλλον και προσιτά για τους ανάπηρους σχολικά κτίρια στη Νέα Υόρκη.
Την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017 έγινε η τελετή θεμελίωσης του Εκπαιδευτικού, Πολιτιστικού και Κοινοτικού Κέντρου «Πλάτων» στο Μπέι Ριτζ του Μπρούκλιν μέσα σε μία ενθουσιώδη και συγκινητική ατμόσφαιρα. Η Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, Μαρία Αμπαζή-Δούκα, και ο Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Επιτροπής του κτιρίου, Σπύρος Γερουλάνος μιλώντας στον Εθνικό Κήρυκα (12/09/2017) επεσήμανε ότι η τελετή θεμελίωσης είναι ένα από τα κορυφαία γεγονότα στην 40ετή πορεία του Σχολείου «Πλάτων» και στόχος τους είναι η ολοκλήρωση του έργου μέχρι το καλοκαίρι του 2018 ούτως ώστε η νέα σχολική χρονιά να ξεκινήσει στο νέο σχολικό συγκρότημα.
Το Σχολείο «Πλάτων» λειτουργεί στο πλαίσιο της ευρύτερης Ομογένειας του Μπρούκλιν ως φάρος παιδείας και πολιτισμού. Είναι ο χώρος στον οποίο καλλιεργούνται και διαιωνίζονται οι αρχές και οι αρετές της φυλής μας, μεταξύ των οποίων, η φιλοξενία, το φιλότιμο, η φιλαλληλία, η φιλανθρωπία, η ευγενής άμιλλα και η αριστεία με τη γενικότερη έννοια του όρου.
Ο βιογραφούμενος, Χαράλαμπος Γερουλάνος, αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του στην οικογένεια και στα εγγόνια του, αλλά και στην καλή φιλική παρέα. Απέκτησε μία αξιοσέβαστη οικογένεια, η οποία αποτελεί υπόδειγμα και το αποδίδει σε μερικούς παράγοντες: «Πρώτα από όλα καθοριστικό ρόλο παίζει το ήθος. Πρέπει να έχεις μια σωστή γραμμή, να μην κάνεις πίσω. Εγώ δεν πρόκειται να κάνω εκπτώσεις στις αρχές και στα πιστεύω μου. Πρέπει ο γονιός να δίνει το παράδειγμα και να κρατά σωστά το τιμόνι. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μου είναι η οικογένεια και η γαλούχηση των παιδιών και των εγγονιών μου με την αγάπη και την υπερηφάνεια για την Κεφαλονιά, τη γενέτειρα και την Ομογένεια».
Όσοι γνωρίζουν τον Μπάμπη Γερουλάνο μιλάνε για έναν καλό νοικοκύρη, αυτοδημιούργητο και το πιο σημαντικό, μεγάλο πατριώτη. Είναι γενναιόδωρος όσο σπάνια άλλοι. Προσφέρει πάντα χωρίς τυμπανοκρουσίες και βοηθάει τα ευαγή ιδρύματα της Ομογένειας.
Ο Χαράλαμπος Γερουλάνος είναι μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας των Τριών Ιεραρχών και πηγαίνει και ψάλλει. Σαν χόμπι του αρέσει πολύ το ψάρεμα.