O Κωνσταντίνος Δημητράκουλας γεννήθηκε το 1938 στη Σπάρτη. Είναι απόγονος οικογένειας αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο πατέρας του υπήρξε ένας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος που εξάσκησε το δικηγορικό επάγγελμα επί μισό αιώνα περίπου. Συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, ο βιογραφούμενος, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών. Από το 1970 έως και τον Ιούνιο του 2021 εργάστηκε ως Δικηγόρος στην περιοχή της Σπάρτης και του Ναυπλίου. Εκτός από την επιτυχημένη επαγγελματική του σταδιοδρομία, έχει διατελέσει Δημοτικός Σύμβουλος και αιρετός πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης επί δέκα συναπτά έτη, ενώ πήρε μέρος στην ενοποίηση της περιοχής με την ιαπωνική πόλη Τανακούρα, ταξιδεύοντας στην Ιαπωνία, με την πόλη Έλτσε της Ισπανίας αλλά και με τις κυπριακές πόλεις Μόρφου και Λαπίθου. Επιπλέον, έχει λάβει μέρος σε επιμορφωτικούς, πνευματικούς και πολιτιστικούς συλλόγους ως μέλος τους αλλά έχει δραστηριοποιηθεί και στον τομέα του αθλητισμού ως Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας του «Λεωνίδα Σπάρτης». Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, δικηγόρους, τον Νικόλαο, δικηγόρο Σπάρτης που δικηγορεί και στο Εφετείο Ναυπλίου και τον Δημήτριο, δικηγόρο Πειραιώς.
Οι ρίζες του βιογραφούμενου και από τους δύο του γονείς βρίσκονται στην Ποταμιά του σημερινού Δήμου Σπάρτης. Τα πρώτα τεκμήρια ύπαρξης των οικογενειών αυτών χρονολογούνται στην Επανάσταση του 1821 και συγκεκριμένα από το 1822 έως το 1828. Εκείνα τα χρόνια ο Δήμος αυτός ονομαζόταν Φελίας και Φάριδος. Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού πήραν μέρος τότε στην Ελληνική Επανάσταση. Ο προπάππους του βιογραφούμενου, Ευστράτιος Δημητράκουλας, ήταν ένας από αυτούς, μαζί και με άλλα μέλη της οικογένειας όπως ο Κυριάκος Δημητράκουλας και ο Παναγιώτης Δημητράκουλας.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Κωνσταντίνος Δημητράκουλας και ήταν αγρότης και χασάπης. Παντρεύτηκε με τη Σταυρούλα Καμίτση και έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά, εκ των οποίων τα τρία ήταν αγόρια και τα δύο κορίτσια. Το πιο μικρό παιδί της οικογένειας ήταν ο πατέρας του βιογραφούμενου, ο Νικόλαος.
Ο Νικόλαος Δημητράκουλας (ο πατέρας του βιογραφούμενου) γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1903. Από πολύ μικρή ηλικία είχε δείξει την κλίση του στα γράμματα. Όπως αναφέρει μάλιστα ο βιογραφούμενος, ο πατέρας του σε ηλικία 4 ή 5 ετών προήχθη σε μαθητή της Α΄ τάξης Δημοτικού μετά από εισήγηση του τότε Επιθεωρητή Εκπαίδευσης που διέκρινε στον λιλιπούτειο μαθητή ιδιαίτερες γνώσεις και ευφυΐα. Ο Νικόλαος Δημητράκουλας κατάφερε μάλιστα να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο τότε Γυμνάσιο σε ηλικία 16 ετών, έχοντας λιώσει τις σόλες του αφού έπρεπε να διασχίζει καθημερινά απόσταση 8 χιλιομέτρων για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του ελληνικού Γυμνασίου που λειτουργούσε στο Ξηροκάμπι.
Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο στη Σπάρτη, ο πατέρας του βιογραφούμενου γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφοίτησε και άνοιξε δικό του γραφείο στη Σπάρτη σε ηλικία μόλις 22 ετών. Για το νεαρό της ηλικίας του μάλιστα λέγεται πως ο αείμνηστος Γεώργιος Γιατράκος, Πρόεδρος τότε του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης και εκτελεσθείς από τα Γερμανικά κατοχικά στρατεύματα στις 26 Νοεμβρίου 1943, του είχε συστήσει να αφήσει μουστάκι ώστε να εμπνέει εμπιστοσύνη στους πελάτες του, έτσι μικροκαμωμένος και νεαρός που ήταν. Το μουστάκι αυτό το διατήρησε επιμελώς μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Άσκησε δικηγορία επί 55 συναπτά έτη και χρημάτισε κατ’ επανάληψη πρόεδρος του Ταμείου Πρόνοιας Δικηγόρων και, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης. Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε με την Ευαγγελία Πουλάκου, κόρη του Νικόλαου Πουλάκου και της Στυλιανής Πετροπουλάκη. Πέθανε εν ενεργεία δικηγόρος στις 23 Φεβρουαρίου 1976, σε ηλικία 73 ετών. Ο βιογραφούμενος μαθήτευσε δίπλα στον πατέρα του επί εξαετία, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ακόμα και σήμερα θυμάται τις συμβουλές του, μία παρακαταθήκη ανυπολόγιστης αξίας για τον ίδιο, την οποία μετέφερε και στους γιους του.
Ο παππούς του βιογραφούμενου από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από την Ποταμιά και ήταν μεγαλοκτηματίας «τσιφλικάς», ενώ η γιαγιά καταγόταν από ιστορική οικογένεια του Γυθείου. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά: την Ευαγγελία (μητέρα του βιογραφούμενου) και τον Βασίλειο Πουλάκο. Ο Βασίλειος πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και του απονεμήθηκαν ειδικοί έπαινοι και παράσημα ως πολεμιστή αγγελιαφόρου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ασχολήθηκε με τα κοινά της Ποταμιάς και εξελέγη πολλές φορές πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου. Τα βήματά του ακολούθησε μετά από χρόνια και ο μικρότερος γιος του, Κλεομένης.
Οι γονείς του βιογραφούμενου εγκαταστάθηκαν στη Σπάρτη μετά το γάμο τους, στην προικώα κατοικία της μητέρας του, επί της οδού Όθωνος 11, σήμερα Λεωνίδου 15. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά: τη Σταυρούλα (14 Σεπτεμβρίου 1932) και τον βιογραφούμενο. Η Ευαγγελία, η μητέρα του βιογραφούμενου, έζησε 23 χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της και απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου 1999, στα χέρια των παιδιών της.
Η αδελφή του βιογραφούμενου, Σταυρούλα (Βιβή), ζούσε στην Αθήνα και ήταν παντρεμένη με τον επιμελητή χειρουργικής Αντώνη Παπαγιάννη, από το Γεράκι Λακωνίας. Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, τη Βασιλική (Σίλια), η οποία με τη σειρά της έφερε στη ζωή τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων τα δύο είναι αγόρια και τα δύο κορίτσια. Τη μεγαλύτερη κόρη της, τη Σταυρούλα (Βίβιαν), έχει βαφτίσει ο βιογραφούμενος. Δυστυχώς, η αδελφή του βιογραφούμενου και ο σύζυγός της έχουν φύγει από τη ζωή πρόωρα.
Ο βιογραφούμενος γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1938 στη Σπάρτη. Τελείωσε το 1ο Δημοτικό σχολείο Σπάρτης και υπήρξε μάλιστα ο πιο ήσυχος μαθητής της τάξης του. Η δασκάλα του, η αείμνηστη κα Δήμητρα Στριλάκου, του ανέθετε να απαγγέλει ποιήματα κατά τον εορτασμό εθνικών επετείων και άλλων εκδηλώσεων. Στη συνέχεια, φοίτησε στο Γυμνάσιο Αρρένων. Εκείνα τα χρόνια οι μαθητές των Γυμνασίων ήταν πολλοί περισσότεροι στον αριθμό σε σύγκριση με σήμερα. Ο βιογραφούμενος, για παράδειγμα, φορούσε πηλήκιο, όπως συνηθιζόταν για τους άρρενες μαθητές, που έφερε τον αριθμό 1043. Ο αριθμός που αναγραφόταν στο πηλήκιο υποδήλωνε το σύνολο των μαθητών που φοιτούσαν εκείνη την εποχή και στις έξι τάξεις του Γυμνασίου από την περίοδο της αρχικής εγγραφής τους σε αυτό. Η συμπεριφορά του στο Γυμνάσιο όμως, προφανώς λόγω της εφηβείας, έγινε πιο ανατρεπτική. Έκανε σκασιαρχεία και αταξίες, οι οποίες δεν έμεναν ατιμώρητες από τον σοβαρό και αυστηρό Γυμνασιάρχη της εποχής, Ευστράτιο Σούπο. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν να χάσει μία χρονιά και να δεχτεί αρκετές αποβολές, εξαναγκαζόμενος να φοιτήσει στην έβδομη τάξη του Ιδιωτικού Λυκείου Σπάρτης καθ’ υπόδειξη του Ευστράτιου Σούπου ώστε να μην τον αποβάλλει διά παντός. Ενθυμούμενος εκείνα τα χρόνια σήμερα, ο βιογραφούμενος έχει καταλήξει ότι αιτία όλης αυτής της αναταραχής ήταν ο ατυχής συνδυασμός της εφηβικής του επιπολαιότητας και της αυστηρής υπεύθυνης και άκαμπτης στάσης του Γυμνασιάρχη του.
Ευτυχώς η εμπειρία του στο ιδιωτικό Γυμνάσιο ήταν κάθε άλλο παρά αρνητική. Υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Λυκειάρχη Ροζάκη και εξαιρετικών καθηγητών όπως των Χλέπα και Λαζάκη, πέτυχε την εισαγωγή του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του, έδωσε εξετάσεις στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και εγγράφηκε στο τρίτο έτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Από εκεί αποφοίτησε το 1968 και εξέτισε τη στρατιωτική του θητεία παράλληλα με την πρακτική του άσκηση, καθώς τους τελευταίους 15 μήνες της θητείας του υπηρετούσε στο Στρατολογικό Γραφείο Σπάρτης. Μετά τη συμπλήρωση δύο ετών πρακτικής άσκησης, έδωσε εξετάσεις στον Άρειο Πάγο στις οποίες και πέτυχε. Έτσι εγγράφηκε στο μητρώο του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης στις 27 Ιουνίου 1970. Από τότε άσκησε ανελλιπώς το επάγγελμα του δικηγόρου στην περιοχή των πρωτοδικείων του νομού αλλά και στο Εφετείο του Ναυπλίου. Έπειτα από ευδόκιμη άσκηση της δικηγορίας επί 51 συναπτά έτη, συνταξιοδοτήθηκε στα τέλη Ιουνίου του 2021. Όσον αφορά τον Δικηγορικό Σύλλογο Σπάρτης, έλαβε σύντομα πρωτοβουλίες για δράση κι έτσι χρημάτισε επί μία τριετία πρόεδρός του και προηγουμένως επί δύο τριετίες γραμματέας του υπό την προεδρία του αείμνηστου Δημήτριου Βελίκα.
Στο μεταξύ, είχε παντρευτεί τον Μάιο του 1978 με τη Σταματία Μορφογέννη, κόρη του Κωνσταντίνου και της Άννας-Ίνας Μορφογέννη. Μαζί απέκτησαν δύο αγόρια. Τον Νικόλαο (29 Μαρτίου 1979) και τον Δημήτριο (2 Οκτωβρίου 1980). Και τα δύο παιδιά αποφοίτησαν από σχολεία της περιοχής της Σπάρτης και στη συνέχεια σπούδασαν, ο Νικόλαος Νομική στην Αθήνα και ο Δημήτριος στην Κομοτηνή, μετά τη μεταγραφή του από το Πανεπιστήμιο της Μαζεράτα της Ιταλίας. Και οι δύο είναι δικηγόροι.
Ο βιογραφούμενος, εκτός από την επιτυχημένη επαγγελματική και προσωπική του ζωή, έχει επιδείξει και πλούσιο έργο στην τοπική αυτοδιοίκηση. Υπήρξε Δημοτικός Σύμβουλος και αιρετός πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης επί δέκα συναπτά έτη, υπό τη δημαρχία του Δημοσθένη Ματάλα και επί γενικότερης δημαρχιακής αρχής επί 12ετία. Πήρε μέρος στην ενοποίηση της περιοχής με την ιαπωνική πόλη Τανακούρα, ταξιδεύοντας στην Ιαπωνία, με την πόλη Έλτσε της Ισπανίας αλλά και με τις κυπριακές πόλεις Μόρφου και Λαπίθου.
Εκτός από την πολιτική-κοινωνική του δράση στον τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο Κωνσταντίνος Δημητράκουλας έχει λάβει μέρος σε επιμορφωτικούς, πνευματικούς και πολιτιστικούς συλλόγους ως μέλος τους, άλλα έχει δραστηριοποιηθεί και στον τομέα του αθλητισμού ως Γενικός Γραμματέας του «Λεωνίδα Σπάρτης» που μεσουρανούσε τότε στη Β΄ Εθνική, υπό την προεδρία του αείμνηστου Δημάρχου Γεώργιου Λιναρδάκη, αλλά και για μικρό διάστημα υπήρξε πρόεδρος του συλλόγου.
Στον ελεύθερό του χρόνο, ο βιογραφούμενος έχει ταξιδέψει στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στην Ιαπωνία και την Πορτογαλία. Αισθάνεται πολύ δραστήριος και θέλει να συνεχίσει τόσο την οικογενειακή όσο και την επαγγελματική του παράδοση. Εκτιμά ιδιαίτερα τη φιλία και έχει πολλούς καλούς φίλους. Δύο από τις πιο στενές του φιλίες είναι με τον Κωστή Γιατράκο, τέως υπουργό Οικονομικών που είναι και κουμπάρος του, αφού ο τελευταίος τον έχει παντρέψει κι έχει βαφτίσει τον γιο του, Νικόλαο, και με τον Δημοσθένη Ματάλα, τον μακροβιότερο Δήμαρχο Σπάρτης (16 έτη, 4 θητείες), τον οποίο πάντρεψε και ο Δημοσθένης Ματάλας στη συνέχεια βάφτισε τον γιο του βιογραφούμενου, Δημήτριο.