Χωριό και κοινότητα στη νοτιοδυτική πλευρά της επαρχίας Κισάμου. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 450μ. και σε απόσταση 53χλμ. από τα Χανιά. Οι 250 κάτοικοί του είναι Κρητικοί, που έχουν έρθει από διάφορα σημεία της Κρήτης και ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα προϊόντα τους είναι κτηνοτροφικά, λάδι, ελιές, κάστανα, μέλι και κρασοστάφυλα.
Το όνομά του το πήρε πιθανά από κάποιο Βάλτο, που υπήρχε παλιά στο κάτω μέρος του χωριού. Το 1726, η τοποθεσία είχε χαρακτηρισθεί ανθυγιεινή εξαιτίας της εξάπλωσης της πανώλης, οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει το χωριό και είχαν ανέβει ψηλότερα στον ενετικό συνοικισμό.
Οι βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής μαρτυρούν, ότι το χωριό κατοικήθηκε από τη βυζαντινή εποχή. Στη θέση Αρχοντικά έχουν σωθεί και μερικά ερείπια ενετικών κτιρίων. Πολλοί διηγούνται παράξενες ιστορίες γύρω από την πανώλη, που είχε κάποτε εξαπλωθεί στην περιοχή.
Μια απ’ αυτές μιλάει για μια μαυροφορεμένη γυναίκα, που πλησίαζε κάποτε το χωριό. Η γυναίκα αυτή είχε προσβληθεί από την αρρώστια και το χωριό κινδύνευε, ο Άγιος Γεώργιος όμως το ήξερε και την εμπόδισε να μπει στο χωριό, έτσι το χωριό σώθηκε και δεν προσβλήθηκε από τη φρικτή αυτήν ασθένεια.
Στο χωριό συναντάμε πολλές εκκλησίες, όπως την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, του Αγίου Αντωνίου, όπου έχει βρεθεί χρονολογία του 12ου αιώνα, της Αγίας Τριάδας ενετικής εποχής, του Αγίου Κωνσταντίνου, του Αγίου Γεωργίου και την κεντρική εκκλησία του χωριού, που κτίστηκε το 1965. Σ’ όλες αυτές τις εκκλησίες υπάρχουν παλιές εικόνες εξαιρετικής τέχνης.
Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού πολέμησαν με ηρωισμό εναντίον των Γερμανών εισβολέων στη Μάχη της Κρήτης. Οι παλιότερες οικογένειες του χωριού είναι οι Μετζιδάκηδες, οι Μοτάκηδες, οι Δερούκηδες ή Δερουκάκηδες, οι Μπερτίηδες, οι Τσουρούνηδες ή Τσουρουνάκηδες, οι Μηχελάκηδες και οι Σηφάκηδες.
*Στοιχεία από 15ετή έρευνα 1980-1995.
