Το ορεινότερο χωριό των Καλαβρύτων, το μικρό Σούβαρδο, «χάνεται» μέσα στα έλατα και το πράσινο. Το μαγευτικό σκηνικό του συμπληρώνεται από πέτρινα σπίτια και βρύσες με νερό από τις πηγές της περιοχής και στενά μονοπάτια κάνοντας το χωριό μοναδικό τόπο για ηρεμία και περιπάτους στη φύση. Απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα και έχει λιγοστούς κατοίκους.
Σχετικά με την ονομασία του υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Θεωρείται ότι έχει βυζαντινή προέλευση από τις λέξεις Έσω Βάρδα-Σουβάρδα-Σούβαρδο, που σημαίνει κτήματα κοντά στο χωριό. Κατά μία άλλη εκδοχή οφείλεται στο όνομα του πρώτου οικιστή με το όνομα Βάρδας που από παραφθορά της φράσης «στου Βάρδα» έγινε Σουβάρδα και έπειτα Σούβαρδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα Βάρδας διασώζεται στο γειτονικό Βραχνί σε χρυσόβουλο του 1348.
Η περιοχή που βρίσκεται το Σούβαρδο ανήκε τον 5ο αιώνα μ.Χ. στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου ή σε κάποιον γαιοκτήμονα και οι πρώτοι κάτοικοι ήταν εργάτες ή βοσκοί στα κτήματα και διέμεναν σε πρόχειρες καλύβες. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν Σλάβοι και αργότερα, τον 10ο αιώνα, ποιμένες από την Ήπειρο που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους εξαιτίας των επιδρομών Ιλλυρικών φύλλων. Κατά την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας στο Σούβαρδο δεν εγκαταστάθηκαν Οθωμανοί, γιατί η περιοχή βρισκόταν υπό την προστασία της Μονής Μεγάλου Σπηλαίου που διατηρούσε διοικητική αυτονομία. Το 1700, στην Ενετική απογραφή του Γκριμάνι, το Σούβαρδο είχε 159 κατοίκους.
Κατά την Επανάσταση του 1821 πολλοί κάτοικοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία, ενώ ο Καραχάλιος από το Σούβαρδο απέτρεψε τους αρχιερείς από τη μετάβασή τους στην Τριπολιτσά ενημερώνοντάς τους για τις προθέσεις των Οθωμανών. Τον Μάιο του 1826 ο Ιμπραήμ έκαψε το χωριό, ευτυχώς όμως οι κάτοικοί του είχαν προλάβει να καταφύγουν στο Μέγα Σπήλαιο. Έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο του 1826, ο Ιμπραήμ έκαψε το Σούβαρδο για δεύτερη φορά.
Μετά την Επανάσταση, οι Σουβαρδιώτες άρχισαν να κατεβαίνουν στα πεδινά για να εργαστούν και σταδιακά εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα σημερινά Τσουκαλαίικα, στον Λάππα και στο Κουρτέσι ‒αρχικά, μάλιστα, τα Τσουκαλαίικα και το Κουρτέσι ονομάζονταν Σουβαρδαίικα και Σουβαρδίτικα αντίστοιχα.
Το χωριό κάηκε από τον γερμανικό στρατό τον Δεκέμβριο του 1943 και πολλοί κάτοικοι εκτελέστηκαν. Αναφέρεται ότι διασώθηκαν από τη φωτιά μόνο 2 κατοικίες και η εκκλησία. Τα περισσότερα σπίτια ξαναχτίστηκαν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.
Στο Σούβαρδο δραστηριοποιείται ο πολιτιστικός σύλλογος «Προφήτης Ηλίας» που έχει ως στόχο μέσα από τις εκδηλώσεις του την ανάπτυξη δεσμών, πνεύματος εθελοντισμού και αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη του και όλους τους κατοίκους του χωριού.