Το Λυκόφως (ή Λυκόφη) είναι χτισμένο στη ρίζα των υψωμάτων της Ροδόπης που κάνουν τον ήλιο να φαίνεται ότι δύει νωρίτερα, προσδίδοντας στο χωριό ένα παρατεταμένο λυκόφως και χαρίζοντάς του το όνομά του. Το χωριό απέχει 8 χιλιόμετρα από το Σουφλί και κατά την απογραφή του 2011 είχε 366 κατοίκους.
Η πρώτη ονομασία του χωριού ήταν Κούφι, δηλαδή κούφιο μέρος, γιατί όπου άνοιγε κανείς λάκκο (γκούφα) έβγαινε νερό. Ο κάθε νοικοκύρης είχε και πηγάδι στην αυλή του.
Το χωριό δημιουργήθηκε μετά το 1922 και οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν πρόσφυγες από το Κιουπλί της Ανατολικής Θράκης που εγκατέλειψαν τα πάτρια εδάφη με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Πέρασαν το ποτάμι και μετοίκησαν ακριβώς απέναντι για να έχουν οπτική επαφή με τη γη των προγόνων τους.
Κοντά στον οικισμό σώζονται τα ίχνη μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας με το ιερό της σκαμμένο στη βραχώδη πλευρά ενός λόφου. Άλλα ευρήματα που μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής από πολύ παλιά είναι οι λαξευμένοι αρχαίοι τάφοι που φαίνονται στις πέτρινες όχθες του ποταμού και οι σαρκοφάγοι της ρωμαϊκής εποχής που έχουν ανακαλυφθεί στα γύρω υψώματα.
Στους κατάφυτους λόφους που βρίσκονται γύρω από το Λυκόφως λειτουργεί κατασκηνωτικός χώρος, ενώ ένας στενός δρόμος ανάμεσα στο πυκνό δάσος οδηγεί στη Μονή Δαδιάς που υπήρχε πριν από τις αρχές του 17ου αιώνα. Σε αυτή τη διαδρομή βρίσκεται και η «Παρδαλή Βρύση», μια πηγή στην οποία αναφέρεται ο Τούρκος περιηγητής Ελβιγιά Τσελεμπή λέγοντας ότι κάθε σαράντα χρόνια την επέτειο της παράδοσης του Κορανίου στους ανθρώπους: «τη νύχτα του Καδήρ, μέχρι πρωίας ρέει γάλα».