Οικισμός της κοινότητας Ζουνακίου της επαρxίας κυδωνίας. Bρίσκεται στο δυτικό μέρος της επαρχίας και νότια της κοινοτητας.
Είναι κτισμένος ανάμεσα σε δυο λόφους και τα κατάλευκα σπίτια του είναι διασκορπισμένα σε μεγάλη έκταση. Είναι ένα ωραίο χωριό κτισμένο μέσα σε πολλές αντιθέσεις της φύσης. Ανατολικά και δυτικά υψώνονται δύο λοφοσειρές, που είναι πνιγμένες μέσα στους απέραντους ελαιώνες. Η ρεματιά που κείτεται ανάμεσα στους δύο λόφους είναι κατάφυτη από χρυσοπράσινους πορτοκαλαιώνες. Η κύρια παραγωγή του χωριού είναι το λάδι και τα εσπεριδοειδή. Ο πληθυσμός της Λίμνης ανέρχεται στους 175 κατοίκους.
Η ονομασία Λίμνη δεν είναι και η αρχική του χωριού. Το πρώτο όνομά του ήταν Κερατίδι, από μια τεράστια χαρουπιά που βρισκόταν στο σημερινό συνοικισμό Γομπιανά. Η χαρουπιά (λέγεται τοπικά και κεραθιά) αυτή δεν υπάρχει σήμερα. Την ονομασία Λίμνη την πήρε κάποια χρονιά μεγάλης παραγωγής λαδιού, οπότε όλοι έλεγαν: «το λάδι στο Κερατίδι είναι λίμνη». Μια δεύτερη εκδοχή σχετικά με την επικράτηση της ονομασίας Λίμνη στηρίζεται στο γεγονός ότι στην περίοδο της Τουρκοκρατίας κάποιου Τούρκου του χύθηκε το λάδι και λίμνασε ο τόπος. Το λάδι, που χύθηκε, έφτασε μέχρι τη θάλασσα.
Ο οικισμός Λίμνη αποτελείται από πολλούς συνοικισμούς που έχουν πάρει την επωνυμία των οικογενειών που κατοικούσαν ή κατοικούν σ’ αυτούς. Οι συνοικισμοί αυτοί είναι οι εξής: Τα Λεμονιανά, από το επώνυμο ενός Τούρκου, που λεγόταν Χατζή-Λεμόν. Τα Κοντουδιανά, από το όνομα άλλου Τούρκου, που έμενε εκεί και λεγόταν Χατζή-Κοντός. Τα Πενταριανά, από το επώνυμο της οικογένειας Πενταράκη. Τα Μαλαμαδιανά από το επώνυμο της οικογένειας Μαλαμά. Τα Γομπιανά, από το επώνυμο της οικογένειας Γομπάκη και ο Πύργος. Αυτός είναι ο μόνος συνοικισμός, που πήρε το όνομά του από έναν πύργο, που είχε κτιστεί από τους Τούρκους που τον χρησιμοποιούσαν για παρατηρητήριο. Τα ερείπιά του υπάρχουν ακόμα και τώρα. Ο συνοικισμός αυτός βρίσκεται ψηλότερα από τους άλλους.
Το χωριό ήταν κατοικημένο από τα πολύ παλιά χρόνια, χωρίς όμως να είναι δυνατόν να καθοριστεί ο ακριβής χρόνος της πρώτης εγκατάστασης ανθρώπων στην περιοχή.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες γεροντότερων και από μια περιοχή κατάφυτη από θεόρατες ελιές που ονομάζονται Φραγκόριζες, οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν Φράγκοι, δηλ. Ενετοί.
Την εποχή της Τουρκοκρατίας ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ Τούρκοι γιατί βρήκαν την περιοχή πολύ εύφορη. Μετά την επανάσταση του 1866, οι Τούρκοι επειδή φοβόντουσαν τους κατοίκους πήραν τις οικογένειές τους και πήγαν στα Χανιά. Μόνο κάθε Παρασκευή Τούρκοι αγάδες ερχόταν για να επιθεωρήσουν τους αγρούς τους που τους καλλιεργούσαν οι Έλληνες.
Ο πρώτος Έλληνας, που εγκαταστάθηκε εδώ γύρω στα 1869 ήταν ο Μανόλης Περάκης, που το αρχικό του όνομα ήταν Δαμόρης. Η καταγωγή του ήταν από τη Γαύδο. Όταν, όμως, ο αδελφός του έσφαξε έναν γενίτσαρο όλη η οικογένεια διασκορπίστηκε για να αποφύγει τα αντίποινα. Η συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων στη Λίμνη ήταν ειρηνική.
Κάτω από το συνοικισμό Πενταριανά υπάρχει η πηγή του Λαγού από όπου τρέχει άφθονο και δροσερό νερό από το οποίο μέχρι πρόσφατα υδρεύονταν και αρδεύονταν το χωριό. Η ονομασία της πηγής οφείλεται σε κάποιο Τούρκο ονόματι Λαγό. Η πηγή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου ήταν υγρή και καταπράσινη, γι’ αυτό φύτευαν εκεί οι Τούρκοι τον καπνό για το τουμπεκί (ναργιλέ).
Ένα πρωί ο Λαγός ετοίμαζε τα βόδια του για να οργώσει το χωράφι και να σπείρει. Η γυναίκα του του είπε: «Αφέντη, είδα όνειρο ότι στη μέση στο χωράφι ήταν ένας φούρνος γεμάτος ζεστά σταρένια ψωμιά». Ο Λαγός δεν έδωσε καμιά σημασία στα λόγια της γυναίκας του. Όταν όμως καρφώθηκε το πόδι του βοδιού στη μέση του χωραφιού και με τη βοήθεια των χωριανών βγήκε, τότε πετάχτηκε το νερό της πηγής. Μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι κάτοικοι έκτισαν την πηγή με τσιμέντο και έφτιαξαν μια βρύση που έμεινε με το όνομα η Βρύση του Λαγού.
Γύρω στα 1898 για άγνωστη αιτία ο πασάς των Χανίων διέταξε τον Χατζή-Μπακαλάο και το γαμπρό του Αμεντιγιέ να πάρουν τα τούρκικα ασκέρια και να πάνε να κάψουν τις επαρχίες Σελίνου και Κισάμου. Όλοι οι κάτοικοι μόλις το έμαθαν έτρεξαν να κρυφτούν. Οι περισσότεροι βρήκαν καταφύγιο στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου, που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου κοντά στο χωριό Δρομόνερο, το οποίο ανήκει στην επαρχία Κισάμου. Οι γυναίκες όλη την νύκτα παρακαλούσαν γονατιστές τον Άγιο να τους βοηθήσει.
Το πρωί φάνηκαν τα τούρκικα ασκέρια. Μόλις πλησίασαν τους πρώτους υποστηρικτές της κορυφής ο Αμεντιγιέ τραυμάτισε τον Νίκο Καλογεράκη στο πόδι. Πέφτοντας ο Καλογεράκης δεν έχασε το θάρρος του αλλά σήκωσε το τουφέκι του και κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στον Αμεντιγιέ. Αμέσως ο ουρανός σκοτείνιασε και οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν. Έτσι αναγκάστηκαν να γυρίσουν.
Κατά τη Γερμανική Κατοχή δεν διαδραματίστηκαν σημαντικά γεγονότα στη Λίμνη, γιατί οι Γερμανοί είχαν καταυλισμό στο διπλανό χωριό Ζουνάκι. Στη Λίμνη, στην τοποθεσία Κουκούλα, λέγεται ότι σ’ ένα πηγάδι είναι θαμμένοι θησαυροί Τούρκων που έριξαν εκεί μέσα κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Οι ντόπιοι έσκαψαν αλλά δεν βρήκαν τίποτα.
Ένα στολίδι του συνοικισμού Γομπιανά είναι το μικρό πανάρχαιο εκκλησάκι των Αγίων Πάντων. Επί πολλά χρόνια οι κάτοικοι δεν γνώριζαν σε ποιον Άγιο ήταν αφιερωμένο. Ο Χατζή -Μπακαλάος έλεγε πως άκουγε μια φορά το χρόνο και για λίγα δευτερόλεπτα ψαλμωδία και έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους γύρω από την εκκλησία. Τότε πήγαινε στους Χριστιανούς, τους εξιστορούσε τα γεγονότα και τους προέτρεπε να παρακολουθήσουν τα ίδια γεγονότα τον επόμενο χρόνο και την ίδια μέρα.
Επειδή, όμως, η γιορτή είναι κινητή δεν μπορούσαν να τοποθετήσουν το γεγονός σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία και να το συνδέσουν με τη γιορτή τω ν Αγίων Πάντων. Αργότερα βρέθηκε μέσα στην εκκλησία θαμμένοι μια εικόνα των Αγίων Πάντων και υπέθεσαν ότι η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στη μνήμη τους.
Στο ανατολικό μέρος της Λίμνης, στο βάθος της ρεματιάς, ανάμεσα στο μυρωδάτο αέρα που σκορπίζουν οι λεμονιές, βρίσκεται μια άλλη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Αυτή είχε κτιστεί όπως πιστεύεται, κατά τη βυζαντινή εποχή, γιατί οι εικόνες της ανήκουν στην εποχή εκείνη. Από τους αρχαιολόγους που την έχουν επισκεφτεί έχουν χαρακτηριστεί σαν εικόνες μεγάλης αξίας.
Στο ανατολικό μέρος της εκκλησίας υπήρχε ένας τεράστιος πλάτανος, που από τη. ρίζα του, ανάβλυζε μια πηγή, που τα νερά της πότιζαν τα χωράφια της περιοχής.
Κάποτε ένας Τούρκος πήρε την εικόνα της Παναγίας με σκοπό να αφοδεύσει πάνω της. Μόλις κάθισε να εκτελέσει τη βδελυρή πράξη του, παρέλυσε κι έμεινε στο κρεβάτι μέχρι να πεθάνει.
*Στοιχεία από 15ετή έρευνα, 1980-1995.