Μενού Κλείσιμο

Κρυονέρι Μυλοποτάμου

Το Κρυονέρι είναι χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου. Βρίσκεται ανάμεσα στο όρος Κουλού κουνά και τον Ψηλορείτη σε υψόμετρο 345 μ. Απέχει 49 χμ. από το Ρέθυμνο και έχει μόνο 66 κατοίκους λόγω της μετανάστευσης των περισσότερων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Όσοι κάτοικοι έμειναν ασχολούνται με τη γεωργία και ειδικότερα με την αμπελοκαλλιέργεια, την ελαιοκαλλιέργεια και τα κηπευτικά. Στο χωριό υπάγονται και τα χωριά

Τσαχιανά και Αγρίδια.

Το όνομα του το χωριό του οφείλει στο κρύο νερό που βγαίνει από την πηγή Γούλα. Το όνομα του χωριού προήλθε μετά από σχετική αίτηση του Βασιλείου Βερτούδου στο Υπουργείο Εσωτερικών το 1930 όπου μεταξύ άλλων έγραφε «δια το Θείο δώρο (νερό) που εμείς έχομε άφθονο και το στερούνται 8 γύρω χωριά».

Μέχρι το 1954 το χωριό λεγόταν Ασυ ρώτοι. Η ονομασία αυτή δόθηκε γιατί ήταν το μόνο χωριό στην περιφέρεια που είχε πηγή καθαρή και δεν χειαζόταν να διυλίσουν το νερό (να το συρώσουν όπως λένε οι κάτοικοι) σε αντίθεση με τα άλλα οκτώ χωριά που βρίσκονταν γύρω και έπρεπε με διάφορους τρόπους να συρώσουν το νερό για να το κάνουν πόσιμο.

Για το πότε κτίστηκε το χωριό δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες. Σήμερα οι οικογένειες που ζουν είναι οι: Βερτούδηδες (πιθανοί ιδρυτές του χωριού μετά το 1770), Βατσινάδες, Βενιανάκηδες, Σκουραδάκηδες, Βεργίσηδες, Παρασύρης, Τσαχάκης, Τζεδάκης, Τερζάκης, Χριστοδουλάκηδες, Χρονιάρηδες, Μιχελιουδάκηδες.

Οι κάτοικοι του χωριού πήραν μέρος στους αγώνες που έγιναν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας το 1912-22, το 1940 στην Αλβανία, αλλά και στη Μάχη της Κρήτης.

Στο Κρυονέρι υπάρχει εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου που είναι η κεντρική εκκλησία του χωριού. Μάλιστα από διηγήσεις των κατοίκων, διατηρείται η παράδοση ότι η Παναγία έσωσε κάποτε το χωριό από την πανώλη που έπεσε στη γύρω περιοχή και ερήμωσε όλα τα χωριά. Η εκκλησία του Αγίου Φανουρίου είναι ερειπωμένη.

Στην τοποθεσία Μ υ ρωδιά υπάρχει μια έντονη οσμή όπου οι κάτοικοι ακόμα δεν έχουν βρει από πού προέρχεται.

Επίσης στο χωριό υπάρχει και το σπίτι της μητέρας του Νίκου Καζαντζάκη όπου σώζεται ακόμα.

Κοντά στο μοναστήρι της Χαλέπας – που ανήκει στην κοινότητα – υπάρχει μια σπηλιά με το ίδιο όνομα, δηλ. Χαλέπα, που όμως είναι ανεξάρτητη. Παλιά ζούσαν 70 καλόγεροι στη μονή, όλοι με το ίδιο επίθετο (Βεργίτσηδες). Σήμερα το μοναστήρι είναι έρημο και το διευθύνει ο ηγούμενος της μονής Διοκαρίου. Κάτω

από το μοναστήρι της Χαλέπας, κοντά στο χωριό, υπήρχε η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, ερειπωμένη τώρα, που είχε τοιχογραφίες. Η εκκλησία του μοναστηριού ήταν η Αγία Μαρίνα με τοιχογραφίες κι αυτή.

*Στοιχεία από 15ετή έρευνα 1980-1995.

Φωτογραφία : https://www.rethemnosnews.gr