Χτισμένη αμφιθεατρικά στο νότιο άκρο του Μεσσηνιακού κόλπου, η Κορώνη φημίζεται για το επιβλητικό κάστρο της που χτίστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους και ανοικοδομήθηκε και επεκτάθηκε από τους Ενετούς τον 13ο αιώνα. Μαζί με τη Μεθώνη αποτελούσαν δύο από τα σπουδαιότερα κέντρα της Βενετίας στην Ανατολική Μεσόγειο και γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα. Σήμερα, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Πύλου-Νέστορος και αριθμεί 1.409 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Χάρη στη μοναδική φυσική ομορφιά της, τη γραφικότητα, τις ωραίες παραλίες της και τα ιστορικά της αξιοθέατα προσελκύει πολλούς επισκέπτες και συνεχώς αναπτύσσεται τουριστικά.
Στη θέση της σημερινής Κορώνης βρισκόταν κατά την αρχαιότητα η πόλη Ασίνη, η οποία αναφέρεται από τον Στέφανο Βυζάντιο, τον Στράβωνα και τον Ιεροκλή στον κατάλογό του για τις επαρχίες και τις πόλεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας του 6ου αιώνα (Συνέκδημος). Αργότερα, μνημονεύθηκε και στον κατάλογο των πόλεων που περιλαμβάνονταν στο λεγόμενο «Τακτικό της Εικονομαχίας» ως έδρα επισκοπής (ο Ασίνας), υπαγόμενης στη μητρόπολη Κορίνθου.
Η αρχαία Κορώνη βρισκόταν βορειότερα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα το χωριό Πεταλίδι. Ο Στράβων προσδιορίζει τη θέση της μεταξύ της Ασίνης και της πόλης Θουρίας. Σχετικά με την ονομασία της Κορώνης, ο Παυσανίας ανέφερε δύο εκδοχές: είτε ότι πήρε το όνομά της από την Κορώνεια της Βοιωτίας καθώς ιδρύθηκε από αποίκους που προέρχονταν από εκεί με αρχηγό τον Επιμηλίδη, είτε ότι ονομάστηκε έτσι από το χάλκινο νόμισμα (κορώνη) το οποίο βρέθηκε κατά την εκσκαφή των θεμελίων για την ανέγερση των τειχών της. Η περιοχή κατοικείτο από την αρχαιότητα καθώς έχουν ανακαλυφθεί επιγραφές, όστρακα και αγγεία που το επιβεβαιώνουν.
Οι κάτοικοι της πρωτοβυζαντινής Κορώνης μετοίκησαν στην οχυρή ακρόπολη της Ασίνης, η οποία μετονομάστηκε σε Κορώνη, πιθανότατα κατά τον 7ο ή 8ο αιώνα, ίσως εξαιτίας των σλαβικών και αραβικών επιδρομών. Τον 11ο και 12ο αιώνα, η Κορώνη συγκαταλέγεται στις πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στις οποίες οι Βενετοί, με σειρά χρυσόβουλων των Κομνηνών, είχαν προνόμια για την ελεύθερη εμπορική διακίνησή τους. Το 1204, η πόλη περιήλθε στους Φράγκους, μετά από συμφωνία με τους κατοίκους της, ενώ το 1205 καταλήφθηκε από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας. Το 1209 ο ηγεμόνας του Πριγκιπάτου της Αχαΐας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος παραχώρησε την Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη στους Ενετούς, οι οποίοι ανεπίσημα την είχαν κάνει ναυτική τους βάση από το 1206. Την περίοδο της Βενετοκρατίας, τον 13ο αιώνα, ανακατασκευάστηκε το κάστρο της πόλης και βελτιώθηκαν οι οχυρώσεις. Τότε ήταν που η πόλη γνώρισε τη μεγάλη της ακμή αναπτύσσοντας τη βιοτεχνία και το εξαγωγικό εμπόριο.
Το 1500 η πόλη πολιορκήθηκε από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Β΄ και οι κάτοικοι παραδόθηκαν, καθώς είχε προηγηθεί η σφαγή και η λεηλασία της Μεθώνης. Το 1532, η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων. Δύο χρόνια αργότερα ο ναύαρχος του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ανακατέλαβε την πόλη. Μετά τον έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο, το 1685, η Κορώνη πέρασε στον έλεγχο των Βενετών όπως και η υπόλοιπη Πελοπόννησος. Η κυριαρχία τους αυτή διήρκεσε μέχρι το 1715 οπότε η Πελοπόννησος πέρασε πάλι στην κυριαρχία των Οθωμανών. Το 1770 με τα Ορλωφικά, η Κορώνη βομβαρδίστηκε και υπέστη σοβαρές καταστροφές, σε βαθμό που ο ξένοι περιηγητές αρκετά χρόνια αργότερα έμεναν έκπληκτοι από το μέγεθος της καταστροφής.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τους Έλληνες. Τελικά παραδόθηκε στον στρατηγό Μαιζών το 1828, ο οποίος είχε αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο, λίγο μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Τμήματα του κάστρου παρέμειναν σε στρατιωτική χρήση μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο κυκλικός οθωμανικός προμαχώνας της Κορώνης χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως αποθήκη πυρομαχικών και ανατινάχθηκε κατά την αποχώρησή τους, το 1944. Μέσα στο κάστρο υπάρχει ακόμα μικρός οικισμός και ιδιωτικές σύγχρονες κατοικίες καθώς και μικροί ναοί όπως η εκκλησία της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Χαραλάμπους. Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι μία παλαιά καθολική εκκλησία που κατά τη Τουρκοκρατία είχε μετατραπεί σε τζαμί ενώ σήμερα λειτουργεί ως ορθόδοξη. Στο εσωτερικό τον μεγαλύτερο χώρο καταλαμβάνει η παλαιοημερολογίτικη γυναικεία μονή Προδρόμου.
Η σημερινή Κορώνη έχει διατηρήσει την ιστορική της ταυτότητα και ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει παλιά αρχοντικά, λιθόστρωτα δρομάκια και παραδοσιακές πλατείες. Στην κεντρική πλατεία βρίσκονται ο ναός του Αγίου Δημητρίου που χτίστηκε το 1864 και το επιβλητικό ρολόι του 1909. Γύρω από την πλατεία βρίσκονται πολλά καταστήματα και δημόσιες υπηρεσίες. Από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Κορώνης είναι ένα μικρό αλσύλλιο με φοινικόδεντα, μέσα στο οποίο βρίσκεται και η Εκκλησία της Παναγίας της Ελεήστρας. Μέσα στον οικισμό αλλά και στην ευρύτερη περιοχή έχει πολλές όμορφες, αμμουδερές παραλίες.
Μια πασίγνωστη φράση της ελληνικής λαϊκής παράδοσης είναι «Έχει μπάρμπα στην Κορώνη» για να τονιστεί η εξουσία κάποιου. Η έκφραση έχει τις ρίζες της στα χρόνια της Τουρκοκρατίας όταν διοικητής του Μωριά ήταν ο πασάς της Τριπολιτσάς και όλοι οι μπέηδες των άλλων πόλεων, ήταν υποτακτικοί του. Ο μόνος που αποτελούσε εξαίρεση ήταν ο μπέης της Κορώνης, γιατί, σύμφωνα με απαράβατο έθιμο, ήταν πάντα ένας στενός συγγενής του Σουλτάνου και κατά συνέπεια ο πασάς δεν τολμούσε να του αρνηθεί κανένα ρουσφέτι. Έτσι, όποιος είχε κάποια σοβαρή υπόθεση που απαιτούσε την έγκριση του πασά της Τριπολιτσάς και τύχαινε να συγγενεύει με κανένα Κορωναίο προύχοντα, κατέφευγε σ’ αυτόν κι εκείνος απευθυνόταν στον μπέη της Κορώνης ζητώντας του να μεσολαβήσει, με την προσφορά, βέβαια, πλούσιων δώρων.
Στην Κορώνη διοργανώνονται πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το καρναβάλι της Κορώνης, όπου παρελαύνουν εντυπωσιακά άρματα και πεζοπόρα γκρουπ, πανηγύρι για τον εορτασμό της Ζωοδόχου Πηγής με λιτανεία της εικόνας, Ναυτική Εβδομάδα που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων κολυμβητικούς αγώνες μπάσκετ, ποδοσφαίρου, αλλά και γιορτή σαρδέλας, διαγωνισμό ψαρέματος, μουσικές εκδηλώσεις κ.ά. και στις 15 Αυγούστου πανηγύρι για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου.