Οι Γιανναίοι αποτελούνται από δύο οικισμούς, τους Άνω και Κάτω Γιανναίους. Είναι χτισμένοι στα δυτικά του βόρειου Ταϋγέτου, στον νομό Αρκαδίας και υπάγονται διοικητικά στον Δήμο Μεγαλόπολης. Ο οικισμός Άνω Γιανναίοι βρίσκεται σε υψόμετρο 890 μέτρων και οι Κάτω Γιανναίοι σε υψόμετρο 590 μέτρων.
Το χωριό αναφέρεται σε έγγραφο του 1696 με την καταγραφή των ναών και των ιερέων κάθε χωριού, κατ’ εντολή του Βενετού διοικητή της Πελοποννήσου Grimani. Τότε, στην αναφορά της Επαρχίας του Λεονταρίου υπήρχε και η αναγραφή: «Εις Γιανέους, Ιωασάφ Ιερομόναχος». Επίσης, το έτος 1700, πάλι μετά από εντολή του Grimani, έγινε απογραφή του πληθυσμού της Πελοποννήσου και για τους Γιανναίους αναφέρεται ότι είχαν «19 οικογένειες, 43 άρρενες, 47 θήλεις, σύνολον 90». Τα Γιανναίικα, ωστόσο, χωρίστηκαν σε δύο οικισμούς το έτος 1800.
Στα αρχαία χρόνια, το χωριό ονομαζόταν Αιγύτις και την αναφέρει ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του. Μάλιστα αναφέρει την ύπαρξη ναού του Απόλλωνα, πάνω από την πηγή του Καρνίωνα. Η πόλη της Αιγύτιδος καταστράφηκε από τους Σπαρτιάτες, μετά από συμμαχία των κατοίκων με την Μεγαλόπολη.
Κατά τον Μεσαίωνα, στη σημερινή τοποθεσία Παλαιόχωρα που βρίσκεται ανάμεσα στους Άνω και Κάτω Γιανναίους υπήρχε η πόλη της Χώρας. Η Χώρα ιδρύθηκε το 1210 και ερημώθηκε περίπου το έτος 1600, μετά από αντίδραση των κατοίκων λόγω της υψηλής φορολόγησης. Η Χώρα δεν αναφέρεται σε επίσημα έγγραφα, αλλά τα ερείπια των σπιτιών αποδεικνύουν την ύπαρξη της.
Κατά την Επανάσταση του 1821 οι Γιανναίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθώς οι μύλοι του χωριού προμήθευαν τους αγωνιστές με μπαρούτι και πολλές φορές οι κάτοικοι με αυταπάρνηση έπεφταν στη μάχη, όπως στη μάχη της Δραμπάλας που πολλοί Γιαννιώτες πολέμησαν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά.
Το χωριό βρισκόταν υπό Ιταλική κατοχή και ύστερα από την απελευθέρωση και την έναρξη του εμφυλίου, το βουνό του Ταϋγέτου, που δεσπόζει στην περιοχή, έγινε πεδίο μαχών και αποτέλεσε σημαντικό πέρασμα και για τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Φυσικά, πολλοί κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν ενεργά στον πόλεμο στο πλευρό και των δύο παρατάξεων.
Ενδιαφέρον έχει ο αναπαλαιωμένος παραδοσιακός πέτρινος νερόμυλος του Μωρογιάννη του 19ου αιώνα. Επίσης πολύ όμορφη είναι η περιοχή «Κεφαλάρι» με την πλούσια βλάστηση, τα τρεχούμενα νερά και τον καταρράκτη.