Μενού Κλείσιμο

Δρυμίσκος Αγ.Βασιλείου

Ο Δρυμίσκος Αγ.Βασιλείου είναι χωριό και κοινότητα της επαρχίας Αγίου Βασιλείου, του νομού Ρεθύμνου. Βρίσκεται σε απόσταση 45 χμ. από το Ρέθυμνο και σε υψόμ. 450 μ. περίπου. Έχει 87 κατοίκους.

Κάποτε στην περιοχή υπήρχαν πολλές πηγές και η κάθε μια είχε την ονομασία της: Κουτσουνάρι, Μερταρέ, Λιβάδι, Ρούσσα, του Μπραϊμ ο λάκος. Περίστερε, Πλατανό-λακος.

Η περιοχή παράγει κυρίως λάδι, κρασί και κτηνοτροφικά προϊόντα. Παλαιότερα από τη γύρω περιοχή του Μυλοποτάμου έφταναν οτο Δρυμίσκο αγγειοπλάστες και έφτιαχναν κιούπια για λάδι και κρασί.

Σχετικά με την προέλευση της ονομασίας του χωριού υπάρχουν τρεις εκδοχές. Άλλοι υποστηρίζουν ότι προήλθε από τη λέξη δρομίσκος, ένα μικρό δρόμο που περνούσε μέσα από το δάσος και άλλοι από το δρόμο, το απέραντο δάσος που λέγεται ότι υπήρχε στην περιοχή. Μια ακόμα εκδοχή, λιγότερο πιθανή, αναφέρει ότι η ονομασία αυτή οφείλεται στο δριμύ αέρα που φυσούσε στην περιοχή.

Δεν είναι ακριβώς γνωστό το πότε δημιουργήθηκε το χωριό. Η παλιά όμως εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου που έχει κτιστεί με δωρεά του Γεωργίου Μελισσινού γύρω στα 1317-18, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το χωριό πρέπει να υπήρχε από την εποχή εκείνη.

Τον καιρό της Τουρκοκρατίας, ο Δρύμισκος πυρπολήθηκε δυο φορές από τους Τούρκους, το 1823, και στη διάρκεια της επανάστασης του 1866 από το Ρεσίτ Πασά-

Σύμφωνα με την παράδοση του χωριού, οι Τούρκοι άρπαξαν κάποτε 200 περίπου παιδιά του Δρύμισκου και των γύρω χωριών και τα πήγαν στη θέση Ταλιεράδων. κοντά στη μονή Πρέβελη, όπου και τα σκότωσαν μ’ ένα φρικτό τρόπο. Έβαλαν όλα τα παιδιά σ’ ένα αλώνι και τα αλώνισαν με άλογα. Από το μαρτύριο αυτό δε γλίτωσε κανένα. Το αλώνι αυτό του μαρτυρίου λέγεται ότι υπάρχει ακόμα.

Οι κάτοικοι του Δρύμισκου είναι γνήσιοι Κρητικοί και πολλοί απ’ αυτούς προέρχονται από άλλα χωριά της Κρήτης. Οι παλιότερες οικογένειες του χωριού είναι οι Σφακιά νοί Σταυριανάκηδες, οι Περισσάκηδες, οι Σερδάκηδες. που ήρθαν από το χωριό

Καρίνες, οι Κατσογρηδάκηδες, οι Κυριακάκηδες, οι Ανυφαντήδες και οι Φαρσεδάκη-δες από τις Αλωνες.

Την περίοδο της κατοχής οι Γερμανοί ανάγκαζαν τους κατοίκους να δουλεύουν στην Αγία Γαλήνη περπατώντας καθημερινά τέσσερ ις ώρες. Οι περισσότεροι κάτοικοι πήραν μέρος στον αντιστασικό αγώνα, όπως ο Σεραδάκης Εμμανουήλ ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας του Περαντώνη Παύλου, που συνεργάζονταν με τις ομάδες του Κουτάλα Στέλιου και του Γιαννά Μανώλη. Την περίοδο εκείνη το χωριό είχε 350 κατοίκους. Πολλοί α

Στον Δρύμισκο θα συναντήσουμε αξιόλογες βυζαντινές εκκλησίες και σε πολλές απ’ αυτές σώζονται ακόμα εξαιρετικές τοιχογραφίες. Οι σπουδαιότερες είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, η Γέννηση της Θεοτόκου και ο Άγιος Κωνσταντίνος.

Τα παλιότερα χρόνια η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ήταν μοναστήρι. Πολλές φορές οι Τούρκοι περνούσαν από τη μονή και οι μοναχοί για να σώσουν τους θησαυρούς της εκκλησίας, τους έριχναν σ’ ένα άγνωστο σήμερα πηγάδι. Η παράδοση ακόμα αναφέρει ότι ένας Τούρκος στρατιώτης λέρωσε κάποτε την εκκλησία και τις εικόνες της. Φεύγοντας όμως τυφλώθηκε. Σήμερα έχουν απομείνει μόνο μερικά χαλάσματα που θυμίζουν το παλιό μοναστήρι.

Στην περιοχή πάνω ακριβώς από την εκκλησία της Παναγίας (Γέννηση Θεοτόκου) και κρυμμένο ανάμεσα σε ψηλούς θάμνους βρίσκεται το ονομαζόμενο Ελληνικό τείχος. Είναι κατασκευασμένο από μεγάλους και σκληρούς λίθους (σιδηρόπετρες), αλλά διακρίνεται ελάχιστα μέσα στη θαμνώδη έκταση.

Στα χρόνια 1946-’47 υπήρχαν στο χωριό πέντε ελαιοτριβεία: Καταχανά, Μεσακόμυ-λος, τ’ Ανυφαντή, του Δετοράκη και το Φρασέδο.

Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται το ηρώο που θυμίζει όλους τους ένδοξους αγώνες των κατοίκων του Δρύμισκου. Αξίζει ακόμα να αναφερθεί ότι ο παλιός γερο – πλάτανος που στέκει δίπλα στη βρύση του χωριού είναι πάνω από 1.000 χρόνων.

 

*Στοιχεία από 15ετή έρευνα 1980-1995.