H Δράκεια είναι χτισμένη στις καταπράσινες πλαγιές του Πηλίου μέσα σε πυκνό δάσος και οπωροφόρα δένδρα. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός γιατί διατηρεί την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική και φυσική ομορφιά με τα αρχοντικά, τα καλντερίμια και τα τρεχούμενα νερά της.
Το χωριό πήρε το όνομά του από τον πρώτο του οικιστή που λεγόταν Δράκος. Κατά την παράδοση, κάποιο μυθολογικό θηρίο (δράκος) ζούσε στην περιοχή. Μάλιστα, το πρώτο κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να φέρει η σφραγίδα της Κοινότητας την παράσταση πτερωτού δράκου με κεφάλι φιδιού και ουρά σκορπιού.
Το χωριό ιδρύθηκε στα μέσα του 15ου ή στις αρχές του 16ου αιώνα με τις περισσότερες οικογένειες να προέρχονται από την Ήπειρο. Η πρώτη μνεία του οικισμού γίνεται τον 16ο αιώνα σε έγγραφο το οποίο κατατέθηκε στο Μεγάλο Μετέωρο ανάμεσα στο 1520 και στο 1640. Επίσης, αναφέρεται σε έγγραφο δωρεάς προς τον Πανάγιο Τάφο το 1658. Το 1614 στο χωριό ζούσαν 147 οικογένειες και οι κάτοικοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια ελιών και μήλων και με την ξυλεία. Στις αρχές του 18ου αιώνα αναπτύχθηκε το εμπόριο και η βιοτεχνία μεταξιού. Επίσης, όπως και σε άλλα χωριά του Πηλίου, υπήρχαν νερόμυλοι που άλεθαν σιτάρι.
Τον 19ο αιώνα η Δράκεια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Πηλίου. Το 1860 είχε περίπου 2.500 κατοίκους και ήταν το τέταρτο μεγαλύτερο χωριό του νομού πληθυσμιακά, μετά τον Αλμυρό, τη Μακρινίτσα και τη Ζαγορά. Ο πληθυσμός της το 1882 είχε ανέβει στους 2.637 κατοίκους. Το 1901 είχε τριτάξιο ελληνικό σχολείο, δημοτικό σχολείο αρρένων και θηλέων. Η Αγριά ήταν το επίνειό της.
Η Δράκεια έχει χαρακτηριστεί ως «μαρτυρικό χωριό» καθώς στις 18 Δεκέμβρη 1943, ο ανδρικός πληθυσμός του χωριού εκτελέστηκε από τον Γερμανικό Στρατό Κατοχής. Σήμερα, ένα μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη των 116 ανδρών που χάθηκαν βρίσκεται στο σημείο εκτέλεσης, στην κάτω πλατεία δίπλα σε έναν πελώριο πλάτανο.
Από τα αξιοθέατα του χωριού είναι τα αρχοντικά που μαρτυρούν το λαμπρό παρελθόν του. Το αρχοντικό Τριανταφύλλου είναι τριώροφο πυργόσπιτο με ελάχιστα μικρά σιδερόφρακτα παράθυρα στο ισόγειο που πληθαίνουν σταδιακά στους ορόφους. Έχει κάτοψη σε σχήμα Γ και ο τρίτος όροφος στη νότια και τη δυτική πλευρά προβάλλει τμηματικά, δημιουργώντας τα κλασσικά σαχνισιά τα οποία στηρίζονται σε ξύλινα δοκάρια και αντηρίδες και είναι διάτρητα από παράθυρα και φεγγίτες. Έργο τέχνης έχει χαρακτηριστεί και το αρχοντικό Στεργίου που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Είναι διώροφο με ελάχιστα μικρά ανοίγματα στο ισόγειο και με τον όροφο να προβάλλει τμηματικά, δημιουργώντας τα κλασσικά σαχνισιά που είναι διάτρητα από ανοίγματα. Έχει σχεδόν τετράγωνη κάτοψη και διαιρείται στα δύο από το μεσότοιχο που διατρέχει όλο το ύψος του αρχοντικού.
Στο χωριό βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου, με αξιόλογο τέμπλο, ο ναός του Αγίου Αθανασίου, ο ναός του Αγίου Γεωργίου, με ξυλόγλυπτο τέμπλο και αγιογραφίες του Ιωάννη Παγώνη και το Ξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Μουσείο Αγροτικής, Λαογραφικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, στο οποίο εκτίθενται παλαιά εργαλεία, υφαντά, ενδυμασίες, οικιακά σκεύη και εξοπλισμός παλαιού ελαιοτριβείου.