Το χωριό Δόριζα (ή Δόριζας) είναι χτισμένο σε βουνοπλαγιά σε υψόμετρο 760 μ., κοντά στον οδικό άξονα Τρίπολης-Μεγαλόπολης. Υπάγεται στον Δήμο Τρίπολης και κατά την απογραφή του 2011 είχε 79 κατοίκους.
Η ονομασία του προέρχεται πιθανόν από κάποιον μισθοφόρο με το όνομα Dorisa ή Doriza που προσέφερε τις στρατιωτικές του υπηρεσίες στη Βενετία. Από τον 15ο έως τον 17ο αιώνα η ενετική διοίκηση παραχωρούσε στους μισθοφόρους της εκτάσεις γης και άλλα προνόμια.
Στην απογραφή του Francesco Grimani, του έτους 1700, το χωριό Dorissa φαίνεται ότι ανήκε στην επαρχία του Λεονταρίου και είχε 29 οικογένειες και 114 κατοίκους.
Οι κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821 και σε όλες τους πολέμους το έθνους και στους αντιφασιστικούς αγώνες. Από τις αρχές του 20ού αιώνα άρχισαν να μεταναστεύουν κυρίως προς τις Η.Π.Α. και μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου η μετανάστευση εντάθηκε και προς άλλες χώρες του εξωτερικού, ενώ υπήρξε και εσωτερική μετανάστευση προς την Αθήνα και αλλού με αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση του πληθυσμού. Σήμερα οι λίγοι εναπομείναντες κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Ο Δόριζας διατηρεί κάποια παλιά πετρόχτιστα σπίτια και στο παλιό δημοτικό σχολείο στεγάζεται το πνευματικό κέντρο του χωριού, όπου κατά καιρούς οργανώνονται εκδηλώσεις και εκθέσεις.
Στην περιοχή σχηματίζεται ο άνω ρους του Αλφειού αλλά και του Ευρώτα. Μία από τις πηγές του ποταμού, η λεγόμενη σήμερα «Πίσω βρύση», χρησιμοποιείται για την ύδρευση του χωριού. Διατηρητέο μνημείο της φύσης έχει ανακηρυχθεί δρυς εντυπωσιακού μεγέθους πίσω από το ιερό του ναού του Ιωάννου Προδρόμου, δέντρο που έχει απομείνει από το σημαντικό δάσος δρυός που κάηκε το 1826 από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Ο ναός του Ιωάννου Προδρόμου υπολογίζεται ότι χτίστηκε πριν το 1699.
Σε μικρή απόσταση από τη διασταύρωση για Δόριζα, επί της παλαιάς εθνικής οδού υπήρχε μέχρι το 1998 σε σχετικά καλή κατάσταση ένα λιθόκτιστο ιστορικό Χάνι, που ανήκει κληρονομικά στη μεγάλη οικογένεια των Ταλαγαναίων από τη Δόριζα. Στο Χάνι του Ταλαγάνη διέμεινε, ξεκουράστηκε και έφαγε ο Βασιλιάς Όθων και η ακολουθία του, στο πρώτο επίσημο ταξίδι τους στην Πελοπόννησο, το έτος 1833.
Το παραδοσιακό πανηγύρι του χωριού γίνεται στη γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα στις 26 και 27 Ιουλίου.