O Άγιος Σπυρίδωνας είναι χωριό της Άρτας, χτισμένο σε υψόμετρο 18 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Απέχει 16 χιλιόμετρα από την Άρτα στον δρόμο για Πρέβεζα ή για την λιμνοθάλασσα του Τσουκαλιού. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 971 κατοίκους και αποτελείται από τους συνοικισμούς Δοκίμια και Βαθύπεδο.
Παλιότερα το χωριό ονομαζόταν Ιμάμ Τσαούς ή κατά το τοπικό ιδίωμα Μαμτσαούς και με αυτή την ονομασία είναι γνωστό μέχρι σήμερα. Το σημερινό χωριό πρέπει να σχηματίστηκε κατά τον 16ο ή 17ο αιώνα. Τον 13ο αιώνα είχε στρατοπεδεύσει εκεί ο Ιωάννης Τσιμισκής όταν πολιορκούσε το κάστρο των Ρωγών. Στην οθωμανική περίοδο το Ιμάμ Τσαούς ήταν τσιφλίκι και μάλιστα όπως λένε οι περιηγητές το πιο εύφορο της Άρτας και του κάμπου. Τον 17ο αιώνα πέρασε από τον Άγιο Σπυρίδωνα ο Τούρκος περιηγητής Ελβιγιά Τσελεμπή ο οποίος περιέγραψε τη γέφυρα του ποταμού Ρουμπάτι (ο Λούρος στα τούρκικα). Η γέφυρα αυτή βρίσκονταν στην θέση Κοτσιλοχώρι (σημ. Μακρόνησος) και την ανατίναξε αργότερα ο Αχμέτ Κούρτ πασάς για να εμποδίσει τους Τσάμηδες από κλοπές. Από τα αρχεία της Βενετίας φαίνεται ότι το Ιμάμ τσαούς και οι Ρωγοί δεν πλήρωναν φόρο προστασίας για την πειρατεία, όμως ο συνοικισμός του Ιμάμ Τσαούς ο Ρουμπάς πλήρωνε 4 Ριάλια. Στα μέσα του 18ου αιώνα κάτοικοι από διάφορα χωριά της περιοχής Άρτας μετοίκησαν στην Πελοπόννησο και ίδρυσαν εκεί νέους οικισμούς στους οποίους έδωσαν ονόματα των χωριών από τα οποία προέρχονταν.
Την εποχή της Επανάστασης το χωριό καταλήφθηκε από 500 Οθωμανούς στρατιώτες του Χουρσίτ Πασά ενώ το κάστρο των Ρωγών το κατέλαβε ο Λάμπρος Βέικος. Το χωριό ήταν αγαπημένο Τσιφλίκι του Αλή πασά. Φημιζόταν για τα φουντοκόδασα, το σιτάρι, το καλαμπόκι και τους λευκούς πετεινούς. Το Μαμτσαούς ξεσηκώθηκε στην αγροτική επανάσταση του 1882 ενώ στον πόλεμο του 1897 σώμα οθωμανικής χωροφυλακής αφόπλισε το χωριό για να μην βοηθήσουν του Καμαρινιώτες που μάχονταν υπό τις διαταγές του καπετάν Ζαχαράκη στο όμορο κάστρο των Ρωγών. Το χωριό απελευθερώθηκε στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο τον Οκτώβριο του 1912.
Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, που έδωσε στο χωριό το σημερινό όνομά του, χτίστηκε μεταξύ 1812 και 1813 πάνω στα ερείπια του ναού του Αγίου Μάρκου. Στο χωριό σώζεται το οθωμανικό Κοτσέκι, το οποίο είναι προφανώς συνέχεια της οικίας του Κεχαγιάμπεη, του Αλή πασά, όπως το είχε περιγράψει ένας Γάλλος γραμματέας του γαλλικού προξενείου το 1820.
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία και κτηνοτροφία. Υπάρχουν αρκετά χοιροστάσια, βουστάσια και μικρές μονάδες με κοπάδια. Καλλιεργούνται κυρίως το καλαμπόκι, το τριφύλλι, το βαμβάκι, η σόγια, ενώ τον τελευταίο καιρό έχουν στηθεί μονάδες επεξεργασίας φρούτων και μονάδες τυποποίησης κρεάτων.
Στο χωριό δραστηριοποιούνται Μορφωτικός και Πολιτιστικός σύλλογος, Αγροτικός Σύλλογος και ο Σύλλογος Γυναικών Αγίου Σπυρίδωνα.
Φωτό: https://www.youtube.com/watch?v=h2wsrmfNnvU