Η Σπυριδούλα Σπυροπούλου γεννήθηκε στη Βάλτα του Νομού Μεσσηνίας. Είναι κόρη του Δημητρίου Κόντου με καταγωγή από τη Βεριστιά Μεσσηνίας και της Νικολέτας Βαστή με καταγωγή από την Αράχωβα Λακωνίας. Είναι παντρεμένη με τον Σπύρο Σπυρόπουλο, γεννημένο στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Ο Σπύρος Σπυρόπουλος είναι γιος του Αντώνη Σπυρόπουλου με καταγωγή από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας και της Παναγιώτας Χρυσομπόλη, με καταγωγή από τη Μουζούστα του Νομού Μεσσηνίας. Και οι δύο ζουν και εργάζονται στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει από τον γάμο του τρία παιδιά και δύο εγγόνια .
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά του πατέρα της, ονομαζόταν Παναγιώτης Κόντος και γεννήθηκε σε ένα χωριό του Νομού Μεσσηνίας, στη Βερεστία, αλλά μεγάλωσε στη Βάλτα.
Ο Παναγιώτης Κόντος ήταν αγρότης και καλλιεργούσε τη δική του κτηματική περιουσία. Παντρεύτηκε με την Ελένη και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του έξι παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Τον Δημοσθένη, τον Δημήτριο, πατέρα της βιογραφούμενης, τον Νικόλαο, τον Σωτήρη, τη Σταυρούλα και τη Βασιλική.
Από τον δεύτερο γάμο του, ο Παναγιώτης Κόντος, απέκτησε άλλα δύο αγόρια, τον Νικόλαο και τον Τιμόθεο.
Όσοι γνώρισαν τον παππού Παναγιώτη μιλούν για έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, ιδιαίτερα φιλότιμο και φιλόξενο, που ήταν πολύ αγαπητός σε όλο τον κοινωνικό του περίγυρο. Κατάφερε να γίνει αιωνόβιος, αφού έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 102 ετών.
Η γιαγιά Ελένη γεννήθηκε στη Βεριστιά Μεσσηνίας. Ήταν μία πολύ καλή γυναίκα, δηλαδή αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «άνθρωπος με χρυσή καρδιά». Όλος ο κόσμος την αγαπούσε και τη σέβονταν. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών περίπου.
Ο πατέρας της βιογραφούμενης, Δημήτριος Κόντος, γεννήθηκε το 1905 στη Βεριστιά, ένα όμορφο χωριό του νομού Μεσσηνίας, κτισμένο σε υψόμετρο 260 μ., ανάμεσα στις κωμοπόλεις των Φιλιατρών και των Γαργαλιάνων. Το χωριό αναφέρεται σε διάφορες απογραφές των Βενετών, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Βάλτα (Valta) ανήκε, το 1689, στην Επαρχία της Αρκαδιάς (Κυπαρισσία), η οποία ήταν μια από τις τέσσερις επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν το διαμέρισμα της Μεθώνης. Οι κάτοικοι της Βάλτας ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την γεωργία (ελαιοπαραγωγή, παραγωγή σταφίδας και αμπέλια).
Φοίτησε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου και από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Είχε δικό του κοπάδι με ζώα και καλλιεργούσε τη δική του κτηματική περιουσία, που σε ένα μεγάλο βαθμό απόκτησε μόνος του. Όλη τη ζωή του φρόντιζε σαν μικρά παιδιά τα γίδια του, τα οποία αποχωρίστηκε, όταν τα πούλησε προς το τέλος της ζωής του.
Ο Δημήτριος Κόντος παντρεύτηκε με τη Νικολέτα Βαστή και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του έξι παιδιά, τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια. Τον Γιάννη, την Ελένη, τον Παναγιώτη, την Παρασκευή και τις δίδυμες Σπυριδούλα και Κωνσταντίνα.
Ο Δημήτριος Κόντος ήταν άνθρωπος εξαιρετικά καλοσυνάτος και καλόκαρδος, πολύ φιλότιμος και φιλόξενος. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό σε όλο τον κόσμο και δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον αγαπά και να μην τον σέβεται. Υπήρξε άριστος οικογενειάρχης και πατέρας, που φρόντιζε καθημερινά πάρα πολύ για τα παιδιά και την οικογένειά του. Βρισκόταν συνέχεια στο βουνό με τα ζωντανά του, προκειμένου να εξασφαλίσει τον επιούσιο. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
Η μητέρα της βιογραφούμενης, Νικολέτα Βαστή, γεννήθηκε το 1916 στην Αράχωβα (σημερινή ονομασία Καρυές) του Νομού Λακωνίας. Οι Καρυές είναι ένα παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του Πάρνωνα και πλημμυρισμένο από καστανιές και καρυδιές. Βρίσκεται στην ΒΑ πλευρά του νομού Λακωνίας, στα όρια με τον νομό Αρκαδίας, και σε υψόμετρο 950 μ. Το δάσος, τόσο κοντά με τα παραδοσιακά σπίτια, οι εναλλαγές των χρωμάτων, η γραφική πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, η φιλοξενία των κατοίκων, προκαλούν τον επισκέπτη να ανακαλύψει τις κρυφές ομορφιές του. Σήμερα το χωριό χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο ζωντανά ορεινά χωριά της Πελοποννήσου και αποτελούν το ιδανικό ορμητήριο για δραστηριότητες και αποδράσεις στον Πάρνωνα και όχι μόνο. Οι λάτρεις της φύσης, της ορειβασίας και του περπατήματος, μπορούν να περιηγηθούν στα φυσικά μονοπάτια της ευρύτερης περιοχής και να απολαύσουν τις αμέτρητες ομορφιές της φύσης. Η περιοχή κατοικείται και είναι γνωστή από την αρχαιότητα, με αναφορές τόσο στους κατοίκους της όσο και στο ιερό της Καρυάτιδας Αρτέμιδος. Το χωριό συνδέεται επίσης με τις Καρυάτιδες, δηλαδή τα νεαρά κορίτσια των Καρυών, οι οποίες απεικονίζονται στο πασίγνωστο μνημείο που βρίσκεται στο Ερεχθείο της Ακρόπολης, καθώς και σε ομοίωμα που υπάρχει σε ύψωμα του οικισμού. Στη Βυζαντινή περίοδο ονομάστηκε Αράχωβα, που σημαίνει επίσης καρυδότοπος, και κράτησε αυτή την ονομασία μέχρι τον 20ο αιώνα. Οι κάτοικοί της διακρίνονταν πάντα για το ανεξάρτητο πνεύμα τους και θυσιάστηκαν για τους αγώνες του Ελληνικού κράτους, δίνοντας στο χωριό ένα σημαντικό ρόλο στην περιοχή και στη νεότερη ιστορία. Πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821, πυρπολήθηκαν από τον Ιμπραήμ και πολέμησαν κατά των Γερμανών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι κατέστρεψαν το χωριό το 1944, στο λεγόμενο «Κάψιμο της Αράχωβας». Στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από χορτολιβαδικές εκτάσεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται από κτηνοτροφικές μονάδες, καθώς και από δασικές εκτάσεις (Δάσος Καρυών). Το χωρίο αποτελείται από τις συνοικίες Άνω Καρυές, Κάτω Καρυές και Καλύβια. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία, την τυροκομία, τη γεωργία, με οικοδομικές εργασίες, καθώς και με εμπορικές, βιοτεχνικές και τουριστικές δραστηριότητες. Στις Καρυές μπορεί κανείς να προμηθευτεί μία μεγάλη ποικιλία τοπικών παραδοσιακών προϊόντων, όπως κάστανα, καρύδια, βιολογικό λάδι, ελιές, τοπικό κρασί, τσάι, ρίγανη, μέλι, παραδοσιακά τυριά, ντόπια κρέατα, χωριάτικο ψωμί, παξιμάδια, παραδοσιακά γλυκά και ζυμαρικά.
Η Νικολέτα Βαστή δεν ήξερε πολλά γράμματα, όπως πολλές γυναίκες της Ελληνικής επαρχίας εκείνη την εποχή. Από μικρή ηλικία και μετά τον γάμο της δούλεψε πολύ σκληρά, για να μεγαλώσει τα παιδιά της και να κρατήσει το νοικοκυριό της, αλλά και για να βοηθήσει τον άντρα της στα κτήματα και στη φροντίδα των ζώων. Ήταν εξαιρετική νοικοκυρά και μαγείρισσα. Άνθρωπος εξαιρετικά φιλότιμος και φιλόξενος, πολύ αγαπητός στον κοινωνικό της περίγυρο. Μεγάλωσε τα παιδιά της με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα, ενώ τους μετέδωσε ήθος, αρχές και ηθικές αξίες. Σε όλη τη ζωή της φρόντισε με όλες τις δυνάμεις της την οικογένειά της. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών από λευχαιμία.
Ο παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά της μητέρας της, ονομαζόταν Κωνσταντίνος Βαστής και γεννήθηκε στην Αράχωβα (Καρυές).
Ο Κωνσταντίνος Βαστής ήταν αγρότης και καλλιεργούσε τη δική του κτηματική περιουσία. Παντρεύτηκε με την Παρασκευή, με καταγωγή επίσης από την Αράχωβα (Καρυές), και απέκτησαν μαζί πέντε παιδιά. Τον Αντώνη, τον Παναγιώτη, τη Δήμητρα, και τα δίδυμα Νικολέτα, μητέρα της βιογραφούμενης, και ένα ακόμη κορίτσι που πέθανε σε μικρή ηλικία.
Η βιογραφούμενη, Σπυριδούλα Κόντου, γεννήθηκε στη Βάλτα Μεσσηνίας. Αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο του χωριού και από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε, όπως και όλα τα αδέλφια της, με τις αγροτικές εργασίες.
Σε ηλικία μόλις 18 ετών, το 1974, η Σπυριδούλα Κόντου παντρεύτηκε με τον Σπύρο Σπυρόπουλο. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Τη Νικολέτα, την Παναγιώτα και τον Αντώνη.
Λίγους μήνες μετά τον γάμο τους ο Σπύρος Σπυρόπουλος προσκαλεί τη γυναίκα του στην Αμερική και έτσι η Σπυριδούλα ετοιμάστηκε να φύγει από την Ελλάδα, μαζί με την πεθερά της. Θα ταξίδευαν στις 20 Ιουλίου 1974, αλλά επειδή έγινε η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το ταξίδι τους ματαιώθηκε και τελικά κατάφεραν να ταξιδέψουν μετά από μία εβδομάδα.
Στην Αμερική η Σπυριδούλα Σπυροπούλου αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην οικογένεια και στα παιδιά της, που τα μεγάλωσε με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα. Από μικρή ηλικία προσπάθησε να τους μεταδώσει ήθος, αρχές και ηθικές αξίες.
Όσοι γνωρίζουν τη Σπυριδούλα Σπυροπούλου μιλούν για έναν άνθρωπο εξαιρετικά γενναιόδωρο και μεγαλόψυχο. Στη ζωή της βάζει πάνω απ’ όλα και από όλους την οικογένειά της. Είναι γυναίκα πάρα πολύ φιλότιμη, φιλόξενη και αγαπητή σε όλο τον κοινωνικό της περίγυρο. Όπως αναφέρει η ίδια, «αγαπώ πολύ τα παιδιά. Αφού μεγάλωσα τα δικά μου, βοήθησα να μεγαλώσουν άλλα δέκα τρία παιδιά. Ήμουν πολύ αγαπητή στα παιδιά και πολλές οικογένειες με ήθελαν για babysitter. Ήταν μία δουλειά που την έκανα από ευχαρίστηση για αρκετά χρόνια. Νοιώθω ιδιαίτερα υπερήφανη, γιατί είδα όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν σωστά και σήμερα να σπουδάζουν σε κολέγια ή να έχουν αποφοιτήσει από τα πανεπιστήμια. Όσα παιδιά μεγάλωσα σαν babysitter με αγαπούν και με θυμούνται με πολλή αγάπη έως σήμερα. Μπορεί με την εργασία μου να βοήθησα και να στήριξα σε μεγάλο βαθμό οικονομικά την οικογένειά μου, ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι αγαπήθηκα πάρα πολύ από τα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι με εμπιστεύθηκαν. Όλοι θεωρούν εμένα και την οικογένειά μου δική τους οικογένεια και τούτο είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που έχω πάρει από τη δουλειά μου».
Ο σύζυγος της βιογραφούμενης, Σπύρος Σπυρόπουλος, γεννήθηκε το 1944 στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Οι Γαργαλιάνοι είναι κωμόπολη στον δυτικό Νομό Μεσσηνίας και διοικητικά ανήκει στον Δήμο Τριφυλίας. Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 300 μ. και απόσταση 5 χλμ. από τη θάλασσα, 65 χλμ. από την Καλαμάτα και 26 χλμ. από την Πύλο. Επίνειό της αποτελεί η Μαραθόπολη, ενώ απέναντι από τους Γαργαλιάνους βρίσκεται το νησί Πρώτη Μεσσηνίας, που παλιά αποτελούσε ορμητήριο πειρατών. Η περιοχή κατοικείται από το 3.000 π.Χ. και κατά την αρχαιότητα υπαγόταν στο βασίλειο της Πύλου υπό τον Νέστορα. Κατά την Ενετοκρατία αναφέρονταν σαν Gargaliano, πιθανόν από το όνομα κάποιου Ενετού που έζησε στην περιοχή. Το χωριό συμμετείχε στην Ελληνική επανάσταση του 1821, κατά τη διάρκεια της οποίας και καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, με πάνω από χίλιους εθελοντές που στρατολόγησε ο Μακρυγιάννης. Μετά την απελευθέρωση, αποτέλεσε σπουδαίο κέντρο παραγωγής σταφίδας μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Η βασική αγροτική παραγωγή αφορά την ελιά και τα αμπέλια. Η πόλη είναι επίσης έδρα αρκετών πολιτιστικών, αναπτυξιακών και αθλητικών σωματείων, καθώς και της Μπρίσκειου Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Από τους Γαργαλιάνους καταγόταν ο γνωστός μακεδονομάχος Τέλλος Άγρας, προς τιμή του οποίου διοργανώνονται κάθε χρόνο στην πόλη τα Αγαπήνεια. Επίσης από εκεί καταγόταν και ο 39ος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Άγκνιου και ο νυν πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος. Τέλος, εδώ δίδαξε, σε σχολείο που άνοιξε το 1812, ο λόγιος Καλλίνικος Καστόρχης.
Ο Σπύρος Σπυρόπουλος τελείωσε το νυχτερινό Δημοτικό σχολείο, καθώς τα πρωινά δούλευε στα κτήματα μαζί με τους γονείς του. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στα Τεθωρακισμένα του Πεζικού, στο Στρατόπεδο Καρατάσου της Θεσσαλονίκης. Μόλις απολύθηκε, επέστρεψε στο χωριό του και συνεχίζει να ασχολείται με τις αγροτικές εργασίες τα επόμενα τρία χρόνια. Το 1969 αποφασίζει να μπαρκάρει και ταξιδεύει για 19 μήνες στα καράβια. Όταν το καράβι που δούλευε σαν ναυτικός ελλιμενίστηκε στη Βαλτιμόρη, αποφασίζει να φύγει και να πάει στη Νέα Υόρκη, όπου εκεί βρίσκονταν διάφοροι συμπατριώτες του. Η ημερομηνία που εγκατέλειψε το πλοίο, 12 Αυγούστου 1970, έμεινε για πάντα στη μνήμη του, μιας και τότε άνοιξε ένα νέο πραγματικά κεφάλαιο στη ζωή του.
Στη Νέα Υόρκη ο Σπύρος Σπυρόπουλος ξεκίνησε να εργάζεται στη χονδρική αγορά των λουλουδιών και συγκεκριμένα στη New York City Flower Market, στο Major Wholesale Florist. Εργάστηκε εκεί για μία δεκαετία, από το 1970 έως το 1980, ασχολούμενος με τη χονδρική πώληση. Το 1980 αποφάσισε να ανοίξει το δικό του μαγαζί μέσα στον σταθμό Penn Station, το οποίο βρισκόταν τρεις ορόφους κάτω από τη γη. Λειτούργησε την επιχείρησή του για τέσσερα χρόνια και στη συνέχεια ανοίγει με έναν συνεταίρο δεύτερο μαγαζί στη 6th Avenue του Μανχάταν. Δυστυχώς, η συνεργασία του με τον συνέταιρο ήταν κακή και αποχώρησε από την επιχείρηση. Έτσι, επέστρεψε στο Major Wholesale Florist, εκεί που εργαζόταν παλιά στη χονδρική πώληση και δουλεύει από τότε μέχρι και σήμερα, συμπληρώνοντας 48 ολόκληρα χρόνια εργασίας.
Όλοι όσοι γνωρίζουν τον Σπύρο Σπυρόπουλο μιλούν για έναν καλόκαρδο άνθρωπο, εξαιρετικά φιλότιμο και φιλότιμο, πολύ δοτικό και γενναιόδωρο. Είναι ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης και πατέρας, που τον λατρεύουν τα παιδιά και τα εγγόνια του. Έχει προσφέρει τα πάντα στα τρία παιδιά του, τα οποία μόρφωσε και τα έκανε άξιους πολίτες και καλούς ανθρώπους. Στις σχέσεις με τα παιδιά του ήταν πολύ δημοκρατικός και τους άφησε να αποφασίσουν και να επιλέξουν εκείνα την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Είναι άνθρωπος ιδιαίτερα αγαπητός στον κοινωνικό του περίγυρο.
Η οικογενειακή ιστορία του Σπύρου Σπυρόπουλου ξεκινά με τον παππού του, Ιωάννη Σπυρόπουλο, που το παρατσούκλι του ήταν «ο γενναίος».
Ο Ιωάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη του Νομού Αρκαδίας. Ήταν γεωργο-κτηνοτρόφος στο επάγγελμα και κάποια στιγμή έφυγε από το χωριό του, με την αδελφή του Σταυρούλα, η οποία ήταν νεωκόρισσα. Τα δύο αδέλφια πήγαν στους Γαργαλιάνους και εγκαταστάθηκαν αναζητώντας μία καλύτερη ζωή.
Ο Ιωάννης Σπυρόπουλος παντρεύτηκε με την Όλγα Λωγιώτατου, γεννημένη στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του πέντε παιδιά, τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι. Τον Αυγερινό, τον Αντώνη, τον Γιώργο, τον Σπύρο και την Τούλα. Από τα παιδιά της οικογένειας ο Γιώργος πέθανε σε μικρή ηλικία και ο Σπύρος πέθανε από φυματίωση μεγάλος σε ηλικία και παντρεμένος. Ο παππούς Ιωάννης έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει το 70ο έτος της ηλικίας του.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Αντώνης Σπυρόπουλος, γεννήθηκε το 1898 στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τη γεωργία καλλιεργώντας τη δική του κτηματική περιουσία, την οποία αβγάτισε σιγά – σιγά μόνος του. Δούλευε τόσο πολύ που το κτήμα είχε γίνει το σπίτι του. Είχε φτιάξει ένα σπίτι με ψάθα στο κτήμα, που του είχε δώσει ο πατέρας του, και έμενε εκεί για πολλά χρόνια. Αργότερα στο κτήμα αυτό, έκτασης 5 στρεμμάτων, έφτιαξε ένα δικό του σπίτι και ένα πηγάδι βάθους 12 οργιές με την πέτρα που έβγαλε από τη γη του. Δουλεύοντας πρόκοψε και μετά από χρόνια αγόρασε και ένα σπίτι στους Γαργαλιάνους. Ο Αντώνης ήταν ένας πολύ αγαθός και καλοσυνάτος άνθρωπος, ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, με ήρεμο και πράο χαρακτήρα. Παντρεύτηκε με την Παναγιώτα Χρυσομπόλη και το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του πέντε παιδιά. Τον Γιάννη, τον Ανδρέα, τον Πούλο, τον Κώστα και τον βιογραφούμενο Σπύρο.
Ο Αντώνης Σπυρόπουλος έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 94 ετών και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Παναγιώτα Χρυσομπόλη, γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Μουζούστα του Νομού Μεσσηνίας, το οποίο σήμερα ονομάζεται Λεύκη. Η Λεύκη ή Μουζούστα είναι μικρό χωριό κοντά στους Γαργαλιάνους και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Τριφυλίας. Το χωριό βρίσκεται, σε υψόμετρο 250 μ. και απέχει περίπου 6,5 χλμ. από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. Το παλαιότερο όνομα Μουζούστα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, προερχόταν από το όνομα μπέη της περιοχής, κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Η μετονομασία του χωριού σε Λεύκη, έγινε μόλις το 1930 και το όνομα προέρχεται ίσως από την λεύκα, η οποία βρίσκεται στην πλατεία του χωριού. Το χωριό αναφέρεται, με την παλαιότερη ονομασία του, σε διάφορες απογραφές των Βενετών, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο, μέσω της κτήσης τους, η οποία είναι γνωστή και ως Βασίλειο του Μορέως (1688-1715). Η Μουζούστα (Muzusta), ανήκε, το 1689, στην Επαρχία του Ναβαρίνου , η οποία ήταν μια από τις τέσσερις επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν το διαμέρισμα της Μεθώνης Μετά το 1715, όταν οι Τούρκοι έδιωξαν τους Ενετούς από τον Μωριά και ξαναγύρισαν η περιοχή της Μουζούστας αναφερόταν στα Οθωμανικά Τουρκικά ως Muzuste. Οι μόνιμοι κάτοικοι απασχολούνται σε διάφορες αγροτικές εργασίες, για παραγωγή σταφίδας και στην ελαιοκαλλιέργεια. Η κεντρική εκκλησία του οικισμού είναι ο Ιερός Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τις δεκαετίες του ’50 και ’60, έξω από την εκκλησία, γινόταν μεγάλη γιορτή με κλαρίνα και βιολιά, η οποία κρατούσε μέχρι το πρωί, τόσο την παραμονή, όσο και ανήμερα του εορτασμού των Αγίων (21 Μαΐου). Λίγο έξω από το χωριό, κάθε χρόνο, γίνεται εορτασμός στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, ενώ στις 25 Ιουλίου, παραμονή της εορτής της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου), γίνεται εορτασμός στο μικρό εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Επίσης η Εορτή της Παναγίας, γιορτάζεται ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο στο εκκλησάκι της “Παναγούλας” (Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου), όπου γίνεται και το ετήσιο αντάμωμα-πανηγύρι των κατοίκων και των ξενιτεμένων του χωριού, με παραδοσιακό γλέντι στο οποίο προσφέρονται μεζέδες γουρνοπούλας. Στο χωριό έχει την έδρα της και ασκεί τις διάφορες δραστηριότητές της και η «Ένωση Γυναικών της Λεύκης». Η Ένωση Γυναικών Λεύκης τα τελευταία χρόνια έχει αναβιώσει και το έθιμο για τη γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αναφερομένου και ως «ο Κλήδονας ή Ριγανάς ή Ριζικάρης ή Λαμπαδιάρης». Κύριο χαρακτηριστικό της εορτής αυτής είναι το άναμμα φωτιών, στις οποίες καίονται τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια, ενώ κατά τη διάρκεια του εθίμου προσφέρονται επίσης ριγανάδες.
Η Παναγιώτα Χρυσομπόλη ήταν κόρη του Ανδρέα και της Βασιλικής Χρυσομπόλη. Ο Ανδρέας Χρυσομπόλης ήταν γεωργός στο επάγγελμα και όταν αρραβωνιάστηκε τη Βασιλική εκείνη ήταν μόλις 12 ετών. Μετά τον γάμο τους απέκτησαν οκτώ παιδιά, έξι κορίτσια και δύο αγόρια. Την Παναγιώτα, τον Κωνσταντίνο, την Ανθούλα, τον Νικόλαο, τη Σοφία, τη Σωτηρία, τη Γεωργία και τη Διονυσία. Ήταν ένα πολύ αγαπημένο, σφιχτά δεμένο ζευγάρι και ίσως γι’ αυτό έφυγαν από τη ζωή την ίδια χρονιά, το 1956. Πρώτα η γιαγιά Βασιλική και μετά ο παππούς Ανδρέας.
Ο Σπύρος και η Σπυριδούλα Σπυροπούλου έφτιαξαν μία όμορφη και δεμένη οικογένεια. Τα παιδιά τους, η Νικολέτα, η Παναγιώτα και ο Αντώνης ζουν και προοδεύουν στην Αμερική.
Η Νικολέτα Σπυροπούλου γεννήθηκε το 1975 στη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο PS2 και το 141 Junior High School και στη συνέχεια από το Bryant High School, όπως και τα τρία αδέλφια της. Σπούδασε Λογιστική στο πανεπιστήμιο Queens College και έχει λάβει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος (CPA). Σήμερα εργάζεται σε μεγάλη μεταφορική εταιρεία ως Chief Financial Officer (CFO). Είναι παντρεμένη με τον Ιωάννη Γερασίμου, γεννημένο στη Νέα Υόρκη και με καταγωγή από τη Σάμο. Ο Ιωάννης Γερασίμου σπούδασε Οικονομικά στο PACE University και είναι κάτοχος ΜΒΑ.
Η Παναγιώτα Σπυροπούλου γεννήθηκε το 1976 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε Δασκάλα μέσης εκπαίδευσης στο Queens College και Βυζαντινή – Νεοελληνική Ιστορία και Φιλολογία. Έλαβε το πρώτο ΜΒΑ από το St. John’s University και σπούδασε Teaching English to Speakers of other languages (TESOL). Το δεύτερο δίπλωμα ΜΒΑ, που έχει λάβει από το College of St. Rose, αφορά τις σπουδές της στη Σχολική Περιφερειακή Διοίκηση (School District Administration – SDA). Σήμερα διδάσκει την English Second Language (ESL) στο Γυμνάσιο, στο Queens «252». Είναι παντρεμένη με τον Στυλιανό Καϊάφα του Δημοσθένη, ο οποίος γεννήθηκε στο Καραβόσταμο Ικαρίας και είναι υδραυλικός στο επάγγελμα. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τον Δημοσθένη που γεννήθηκε το 2010 και την Ελένη που γεννήθηκε το 2013.
Ο Αντώνης Σπυρόπουλος γεννήθηκε το 1982 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Stony Brook University και σήμερα έχει, μαζί με τον γαμπρό του Γιάννη, τη δική του επιχείρηση. Πρόκειται για το «Big John’s Coffee Shop», που βρίσκεται στη 32-4th Avenue, στην περιοχή Sunset Park του Brooklyn.
Ο βιογραφούμενος, Σπύρος Σπυρόπουλος, αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του στην οικογένεια και στα εγγόνια του, αλλά και στον όμορφο κήπο του. Έχει φυτέψει πέντε συκιές, αχλαδιές και ροδακινιές, ενώ κάθε καλοκαίρι καλλιεργεί όλα τα κηπευτικά εποχής. Του αρέσει πολύ να βλέπει ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα την αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό. Είναι φανατικός οπαδός της Εθνικής Ελλάδος.