O Νικόλαος Σαράφης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Είναι γιος του Κωνσταντίνου Σαράφη, γεννημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και της Αζίζας Βασιλακάκη, γεννημένης στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Σήμερα είναι συνταξιούχος και ζει στη Γενεύη της Ελβετίας.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Νικόλαος Σαράφης και γεννήθηκε το 1867 στην Κωνσταντινούπολη. Η Κωνσταντινούπολη διεθνώς γνωστή ως Ινσταμπούλ, συνιστά ταυτόχρονα, κύριο πολιτισμικό, οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Αποτελεί τη μοναδική πόλη στον κόσμο που βρίσκεται σε δύο ηπείρους, την Ευρώπη και την Ασία. Στη μακραίωνη ιστορία της υπήρξε πρωτεύουσα τριών διαδοχικών αυτοκρατοριών. Της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (324-395) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (330-1453) και στη συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1453-1923). Η Ελληνική κοινότητα της Πόλης συρρικνώθηκε δραματικά ύστερα από διαδοχικούς διωγμούς, με πιο αξιοσημείωτο τα Σεπτεμβριανά του 1955. Φάρος της Ελληνικής κοινότητας και του Οικουμενικού Ελληνισμού είναι μέχρι σήμερα το Οικουμενικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο, καθώς επίσης η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ο Ναός της Αγίας Σοφίας (6ος αι.), ο μεγαλύτερος και λαμπρότερος Ναός του Χριστιανικού Ελληνισμού.
Ο Νικόλαος Σαράφης παντρεύτηκε με την Αγγελική Ασημακοπούλου, κόρη του Αθανάσιου Ασημακόπουλου και της Αικατερίνης Χωρέμη, η οικογένεια της οποίας συγγένευε με την οικογένεια Μπενάκη. Ο παππούς εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στις επιχειρήσεις Χωρέμη-Μπενάκη. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Τον Αριστείδη, τον Κωνσταντίνο, πατέρα του βιογραφούμενου, τον Αλέξανδρο και την Αλεξάνδρα. Όλα τα παιδιά γεννήθηκαν στην Αλεξάνδρεια.
Ο Νικόλαος Σαράφης έφυγε από τη ζωή το 1919.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Κωνσταντίνος Σαράφης, γεννήθηκε το 1904 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η Αλεξάνδρεια είναι η δεύτερη πρωτεύουσα της σύγχρονης Αιγύπτου, η οποία ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Για περισσότερο από μία χιλιετία και μέχρι την κατάκτησή της από τους Άραβες το 641, η Αλεξάνδρεια θα παραμείνει η πολιτιστική και διανοητική πρωτεύουσα του ανατολικού μεσογειακού κόσμου. Η νεότερη, κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια γεννήθηκε την εποχή της διοίκησης της Αιγύπτου από τον Μεχμέτ Αλή και επιβίωσε μέχρι τη διακυβέρνηση του Νάσερ. Υπήρξε η πατρίδα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, του ποιητή Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι, καθώς και του πατέρα του φουτουρισμού Φιλίππο Μαρινέτι, όμως γοήτευσε και αυτούς που «περαστικοί» έζησαν για κάποιο χρονικό διάστημα σ’ αυτόν τον τόπο.
Ο Κωνσταντίνος Σαράφης φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο και Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια πήγε για σπουδές στο Παρίσι, μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη. Στο Παρίσι ο Κωνσταντίνος σπούδασε Νομικά. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γαλλία, πήγε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να εργαστεί σε τράπεζα, διευθυντής της οποίας ήταν ο νονός του. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμησε από τον πατέρα του μία μεγάλη περιουσία. Έτσι, εγκατέλειψε την εργασία του στην Αγγλία και επέστρεψε στην Ελλάδα.
Το 1936 ο Κωνσταντίνος Σαράφης παντρεύτηκε με την Αζίζα Βασιλακάκη στην Αθήνα. Η Αζίζα Βασιλακάκη γεννήθηκε το 1908 στη Σμύρνη. Η Σμύρνη, σημερινή Iσμίρ, είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας μετά την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα και ο σημαντικότερος εισαγωγικός και εξαγωγικός λιμένας της Τουρκίας. Κατοικήθηκε από Ελληνικούς πληθυσμούς από την αρχαιότητα μέχρι και το 1922, όπου συντελέστηκε η καταστροφή της από τον άτακτο στρατό του Κεμάλ Ατατούρκ. H πόλη είχε ένα καθαρό ελληνικό χρώμα με ανεπτυγμένο εμπόριο και αξιόλογη πνευματική κίνηση.
Ο Κωνσταντίνος και η Αζίζα Σαράφη, το γένος Βασιλακάκη, απέκτησαν από τον γάμο τους δύο παιδιά. Τον βιογραφούμενο Νικόλαο και την Αλίκη-Αικατερίνη.
Η Αλίκη-Αικατερίνη Σαράφη γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα. Σπούδασε γραμματειακή υποστήριξη και ασχολήθηκε με φιλανθρωπικούς σκοπούς στην πόλη της Γενεύης. Είναι μία δυναμική και θετική προσωπικότητα.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Σαράφης δημιούργησε μία εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών και έκτισε αποθήκες για τη φύλαξη των εμπορευμάτων. Με τον πόλεμο του 1940 όλη η περιουσία του καταστράφηκε. Τον ίδιο χρόνο ήρθε στη ζωή ο γιος του Νικόλαος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής (1941-44) η οικογένεια ήταν υποχρεωμένη να φιλοξενεί στο σπίτι της έναν Γερμανό αξιωματικό. Όταν ο βιογραφούμενος έγινε τριών ετών, ασθένησε βαριά σε σημείο που ο γιατρός που τον εξέτασε δεν του έδινε περιθώρια ζωής. Και τούτο γιατί το φάρμακο που χρειαζόταν για την ίαση της ασθένειας δεν υπήρχε. Έτσι, ο γιατρός σήκωσε τα χέρια ψηλά και επικαλέστηκε τη βοήθεια του Θεού. Την επόμενη κιόλας μέρα το φάρμακο βρισκόταν στο σπίτι από τον Γερμανό αξιωματικό, ο οποίος γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε. Το γεγονός αυτό συγκινεί ακόμη και σήμερα τον βιογραφούμενο, διότι σημάδεψε τη μετέπειτα πορεία της ζωής του. Ο βιογραφούμενος θυμάται ακόμη την εξομολόγηση της μητέρας του, πως ενώ μια μέρα η ίδια άκουγε στο ραδιόφωνο τις ειδήσεις των συμμαχικών δυνάμεων στο BBC την «έπιασε στα πράσα» ο Γερμανός αξιωματικός, ο οποίος εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο. Ο Γερμανός σήκωσε το χέρι του με τον γνωστό τρόπο χαιρετισμού των SS, λέγοντας «Hail Hilter», και στη συνέχεια της είπε ότι τώρα θα πρέπει να σε καταγγείλω, κάτι που δεν έπραξε ποτέ. Μία ακόμη ανάμνηση από τα λεγόμενα της μητέρα τους ήταν πως όταν τελείωσε ο πόλεμος, χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού τους και ο μικρός τότε Νικόλας άνοιξε την πόρτα και έτρεξε λέγοντας «ένας Γερμανός αξιωματικός είναι». Τελικά, όμως, ο άνθρωπος στην πόρτα ήταν ο αδελφός του πατέρα του o Αλέξανδρος , ο οποίος μετά τον πόλεμο επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια. Ο βιογραφούμενος ακόμα θυμάται πως στην Κατοχή πεινούσαν πολύ. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων από την Αθήνα ακόμα και οι Γερμανοί δεν είχαν τίποτα για να φάνε.
Η οικογένεια του βιογραφούμενου, οι γονείς και η αδελφή του, έφυγαν από το Κολωνάκι όπου ζούσαν, μιας και δεν τους είχε απομείνει κανένα περιουσιακό στοιχείο, μπήκαν σε ένα πολεμικό καράβι που μετέφερε Έλληνες της Αλεξάνδρειας και το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου 1945 έφτασαν στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί πήραν ένα ταξί και πήγαν στο διαμέρισμα που έμενε η γιαγιά Αγγελική. Στη συνέχεια πήγαν στο σπίτι του Αριστείδη Σαράφη, αδελφού του πατέρα του. Εκεί, όπως θυμάται ο βιογραφούμενος, εξεπλάγη ευχάριστα. Από την πείνα και την ανέχεια που έζησε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του, μπήκε σε ένα διαμέρισμα με όλα τα φώτα αναμμένα. Η Αλεξάνδρεια δεν είχε ζήσει τον πόλεμο. Εκείνη τη μέρα ο θείος Αριστείδης και η γυναίκα του Χριστίνα, το γένος Ζιζίνια, γιόρταζαν την επέτειο του γάμου τους. Μόλις άνοιξε η πόρτα της τραπεζαρίας δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Είδε τους υπηρέτες και έναν τεράστιο μπουφέ γεμάτο με λιχουδιές, φαγητά και γλυκά. Ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη που είχε νοιώσει μέχρι τότε.
Ο Κωνσταντίνος Σαράφης έφυγε από τη ζωή το 1966 σε ηλικία 62 ετών. Ο βιογραφούμενος αναφέρει πως ήταν ένας άνθρωπος ήπιων τόνων, γλυκός και ήσυχος. Ένας άριστος πατέρας και καλός οικογενειάρχης. Η μητέρα του βιογραφούμενου Αζίζα έκλεισε τα μάτια της το 1997.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά της μητέρας του, ονομαζόταν Χρήστος Βασιλακάκης και κατάγονταν από τη Μυτιλήνη. Η Μυτιλήνη είναι πόλη κτισμένη στο νοτιοανατολικό άκρο της Λέσβου και πρωτεύουσα του νησιού. Η πόλη διαθέτει σημαντικά αρχοντικά σε όλη την επικράτειά της, τα οποία χτίστηκαν από Έλληνες που ζούσαν στο εξωτερικό στα τέλη του 19ου αι. και αρχές του 20ού αι. Τα κτίρια αυτά φέρουν πολλά δυτικοευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά στοιχεία, αναγεννησιακά και νεοκλασικά. Η μίξη των στοιχείων συμπληρώνουν μια όμορφη, παράξενη αρχιτεκτονική εικόνα για την πόλη αλλά και για το νησί. Χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό αριστούργημα της περιοχής είναι ο φημισμένος Πύργος της Μυτιλήνης.
Ο Χρήστος Βασιλακάκης ήταν ένας ηθικός άνθρωπος και εργαζόταν, ως τραπεζικός υπάλληλος, στη Σμύρνη. Είχε γρήγορη ανέλιξη και πριν την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922 εγκαταστάθηκε στη μητέρα πατρίδα.
Ο Χρήστος Βασιλακάκης παντρεύτηκε με την Αναστασία Πουλαμπίνσκι, γεννημένη στη Μόσχα. Ο γάμος του ζευγαριού έγινε στη Σμύρνη και στη συνέχεια απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Την Αζίζα, μητέρα του βιογραφούμενου, και τον Χαράλαμπο (Τόλας).
Ο Χαράλαμπος (Τόλας) Βασιλακάκης ήταν αρχιτέκτονας στο επάγγελμα. Φοίτησε τις τάξεις του Γυμνασίου στη Ρωσία, ωστόσο, οι σπουδές του διακόπηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Εκείνη την περίοδο με τη γιαγιά του εγκτέλειψαν τη Μόσχα. Έπειτα σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Βέλγιο και κατέληξε στον τελικό του προορισμό στην Αθήνα όπου ο Χαράλαμπος (Τόλας) Βασιλακάκης έκτισε πολλά κτίρια.
Η γιαγιά Αναστασία Πουλαμπίνσκι προέρχονταν από πλούσια οικογένεια της Ρωσίας και γι’ αυτό η μητέρα της, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, επέστρεψε στη Μόσχα θέλοντας να περισώσει την μεγάλη ακίνητη περιουσία που είχε στην ιδιοκτησία της. Δεν τα κατάφερε και το ταξίδι αυτό της κόστισε τη ζωή της. Απεβίωσε στη Μόσχα, τη δεκαετία του 1920, μέσα στην ανέχεια και την πείνα.
Στην Αθήνα ο Χρήστος Βασιλακάκης εργάστηκε στον τραπεζικό κλάδο και κάποια στιγμή εισχώρησε και στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Είχε την τύχη να γνωρίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο. O Ελευθέριος Βενιζέλος, γεννήθηκε το 1863 στις Μουρνιές Χανίων. Διετέλεσε επτά φορές Πρωθυπουργός (1910-1933) με σημαντικότερα επιτεύγματα στον τομέα, κυρίως, της εξωτερικής πολιτικής. Πρωταγωνίστησε στην αυτονομία της Κρητικής Πολιτείας και την οριστική Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Συνέβαλε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας και στην οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους. O Ελευθέριος Βενιζέλος μετά από μία δήλωση αποχώρησης από την πολιτική ζωή, το 1935, κατέφυγε στο Παρίσι, όπου πέθανε, το 1936.
Ο Χρήστος Βασιλακάκης εκλέχτηκε βουλευτής των Ελλήνων με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο αείμνηστος Πρωθυπουργός εκτίμησε το ήθος του και τον έστειλε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε συνάντηση για τα ελληνικά ζητήματα στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Στη συνάντηση αυτή ήταν εκείνος που υπέγραψε τις επίσημες ανακοινώσεις και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε Υπουργός Επτανήσων. Επίσης, αντιπροσώπευσε την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στο νησί της Σύρου και την Ερμούπολη.
Ο βιογραφούμενος, Νικόλαος Σαράφης, γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1940 στην Αθήνα. Φοίτησε για έναν χρόνο στο Γαλλικό σχολείο Αλεξανδρείας, καθώς είχε αρχίσει την εκμάθηση της Γαλλικής στην Αθήνα. Τα επόμενα τρία χρόνια φοίτησε σε ένα Αγγλικό Δημοτικό σχολείο. Σε ηλικία 10 ετών είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Αγγλία, όπου για ένα καλοκαίρι έμεινε στο σπίτι της θείας του Αλεξάνδρας, αδελφής του πατέρα του. Ταξίδεψε για την Αγγλία μαζί με τη θεία του Αλεξάνδρα, η οποία είχε επισκεφτεί την Αλεξάνδρεια, λόγω του θανάτου της μητέρας της, της νόνας όπως τη φώναζαν. Εκείνο το καλοκαίρι εξάσκησε ακόμη περισσότερο την αγγλική γλώσσα, καθώς τα ξαδέλφια του μιλούσαν μόνο αγγλικά.
Το 1956 ο βιογραφούμενος βρέθηκε και πάλι στην Αθήνα σε μία εκδήλωση που διοργανώθηκε για τους ναυτοπροσκόπους. Ο ίδιος ήταν εκπρόσωπος των Ελλήνων ναυτοπροσκόπων από την Αλεξάνδρεια και στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ναυτοπρόσκοποι από όλο τον κόσμο. Περίεργη σύμπτωση ήταν πως ταξίδεψε τότε για την Ελλάδα με το ίδιο πλοίο που είχε φύγει δώδεκα χρόνια νωρίτερα από την Αθήνα για την Αλεξάνδρεια. Το ταξίδι του στην Αθήνα τον γέμισε με πολλές όμορφες αναμνήσεις. Διασκέδασε και συμμετείχε σε εκδρομές, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ναυτοπροσκόπους από όλο τον κόσμο. Σε μία από τις εκδηλώσεις εκείνου του ταξιδιού θυμάται ότι είχε παρευρεθεί και η Ελληνική βασιλική οικογένεια. Επίσης, παράτεινε τη διαμονή του για έναν επιπλέον μήνα στην Αθήνα και έμεινε με τη γιαγιά του Αναστασία, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να επανασυνδεθεί με την οικογένεια της μητέρας του.
Το 1960 ο βιογραφούμενος έπιασε την πρώτη δουλειά του. Δέχτηκε να εργαστεί στην Ελβετία για τρεις εβδομάδες περίπου και δεν θα ξεχάσει ποτέ το πολύ καλό μεροκάματο που έπαιρνε. Κέρδιζε 25 Ελβετικά φράγκα ημερησίως, ένα μεγάλο ποσό για τον ίδιο εκείνη την εποχή. Μόλις τελείωσε τη δουλειά του παρέμεινε στην Ελβετία άλλες δύο εβδομάδες στο σπίτι των θείων του, μαζί με τα εξαδέλφια του. Όταν ο βιογραφούμενος επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, αποδέχτηκε την πρόταση για εργασία στη Γαλλία, που του έκανε ένας εξάδελφος του πατέρα του, που ζούσε και εργαζόταν στο Παρίσι. Έτσι, ο Νικόλαος Σαράφης βρέθηκε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στην επιχείρηση του θείου του, που ήταν έμπορος και εισαγωγέας. Στο Παρίσι έμαθε να οδηγεί και να τοποθετεί τους εξαερισμούς στα τζάμια. Έμενε σε ένα δωμάτιο πάνω από το σπίτι του θείου του και ασχολούνταν με διάφορες εργασίες. Στο Παρίσι έμεινε για ενάμιση χρόνο και παρόλο που του άρεσε, αποφάσισε τελικά να επιστρέψει στη Γενεύη. Εκεί βρήκε μία εργασία και αφού έλαβε νόμιμη άδεια εργασίας, εργάστηκε για πέντε χρόνια ως λογιστής. Δούλεψε ακόμη και σε μία κατασκευαστική εταιρεία, στην οποία έβγαζε το κόστος διόρθωσης και κατασκευής των έργων. Τότε στην Ελβετία μετά από τα πέντε χρόνια εργασίας ο λογιστής έπαιρνε μία αναβαθμισμένη άδεια άσκησης του επαγγέλματος. Όταν ο βιογραφούμενος κατάφερε και απέκτησε την άδεια αυτή δεν δυσκολεύτηκε για να βρει δουλειά. Εκείνη την εποχή, μέσω των αγγελιών των εφημερίδων, μπορούσε να βρει κανείς πολλές ευκαιρίες για εργασία. Ο ίδιος απάντησε στην αγγελία μίας Αμερικανικής εταιρείας που αναζητούσε Λογιστή. Πήγε για συνέντευξη και θυμάται πως προσλήφθηκε ως Υπεύθυνος Πωλήσεων. Στην εταιρεία αυτή σταδιακά άρχισε να ανεβαίνει στην ιεραρχία και μέσω της εργασίας του επισκέφτηκε πολλές χώρες, όπως ΗΠΑ, Ολλανδία, Βέλγιο, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία και Ισπανία. Στο τέλος ήταν υπεύθυνος για 5-6 μεγάλα προγράμματα. Όταν άρχισε να εργάζεται στην εν λόγω εταιρεία, τα στελέχη της έλεγαν κάθε μέρα στο προσωπικό πως ήταν το σημαντικότερο κεφάλαιό της. Αργότερα, όμως, σταμάτησαν να λένε παρόμοια πράγματα, καθώς είχε αυξηθεί σημαντικά η ζήτηση για εργασία. Το 1999 του έγινε πρόταση να βγει σε εθελούσια συνταξιοδότηση, παίρνοντας από την εταιρεία ένα ποσό ως εφάπαξ και δέχτηκε.
Από το 1997 ο Νικόλαος Σαράφης μένει μόνιμα σε ένα διαμέρισμα στην πανέμορφη πόλη της Γενεύης. Αγαπημένο του χόμπι είναι η γυμναστική και παρακολουθεί ειδικό πρόγραμμα. Σήμερα στα 76 χρόνια του αγαπάει τα μουσεία, τα οποία επισκέπτεται συχνά, λατρεύει τα ταξίδια και τις διαλέξεις πάνω σε ενδιαφέροντα ζητήματα. Επίσης, επισκέπτεται διάφορες δημοπρασίες ωραίων εκθεμάτων, καθώς και εκθέσεις. Είναι λάτρης της καλής παρέας και συχνά συναντιέται με τους φίλους του, αρκετοί από τους οποίους είναι Έλληνες και παίζουν μπριτζ, που είναι το αγαπημένο του παιχνίδι. Του αρέσει το διάβασμα καλών βιβλίων και είναι συλλέκτης πινάκων και γενικότερα έργων τέχνης από τις χώρες που βρίσκονται οι οικογενειακές ρίζες του. Από παιδί του άρεσε να δημιουργεί συλλογές αντικειμένων από την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Είναι λάτρης της Ελλάδας και των ΙΖΝΙΚ, πιάτων ζωγραφισμένων με τη Ροδίτικη τεχνική.