Ο Μπέγκας Σταύρος γεννήθηκε στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στη Σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος καθώς και στο Τμήμα Γεωπονίας-Αγροτικής Οικονομίας του ΑΠΘ. Σήμερα διατηρεί εταιρία εμπορίας αγροτικών εφοδίων και βιομηχανίας ρυζιού. Ο βιογραφούμενος διετέλεσε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ορυζοβιομηχάνων Ελλάδος και για 10 χρόνια μέλος του Δ.Σ. του Εμπορικού Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης.
Η καταγωγή της οικογένειας του βιογραφούμενου είναι από τη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης. Η Χαλάστρα είναι κωμόπολη νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης και απέχει 20 χιλιόμετρα από αυτήν. Συνορεύει με τον Αξιό ποταμό, του οποίου το δέλτα εκβάλλει στο Θερμαϊκό. Οι κάτοικοί της ανέρχονται σε 10.000 και η κύρια ασχολία τους είναι οι αγροτικές κι αλιευτικές εργασίες. Η βιομηχανική περιοχή βρίσκεται κοντά στη Χαλάστρα. Η κωμόπολη διαθέτει ένα Γυμνάσιο, Λύκειο κι Επαγγελματικό Λύκειο. Στη Χαλάστρα βρίσκεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Στην περιοχή εδρεύουν ο Σύλλογος Γυναικών, δύο Πολιτιστικοί- Χορευτικοί Σύλλογοι, ο μουσικός Σύλλογος «Σύλλογος Φίλων Χορωδιακής Μουσικής», καθώς κι ο αθλητικός σύλλογος «Καμπανιακός», όπου ο βιογραφούμενος διετέλεσε Πρόεδρος για μία διετία, που περιλαμβάνει τμήματα ποδοσφαίρου, βόλεϋ και μπάσκετ. Η παλιά ονομασία της περιοχής είναι «Χαλαίστρα», «Καμπανία» και «Κουλιακιά». Λέγεται ότι η ονομασία «Χαλαίστρα» προήλθε από κάποια νύμφη του Ολύμπου. Εκεί, όπως αναφέρει ο Θεόφραστος, βρισκόταν το «Χαλαστρόνειο ύδωρ», όπου κατέβαιναν οι νύμφες και λούζονταν. Η Χαλαίστρα ήταν αρχαίος οικισμός. Λέγεται ότι από εκεί καταγόταν ο Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Φιλώτας. Όταν ο Κάσσανδρος έκτισε τη Θεσσαλονίκη, πήρε κατοίκους από τη Θέρμη, από τη Χαλαίστρα και άλλους οικισμούς από τα γύρω χωριά της Θεσσαλονίκης και τους τοποθέτησε στο κέντρο της πόλης. Κατά την Τουρκοκρατία, η περιοχή ονομαζόταν «Κουλιακιά» από τη λέξη «κουλέ». Αργότερα η ονομασία της περιοχής άλλαξε σε «Χαλάστρα», ως παράφραση του «Χαλαίστρα», καθώς ο Αξιός πλημμύριζε την περιοχή και τη χαλούσε. Μετά τις πλημμύρες οι κάτοικοι έφτιαχναν τα σπίτια τους σε ψηλότερα σημεία.
Ο πατρικός παππούς του βιογραφούμενου ονομαζόταν Σταύρος Μπέγκας. Το επίθετο της οικογένειας προέρχεται πιθανώς από ένα προπάππου που ήταν άτακτος και ερχόταν σε αντιπαραθέσεις με τους Τούρκους. Για να τους αποφύγει, κρυβόταν σε διάφορα χωριά όπου οι κάτοικοι μιλούσαν με το σλαβοβουλγάρικο ιδίωμα. «Μπέγκας» σημαίνει «φυγάς». Ο παππούς Σταύρος ήταν αγρότης-κτηνοτρόφος. Παντρεύτηκε την Ελένη Ματζιούνη που καταγόταν από το ίδιο χωριό. Μαζί απέκτησαν 9 παιδιά, 4 γιους και 5 θυγατέρες. Ο μεγαλύτερος από τους γιους ήταν ο Θεοχάρης που χάθηκε στην εκστρατεία της Μ. Ασίας. Ο παππούς απεβίωσε σε μεγάλη ηλικία.
Ο μητρικός παππούς του βιογραφούμενου, Δημήτριος Μερκούρης, ήταν ψαράς. Η καταγωγή του ήταν από τις Σποράδες. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη και απέκτησαν 2 παιδιά, εκ των οποίων η μητέρα του βιογραφούμενου, Βασιλική. Ο παππούς πέθανε σε νεαρή ηλικία και η γιαγιά όταν ήταν 86 ετών.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Γεώργιος Μπέγκας, ασχολιόταν με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές εργασίες. Επίσης, ασχολιόταν με τα κηπευτικά. Παντρεύτηκε τη Βασιλική Μερκούρη-Μανωλοπούλου. Η Βασιλική βοηθούσε στις αγροτικές εργασίες και ασχολούταν με τα οικιακά. Οι γονείς του βιογραφούμενου απέκτησαν 6 παιδιά, 5 κόρες και το βιογραφούμενο. Ο πατέρας του βιογραφούμενου απεβίωσε σε ηλικία 57 ετών.
Ο βιογραφούμενος, Σταύρος Μπέγκας, γεννήθηκε στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές εργασίες καθώς και με τα κηπευτικά. Επιπλέον, τους καλοκαιρινούς μήνες εργαζόταν ως μανάβης μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία για 1 χρόνο σαν Προστάτης Οικογένειας. Το διάστημα που ήταν στρατιώτης, έδωσε εξετάσεις και εισήχθη στη Σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του ΑΠΘ. Στα φοιτητικά του χρόνια, ο βιογραφούμενος δούλευε σερβιτόρος σε καφετέρια και σε ντίσκο. Το 1976 που αποφοίτησε, δημιούργησε ένα κατάστημα γεωργικών εφοδίων στη Χαλάστρα. Συγχρόνως, συνέχισε τις σπουδές του στο Τμήμα Γεωπονίας με κατεύθυνση την Αγροτική Οικονομία, Κοινωνιολογία και Αγροτική Πολιτική στο ΑΠΘ.
Ο βιογραφούμενος συμμετέχει σε έρευνες και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ρυζιού Ελλάδος και με το Τμήμα Γενετικής και Βελτίωσης Φυτών του ΑΠΘ, εξετάζουν σε ιδιόκτητους αγρούς την παραγωγή σπόρων ρυζιού με σκοπό τη βελτίωσή τους. Παράλληλα, ο βιογραφούμενος αναπτύσσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην εμπορία των αγροτικών εφοδίων όπως οι σπόροι, τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα. Σήμερα η επιχείρησή του με την επωνυμία «Begas Agro Rice Mills S.A», ασχολείται και με τη χρήση των αγροτικών εφοδίων στην παραγωγή και δημιουργία σπόρων ρυζιού. Η επιχείρηση έχει καθετοποιημένη σχέση με τους αγρότες που καλλιεργούν το ρύζι σε όλη την αγροτική επικράτεια. Οι συγκεκριμένες ιδιότητες της επιχείρησης σε συνδυασμό με την επεξεργασία και παραγωγή του ρυζιού σε ιδιόκτητο εργοστάσιο παραγωγής γενικού ρυζιού καθώς και σε parboiled, συντελούν στην καθημερινή επεξεργασία 500 – 600 τόνων ρυζιού. Η συγκεκριμένη παραγωγή θεωρείται από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Το 95% του παραγόμενου προϊόντος εξάγεται σε χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Σήμερα στην εταιρία απασχολούνται περίπου 40 εργαζόμενοι.
Ο βιογραφούμενος διετέλεσε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ορυζοβιομηχάνων Ελλάδος για έντεκα έτη και παραμένει μέλος του ΔΣ του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης. Το μότο του βιογραφούμενου είναι «Δουλειά και οικονομία, υπομονή και επιμονή».