Ο Ιωάννης Μπαριανός γεννήθηκε στη Ρόδο το 1932. Είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για τις αναστηλώσεις ιστορικών κτιρίων και μνημείων. Ανεκπλήρωτο όνειρό του είναι να κατασκευαστεί ο Κολοσσός της Ρόδου και να είναι επισκέψιμος, ώστε να θαυμάζεται ως ένα από τα θαύματα της ανθρωπότητας. Πέρα από την ενεργό δράση στη γενέτειρά του, είναι ένας διακεκριμένος εκπρόσωπος του Ελληνισμού της Αμερικής. Διετέλεσε Πρόεδρος του Παραδοσιακού Συλλόγου Αμερικής, Ουάσιγκτον και περιχώρων για αρκετά χρόνια και έχει εκλεγεί αντιπρόσωπος του Ελληνισμού της Αμερικής.
Ο Ιωάννης Μπαριανός γεννήθηκε στη Ρόδο τον Φεβρουάριο του 1932 από τον Βασίλη Μπαριανό από τη Σύμη και τη Ροδίτισσα Θεοδοσία Μπακάρη. Τελείωσε το δημοτικό και το εξατάξιο γυμνάσιο στη Ρόδο. Στη συνέχεια σπούδασε στην Ιταλία ‒με κρατική υποτροφία‒ αναστήλωση ιστορικών κτιρίων και μνημείων, γλυπτική, ζωγραφική, κεραμική και αρχαία ομοιώματα. Επιπλέον, για έξι χρόνια επιμορφώθηκε στην παλαιά και σύγχρονη τεχνολογία και στις χαμένες και σύγχρονες τέχνες.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και γύρισε για να μείνει στη Ρόδο. Άνοιξε εργαστήριο και για πρώτη φορά κυκλοφορούν μουσειακά αντίγραφα, ενώ επεκτάθηκε και στις εξαγωγές αυτών. Συγχρόνως, διορίστηκε Διευθυντής του Καλλιτεχνικού Τμήματος των Σχολών «Νηρέας», το οποίο τμήμα ίδρυσε και δίδασκε. Είχε επιφορτιστεί παράλληλα και με τα καλλιτεχνικά θέματα του Δήμου, όπως και με τα δώρα που δίδονταν στους επίσημους αρχηγούς κρατών, οι οποίοι επισκέπτονταν το νησί. Έτσι, του παραχωρήθηκε και ανάλογος χώρος, ώστε να δημιουργεί τα καλλιτεχνήματά του. Το διάστημα 1956-66 ήρθαν στη Ρόδο Αμερικάνοι, στο πλαίσιο ενός προγράμματος βοήθειας προς την Ελλάδα και ανταλλαγής μορφωτικών προγραμμάτων. Συνεργάστηκε μαζί τους για λογαριασμό του δήμου Ρόδου. Εκείνοι παρακολούθησαν τη δουλειά του βιογραφούμενου και στην προσπάθειά τους για την ανάπτυξη των άγονων νησιών, σκέφτηκαν να φτιαχτούν παραδοσιακά έργα. Με αυτή την αφορμή συνεργάστηκε ο βιογραφούμενος με τους Αμερικάνους και ξεκίνησαν από τη Σύμη, όπου υπήρξε και το πρώτο πειραματικό έργο αφαλάτωσης.
Παντρεύτηκε το 1957 τη Συριανή Ελένη Φοράδη, με σπουδές λογιστικής και αγγλικής γλώσσας. Δίδασκε ελληνικά σε όσους αξιωματούχους από το ΙΙεντάγωνο της Αμερικής είχαν σχέση με τα ενδιαφέροντα της Ελλάδας. Έφεραν στον κόσμο δύο παιδιά. Ο γιος του Βασίλειος σπούδασε αρχιτεκτονική στην Αμερική και σήμερα ζει και εργάζεται στη Ρόδο, σε δική του τουριστική επιχείρηση. Είναι παντρεμένος με την Ειρήνη Ξάνθου από τη Ρόδο και έχουν δύο παιδιά, τον Γιάννη, 13 ετών και την Ελένη-Ευπραξία, 29 ετών. Η κόρη του Θεοδοσία σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Αμερική. Ζει στο νησί, είναι παντρεμένη και έχει αποκτήσει δύο παιδιά: τον Γιάννη, απόφοιτο προγραμματιστή πληροφορικής και τη Βασιλεία, απόφοιτη Ιταλικής Φιλολογίας με μουσική παιδεία στο πιάνο.
Το 1967 προτάθηκε στον βιογραφούμενο η αναστήλωση ιστορικών κτιρίων και μνημείων στην Αμερική. Η πρόταση ήρθε από τους Αμερικάνους που είχαν επισκεφτεί τη Ρόδο και γνώρισαν τη δουλειά του, την εποχή που εργαζόταν για τον Δήμο και δίδασκε στον «Νηρέα».
Όλη η οικογένεια μετακομίζει στην Αμερική και εκεί ο βιογραφούμενος αναλαμβάνει την αναστήλωση ιστορικών κτιρίων όπως το Καπιτώλιο, ο Λευκός Οίκος ‒ο οποίος έφερε ζημιές από πυρκαγιά‒ και το θησαυροφυλάκιο της Αμερικής. Επίσης συντελέστηκαν εργασίες στο “WILLAR HOTEL”, όπου φιλοξενούνταν αρχηγοί κρατών και παλαιότερα λειτουργούσε ως Λευκός Οίκος. Συνέβαλε στην αναστήλωση του “Holy Adams Hotel”, του ξενοδοχείου του Λευκού Οίκου, του “War College”, του καθεδρικού ναού, του εθνικού ζωολογικού κήπου καθώς και στην αναστήλωση του Εθνικού Σιδηροδρομικού Σταθμού, το μεγαλύτερο έργο που είχε γίνει ως τότε στην Αμερική και παγκοσμίως σε έκταση, κόστος και σε προβλήματα, το Union Station στην Washington DC. Είναι το μόνο δημόσιο έργο στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν ελληνικά μάρμαρα (Διονύσου και Ερέτριας) με παρότρυνση του βιογραφούμενου. Οι ολοκληρωμένες δουλειές του Ιωάννη Μπαριανού στην Αμερική διατίθενται μέσω φωτογραφιών στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και μέσω διαδικτύου. Ενδεικτικά αναφέρουμε το άρθρο των New York Times “Working Profile: John Barianos; A Repairer of Historic Catastrophes”. Οι δύο εταιρείες του βιογραφούμενου, “Barianos Historic Restoration Inc”, έχουν βραβευτεί αρκετές φορές στην Αμερική και ως «πρόσωπα της χρονιάς» και γιατί έχουν αφήσει τη «σφραγίδα» τους με τα έργα τους.
Συγχρόνως με την εργασία του στην Αμερική, δίδασκε και στο πανεπιστήμιο θέματα αναστηλώσεων ιστορικών κτιρίων, γλυπτικής και ζωγραφικής. Έκανε συχνές παρουσιάσεις και δίδασκε σε μουσεία. Στα δικά του εργαστήρια δέχονταν φοιτητές, ιστορικούς, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και ανθρώπους της τέχνης. Γι’ αυτό συχνά το εργαστήριο λάμβανε χώρα όταν εκτελούνταν τα έργα.
Στο διάστημα που ο βιογραφούμενος δραστηριοποιείται στην Αμερική, επεξεργάζεται ένα ακόμη μεγαλεπήβολο έργο: την αναστήλωση του Κολοσσού της Ρόδου. Με την πρόταση δημιουργίας τεχνητού νησιού, της «Κολοσσούπολης», με μαρίνα, ελικοδρόμια, ξενοδοχεία, ταχυδρομείο κ.ά., πέτυχε να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να προσελκύσει σοβαρούς επενδυτές. Για την προώθηση αυτού του έργου, η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα. Ο Βασίλης Μπαριανός μάλιστα κατέθεσε ξανά πρόταση για το θέμα του Κολοσσού, καθώς υπήρχε δυνατότητα άμεσης χρηματοδότησης του έργου από Έλληνες ομογενείς, με τους οποίους η οικογένεια Μπαριανού διατηρεί δεκαετείς σχέσεις. Υπάρχει δε ενδιαφέρον από Όμιλο Επενδυτών για επένδυση του έργου ύψους 13 δις. δολαρίων, με ανταλλαγή την εκμετάλλευση του έργου για 40 χρόνια.
Ο βιογραφούμενος με τη σύζυγό του Ελένη και τον γιο του Βασίλειο έμειναν στη Σαουδική Αραβία για τρία χρόνια γιατί κατασκεύασαν το καινούριο παλάτι του Βασιλιά Χαλίλι. Η οικογένεια Μπαριανού ζει σήμερα στη Ρόδο, ενώ ταξιδεύει αρκετά συχνά στην Αμερική. Οι εταιρείες αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε αδράνεια.
Ο Ιωάννης Μπαριανός είναι ένας από τους ιδρυτές της Αερολέσχης Ρόδου. Τα ανεμόπτερα που χρησιμοποιούσαν τότε ήταν γιουγκοσλαβικής κατασκευής, ξύλινα και πολύ βαριά. Ήταν δύο τύπων: το ένα Ponta και το άλλο Τσάφκα, «γλάρος» και «κοράκι» αντίστοιχα. Έπειτα από εκπαίδευση, οργανώθηκαν αγώνες, στους οποίους ο Ιωάννης Μπαριανός ήρθε πρώτος σε όλη την Ελλάδα και ανακηρύσσεται νικητής, έχοντας πτήση 2 ωρών σε ύψος 3.000 ποδιών! Θεωρήθηκε τότε παγκόσμιο ρεκόρ για τον συγκεκριμένο τύπο ανεμόπτερων. Γι’ αυτό η ΒΑΛΕ ‒αργότερα έγινε ΕΑΛΕ‒ του απένειμε κύπελλο με την αναγραφή «Η Βασιλική Αερολέσχη Ελλάδος στον διακριθέντα ανεμοπόρο της Αερολέσχης Ρόδου, Μπαριανό Ιωάννη, έτος 1957».
Στον Ιωάννη Μπαριανό άρεσε η δράση και γι’ αυτό ασχολήθηκε πολύ με τα σπορ. Είχε τρεις πανελλήνιες νίκες στην κωπηλασία. Το 1962 ο βιογραφούμενος λαμβάνει μέρος σε αγώνες μότορ σκούτερ στην Ιταλία και βγαίνει πρώτος. Παράλληλα είχε ως ενασχόληση και την κολύμβηση.
Ο Ιωάννης Μπαριανός έζησε την περίοδο της Κατοχής του νησιού από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Συνήθιζε να πηγαίνει με τον φίλο του στην περιοχή της Ακροπόλεως, η οποία ήταν στρατιωτική ζώνη υψηλής ασφάλειας. Έμπαιναν κρυφά εκεί όπου υπήρχαν αποθήκες με τεράστια κανόνια (μεταπολεμικά γυρίστηκε η ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε»). Με αυτά έλεγχαν το πέρασμα των πλοίων μεταξύ Ρόδου και Μ. Ασίας και φοβέριζαν την Τουρκία για να μην εμπλακεί στον πόλεμο με τους συμμάχους. Οι Γερμανοί φύλαγαν στις αποθήκες τους οβίδες για τα κανόνια. Ο βιογραφούμενος με τον φίλο του προσπαθούσαν να τις ανοίξουν για να πάρουν το «μακορίνι», το μπαρούτι δηλαδή, το οποίο χρησιμοποιούσαν ως παιχνίδι ανάβοντας την άκρη του μακορινιού. Όταν το πετούσαν έκανε ελεύθερη πτήση και ταυτόχρονη έκρηξη. Επίσης γέμιζαν σωλήνες με το μακορίνι, έφραζαν τις άκρες, τις έθαβαν στη γη και το σκέπαζαν με χώμα και πέτρες. Με το που το άναβαν, έκανε τρομακτική έκρηξη, δημιουργώντας πανικό και συναγερμό. Οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι επρόκειτο για σαμποτάζ. Μία φορά παραλίγο να γίνουν αντιληπτοί, όταν ένας Γερμανός ξεναγούσε στον χώρο έναν ομοεθνή στρατηγό και του έδειχνε την αποθήκη. Ο Ιωάννης εκείνη τη στιγμή ήταν μέσα στην αποθήκη και κρύφτηκε πίσω από τις οβίδες. Η αποθήκη αυτή ήταν το Νο8. Σήμερα βρίσκεται χωμένη από τους Άγγλους, αφού πρώτα πέταξαν το υλικό στη θάλασσα.
Οι Άγγλοι από το 1945-1947 είχαν την κατοχή των Δωδεκανήσων και στο διάστημα αυτό πετούσαν ό,τι στρατιωτικό υλικό υπήρχε στη θάλασσα. Χρησιμοποιούσαν τους Γερμανούς αιχμαλώτους και τα γερμανικά αποβατικά στη Ρόδο την περίοδο της Κατοχής. Εκείνη την περίοδο ο κόσμος πέθαινε από πείνα και τους μάζευαν με τα καρότσια. Ο βιογραφούμενος πήγαινε συχνά σε στρατώνες όπου υπήρχαν μαγειρεία και δημιουργούσε φιλικές σχέσεις με τους μάγειρες. Είχε κάνει τη συμφωνία να πλένει το καζάνι και ως αντάλλαγμα ο μάγειρας του επέτρεπε να μαζεύει ό,τι υπολείμματα είχαν κολλήσει.
Ο Βασίλης Μπαριανός, o πατέρας του βιογραφούμενου, γεννήθηκε στη Σύμη. Μεγάλωσε στη Ρόδο και ήταν ειδικευμένος στις αρχιτεκτονικές κατασκευές και σε ειδικές κατασκευές. Εργαζόταν ως βοηθός αρχιτεκτόνων της Ρόδου όταν χτίζονταν από τους Ιταλούς τα κτίρια της Ρόδου και γενικώς επέβλεπε και δίδασκε στους τεχνίτες και στους εργάτες. Μιλούσε άπταιστα την ιταλική γλώσσα. Παντρεύτηκε την Θεοδοσία Μπάκαρη από τη Ρόδο και απέκτησαν τέσσερα αγόρια: τον Αναστάσιο, τον Ιωάννη, τον οποίον «έχασαν» όταν ήταν μωρό, τον Γεώργιο και τον βιογραφούμενο. Από τον δεύτερο γάμο του με τη Σταματία Μπαριανού απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον Μανώλη.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου ήταν μοναδική ιδιοφυΐα και οι γνώσεις του σχετικά με τις τέχνες ήταν απαράμιλλες. Ήταν καλόψυχος, φιλόσοφος και σωστός στις κρίσεις του, ενώ οι Ιταλοί τον παραδέχονταν στην τέχνη του. Στην Κατοχή, όσο ήταν δυνατόν, βοηθούσε από το υστέρημά του τους συντοπίτες τους. Ήταν μέντορας του βιογραφούμενου και τον εμπιστευόταν σε τεχνικά θέματα σε όλη την καριέρα του, αλλά και ειδικότερα στις χαμένες τέχνες.
Επιστρέφοντας στο όραμα του Ιωάννη Μπαριανού να κατασκευάσει τον Κολοσσό της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, αξίζει να αναφερθεί ότι έχει μελετήσει ότι θα φτάνει τα 145 μέτρα σε ύψος, σε τεχνητό νησί, με δύο αίθουσες-μουσεία. Αναλυτικότερα, θα υπάρχει μουσείο ιστορίας της Ρόδου και μουσείο Κολοσσού. Τριγύρω θα περιβάλλεται από μαρίνα για πλοία, στα οποία θα δίνεται αναμνηστική πλακέτα για το «βάπτισμα» του Κολοσσού. Εσωτερικά θα είναι επισκέψιμος, προκειμένου κάθε επισκέπτης να μπορεί να θαυμάσει τη θέα από ψηλά. Γι’ αυτό το όραμα ο Ιωάννης Μπαριανός επέστρεψε από την Αμερική. Έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση με ανοιχτό κόστος για την ανέγερσή του, έχει καταθέσει τα σχετικά δικαιολογητικά για την παραχώρηση άδειας στις αρμόδιες υπηρεσίες, αλλά το έργο κωλυσιεργεί εξαιτίας των τοπικών υπηρεσιών, των νομικών και τεχνικών υπηρεσιών του κράτους, των αρχαιολογικών υπηρεσιών κ.ά.
Ο βιογραφούμενος διατέλεσε Πρόεδρος του Παραδοσιακού Συλλόγου Αμερικής, Ουάσιγκτον και περιχώρων με έντονη δράση προς όφελος του Ελληνισμού. Οι κοινότητες της Αμερικής, των εκκλησιών και των συλλόγων έχουν εκλέξει επτά διακεκριμένους Έλληνες, ως αντιπρόσωπους του Ελληνισμού της Αμερικής, σε όποιο θέμα εντός της Αμερικής αφορά το συμφέρον των Ελλήνων ομογενών. Ένα από τα μέλη αυτά είναι και ο βιογραφούμενος.