Ο Νικόλαος Μπακιρτζίδης γεννήθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή της οικογένειάς του είναι από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση των προγόνων του, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στον τομέα της επεξεργασίας και ανακύκλωσης μετάλλων, συνεχίζοντας την οικογενειακή επιχείρηση με την επωνυμία ΥΙΟΙ ΙΟΡΔ ΜΠΑΚΙΡΤΖΙΔΗ «ΠΑΝΜΕΤΑΛ», η οποία σήμερα δραστηριοποιείται στην ανακύκλωση όλων των μεταλλικών αποβλήτων (απόβλητα ηλεκτρονικού και ηλεκτρικού εξοπλισμού, όχημα στο τέλος του κύκλου της ζωής τους κλπ.). Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Από την πλευρά του πατέρα του, ο παππούς του, Δήμος, καταγόταν από Ίωνες προγόνους οι οποίοι μετοίκησαν τον 7ο-8ο αιώνα π.Χ. από τα ανατολικά παράλια, του σημερινού ελλαδικού χώρου, στα παράλια της Μικράς Ασίας (Σμύρνη). Το επίθετο ήταν Μπακιρτζής, απόλυτα συνυφασμένο με το επάγγελμά του, που αφορούσε την επεξεργασία και κατασκευή χάλκινων σκευών για μαγειρική χρήση. Με την δραστηριότητα αυτή ασχολήθηκε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Διατηρούσε εργοστάσιο στη Σμύρνη με 300-350 Έλληνες που εργαζόταν σε αυτό.
Ο παππούς Δήμος κατετάγη στο ρωσικό στρατό κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1916-1918), προκειμένου να γλυτώσει την σφαγή από τους Τούρκους και να σωθεί, καθώς είχε ήδη αποκτήσει οικογένεια. Στο στρατό γνωρίζει ένα Ρώσο μεταλλουργό που του μαθαίνει την ύπαρξη και τη χρήση ενός πολύ χρήσιμου μετάλλου, όπως αποδείχθηκε αργότερα, του κασσίτερου. Παλαιότερα, τα περισσότερα μαγειρικά σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι ήταν χάλκινα (μπακιρένια). Αυτά με τον καιρό και με την συνεχή χρήση οξειδώνονταν και γίνονταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις του ανθρώπινου οργανισμού. Ο κασσίτερος λοιπόν ήταν το μέταλλο που έδωσε νέα ώθηση στην παραγωγή μαγειρικών σκευών αφού με την επίστρωση των χάλκινων σκευών με κασσίτερο διασφαλιζόταν η υγεία των καταναλωτών.
Όταν το 1918, ο παππούς Δήμος επέστρεψε στη Σμύρνη, εφάρμοσε τη νέα τεχνική καταφέρνοντας να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν και να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο μαγειρικών σκευών. Αυτό κράτησε μέχρι τον διωγμό του 1922, όπου τα αιματηρά γεγονότα της καταστροφής της Σμύρνης τον ανάγκασαν να την εγκαταλείψει για να σωθεί και βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη. H γυναίκα του, η γιαγιά Μαρία, βράχος ακλόνητος δίπλα του, που τον στήριζε πάντα σε κάθε δυσκολία, από την φρίκη του πολέμου μέχρι την οικονομική καταστροφή.
Η ζωή στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν εύκολη, καθώς ξεκίνησαν και πάλι από την αρχή τον αγώνα της επιβίωσης προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους από το μηδέν. Συνεχίζοντας την ίδια δουλειά δημιούργησαν ένα υποτυπώδες εργαστήριο στο Βαρδάρη. Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα κυριαρχούσε η κτηνοτροφία και η γεωργία.
Ο ερχομός των Ελλήνων από την Μικρά Ασία μετά τον ξεριζωμό τους έφερε αέρα ανανέωσης με νέες τέχνες και μορφές επαγγελμάτων, ξεδιπλώνοντας νέες επαγγελματικές ευκαιρίες.
Η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου σήμαινε την τρίτη κατά σειρά, οικονομική καταστροφή της οικογενειακής επιχείρησης. Το σθένος του παππού Δήμου ήταν τόσο ισχυρό που χάρη στην υποστήριξη της γιαγιάς Μαρίας μπόρεσε να προχωρήσει και πάλι. Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Ιορδάνης Μπακιρτζίδης γεννήθηκε το 1929 στη Θεσσαλονίκη, στο Βαρδάρη, όπου συνέχισε ως 2η γενιά την επιχείρηση του πατέρα του, Δήμου. Κατά την διάρκεια της κατοχής είχε ένα ατύχημα σε μία αποθήκη αποβλήτων πυρομαχικών όταν προσπαθώντας να πάρει τον κασσίτερο από ένα βλήμα, αυτό εξερράγη, με αποτέλεσμα να χάσει την δεξιά παλάμη του χεριού του. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στο να συνεχίσει να εργάζεται αφού είχε μάθει καλά την τέχνη της οικογενειακής επιχείρησης.
Το 1950 ο Ιορδάνης ανέλαβε τα ηνία της επιχείρησης. Το 1955 επειδή υπήρχε τεράστια έλλειψη μετάλλων και ιδίως του κασσίτερου, κατέβηκε στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά όπου και κατάφερε και βρήκε το πολυπόθητο μέταλλο. Αυτό έγινε μετά από πληροφορίες που είχαν από Εγγλέζο τεχνικό, ότι δηλαδή στο εσωτερικό των μηχανών των πλοίων, οι οποίες πετάγονταν από παλαιά πλοία υπάρχει το συγκεκριμένο μέταλλο.
Τέλη της δεκαετίας του 1950 αρχές της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε την δραστηριότητα η «Χαλυβουργική» στην Ελευσίνα για την παραγωγή Χάλυβα χρησιμοποιώντας αρχικά ορυκτό σιδηρομετάλλευμα για πρώτη ύλη αλλά σύντομα άλλαξε την τεχνική χύτευσης των προϊόντων με δευτερογενή πρώτη ύλη χυτεύοντας παλαιό σίδηρο «Scrap». Αυτό έδωσε μια ώθησε σε έναν νέο κλάδο, τον κλάδο της ανακύκλωσης των μεταλλικών αποβλήτων.
Ο Ιορδάνης, από τους πρώτους σε όλη την Ελλάδα, διευρύνει τα δευτερογενή μέταλλα που ήδη επεξεργαζόταν και πλέον διαχειρίζεται και επεξεργάζεται και άλλα όπως παλαιοσίδηρο, παλαιοαλουμίνιο και φυσικά χαλκό κασσίτερο κλπ.
Το 1963 μετακομίζει από την εγκατάσταση στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης στις σημερινές εγκαταστάσεις στην Βιομηχανική περιοχή Θεσσαλονίκης στη Σίνδο. Εγκαθιστά νέα τεχνολογία παραγωγής κασσίτερου με την μέθοδο της ηλεκτρόλυσης. Η μέθοδος αυτή αποσπά από τα υπολείμματα της κατεργασίας του λευκοσιδήρου τον κασσίτερο (Λευκοσίδηρος είναι το υλικό με το οποίο κατασκευάζονται οι μεταλλικές συσκευασίες τροφίμων). Ίδια εγκατάσταση λειτουργούσε σχεδόν ταυτόχρονα και στην Αθήνα, επί της οδού Πέτρου Ράλλη.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Αγορίτσα, καταγόταν από την Σμύρνη. Οι γονείς της, Νίκος και Μαρία, ήταν αγρότες στη Σμύρνη, αλλά το 1922 την εγκατέλειψαν, φτάνοντας έτσι στον Πειραιά με την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Η Αγορίτσα γεννήθηκε στον Πειραιά. Το όνομά της, το πήρε από μια θεία της που αγαπούσε πολύ. Η οικογένεια μετά τον Πειραιά, μετέβη στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να βρει συγγενείς από την Σμύρνη που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Ήθελαν, μετά τον απάνθρωπο διωγμό και τις δυσκολίες που πέρασαν, να βρίσκονται κοντά σε ανθρώπους με κοινές καταβολές, που τους ένωναν ισχυροί δεσμοί και ήθη και έθιμα και παραδόσεις. Η Αγορίτσα εργαζόταν ως μοδίστρα, έως ότου παντρεύτηκε τον Ιορδάνη. Ήταν εξαιρετική νοικοκυρά, φροντίζοντας το σπίτι της και μεγαλώνοντας με αγάπη τους δύο γιους της, τον βιογραφούμενο Νίκο και τον Δήμο. Η Αγορίτσα απεβίωσε το 2009.
Ο βιογραφούμενος, Νίκος Μπακιρτζίδης, γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1964 στη Θεσσαλονίκη. Η οικογένειά του είχε μια δύσκολη ζωή αλλά προσπάθησε πολύ σκληρά, πάντα με αξιοπρέπεια και σεβασμό και τα κατάφερε. Το 1981 μπήκε στην επιχείρηση του πατέρα του, ως 3η γενιά πλέον και κατάφερε και αγόρασε τον πρώτο του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Θυμάται ακόμη με νοσταλγία την αντίδραση του πατέρα του στη θέαση του υπολογιστή που νόμιζε ότι ήταν τηλεόραση και πως το παιδί του ήταν κολλημένο σε αυτήν, μη έχοντας όρεξη για δουλειά. Το διάστημα 1981-1984 πήγε για σπουδές Οικονομικών στην Αμερική. Μαζί του πήγε και ο αδερφός του, Δήμος, ο οποίος έμεινε μέχρι το 1987 κάνοντας Master στην Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ο Νίκος εργάστηκε στο εργοστάσιο για 15 χρόνια μαζί με τους εργάτες, μαθαίνοντας από πρώτο χέρι τη δουλειά, αναλαμβάνοντας αργότερα διοικητικό πόστο. Από το 2000, ο πατέρας του αποχώρησε σταδιακά από την επιχείρηση. Απεβίωσε το 2008.
Από το 2002 έως το 2006 η επιχείρηση ολοκλήρωσε επενδύσεις ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ. Εναρμονισμένη με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία με πιστοποιημένα συστήματα παραγωγής και πιστοποιημένα προϊόντα συλλέγει, επεξεργάζεται και διαθέτει όλες τις δευτερογενείς πρώτες ύλες σιδηρούχων και μη σιδηρούχων μετάλλων στην εγχώρια και διεθνή αγορά κατέχοντας πρώτες θέσεις σε κύκλο εργασιών σε όλη την Ελλάδα. Το 2022 η εταιρία κλείνει έναν αιώνα λειτουργίας. Το 2008 ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Ανακυκλωτών Μεταλλικών Απορριμμάτων μαζί με άλλους επιχειρηματίες του κλάδου στον οποίο παρέμεινε Πρόεδρος έως το 2018.
Στόχος της ίδρυσης του Συνδέσμου ήταν η προώθηση της χρήσης ορθών μεθόδων ανακύκλωσης μεταλλικών απορριμμάτων με άξονα την εν γένει εξοικονόμηση ενέργειας και την προστασία του περιβάλλοντος.
Ο Νικόλαος Μπακιρτζίδης είναι παντρεμένος με τη Μαρία Καραγκούνη, πτυχιούχο του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ, η οποία κατάγεται από την Θεσσαλονίκη. Απέκτησαν το 1998 την Χριστίνα η οποία σήμερα είναι δικηγόρος και το 2001 τον Ιορδάνη, φοιτητή οικονομικών σπουδών σε πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών.