Μαρκιός Δημήτρης

Ο Δημήτρης Μαρκιός του Στυλιανού και της Αικατερίνης Χρόνη, γεννήθηκε το 1947 στην Τρυπητή Μήλου αλλά τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στον Αδάμαντα Μήλου, που είναι το κύριο λιμάνι του νησιού, όπου μετακόμισαν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του. Είναι απόφοιτος της σχολής Εργοδηγών Χημικών και εργάζεται από το 1972 στην εταιρεία «INDUSTRIA A.E.» της οποίας είναι μέτοχος και διετέλεσε Πρόεδρος για 20 χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί.

Ο παππούς Δημήτρης Μαρκιός γεννήθηκε στη Μήλο και ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες. Ήταν γιος ιερέα και ένας θεοσεβούμενος και ενάρετος πολίτης. Παντρεύτηκε την Παπή και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Στέλιο, πατέρα του Δημήτρη, τη Δέσποινα και αργότερα τον Νίκο. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αμερική για να ζήσει την οικογένειά του. Η πιστή σύζυγος Παπή προσπάθησε να μεγαλώσει και να μορφώσει τα παιδιά τους.

Ο πατέρας του, Στέλιος Μαρκιός, γεννήθηκε το 1912 και προέρχεται από μια αγροτική οικογένεια. Στα μαθητικά του χρόνια ήταν παπαδάκι στην εκκλησία που λειτουργούσε ο παππούς του παπά Νικόλας και εν συνεχεία ήταν ψάλτης στην εκκλησία του Αδάμαντα. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα του δικηγόρου. Άλλαξε πορεία στη ζωή του και έγινε εκτελωνιστής. Ήταν ο πρώτος εκτελωνιστής στο νησί και στο γραφείο του απευθύνονταν όλες οι μεταλλευτικές εταιρείες της Μήλου. Μετά τη στρατιωτική του θητεία ξεσπά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στρατεύεται και πάλι ως δεκανέας και φεύγει για την Αλβανία.

Γυρίζοντας στη Μήλο παντρεύεται την Κατίνα Χρόνη, η οποία γεννήθηκε το 1917 και ήταν κόρη του Βασίλη Χρόνη. Ευπαρουσίαστη, ευγενική και κοινωνική, της άρεσε η μουσική, το παραδοσιακό τραγούδι και το μαντολίνο, που το είχε πάντα μαζί της στις βεγγέρες που γίνονταν στο νησί. Τα επόμενα χρόνια ο Στέλιος Μαρκιός άσκησε το επάγγελμα του εκτελωνιστή, γιατί δεν υπήρχε άλλος και οι εταιρείες εξόρυξης μεταλλευμάτων είχαν ανάγκη τη συγκεκριμένη ειδικότητα. Δεν έπαψε όμως με τις νομικές γνώσεις του να βοηθάει και να εξυπηρετεί όλους όσους είχαν την ανάγκη του, χωρίς αντάλλαγμα. Παράλληλα ασχολήθηκε με την πολιτική και από το σπίτι τους πέρασαν πολλές πολιτικές προσωπικότητες. Το 1947 απέκτησαν ένα γιο, τον βιογραφούμενο Δημήτρη.

Του Δημήτρη του άρεσε ο αθλητισμός, για αυτό και συμμετείχε σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες του εξατάξιου τότε γυμνασίου, αποκτώντας μάλιστα αρκετές διακρίσεις. Από μικρή ηλικία του κέντρισε το ενδιαφέρον η συλλογή γραμματοσήμων και σήμερα μάλιστα έχει μια αξιοπρόσεχτη συλλογή. Ολοκληρώνοντας την εγκύκλιο εκπαίδευση, ήρθε στην Αθήνα. Φοίτησε αρχικά στη Σχολή Ασυρματιστών Ασπροπύργου, αλλά διέκοψε τις σπουδές του μετά από ένα χρόνο. Στη συνέχεια, τελείωσε τη σχολή Εργοδηγών Χημικών ΣΜΕΧΗΜ και υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του, την περίοδο 1969-1971, ως σιτιστής στα ΣΕΜ.

Μετά τη θητεία του, ξεκίνησε αμέσως την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Εργάζεται επί ένα χρόνο σε ένα γραφείο εισαγωγών πρώτων υλών και μηχανημάτων πλαστικών. Το Νοέμβριο 1972 προσλαμβάνεται ως πωλητής στην «INDUSTRIA A.E.», εταιρεία που αντιπροσωπεύει μηχανήματα και πρώτες ύλες μεγάλων ευρωπαϊκών οίκων. Εκπαιδεύτηκε στα εργοστάσιά τους, αποκτώντας εξειδίκευση. Η φιλοσοφία της INDUSTRIA Α.Ε. στηρίζεται στη σταθερή προσήλωση σε κορυφαία τεχνολογικά μηχανήματα, στην ανάπτυξη υγιών και αμοιβαίων σχέσεων με τους πελάτες σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στην προώθηση νέων τεχνολογιών στον τομέα των μηχανημάτων και των πρώτων υλών.

To 1973 o Δημήτρης Μαρκιός παντρεύεται τη Μαρία, το γένος Κελέκου από τον Πειραιά, με την οποία υπήρξαν συμφοιτητές καθώς η Μαρία τελείωσε την ίδια σχολή. Η σύζυγός του εργάστηκε επί 6 χρόνια σε βιομηχανίες ως εργοδηγός χημικός. Μετά το γάμο της ασχολήθηκε με τα πολιτιστικά του δήμου Κερατσινίου και υπήρξε μέλος της πολιτιστικής επιτροπής. Σήμερα ασχολείται με τα οικιακά, τη ζωγραφική, το ψηφιδωτό, το κόσμημα και την κεραμική. Έχει αρκετές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και ψηφιδωτών. Απέκτησαν ένα γιο, τον Στέλιο.

Ο Δημήτρης Μαρκιός υπήρξε άριστος αθλητής στίβου και κολύμβησης, με πολύ καλή επίδοση στις καταδύσεις. Ακόμα και σήμερα ασχολείται με το ψάρεμα και συνηθίζει κάθε καλοκαίρι να πηγαίνει με την οικογένειά του στη Μήλο. Τον χειμώνα, στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τον μοντελισμό ξύλινων σκαφών και έχει δημιουργήσει μια αξιόλογη συλλογή. Επίσης είναι συλλέκτης κοχυλιών και παλαιών συλλεκτικών ναυτικών οργάνων. Από το 2006 συλλέγει φιλελληνικά αντικείμενα πολλών κατηγοριών που αναφέρονται στον 18ο-19ο αιώνα. Η συλλογή αυτή ξεκίνησε ως υποχρέωση να διαφυλάξει αντιπροσωπευτικά ιστορικά αντικείμενα, μαζεμένα με μεράκι και πάθος από Ελλάδα και εξωτερικό. Αυτά αποτελούν σύμβολα της ελευθερίας μας, αναγνώριση και αγάπη προς τους ήρωες του 1821, διότι σε αυτούς οφείλεται η δική μας ανεξαρτησία. Αισθάνεται πολύ υπερήφανος που είναι κάτοχος της συλλογής αυτής.

Ο ίδιος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως πεισματάρη, εργατικό και δύσκολα αποδέχεται την αποτυχία. Ως υπεύθυνος και συνεπής άνθρωπος χαίρει της αγάπης, του σεβασμού και της εκτίμησης τόσο της οικογένειάς του όσο και του επαγγελματικού του περιγύρου στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Όσον αφορά τη θρησκεία είναι πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος. Ως Έλληνας ήθελε το παιδαγωγικό μας σύστημα να διδάσκει στα σχολεία τη χριστιανική πίστη και ιστορία χωρίς ακρότητες. Είναι άκρατο το ενδιαφέρον του για την πολιτική και τα πεπραγμένα στη χώρα μας και θα ήθελε στην Βουλή των Ελλήνων να ακούγονται οι απόψεις των πολιτικών παρατάξεων και με σύνεση και πατριωτισμό να παίρνονται οι αποφάσεις από κοινού για το καλό της χώρας, και όχι για προσωπικές φιλοδοξίες.

Όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου του πρότεινε να πολιτευθεί μαζί του, ο ίδιο αρνήθηκε, λέγοντας «Θέλω να παραμείνω ελεύθερος, αυτό το οφείλω στους γονείς μου που με γέννησαν ελεύθερο», με ό,τι αυτό σημαίνει.

Στον γιο του, Στέλιο, μεταλαμπάδευσε αξίες όπως το μαχητικό του πνεύμα, την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό προς τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Ο γιος του εργάζεται στην εταιρεία «INDUSTRIA Α.Ε.» και σήμερα κατέχει τη θέση του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου.