Ο Μάριος Κυριάκου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Το 1956 πήγε με την οικογένειά του στην Αγγλία, όπου το 1963 σπούδασε στο Ινστιτούτο Ορκωτών Ελεγκτών της Αγγλίας (Institute of Chartered Accountants in England and Wales). Από τον Μάιο του 1969 που ήρθε στην Ελλάδα, ξεκινά να εργάζεται για την καταξιωμένη ελεγκτική εταιρεία PMM, μετέπειτα KPMG της οποίας είναι σήμερα Senior Partner. Συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του Συλλόγου Εγκεκριμένων Λογιστών Ελεγκτών Ελλάδας (ΣΕΛΕ), για τη διεκδίκηση του δικαιώματος της αναγνωρισμένης άσκησης του ελεγκτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα σε ελεύθερη βάση. Είναι καταξιωμένος Ορκωτός Ελεγκτής, αναγνωρισμένος για την πολύχρονη προσφορά του στην ανάπτυξη του ελεγκτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα.
Η ιστορία της οικογένειάς του και η συνεισφορά της στην ιστορία της Κύπρου ξεκινά με τον Θεόδουλο Κωνσταντινίδη, ο οποίος αναγνωρίσθηκε και ως ο Πατέρας της Κυπριακής Δημοσιογραφίας.
Ο παππούς του Θεόδουλου Κωνσταντινίδη έφυγε από την Κύπρο για να πολεμήσει στην Eπανάσταση του 1821 και το ίδιο έκανε και ο πατέρας του αργότερα για να βοηθήσει την Επανάσταση. Δεν επέστρεψαν ποτέ και κάνεις δεν γνωρίζει τι απέγιναν.
Ο Θεόδουλος Κωνσταντινίδης, με καταγωγή από τις Αγγλισίδες της Λάρνακας, εργάστηκε τα πρώτα του χρόνια σαν δάσκαλος και μετέπειτα πήγε στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου συνέχισε να διδάσκει στα ελληνικά σχολεία και μάλιστα όντας διευθυντής του σχολείου. Εκεί, μαζί με άλλους Κύπριους, γεννήθηκε η ιδέα και η ανάγκη να εκδοθεί μια ελληνόφωνη εφημερίδα στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Κύπρο. Έβαλε δικά του χρήματα, μάζεψε κι άλλα από τους φίλους του, αγόρασε εκτυπωτικά μηχανήματα και τα πήγε στην Κύπρο.
Ενώ το 1878 πήρε άδεια από τους Τούρκους να εκδώσει την εφημερίδα, δεν πρόλαβε να υλοποιήσει την ιδέα του γιατί η Κύπρος μεταβιβάστηκε στους Άγγλους. Οι Άγγλοι συμφώνησαν όμως να δώσουν άδεια για την έκδοση της εφημερίδας με την προϋπόθεση ότι οι μισή θα ήταν στα ελληνικά και η άλλη μισή στα αγγλικά. Έτσι το 1878 εκδόθηκε η εφημερίδα «Κύπρος-Cyprus» με τέσσερις σελίδες σε δύο φύλλα, με δύο σελίδες στα ελληνικά και δύο σελίδες στα αγγλικά σε 1.000 αντίτυπα τα οποία έγιναν ανάρπαστα. Να σημειωθεί ότι κανένας από τους δύο εκδότες δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έγραφε ο άλλος. Έτσι η συμβίωση με τον Άγγλο ήταν δύσκολη και η εφημερίδα έκλεισε για να εκδοθεί λίγο αργότερα η «Νέα Κύπρος» αλλά κι αυτή δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Ο Θεόδουλος Κωνσταντινίδης επανέκδοσε μόνος του έξι μήνες αργότερα νέα εφημερίδα με το όνομα το «Νέον Κίτιον» και συνέχισε να την εκδίδει αρχικά στη Λάρνακα αλλά μετά και στην Λευκωσία, μέχρι το 1884.
Ο Θεόδουλος ήταν άνθρωπος δραστήριος και πεισματάρης, με καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά και συγγραφέας και σκηνοθέτης, έχοντας συγγράψει τρία βιβλία και σκηνοθετήσει και τα αντίστοιχα θεατρικά έργα.
Για την εργασία του αυτή τιμήθηκε το 2008 από την Ένωση Συντακτών στη Λάρνακα Κύπρου σαν ο Πατέρας της Κυπριακής Δημοσιογραφίας και το 2019 στήθηκε προτομή του στη είσοδο της Δημοσιογραφικής Εστίας.
Ταυτόχρονα με τα ανωτέρω, είχε και μία άλλη δραστηριότητα που ήταν η ιδιοκτησία και διαχείριση ενός χανιού (ξενοδοχείου της εποχής όπου οι άνθρωποι και τα ζώα τους μπορούσαν να διανυκτερεύσουν).
Η Λάρνακα τότε αποτελούσε σημαντικό εμπορικό κέντρο και λιμάνι και έμποροι ερχόντουσαν από όλα τα χωριά για να φέρουν τα προϊόντα τους. Ένας από αυτούς ήρθε από το χωριό Λόφου της περιοχής Λεμεσού συνοδευόμενος από την κόρη του Κατερίνα.
Ο γιος του Θεόδουλου, Γιώργος (Γιορκής όπως τον έλεγαν στην Κύπρο), αγάπησε και παντρεύτηκε την Κατερίνα και μετακόμισε στη Λόφου. Ο Γιορκής και η Κατερίνα απέκτησαν δώδεκα παιδιά, ένα εκ των οποίων ήταν ο Κυριάκος, ο παππούς του βιογραφούμενου. Η Λόφος ήταν το καλοκαιρινό χωριό και ο Ύψωνας το χειμερινό χωριό των κατοίκων.
Ο παππούς του, Κυριάκος, παντρεύτηκε μια εξαιρετικά όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα, την Ερμιόνη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Τηλέμαχο και τη Μαρία (Μαρούλα). Ο Κυριάκος, επίσης δραστήριος επιχειρηματίας, είχε κατορθώσει να κάνει μεταφορές αρχικά με άμαξα και στη συνέχεια, με το λεωφορείο που απέκτησε, έκανε τη γραμμή Λόφου-Λεμεσού και ήταν σε θέση να φροντίζει καλά την οικογένειά του.
Το 1935 κάποιος Τούρκος τον δολοφόνησε ενώ κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο σε ένα χωράφι του. Οι περιγραφές της εποχής αναφέρουν ότι ο φόνος έγινε κατ’ εντολή του κουμπάρου του Ζαχαρία, του οποίου είχαν βαφτίσει ένα από τα δυο του παιδιά, γιατί ο Ζαχαρίας ερωτεύθηκε την Ερμιόνη και ήθελε να τον βγάλει από τη μέση. Αποτέλεσμα αυτών των λεγομένων ήταν η οικογένεια του παππού του να γυρίσει εναντίον όχι μόνον του Ζαχαρία, αλλά και της γιαγιάς του. Ο πατέρας του βιογραφούμενου στην ηλικία των 14 χρονών, φοβούμενος για τη ζωή της μητέρας του, αποφάσισε να την πάρει μαζί με τη μικρή του αδερφή, να τις βάλει στο ποδήλατό του και να φύγουν από τον Ύψωνα για τη Λεμεσό. Ο Ζαχαρίας συνελήφθη για τον φόνο του παππού Κυριάκου αλλά μετά από έναν μήνα, αφού δεν βρέθηκαν αποδείξεις για την ενοχή του, αφέθηκε ελεύθερος.
Ήταν λογικό να επισκεφτεί τη γιαγιά Ερμιόνη για να δικαιολογηθεί ότι δεν είχε καμία σχέση με τον φόνο του παππού και να προσφέρει βοήθεια σαν οικογενειακός φίλος. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια σχέση μεταξύ τους και δυο χρόνια αργότερα αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.
Από το 1935 όμως άρχισε η μεγάλη βεντέτα της Κύπρου μεταξύ της δικής του οικογένειας και του Ζαχαρία, με αποτέλεσμα ο πατέρας του (Τηλέμαχος) να βρεθεί μεταξύ των δύο οικογενειών. Το 1945 έχασε τη μικρή του αδερφή όταν στην εγκυμοσύνη της παρουσίασε προβλήματα υγείας και το 1949 ο βαφτιστικός και γιος του Ζαχαρία σκότωσε με τσεκούρι τη γιαγιά Ερμιόνη την ώρα που σκυφτή μαγείρευε στην αυλή του σπιτιού τους.
Το 1950 οι δύο οικογένειες αποφασίζουν να αμβλύνουν τις διαφορές τους μέσω του γάμου του Αντωνή, μεγαλύτερου γιου του Ζαχαρία με την κόρη του Στυλιανού, αδελφού του Κυριάκου. Το μίσος όμως παραμένει άσβεστο και στις αρχές του 1956, ο Ζαχαρίας σκοτώνει τον θείο Ανδρέα, αρχηγό της οικογενείας. Σε 40 μέρες σκοτώνουν τον Ζαχαρία και αρχές του 1957, ο Αντωνής σκοτώνει τον πεθερό του Στυλιανό.
Ο Αντωνής και ο μικρότερος αδελφός του, Λαμπής, συμμάχησαν το 1956 με τους Άγγλους, προδίδοντας τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Σε αντάλλαγμα, οι Άγγλοι συλλάμβαναν και παρέδιδαν ως ανταμοιβή στον Αντωνή και τον Λαμπή όποιον τους υπεδείκνυαν σαν εχθρό, με αποτέλεσμα να εκτελεστούν πολλοί από την οικογένεια αλλά και φίλοι. Έτσι, ανενόχλητοι πλέον, επικρατούν σαν μια εγκληματική οργάνωση, όχι μόνο στη Λεμεσό αλλά σε όλη την Κύπρο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μόνη επιλογή του πατέρα του βιογραφούμενου για την οικογένεια ήταν να γίνουν προδότες ή να φύγουν από την Κύπρο. Η μητέρα του ανέλαβε το πλάνο διαφυγής τους και τον Αύγουστο του 1956 έφυγε ο πατέρας του για την Αγγλία και οι υπόλοιποι (η μητέρα Ασπασία, ο Μάριος και οι δύο αδερφές του) ακολούθησαν μετά από έξι μήνες, σηματοδοτώντας την αρχή του επόμενου σταδίου της ζωής τους.
Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου το 1960, πρώην αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α αρχίζουν να εκτελούν ένα ένα τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης του Αντωνή. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα εκτέλεσης του Αντωνή μέσα στο δικαστήριο της Λεμεσού, ο κόσμος που τόσα χρόνια ζούσε με τον φόβο, ξεθαρρεύει και αρχίζουν οι καταγγελίες εναντίον τους για δολοφονίες. Ο Αντωνής προλαβαίνει και δραπετεύει στην Αγγλία όπου μερικά χρόνια αργότερα πεθαίνει από καρκίνο ενώ ο αδελφός του και δολοφόνος της γιαγιάς, Λαμπής, συλλαμβάνεται μαζί με δυο άλλα μέλη της συμμορίας τους, δικάζονται και καταδικάζονται σε θάνατο και οι τρεις. Απαγχονίζονται το 1962. Είναι οι πρώτοι και τελευταίοι που εκτελούνται από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Έτσι το 1956-1957 μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, η οικογένεια βρέθηκε από μια σχετικά άνετη ζωή στην Κύπρο όπου είχαν το δικό τους σπίτι, το αυτοκίνητό τους και ο πατέρας του τη βιοτεχνία του με οκτώ εργαζόμενους, να αρχίζουν πάλι τη ζωή τους σε ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα στο βόρειο Λονδίνο. Ο πατέρας του τώρα δουλεύει σαν εργάτης σε ένα εργοστάσιο για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Ο Μάριος φεύγοντας από την Κύπρο είχε μόλις μπει στην έκτη τάξη του δημοτικού αλλά όταν παρουσιάστηκε στο δημοτικό στην Αγγλία δέκα μέρες αργότερα, έκριναν ότι ήταν μεγάλος για το δημοτικό και τον έβαλαν στην πρώτη γυμνασίου. Έτσι ήταν πάντοτε ένα χρόνο μικρότερος από όλους τους συμμαθητές του.
Τα πρώτα πέντε χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολα, όπου για να τα καταφέρουν να ζήσουν, ο πατέρας του δούλευε δύο και καμιά φορά τρεις δουλειές, η μητέρα του άρχισε να δουλεύει από το σπίτι και ο Μάριος έκανε κάποιες μικροδουλειές τα Σαββατοκύριακα για να μπορεί να βοηθήσει. Μετά από πολύ σκληρή δουλειά και κόπο, ο πατέρας του ορθοπόδησε και άρχισε τη δική του επιχείρηση πουλώντας έπιπλα και το 1965 απέκτησαν το δικό τους σπίτι στο Λονδίνο και μια εύπορη ζωή.
Ο Μάριος από τα 15 του άρχισε να δουλεύει στη διάρκεια όλων των σχολικών διακοπών του και όλα τα Σαββατοκύριακα αρχικά σαν γκαρσόνι και μετέπειτα σαν πωλητής μαζί με τον πατέρα του. Καθώς έφτανε προς το τέλος του Λυκείου, έπρεπε να αποφασίσει τι σπουδές θα ακολουθούσε. Η απόφασή του ήταν η Βασιλική Δραματική Σχολή.
Για καλή του τύχη, είχαν μια φιλική οικογένεια που έμενε στο ίδιο κτήριο με εκείνους. Ο γιος είχε ένα φίλο που μόλις είχε αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή και επίσης φιλοξενούσαν έναν νεαρό Κύπριο που πριν ένα χρόνο είχε αρχίσει να σπουδάζει λογιστής. Στη συζήτηση που είχε με τον πατέρα του για το μέλλον του, του λέει «κοίταξε τον ηθοποιό που είναι πάντα άφραγκος και δουλεύει πότε σαν οικοδόμος και πότε πλένει πιάτα, ενώ ο λογιστής χωρίς να έχει ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές του κερδίζει χρήματα τηρώντας βιβλία και κάνοντας φορολογικές δηλώσεις των Κυπρίων. Γίνε πρώτα ορκωτός λογιστής (Chartered Accountant) και μετά εάν ακόμη θέλεις, σπούδασε και ηθοποιός». Ειρήσθω εν παρόδω, πολύ λίγοι Άγγλοι και ξένοι ήξεραν τότε τι ακριβώς κάνει ένας Chartered Accountant αλλά όλοι ήξεραν ότι βγάζει πολλά λεφτά.
Το 1963 τελείωσε το Λύκειο και είχε την τύχη να γίνει δεκτός στο Ινστιτούτο των Ορκωτών Ελεγκτών της Αγγλίας (Institute of Chartered Accountants in England and Wales) και να ολοκληρώσει τις σπουδές του χωρίς καθυστέρηση, έτσι ώστε στα 22 του να έχει το πτυχίο του Ορκωτού Ελεγκτή και μερικά χρόνια πρακτικής εμπειρίας ταυτόχρονα.
Τον Μάιο του 1969, σε ηλικία 23 χρονών, εγκατέλειψε την Αγγλία και οδηγώντας το πρόσφατα αποκτημένο και πολύ αγαπημένο του σπορ αυτοκίνητο, το MGB, έφτασε στην Ελλάδα όπου αρχίζει το τρίτο μέρος της ζωής του.
Στην Ελλάδα έχει ήδη εξασφαλίσει εργασία με εταιρεία η οποία τότε αντιπροσώπευε την Peat Marwick Mitchell, μια από τις οκτώ μεγαλύτερες ελεγκτικές εταιρείες στο κόσμο (PMM, μετέπειτα KPMG). Με την έναρξη της εργασίας στην Ελλάδα, αλλάζει ριζικά και η αντίληψή του για την εργασία. Ενώ στην Αγγλία ο μέσος όρος εβδομαδιαίας απασχόλησής του ήταν 35 ώρες, ξαφνικά βρίσκεται να δουλεύει 60, 80, 100 και πλέον ώρες τη βδομάδα. Τότε το ελεύθερο (μη αναγνωρισμένο από το κράτος) ελεγκτικό επάγγελμα ήταν στα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα και κατά συνέπεια αυτές οι ελεγκτικές εταιρείες είχαν ελλείψεις προσωπικού.
Οι πρώτοι μήνες τον ρίχνουν σε ένα περιβάλλον πολύ σκληρής εργασίας, αλλά ταυτόχρονα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μερικούς φίλους και να έχει και την απόλαυση της σκληρής διασκέδασης. Προς το τέλος του ’69 γνωρίζει και την Ντόρα Σινοπούλου, με την οποία αρχικά αναπτύσσεται μια φιλία που μετατρέπεται σ’ αυτό που επικρατούσε εκείνο τον καιρό και λεγόταν δεσμός.
Στην εταιρεία όπου εργάζεται έχει αναλάβει όλες τις δουλειές της PMM όπου και γνωρίζει άτομα της εταιρείας αυτής από το εξωτερικό και δη από την Ιταλία όπου είχαν και την ευθύνη της επίβλεψης των εργασιών στην Ελλάδα. Την Άνοιξη του 1970 βρίσκεται μπροστά σε διάφορα διλήμματα, επαγγελματικά και προσωπικά. Από τη μια πλευρά, δυο Κυπριακές ελεγκτικές εταιρείες του κάνουν πρόταση να πάει σαν υποδιευθυντής σε ένα από τα γραφεία στην Κύπρο, η PMM του κάνει πρόταση να πάει να εργαστεί μαζί τους στη Ρώμη με σκοπό να γνωρίσει την εταιρεία καλύτερα και να επιστρέψει να εργαστεί στο γραφείο που ήδη έχουν αποφασίσει να ανοίξουν στην Ελλάδα και ο νυν εργοδότης του τον ενθαρρύνει να μείνει στην Ελλάδα και να τον προάγουν στη θέση του συνεταίρου την 1η Ιανουαρίου 1971. Όλες οι προτάσεις ήταν εξαιρετικές, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του.
Τότε, στα 24 του, έλαβε δυο πολύ σοβαρές αποφάσεις που καθόρισαν την υπόλοιπη ζωή του και για τις οποίες δεν έχει μετανιώσει ποτέ.
Στην πρώτη, την επαγγελματική, αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση της PMM, η οποία προσέφερε και τα λιγότερα χρήματα, για να αρχίσει εργασία στην Ιταλία από την 1η Ιουλίου 1970. Η δεύτερη αλλάζει τη σχέση του με την Ντόρα Σινοπούλου, της κάνει πρόταση γάμου και της υπόσχεται ότι σύντομα θα την πάρει μαζί του στην Ιταλία. Η Ντόρα Σινοπούλου μετά από μερικούς μήνες τον ακολουθεί στη Ρώμη και μαζί πηγαίνουν στην Αγγλία όπου παντρεύονται και έναν χρόνο μετά, με την ίδρυση του γραφείου της PMM, επιστρέφουν στην Ελλάδα. Υπεύθυνος για το γραφείο διορίζεται ένας Ελληνοαμερικανός και εκείνος είναι ένας από τους δύο υποδιευθυντές.
Το 1975 του ανακοινώνουν ότι τίθεται επικεφαλής του γραφείου της Αθήνας με συνολική δύναμη προσωπικού 6 ατόμων αλλά μίας ζημιογόνου τότε επιχείρησης. Οι συνολικές αμοιβές του γραφείου την εποχή εκείνη, όταν κατάρτισε τον πρώτο προϋπολογισμό, ήταν 5.000.000 Δρχ. και οι ζημιές 30.000.000 Δρχ. Η τύχη ήταν όμως με το μέρος του και από τους πρώτους μόλις μήνες κατόρθωσε να βρει δυο τρεις σημαντικούς πελάτες και το αποτέλεσμα από 30.000.000 Δρχ. ζημιά μειώθηκε σημαντικά. Από την επόμενη χρονιά το γραφείο των Αθηνών για πρώτη φορά ήταν κερδοφόρο, όπως και παρέμεινε από τότε.
Το 1977 προάγεται στη θέση του Ανώτερου Γενικού Διευθυντού (στα αγγλικά ο όρος είναι Senior Partner) και είναι πλέον συνέταιρος στην PMM Ευρώπης, μιας εταιρείας που είχε δραστηριότητες σε 17 χώρες της Ευρώπης και 2.000 άτομα. Η εταιρεία είχε 74 συνεταίρους και τη χρονιά που έγινε συνέταιρος, μόνο 3 άτομα σε όλη την Ευρώπη είχαν προαχθεί σ’ αυτή τη θέση.
Ταυτόχρονα, διορίζεται και μέλος της Επιτροπής Επαγγελματικών Θεμάτων και Πρακτικών της Ευρωπαϊκής Εταιρείας, θέση η οποία του προσθέτει 6-8 ταξίδια το χρόνο σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, διαρκείας από δύο μέχρι πέντε ημερών. Τον επόμενο χρόνο, το 1978, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να πραγματοποιήσει ένα παλιό του όνειρο: να δημιουργήσει σχέσεις με την Κύπρο. Μεταβαίνει στην Κύπρο και στο τέλος του ’78 πείθει την εταιρεία Σκότη και Πολυδωρίδη να συνδεθεί με την PMM, αναλαμβάνοντας υπεύθυνος για την περιοχή Ελλάδας και Κύπρου, που και αυτό προσθέτει ένα ακόμη βάρος και άλλα τουλάχιστον 6 ταξίδια τον χρόνο.
Η PMM Ελλάδος αναπτύχθηκε σημαντικά έστω και σ’ αυτό το περιορισμένο από εργασία περιβάλλον και ήταν από τις πρώτες στην Ελλάδα με σημαντικές αμοιβές και αποτελέσματα για τα δεδομένα της εποχής. Το 1984 αποχωρεί από την Επιτροπή Επαγγελματικών Εργασιών της PMM και διορίζεται το έβδομο μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Ηπειρωτικής Ευρώπης της PMM. Ήταν μια καθοριστική εξέλιξη στη σταδιοδρομία του, γιατί ήταν ο νεότερος που είχε ποτέ αναλάβει Διεύθυνση Γραφείου, ο νεότερος που είχε γίνει συνεταίρος, ο νεότερος που είχε μπει στις προαναφερθείσες δύο επιτροπές και η Διοικούσα Επιτροπή ήταν το ανώτατο όργανο της εταιρείας που τώρα αριθμούσε περίπου 3.000 άτομα και 200 συνεταίρους.
Το 1969 στην Ελλάδα, οι μόνοι αναγνωρισμένοι ελεγκτές (μονοπωλιακά) από το κράτος ήταν το Σώμα Ορκωτών Λογιστών (ΣΟΛ), μία εταιρεία που λειτουργούσε και σαν επαγγελματικό σωματείο, αλλά και ελεγκτική εταιρεία μαζί. Όλοι οι άλλοι που δεν εργάζονταν στην εταιρεία ΣΟΛ δεν είχαν καμία αναγνώριση και ήταν λογικό να δημιουργηθεί κάποια κίνηση για να σπάσει το μονοπώλιο και να επεκταθεί η αναγνώριση σε όλους τους άλλους ελεγκτές. Έτσι, αρχίζει να αναμειγνύεται σε αυτόν τον χώρο με αποτέλεσμα από το 1972 ως το 1979, την ημέρα που η Ελλάδα υπέγραφε τη συνθήκη για την είσοδό της στην ΕΟΚ, στο γραφείο της PMM 40 επαγγελματίες του χώρου υπέγραφαν το καταστατικό του Συλλόγου Εγκεκριμένων Λογιστών Ελεγκτών Ελλάδας (ΣΕΛΕ), όπου τον κατονόμασαν τον πρώτο πρόεδρο του ΣΕΛΕ, με σκοπό την διεκδίκηση του δικαιώματος της αναγνωρισμένης άσκησης του ελεγκτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα σε ελεύθερη βάση, δηλαδή όπως λειτουργούσε αυτό το επάγγελμα σε όλον τον κόσμο.
Τη θέση του Προέδρου την κράτησε για τρία χρόνια και στο διάστημα αυτό το ΣΕΛΕ εδραιώθηκε στην Ελλάδα και τα μέλη του ανήλθαν σε περίπου 300 άτομα. Ταυτόχρονα εντάχθηκε σαν μέλος σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς του επαγγέλματος. Με όλη τη δραστηριότητα που υπήρχε στα δέκα χρόνια από το 1978 μέχρι το 1988, σημάδεψε σημαντικά τη σταδιοδρομία του, όπου εξίσου εύκολα θα τον έβρισκε κανείς σε κάποιο αεροδρόμιο ή στο γραφείο να προωθεί τα συμφέροντα της PMM και τα συμφέροντα του Ελεγκτικού επαγγέλματος πιστεύοντας ακράδαντα ότι οι άνθρωποι που εργάζονταν σε αυτές τις εταιρείες είχαν κάθε δικαίωμα να μπορούν να δημιουργήσουν κάποια καριέρα και να αποκτήσουν μια αναγνώριση στον χώρο τους και στο οικονομικό περιβάλλον. Το 2020 υπάρχουν πάνω από 20 ελεγκτικές εταιρείες και τα μέλη του ΣΟΕΛ υπερβαίνουν τις 5.000.
Έτσι, μετά από σχεδόν 15 χρόνια σκληρής συνεχόμενης εργασίας, νοιώθοντας ότι έχει πάρει την αναγνώριση που του άνηκε και η PMM Ελλάδος έχοντας μπει σε ένα ρυθμό ανάπτυξης, τα πράγματα φαίνονταν ικανοποιητικά και σταθερά.
Βεβαίως, στον κόσμο αυτό τίποτα δεν είναι σταθερό και το 1986 αρχίζουν συζητήσεις με μια άλλη εταιρεία, την KMG, με σκοπό συγχώνευσης της Peat Marwick Mitchell με την KMG σε παγκόσμιο επίπεδο και βεβαίως και στην Ελλάδα. Συζητήσεις για την συγχώνευση ολοκληρώνονται θετικά και η καινούργια εταιρεία με την ονομασία KPMG λειτουργεί από την 1η Ιουλίου 1988 αλλά με σημαντικές αλλαγές, όσον αφορά την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα της συγχώνευσης ήταν η διάσπαση της Peat Marwick Mitchell στην Ευρώπη από μια ενιαία Ευρωπαϊκή εταιρεία, σε μία καινούργια, όπου η κάθε χώρα θα ήταν πλέον οικονομικά ανεξάρτητη, αλλά θα είχε την υποχρέωση να ακολουθεί όλες τις αρχές και τους κανόνες εργασίας της KPMG.
Σαν αποτέλεσμα καταργείται η Διοικούσα Επιτροπή της Peat Marwick Mitchell στην Ευρώπη και τα γραφεία της Κύπρου συνεχίζουν μια χωριστή ανεξάρτητη πορεία σαν μέλη της KPMG και έτσι αφιερώνει πλέον όλο τον χρόνο του στην εταιρεία της Ελλάδας, χωρίς άλλες υποχρεώσεις προς την Κύπρο και με ανακούφιση βλέπει τα αεροπλάνα να ταξιδεύουν χωρίς την έντονη συμμετοχή του της τελευταίας δεκαετίας.
Η δημιουργία της KPMG παγκοσμίως εκτοξεύει την Peat Marwick Mitchell από τη δεύτερη θέση παγκοσμίως στην πρώτη θέση με σημαντική διαφορά από τις επόμενες 7 μεγάλες εταιρείες του είδους της. Το μέγεθός της είναι σχεδόν διπλάσιο από την δεύτερη εταιρεία και πολλαπλά μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες.
Στον επαγγελματικό χώρο έχουν ενταθεί οι δραστηριότητες του ΣΕΛΕ και οι πιέσεις για ανεξαρτητοποίηση του επαγγέλματος συνεχίζουν όλο και πιο αυξανόμενες. Το 1993 επιτυγχάνεται τελικά η ίδρυση και αναγνώριση από το κράτος του Σώματος Ορκωτών Ελεγκτών Λογιστών (ΣΟΕΛ), το οποίο θα λειτουργήσει σε ανεξάρτητη βάση από τα μέλη του, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλαδή θα υπάρχει ο διαχωρισμός του επαγγελματικού Ινστιτούτου ή Συλλόγου και των μελών, όπου ελεύθερα θα μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους μόνοι τους ή σε συνεταιρισμό ή σε συνεργασία με άλλους ορκωτούς ελεγκτές. Με την αναγνώριση το 1993, η KPMG βρίσκεται με 26 άτομα προσωπικό και τρεις συνεταίρους με επικεφαλής τον Μάριο και είναι αρκετά περήφανος που κατόρθωσαν και να μεγαλώσουν και να αναγνωρισθούν.
Την 31η Δεκεμβρίου 2018, η KPMG βρίσκεται με πάνω από 500 άτομα προσωπικό, με 25 συνεταίρους, με κερδοφορία που είναι καλύτερη από όλες τις άλλες εταιρείες και τον Μάριο Senior Partner, έτοιμο να συνταξιοδοτηθεί με δέκα χρόνια καθυστέρηση από τη συνήθη ημερομηνία σύνταξης που ορίζει η εταιρεία. Ευχαριστεί την KPMG που του έδωσε την ευκαιρία να ολοκληρώσει σχεδόν 50 χρόνια προσφοράς. Όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ήταν ο μοναδικός συνεταίρος σε όλο τον κόσμο της KPMG που υπηρέτησε τόσα χρόνια, ο μοναδικός που ήταν επικεφαλής εταιρείας τόσα χρόνια, ο μοναδικός που υπηρέτησε τόσα χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής KPMG.
Πολύ πιο σημαντικό από όλα είναι για εκείνον η αναγνώριση από την αγορά του ήθους, της επαγγελματικότητας και της συνέπειας που επέδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του.
Τα επιτεύγματα στη επαγγελματική του ζωή, πέραν των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, περιληπτικά είναι:
- Μέλος και Αντιπρόεδρος Εποπτικού Συμβουλίου, ΣΟΕΛ (δέκα χρόνια)
- Μέλος Επιτροπής Επαγγελματικής Πρακτικής, ΣΟΕΛ (τρία χρόνια)
- Μέλος ΔΣ Propeller Club (21 χρόνια, τα τελευταία τρία σαν Πρόεδρος)
- Μέλος ΔΣ και Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ), American Hellenic Chamber of Commerce (35 χρόνια από τα οποία 21 μέλος ΕΕ και Αντιπρόεδρος 9 χρόνια)
- Μέλος και Πρόεδρος Πολιτιστικού Ομίλου Παντελής (15 χρόνια, τα τελευταία τρία Πρόεδρος)
- Εκπρόσωπος του Institute of Chartered Accountants in England and Wales στην Ελλάδα (40 χρόνια)
- Εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Επιτροπή για τραπεζικά θέματα της FEE (Banks Working Party of the FEE-Federation des Experts Comptables Europeens) (25 χρόνια)
Το Institute of Chartered Accountants in England and Wales τον τίμησε σε τελετή στο Λονδίνο για την πολύχρονη προσφορά του στο Institute, στην ανάπτυξη του ελεγκτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα και την εδραίωση της συνεργασίας Ινστιτούτου και ΣΟΕΛ.
Από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει τιμηθεί με το Βραβείο Διεθνούς Αριστείας Κυπρίων.