Κοτσίρη Ιωάννα

H Ιωάννα Kοτσίρη γεννήθηκε στην Πάτρα το 1966. Είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στη Μικροβιολογία. Από το 2004 διατηρεί δικό της ιατρείο στην Πάτρα. Είναι μητέρα δύο παιδιών.

 O παππούς της βιογραφούμενης, από την πλευρά της μητέρας της, ονομαζόταν Γιάννης Aνδρεόπουλος και ήταν μεγαλέμπορος στην Πάτρα. Για πενήντα χρόνια ήταν επίτροπος στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η οποία ήταν δίπλα στο σπίτι του. Σχολαστικός στις καθημερινές προσευχές, οι οποίες τηρούνταν σχολαστικά «με πρωτόκολλο». Προσευχή το πρωί, πριν το μεσημεριανό και βραδινό φαγητό, μισή ώρα μπροστά στο εικονοστάσι το βράδυ να ψέλνει πριν τη νυχτερινή του απόσυρση για ύπνο. H σταθερότητα των εκκλησιασμών του, οι νηστείες του, οι προσευχές του δίδαξαν στη βιογραφούμενη την πίστη στον Χριστό και τί σημαίνει να είσαι τυπικός στο εκκλησίασμα. Όπως αναφέρει η ίδια, «μετέδωσε στην ψυχή μου την ομορφιά της ελληνορθόδοξης θρησκείας. Δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό και την ψυχή μου οι ψαλμωδίες των παπάδων στο σπίτι του παππού, Μεγάλη Τετάρτη, την ώρα του ευχελαίου, όπου όλη η οικογένεια του παππού έλαμπε από χαρά, καθώς για άλλη μια χρονιά του επέτρεψε ο Θεός να χαρεί την οικογένειά του, στο σπίτι του, όπου όλοι μαζί αγαπημένοι θα μυρώνονταν».

O Γιάννης Aνδρεόπουλος παντρεύτηκε την Ελένη και από τον γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά. Την Ανδριάνα, μητέρα της βιογραφούμενης, τον Άγγελο και τον Μίμη. O Άγγελος και ο Μίμης Aνδρεόπουλος ασχολήθηκαν με το εμπόριο διατηρώντας έτσι την οικογενειακή παράδοση.

H γιαγιά της βιογραφούμενης, Ελένη Aνδρεοπούλου, έδωσε στη μικρή εγγονή της, απλόχερα, τη φροντίδα και την αγάπη της ενώ εμφύσησε μέσα της τη νοικοκυροσύνη και την τάξη. Όπως ομολογεί η βιογραφούμενη, «μου έμαθε τη σημασία του καλοστρωμένου τραπεζιού». Τα καλομαγειρεμένα της φαγητά είχαν τη γεύση και τη γλύκα της καρδιάς της. Τις ατελείωτες ώρες που περνούσε πλάι της την έμαθε όλα τα μυστικά του πλεξίματος, του κεντήματος και του ραψίματος. Χάρη σ’ εκείνη κατάλαβε πόση σημασία έχει η μαλακή καρδιά σε έναν άνθρωπο. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούσε το γέλιο να γίνει δάκρυ και το αντίθετο.

Μέχρι και τα βαθιά της γεράματα (πέθανε σε ηλικία 96 ετών) ακτινοβολούσε από μία νεανικότητα. Μία αθωότητα. Μία ανταύγεια υπήρχε γύρω της. Όταν η βιογραφούμενη την επισκέπτονταν και της έλεγε πόσο όμορφη ήταν, εκείνη της αντιγύριζε πως «μ’ αγαπάς γι’ αυτό σου φαίνομαι όμορφη». Όπως αναφέρει η ίδια, νιώθει την παρουσία της γύρω της να την πλαισιώνει και στις δύσκολες στιγμές να την προστατεύει.

H μητέρα της βιογραφούμενης, Ανδριάνα Aνδρεοπούλου, ήταν γυναίκα προικισμένη από την φύση με φινέτσα στην εξωτερική της εμφάνιση. Διέθετε καλή αισθητική στο ντύσιμο και λαξευμένους τρόπους στη συμπεριφορά της. Μία Αρσακειάδα! Υπήρξε πρότυπο ήθους, σεμνότητας και καλής αγωγής. Όπως αναφέρει η βιογραφούμενη, «η μητέρα μου έμαθε το μέτρο στη συμπεριφορά μου και τα όρια στις κοινωνικές συναναστροφές μου. Το πείσμα της και η αποφασιστικότητά της, την γιγάντωσαν στα μάτια μου σαν άλλον Ηρακλή».

O πατέρας της βιογραφούμενης, Θεοδόσιος Kοτσίρης, γεννήθηκε στην Κάτω Αχαγιά. H Κάτω Aχαγιά (Κάτω Aχαία) είναι κωμόπολη της Πελοποννήσου, που βρίσκεται NΔ της πόλης της Πάτρας. Διοικητικά ανήκει στο δήμο Δύμης του νομού Αχαΐας. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 40 μ.

O Θεοδόσιος Kοτσίρης έμεινε ορφανός από μητέρα σε μικρή ηλικία. Υπήρξε ο πρώτος, μεταξύ των πρώτων, φοιτητής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας και έλαβε υποτροφία Fulbright για μετεκπαίδευση στην Αμερική. Ειδικεύτηκε στην Καρδιολογία στο Λονδίνο και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία. Συμμετείχε, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, σε σειρά συνεδρίων ως ομιλητής και έχει δώσει πλήθος συνεντεύξεων. Είναι γνωστός ιατρός και ιδιαίτερα αγαπητός στην πατραϊκή κοινωνία. Όπως θυμάται η βιογραφούμενη, «εκείνη την εποχή τα νοσοκομεία υπολειτουργούσαν. Το σπίτι μας είχε γίνει Νοσοκομείο. Οι ουρές του κόσμου έφταναν μέχρι το δρόμο. Τον πατέρα δεν τον βλέπαμε ποτέ. Μέρα νύχτα γυρνούσε σε σπίτια με μόνη του έγνοια να γιατρέψει τον πόνο του πάσχοντος ανθρώπου, που του εμπιστεύτηκε την υγεία του, ίσως και τη ζωή του. Ήταν άνθρωπος που ποτέ δεν νοιάστηκε για τα χρήματα. Ποτέ δεν μετρούσε τα χρήματα. Αν οι ασθενείς του είχαν χρήματα του έδιναν, αν δεν είχαν δεν του έδιναν». Σύμφωνα με τη βιογραφούμενη, «ο πατέρας μου μετέδωσε την αγάπη για την ιατρική και τη λατρεία για τον άνθρωπο. Σαν παιδάκι, πηγαίνοντας μαζί του βόλτα, τύχαινε να έχει κάποια εκκρεμότητα στο Νοσοκομείο με κάποιον ασθενή του και τότε τον συνόδευα. Αργότερα, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι η μυρωδιά του Νοσοκομείου ήταν σε μένα οικεία, σε τέτοιο βαθμό, που το ένοιωθα σπίτι μου. Αυτός είναι ο πατέρας μου».

O Θεοδόσιος και η Ανδριάνα Kοτσίρη, το γένος Aνδρεοπούλου, απέκτησαν από το γάμο τους μία κόρη, τη βιογραφούμενη, και έναν γιο, τον Χρήστο. O Χρήστος Kοτσίρης είναι λάτρης της λογοτεχνίας και στη βιβλιοθήκη του βρίσκει κανείς πολλά βιβλία, τα οποία είναι εξαιρετικά.

H βιογραφούμενη, Ιωάννα Kοτσίρη, γεννήθηκε το 1966, στην Πάτρα. Η Πάτρα (αρχαία ελληνικά: Πάτραι) είναι η πρωτεύουσα του Νομού Αχαΐας, της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και το μεγαλύτερο αστικό κέντρο και λιμένας της Πελοποννήσου. Η Πάτρα είναι το μεγαλύτερο οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χιλιετιών της ιστορίας της και ειδικότερα στη Ρωμαϊκή περίοδο, η Πάτρα αποτέλεσε κοσμοπολίτικο κέντρο της Μεσογείου, ενώ σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση είναι ο τόπος του μαρτυρίου του Αγίου Ανδρέα. Το 1821 η Πάτρα ήταν από τις πρώτες πόλεις της Πελοποννήσου που επαναστάτησαν εναντίον των Τούρκων, αν και παρέμεινε στην κατοχή τους έως το 1828. Αποκαλείται Πύλη της Ελλάδας προς τη Δύση, καθώς είναι διεθνές εμπορικό κέντρο, μεγάλο λιμάνι και κομβικό σημείο για το εμπόριο και την επικοινωνία με την Ιταλία και την Ευρωπαϊκή Δύση. Η πόλη διαθέτει δύο πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και ένα Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα και συνδεδεμένα με αυτά ερευνητικά ινστιτούτα, που την καθιστούν επιστημονικό κέντρο με σημαντικές επιδόσεις στην τεχνική εκπαίδευση. Η σύγχρονη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου συνδέει το προάστιο της Πάτρας Ρίο με το Αντίρριο, ενώνοντας την Πελοπόννησο με τη Στερεά Ελλάδα. Επιπλέον, η πόλη καυχιέται για το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό, μεσογειακού τύπου καρναβάλι της, το περίφημο Πατρινό καρναβάλι, τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του οποίου είναι τα σατιρικά και φαντασμαγορικά άρματα και οι θεαματικοί χοροί και παρελάσεις. Η τοπική πολιτιστική σκηνή ξεχωρίζει στις θεατρικές και τις πλαστικές τέχνες και τη σύγχρονη αστική λογοτεχνία. Η πόλη της Πάτρας ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης του 2006. Η Πάτρα έχει μακρά παράδοση στα πολιτικά πράγματα της χώρας, έχοντας αναδείξει τον μεγαλύτερο αριθμό Πρωθυπουργών στην ελληνική ιστορία: η οικογένεια Παπανδρέου (τρεις Πρωθυπουργοί, Γεώργιος, Ανδρέας, Γιώργος), ο Δημήτριος Γούναρης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και η οικογένεια Ζαΐμη είναι μερικά γνωστά παραδείγματα. Πατρινός είναι και ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος. Η πιο κοινή εξήγηση που δίδεται για το όνομα της πόλης είναι η μυθολογική, ότι προέρχεται δηλαδή από τον Πατρέα, το μυθικό οικιστή της πόλης. Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της αστικής γεωγραφίας της Πάτρας είναι η διαίρεσή της στην Άνω και Κάτω πόλη, που συνδέονται μεταξύ τους με σκάλες. Η Κάτω πόλη, η οποία περιλαμβάνει τον αστικό πυρήνα του 19ου αιώνα και το λιμάνι, βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και απλώνεται μεταξύ των εκβολών των ποταμών Γλαύκου και Χαράδρου και είναι χτισμένη πάνω σε ένα αρχικά ποταμογενές και ελώδες έδαφος, ενώ η Άνω πόλη καλύπτει την περιοχή των παλαιότερων οικισμών, γύρω από το φρούριο, πάνω στις δυτικότερες υπώρειες του Παναχαϊκού όρους (1.926 μέτρα) πριν τον Πατραϊκό Κόλπο. H αρχαία Πάτρα είχε ως πυρήνα την Αρόη. Ο Πατρεύς, Αχαιός από τη Σπάρτη, επειδή δεν ήθελε να υποστεί τις συνέπειες της κατάκτησης της πόλης του από τους Δωριείς, ήρθε επικεφαλής αποίκων (οικιστής) στην περιοχή της Αρόης και κατάφερε να διώξει τους Ίωνες κατοίκους. Μεγάλωσε και οχύρωσε την πόλη, κατάφερε ακόμη να κάνει την πολιτική συνένωση επτά Προϊστορικών αγροτικών συνοικισμών και της έδωσε το όνομά του. Χτισμένη σε στρατηγική θέση, παραθαλάσσια με καλυμμένα τα νώτα της από το Παναχαϊκό όρος και σε μικρή απόσταση από τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, πολύ κοντά στα Ιόνια νησιά και στο δρόμο προς την Ιταλία, η Πάτρα ήταν προικισμένη με όλες τις προϋποθέσεις για να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο τη βρίσκουμε άλλοτε με το μέρος των Αθηναίων και άλλοτε των Πελοποννήσιων. Το τέλος πάντως του πολέμου τη βρίσκει με το μέρος των νικητών. Σημαντική ήταν η συμβολή της Πάτρας στη συγκρότηση της Αχαϊκής Συμπολιτείας (280 π.Χ.). Πρόκειται για την αναβίωση της ομοσπονδίας των Αχαιών, “Το κοινό των Αχαιών”. Οι πόλεις Πάτραι, Δύμη, Αίγιο, Βούρα, Φαραί, Τριταία, Πελλήνη, Αιγείρα, Λεόντιο και Κερύνεια ιδρύουν την Συμπολιτεία. Η λειτουργία της βασιζόταν σε θεσμούς ισότητας και δημοκρατίας. Η Πάτρα υποτάχθηκε στην Ρώμη το 146 π.Χ. Ο Αύγουστος είχε διακρίνει (31 π.Χ.) την προνομιακή και επίκαιρη θέση της Πάτρας και φρόντισε να εγκατασταθούν εδώ ως άποικοι παλαίμαχοι Ρωμαίοι. Από τότε παραχωρήθηκαν μόνο στους Πατρινούς (από όλους τους Αχαιούς), η ελευθερία και η αυτοδιοίκηση που μπορούσαν ν’ απολαμβάνουν οι Ρωμαίοι ως άποικοι. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Τιβέριος, Νέρων και Αδριανός αλλά και άλλοι έδωσαν κατά καιρούς προνόμια στην Πάτρα, η οποία γρήγορα μεταβλήθηκε σε λαμπρή και πασίγνωστη πόλη. Η παρουσία και η δραστηριότητα του Αποστόλου Ανδρέα στην πόλη κατά την εποχή του Νέρωνα της δίνει έναν καινούργιο χαρακτήρα. Τη μεταβάλλει σε πεδίο σύγκρουσης ποικίλων θρησκευτικών αποκλίσεων μέχρι την τελική επικράτηση του Χριστιανισμού. Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ρωμαϊκού κράτους στην Κωνσταντινούπολη το 330 μ.Χ., η Πάτρα άρχισε να παρακμάζει. Στα 807 μ.Χ., η πόλη πολιορκήθηκε από τους Σλάβους και τους Αβάρους, αποτυγχάνοντας να την καταλάβουν. Η ήττα τους -η οποία αποδόθηκε από τους κατοίκους σε θαύμα του Αγίου Ανδρέα- ανάγκασε τους Σλάβους να εγκαταλείψουν την Πελοπόννησο, ενώ κάποιες ολιγομελείς ομάδες εγκαταστάθηκαν στην ορεινή ενδοχώρα της Αχαΐας. Στους επόμενους αιώνες στην πόλη αναπτύσσεται η μεταξουργία και το εμπόριο έως το 1205 οπότε και πέφτει στα χέρια των Φράγκων σταυροφόρων της Κωνσταντινούπολης και αποτέλεσε μία από τις 12 Βαρονίες του πριγκιπάτου της Αχαίας. Το 1429 απελευθερώνεται από τα στρατεύματα του Δεσπότη του Μυστρά και μετέπειτα αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Το 1461 καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς. Η πρώτη επαναστατική κίνηση κατά των Τούρκων έγινε το 1466 υπό τον επίσκοπο Πατρών Νεόφυτο. Η δεύτερη έγινε το 1532 με τη βοήθεια του Ισπανικού στόλου υπό την ηγεσία του Ανδρέα Doria. Η τρίτη εξέγερση έγινε τον Οκτώβριο του 1571, μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου. Τότε η πόλη εξεγέρθηκε κατά των Τούρκων όπως έκαναν και άλλες περιοχές της Στερεάς και της Πελοποννήσου. Επικεφαλής της εξέγερσης ήταν ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός Α’, οι πρόκριτοι Δημήτριος (ανιψιός του Γερμανού, Σοφιανός, Σταμάτης και Καραγιάννης, ίσως ο τιμαριούχος της περιοχής Ιωάννης Τσερνοτάμπεης και ο ηγούμενος της Μονής Αρχαγγέλου Μιχαήλ Ισαάκ και άλλοι. Μόλις έγινε γνωστή στην Πάτρα η καταστροφή του Οθωμανικού στόλου στη Ναύπακτο, το γεγονός πανηγυρίστηκε με δοξολογίες και χαρμόσυνες εκδηλώσεις. Ο μητροπολίτης Γερμανός ο Α’ ήλθε σε συνεννόηση με πέντε προκρίτους και κατοίκους γειτονικών περιοχών της Πελοποννήσου και της Στερεάς για την προετοιμασία της εξέγερσης. Η αδυναμία του χριστιανικού στόλου να μεταφέρει τον πόλεμο στην ξηρά και η αριθμητική υπεροχή των Τούρκων οδήγησαν στην γρήγορη καταστολή της εξέγερσης. Ο επίσκοπος Γερμανός θανατώθηκε και τεμαχίστηκε μαζί με τον ανιψιό του. Το ίδιο υπέστησαν και οι πρόκριτοι Σοφιανός από την Πάτρα, ο Πετρόπουλος από τον Μυστρά και άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Η πόλη των Πατρών καταστράφηκε. Το 1687 οι Ενετοί πολιορκούν ξανά την Πάτρα και την διατηρούν, μαζί με όλη σχεδόν την Πελοπόννησο μέχρι το 1715. Η πόλη γνώρισε καταστροφές από τους Αλβανούς κατά την Ορλωφική επανάσταση το 1770. Στις 25 Μαρτίου 1821 στην Πάτρα κηρύσσεται η Ελληνική επανάσταση από τον Δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό και τους προκρίτους της Αχαΐας οι οποίοι ξεκινούν να πολιορκούν το κάστρο της πόλης. Η πόλη γνώρισε πολλές πολιορκίες από τα Ελληνικά επαναστατικά στρατεύματα αλλά ήταν δύσκολο να καταληφθεί. Το 1828 ο Γάλλος στρατάρχης Νικόλαος-Ιωσήφ Μαιζών καταλαμβάνει με Γαλλικά στρατεύματα την πόλη εκδιώκοντας την Τουρκο-Αυγυπτιακή φρουρά του Ιμπραήμ και παραδίδει την πόλη στη νεοσύστατη Ελληνική Κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Η σύγχρονη πόλη κτίσθηκε από τον Καποδίστρια στο χώρο της αρχαίας.

H βιογραφούμενη, Ιωάννα Kοτσίρη, φοίτησε στο Αρσάκειο. Για την ίδια αυτό το σχολείο υπήρξε «ό,τι ο Αριστοτέλης για τον Μέγα Αλέξανδρο». Σφυρηλάτησε μέσα της αρχές. Οδηγούς και κανόνες που την κράτησαν στις δυσκολίες και την έκαναν να πετάξει όταν ο άνεμος φυσούσε ούριος. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τη φιλόλογό της, την κυρία Kαλογεροπούλου. Ενστάλαξε στην καρδιά της μια τέτοια αγάπη για την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, που θα την ευγνωμονεί για πάντα. Το λάτρευε το σχολείο της και ευγνωμονεί το έργο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας στο σύνολο μέχρι σήμερα, καθώς και τα παιδιά της φοίτησαν σ’ αυτό, για τη συμβολή της στην ενδυνάμωση της Ορθοδοξίας και τη διάδοση του Ελληνικού πνεύματος. Είναι τέτοια η δομή και η συγκρότηση του εκπαιδευτικού της προγράμματος, που αποτελεί προπύργιο στο τσουνάμι που έρχεται στην Ευρώπη και διεθνώς και απειλεί την ανθρωπότητα ολόκληρη με το τέλος του ανθρωπισμού. H φοίτησή της σ’ αυτό ανταμείφθηκε με υποτροφίες καθ’ όλη τη διάρκεια των σχολικών σπουδών της.

Στα εφηβικά της χρόνια η βιογραφούμενη ήρθε σε επαφή με τους μεγάλους Έλληνες ποιητές, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Καβάφη. H ποίηση συντρόφεψε τη νεανική ψυχή της και της προσέφερε απερίγραπτη συγκίνηση. Όπως αναφέρει η ίδια, «Άξιον Εστί, Μαρία Νεφέλη, Μεγάλος Ερωτικός…H μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι στ’ αυτιά μου και η φωνή της Νανά Mούσχουρη να τραγουδά το Χάρτινο το Φεγγαράκι, η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου…M’ αυτά μεγάλωσα». H ίδια επηρεάστηκε σημαντικά από τα ποιήματα του Xαλίλ Γκιμπράν στον Προφήτη και στον Κήπο του Προφήτη, παραθέτοντας τους στίχους: «…όταν εργάζεστε είσαστε ένας αυλός που κάνει μουσική το ψιθύρισμα των ωρών…», «…τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή…».

H Ιωάννα Kοτσίρη από αγάπη για την Ιατρική οδηγήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Παράλληλα με τις σπουδές της, μελέτησε λεπτομερώς την Καινή Διαθήκη. Λάτρεψε τον Ύμνο στην Αγάπη του Αποστόλου Παύλου. Ακολούθησε το Αγροτικό της στην Κάτω Aχαγιά, γενέτειρα του πατέρα της. Εκεί ως νέα ιατρός ενθουσιάστηκε πραγματικά με τη δουλειά της σε βαθμό που να μην θέλει να τελειώσει το ωράριό της. O κόσμος της το ανταπέδωσε με την εμπιστοσύνη και την αγάπη του, καθώς περίμεναν ουρές έξω από το Κέντρο Υγείας που εργαζόταν καθημερινά. Στη συνέχεια, έκανε την ειδικότητά της στη Μικροβιολογία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας, κοντά στον καθηγητή Απόστολο Bαγενάκη, όπου μαγεύτηκε με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά του. Όπως σημειώνει η ίδια, ο Απόστολος Bαγενάκης ήταν ένας εξαιρετικός επιστήμονας και ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας μεγάλος ιατρός.

Το 2004, η βιογραφούμενη άνοιξε το δικό της ιατρείο. Θέλησε να υπηρετήσει τον χώρο της υγείας με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα. Είχε την ιδιαίτερη χαρά και την τιμή να συνεργαστεί με εξαιρετικούς ανθρώπους, όπως την Αναστασία Tανταλίδου από την Αθήνα, τη Βασιλική Mπάτσικα από την Πάτρα, την Ελένη Kατσορίδα από το Αίγιο και τη Γεωργία Mυλωνά από το Γεράκι Ηλείας μέχρι το 2016 και έκτοτε μέχρι και σήμερα με τις εξαιρετικές Μαριάννα Αλεξανδροπούλου, Ευφροσύνη Σαισανά, Δήμητρα Λειβαδά και Ευστρατία Κουτροκόη. Όλοι είναι εξαιρετικοί συνεργάτες της και με αυταπάρνηση εργάζονται από κοινού, υπηρετώντας τον σκοπό της φροντίδας του πάσχοντος ασθενούς.

H Ιωάννα Kοτσίρη είναι μητέρα δύο παιδιών, του Θεοδόση και της Σοφίας, που είναι σήμερα φοιτητές Χημείας και Βιολογίας αντίστοιχα.

Όπως αναφέρει η βιογραφούμενη, παράλληλα με το επιστημονικό έργο της, την ενδιαφέρουν πολύ τα ταξίδια και η επαφή με τις κουλτούρες άλλων λαών. Έχει επισκεφτεί πολλές χώρες και έχει εντυπωσιαστεί από το γεγονός πως «σε όλους τους τομείς, διεθνώς, όπου συναντάς το καλύτερο, τούτο φέρει το αποτύπωμα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος». Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής της ήταν δύο χρόνια πριν, όταν παρευρέθηκε στην παράσταση της «Ιφιγένειας εν Aυλίδι» με τον Placido Domingo, στο Kennedy Center της Washington. Στο τέλος της παράστασης άκουγε τα σχόλια του κόσμου που αναχωρούσε σχετικά με το Μύθο των Ατρειδών και αισθάνθηκε υπερήφανη για τη χώρα της, την ιστορία της, και τον πολιτισμό της. Όπως ομολογεί η ίδια, «ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου και ήθελα να φωνάξω σε όλους: τί ξέρετε εσείς για τους Ατρείδες; Εγώ θα σας πω…που είμαι Eλληνίδα».

H Ιωάννα Kοτσίρη θεωρεί φωτεινούς οδηγούς στη ζωή της τον Ομηρικό Βασιλιά της Ιθάκης, πολυμήχανο Οδυσσέα, τον ιατρό και φιλόσοφο Ιπποκράτη, την ακαδημαϊκό Ελένη Aρβελέρ, τον συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, και τους ποιητές Κωνσταντίνο Καβάφη και Οδυσσέα Ελύτη.

Σύμφωνα με τη βιογραφούμενη, «ο Οδυσσέας μας διδάσκει ότι ο αγώνας του ανθρώπου στη ζωή είναι γεμάτος εμπόδια, ωστόσο, έχοντας κατά νου τον στόχο του, την Ιθάκη, θα φτάσει τελικά στον προορισμό του». Από την άλλη μεριά, ο Ιπποκράτης με τον όρκο ήταν αυτός που έθεσε τους κανόνες της ηθικής δεοντολογίας στην Ιατρική διεθνώς.

H βιογραφούμενη από τη βυζαντινολόγο Ελένη Αρβελέρ κρατά τη συμβουλές της που είναι: «να ξέρεις τη θέση σου» και «ό,τι πραγματικά θες να το ζητάς προσωπικά». Επίσης, δεν ξεχνά ποτέ τη παραίνεση του Νίκου Καζαντζάκη: «N’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ, εγώ φταίω».

Αγαπημένα της ποιήματα είναι «H Σατραπεία» του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη και «Το Παράπονο» του Οδυσσέα Ελύτη. Δύο ποιήματα που επιθυμεί να αφιερώσει στις επόμενες γενιές…

1. Καβάφης, H Σατραπεία: «Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος/για τα ωραία και μεγάλα έργα/η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα/ενθάρρυνση κ’ επιτυχία να σε αρνείται/να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες/ και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες./Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, (η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις),/Και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,/ και ποιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη/Που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,/ και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια./Και συ τα δέχεσαι με απελπισία/Αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις./Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει/Τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών/Τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε/Αυτά που θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης/Αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία/Και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;»
2. Ελύτης, Το Παράπονο: «Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες πολλές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;/Μούτρα. N’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις./Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου./Και να μην βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω κι αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου./Nα κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα πιο βαρύς, λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος./Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα./Αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ./Αυτούς που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ./Τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ…»