Ο Ιωάννης Αλούπης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αθήνα στη Σχολή Στελεχών Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων και Ναυτιλιακά στο Liverpool Polytechnic της Αγγλίας. Σήμερα ασχολείται με τη ναυτιλία, με μεταφορικές και ναυτιλιακές δραστηριότητες. Είναι τακτικό μέλος στο Piraeus Marine Club (Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιώς), καθώς και στον Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος (ΝΟΕ), που ιδρύθηκε το 1933 από τον Α. Μπενάκη (πρώην Βασιλικός Ναυτικός Όμιλος Ελλάδας). Εργάζεται στον όμιλο του Γεωργίου Λιβανού, υιού του Σταύρου Λιβανού, από τον Σεπτέμβριο του 1979 μέχρι σήμερα.
Η οικογένεια από τη μεριά του πατέρα του βιογραφούμενου κατάγεται από το Γεωργίτσι Λακωνίας, που πήρε την ονομασία του από τον Βυζαντινό άρχοντα Γεωργίτση, στον οποίο παραχωρήθηκε το χωριό βάση του αποικιακού συστήματος «Προνοιών». Τον 16ο αιώνα ήταν το μεγαλύτερο χωριό της Λακωνίας μετά τον Μυστρά, ενώ φημίζεται για την γιορτή του τσίπουρου και την παραγωγή της αρίστης ποιότητας ελαιόλαδου. «Το μπαλκόνι του Ταΰγετου», όπως είναι γνωστό, ανήκει στο δήμο Πελλάνα και κοσμείται από πετρόκτιστα σπίτια με κεραμιδένιες στέγες. Σημαντικά αξιοθέατα του χωριού αποτελούν ο ναός του Αγίου Δημητρίου, το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία καθώς και το ερειπωμένο σπίτι του ζωγράφου και γλύπτη, Πέτρου Ρούμπου, ο οποίος έζησε τον 19ο αιώνα.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, Αναστάσιος Αλούπης, με τη σύζυγό του Μαρία, με την οποία είχαν περίπου 10 χρόνια διαφορά, απέκτησαν έξι παιδιά. Τα τέσσερα από αυτά ήταν αγόρια, ο Παναγιώτης, ο Δημήτριος, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος και τα δύο ήταν κορίτσια, η Παναγιώτα και η Ελένη. Η οικογένεια έμεινε στο χωριό μέχρι το 1922, απ’ όπου και μετακινήθηκαν στην Αθήνα, στην περιοχή του Βύρωνα.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Κωνσταντίνος Αλούπης, τελείωσε το δημοτικό του Βύρωνα. Ξεκίνησε να δουλεύει από μικρό παιδί σε διάφορες δουλειές όπως σε ταβέρνα, αλλαντοποιείο και αργότερα ως κρεοπώλης στην κεντρική αγορά σε γνωστό κρεοπωλείο-αλλαντοποιείο εκείνης της εποχής, που άνηκε στην οικογένεια Σταυρουλάκη. Παρέμεινε εκεί μέχρι τη σύνταξή του. Παντρεύτηκε την Αγγελική Μπιτζαράκη, με καταγωγή από τον νομό Ηρακλείου της Κρήτης. Οι γονείς της μητέρας του βιογραφούμενου ήταν ο Ιωάννης Μπιτζαράκης και η Όλγα Γκούμα με καταγωγή από τη Σίφνο. Μαζί απέκτησαν πέντε αγόρια, τον Αναστάσιο, τον Ιωάννη, τον Ανάργυρο, τον Δημήτριο και τον Νεκτάριο. Ο πατέρας του βιογραφούμενου απεβίωσε το 1994.
Η οικογένεια έζησε στο πατρικό της μητέρας του βιογραφούμενου στον Νέο Κόσμο. Η μητέρα του βιογραφούμενου παντρεύτηκε στην ηλικία των 17 ετών και σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε μητέρα. Η ζωή της ήταν απλή και όμορφη καθώς πρόλαβε τους χωματόδρομους του Νέου Κόσμου, τις μονοκατοικίες με τους κήπους, τα περιβόλια και τους υπαίθριους χώρους που έκαναν την περιοχή να μοιάζει με εξοχή. Ο ποταμός του Ιλισού ήταν ανοικτός και υπήρχαν τριγύρω περιβόλια που ποτίζονταν από το νερό του. Κοντά στην περιοχή όπου βρισκόταν το σπίτι της οικογένειας, ήταν χτισμένα τα σπίτια των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και των Αρμενίων, η εκκλησία των οποίων υπάρχει μέχρι σήμερα. Στην ανατολική πλευρά της περιοχής ήταν το Κυνόσαργες, όπου υπήρχε ο αρχαίος οικισμός. Το έτος 1964 η περιοχή του Νέου Κόσμου, που εντασσόταν στο συγκρότημα του Αγίου Γεωργίου, άρχισε να αστικοποιείται, ενώ το 1966 ξεκίνησε το κλείσιμο του ποταμού Ιλισού που ολοκληρώθηκε το 1967.
Όλα τα παιδιά της οικογένειας ακολούθησαν παρόμοια μαθητική παιδεία στο 96ο Δημοτικό Σχολείο στη δυτική πλευρά του Νέου Κόσμου, στην οδό Φραντζή, το σύγχρονο δημοτικό σχολείο της περιοχής, που χτίστηκε επί θητείας του Γεώργιου Παπανδρέου ως Υπουργού Παιδείας. Τα τρία πρώτα αγόρια της οικογένειας φοίτησαν στο 6ο Γυμνάσιο ενώ τα δύο μικρότερα στο 24ο Γυμνάσιο Αθηνών. Έπειτα, ο Αναστάσιος έβγαλε την σχολή εργοδηγών του Θαλή και ξεκίνησε να εργάζεται στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας τη δεκαετία του ’70. Τα ναυπηγεία εκείνη την εποχή ανήκαν στον Ανδρεάδη πριν μεταβιβαστούν στο ελληνικό δημόσιο. Στις απεργίες που μεσολάβησαν πρωτοστάτησε ο Αναστάσιος. Όταν σταμάτησε να δουλεύει στα ναυπηγεία εργάστηκε ως παρασκευαστής-εφαρμοστής στα εργαστήρια της Φυσικής Σχολής Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια μονιμοποιήθηκε, έγινε καθηγητής στα εργαστήρια και εξακολουθεί να εργάζεται σε αυτή τη θέση ως σήμερα. Παντρεύτηκε την Ελένη το 1975 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αγγελική. Επιπλέον, έλαβε μέρος στο «Πείραμα Νέστορας» για τα νετρόνια και συνεργάστηκε με Αμερικάνους στη Χαβάη, με Ρώσους στον Εύξεινο Πόντο καθώς και με το CERN, τον «Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών». Το CERN είναι το μεγαλύτερο σε έκταση (πειραματικό) κέντρο πυρηνικών ερευνών στον κόσμο, εξειδικευμένο στη σωματιδιακή φυσική. Ιδρύθηκε το 1954 από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων ήταν και η Ελλάδα. Στο CERN λειτουργούν πολλοί επιταχυντές σωματιδίων, ένας εκ των οποίων είναι ο LHC (Μέγας Επιταχυντής Ανδρονίων), ο οποίος αναπτύσσεται σε υπόγεια κυκλική σήραγγα 27 χιλιομέτρων και επιτρέπει στα πρωτόνια να επιταχύνονται σε πολύ υψηλές ενέργειες. Το πεδίο που δημιουργεί το Μποζόνιο του Χιγκς είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη μάζας χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε βαρύτητα.
Ο δεύτερος αδερφός του βιογραφούμενου, Ανάργυρος Αλούπης, μετά τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο, εισήχθη στη Σχολή Ικάρων ξεκινώντας την καριέρα του ως χειριστής του αεροσκάφους F5 και συνεχίζοντας στα F16, όντας από τους πρώτους που ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο αεροσκάφος. Σήμερα έχει συνταξιοδοτηθεί. Παντρεύτηκε την Αθηνά Βουρλάκη με καταγωγή από την Κρήτη και απέκτησαν δύο κόρες, την Όλγα και τη Θεοδώρα.
Ο Δημήτριος Αλούπης, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του Γυμνασίου και του Λυκείου, ακολούθησε την εργασία του πατέρα του και μετά από μερικά χρόνια κατάφερε να αγοράσει το κρεοπωλείο, γεγονός που θα χαροποιούσε ιδιαίτερα τον πατέρα του, ο οποίος είχε αποβιώσει τότε. Παντρεύτηκε τη Μαρία Παπαναστασίου και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νεκτάριο και τη Νικολέτα.
Ο αδερφός του βιογραφούμενου, Νεκτάριος, αφότου αποφοίτησε από το Λύκειο, εισήχθη στη σχολή Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου της Πάτρας και σήμερα εργάζεται στην εταιρεία Σ. Λιβανός. Παντρεύτηκε την Καλλιόπη, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και απέκτησαν δύο παιδιά, την Αγγελική και τη Μαρία.
Ως νέος, ο βιογραφούμενος θεωρούσε τον εαυτό του ριζοσπάστη, κάτι που έκανε τον παππού του, Ιωάννη, να λέει χαριτολογώντας στα πλαίσια του «πολέμου των γενεών» ότι «έχει πνεύμα αντιλογίας». Ως αγαπημένη του παιδική ανάμνηση αναφέρει τη συμμετοχή του στα «μπουλούκια» όπου μετακινούνταν από γειτονιά σε γειτονιά, ανεβάζοντας θεατρικές παραστάσεις. Παρότι αγαπούσε το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα, η μητέρα του αποθάρρυνε τις συγκεκριμένες επιλογές, καθώς πίστευε ότι έπρεπε να διαλέξει άλλη κατεύθυνση. Ο βιογραφούμενος τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1972, εισήχθη στη σχολή Στελεχών Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1974. Στη συνέχεια σπούδασε Ναυτιλία στο Λίβερπουλ μέχρι το 1977 και μετά επανήλθε στην Ελλάδα όπου πραγματοποίησε τη στρατιωτική του θητεία στην αεροπορία για 2,5 έτη.
Στις 26 Δεκεμβρίου 1979, παντρεύτηκε τη Θεμελίνα Κουτούζη από την Κάλυμνο, η οποία εργαζόταν ως φιλόλογος. Η σύζυγος του βιογραφούμενου είχε έρθει με την οικογένειά της να διαμείνουν στο σπίτι τους στο Νέο Κόσμο. Η πρώτη γνωριμία του ζευγαριού είχε γίνει στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην περιοχή του Κυνοσάργους το 1971. Επιπλέον, ήταν και οι δύο μέλη της θεατρικής ομάδας του κατηχητικού, όπου αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια βαθιά φιλία, αγάπη και σεβασμός που μετατράπηκε σε έρωτα. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τη Νίκη και τον Κωνσταντίνο. Ο βιογραφούμενος χαρακτηρίζει τη σύζυγό του ως υπομονετική, απλή και ζεστή, με αγάπη για τη μάθηση και την παροχή γνώσεων στα παιδιά. Όλα αυτά τα χρόνια αποδείχτηκε «φάρος καθοδήγησης» για την οικογένεια της στο ταξίδι των γνώσεων αλλά και της ζωής, «ένα σίγουρο λιμάνι» για όλους και ειδικά για τον βιογραφούμενο, καθώς αποτελεί «το μόνιμο και σταθερό συγκυβερνήτη του στη ρότα της ζωής τους».
Το 1979 ο βιογραφούμενος ξεκίνησε την καριέρα του στον τομέα της ναυτιλίας στην εταιρεία LIVANOS GROUP. Τα έτη 1984-1986 παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής στη γκαλερί ΩΡΑ του Μπαχαριάν και έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις που διοργάνωσε η γκαλερί. Το 1993 ο βιογραφούμενος έφυγε από την Ελλάδα για να εργαστεί στη θυγατρική εταιρεία του Μονακό, ενώ το 1994 εγκαταστάθηκε και η οικογένειά του μαζί του. Επέστρεψαν στην Αθήνα το 1996 όπου έκτοτε εργάζεται ως Διευθύνων Σύμβουλος στην εταιρεία Σ. Λιβανός.
Η κόρη του βιογραφούμενου, Νίκη Αλούπη, αποφοίτησε από το σχολείο της Λεοντείου που βρίσκεται στη Νέα Σμύρνη. Αφότου τελείωσε τη Νομική Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Οικονομικό Δίκαιο στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Διεθνές Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Paris II της Γαλλίας. Τον Μάιο του 2011, ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Διεθνές Δίκαιο Μεταφορών στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά διορίστηκε καθηγήτρια του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, παντρεύτηκε τον Γεώργιο Πέτρου, με καταγωγή από τα Καστέλια Παρνασσού και έγινε μέλος του δικαστικού σώματος του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Παρίσι. Από το 2018 είναι Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, Paris II-Panthéon Assas.
Ο γιος του βιογραφούμενου, Κωνσταντίνος Αλούπης, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Λεόντειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια, αφού έκανε μεταπτυχιακό στο Τμήμα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού MARIE COURIE, απέκτησε και δεύτερο μεταπτυχιακό τίτλο στον τομέα της Οικονομικής Ανάλυσης σε συνεργασία με το Οικονομικό Πανεπιστήμιο DOFFIN του Παρισιού. Εργάστηκε στο Dealing Room της Γενικής Τράπεζας στην Ελλάδα και σήμερα είναι Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας POLYTOPE, με αντικείμενο τα ηλεκτρονικά.
Ως χαρακτήρας ο βιογραφούμενος, παρουσιάζεται πανέξυπνος, καλλιτεχνική φύση, με σεβασμό και εκτίμηση προς όλους τους συναδέλφους του. Θεωρεί ότι η επιτυχημένη καριέρα του καθρεφτίζει το καλλιτεχνικό του ταμπεραμέντο. Η συμβουλή του προς τα παιδιά του και προς όλους τους νέους είναι να επιλέγουν πάντοτε με δική τους ευθύνη την ελευθερία τους, ώστε να έχουν το θάρρος τόσο των επιλογών τους όσο και των λαθών τους.