Ο Χαράλαμπος Γεωργόπουλος γεννήθηκε στον Λαγανά Πηνείας του Νομού Ηλείας το 1953. Είναι Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, Ποινικολόγος, με έδρα την Αθήνα και δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα. Υπήρξε Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Σύνδεσμος Επιστημόνων Νομού Ηλείας», Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ένωση των Απανταχού Πηνειωτών» και Πρόεδρος του «Πνευματικού Κέντρου Λαγανά». Είναι εκδότης, Διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος στην τριμηνιαία Εφημερίδα «ΗΛΕΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και αρθρογράφος σε άλλες εφημερίδες των Αθηνών και της Ηλείας.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, από την πλευρά του πατέρα του, ονομαζόταν Χαράλαμπος Γεωργόπουλος και γεννήθηκε στον Λαγανά του νομού Ηλείας. Είχε και δύο αδελφούς, που τους έλεγαν Γεώργιο και Δημήτριο. Παππούς του ήταν ο Επαμεινώνδας Γεωργόπουλος. Το επάγγελμά του ήταν ξυλουργός και είχε δικό του εργαστήριο στον Λαγανά. Ο Χαράλαμπος ή Χαρλάμης Γεωργόπουλος παντρεύτηκε τη Μαριγώ Ντοά και από τον γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά. Τον Κωνσταντίνο και τον Βασίλη, πατέρα του βιογραφούμενου. Η Μαριγώ Ντοά γεννήθηκε στην Κουτσοχέρα Ηλείας και προέρχονταν από πολυμελή οικογένεια. Ήταν μία πολύ όμορφη γυναίκα στα νιάτα της, φιλόξενη και ιδιαίτερα αγαπητή στον κοινωνικό της περίγυρο, καθώς όλοι την αγαπούσαν και τη σέβονταν.
Ο Χαράλαμπος Γεωργόπουλος έλαβε μέρος στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13), όπου στο τέλος μετέφερε ο ίδιος είκοσι Βούλγαρους με ασφάλεια στη χώρα τους, γιατί ήταν αιχμάλωτοι και φοβούνταν πως θα τους σκότωναν για αντίποινα. Έλαβε, επίσης, μέρος για τέσσερα χρόνια στη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), όπου έφτασε μέχρι τον ποταμό Σαγγάριο, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Συνελήφθη από τους Τούρκους και φυλακίστηκε σε ανήλιαγο υπόγειο για ένα έτος. Με την ανταλλαγή αιχμαλώτων με τους Τούρκους ελευθερώθηκε και κατάφερε να επιστρέψει πεζοπόρος από το Εσκί Σεχίρ (Δορύλαιο) μέχρι τη Σμύρνη και από εκεί με σαπιοκάραβο κρυφά μέχρι τον Πειραιά και από εκεί πεζοπόρος πάλι από την Κόρινθο στο Ναύπλιο, την Τρίπολη, την Πηνεία και τον Λαγανά. Ο ρουχισμός του ήταν ένα τσουβάλι με κομμένο τον πάτο για να μπαίνει το κεφάλι μέσα και παπούτσια από χόρτα. Όταν ήρθε στον Λαγανά ήταν αγνώριστος με μακριά γενειάδα, σκελετωμένα χέρια και όταν έφθασε στο σπίτι του συνάντησε στην αυλή του τρεις γυναίκες: τη γριά Μαρία, τη γριά Λίαινα και τη σύζυγό του, Μαριγώ, οι οποίες δεν τον αναγνώρισαν και τον ρώτησαν «Ποιος είσαι ξένε μου;». Τότε γέλασε, τον αναγνώρισαν, και φώναξαν: «Ο Χαρλάμης!». Ωστόσο η κατάσταση της υγείας του ήταν πολύ επιβαρυμένη από την πείνα, τη δίψα, την αϋπνία, τις κακουχίες και τη μεγάλη κούραση για τη διάνοιξη στρατιωτικών οχυρωμάτων. Αν και η σύζυγός του Μαριγώ κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επιμεληθεί και να φροντίσει τον άντρα της ώστε να επιζήσει, εκείνος δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στην καλή διατροφή που του παρείχε και τελικά πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες μετά, σε ηλικία 40 ετών, το 1923.
Ο Χαρλάμης Γεωργόπουλος ήταν άνθρωπος με μεγάλη καλοσύνη, εξαιρετικός πατριώτης, πολύ γενναίος, πολύ δοτικός και γενναιόδωρος και ιδιαίτερα αγαπητός σε όλο τον κοινωνικό περίγυρο. Η γιαγιά Μαριγώ έφυγε από τη ζωή το 1971, σε ηλικία 70 ετών.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Βασίλης Γεωργόπουλος, γεννήθηκε στον Λαγανά Ηλείας το 1924. Έλαβε τη βασική του εκπαίδευση στο χωριό και στη συνέχεια, σε ηλικία 12 ετών, πήγε στο Βραχάτι στον θείο του Κώστα Θεοδωρόπουλο (Μπέσικο) για 2 χρόνια. Σε ηλικία 18 ετών ήρθε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως σερβιτόρος στο καφενείο ενός εξαδέλφου του, του Πάνου Γεωργόπουλου. Αργότερα, ανέλαβε ο ίδιος το καφενείο σε συνεργασία με έναν φίλο του, με καταγωγή από την Ήπειρο. Το καφενείο λειτουργούσε και πήγαινε πολύ καλά μέχρι τον Απρίλιο του 1941, που οι Γερμανοί κατακτητές πάτησαν το πόδι τους στην Αθήνα. Οι Γερμανοί κατέλαβαν το καφενείο για τις δικές τους ανάγκες και ο Βασίλης πρόλαβε να φύγει και να επιστρέψει στο χωριό. Στον Λαγανά σε ηλικία 19 ετών συνδέεται με την δεκαεπτάχρονη Γεωργία Πατσούρη, την οποία κλέβει από το πατρικό της σπίτι και παντρεύονται κρυφά, με κουμπάρα τη δασκάλα του χωριού. Μετά από μερικούς μήνες ο πεθερός του, Ευθύμιος Πατσούρης κάλεσε το ζευγάρι και οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν. Ο πεθερός θεωρούσε τον γαμπρό του παιδί του, καθώς ο Βασίλης Γεωργόπουλος ήταν πολύ καλός και τον σέβονταν.
Ο Βασίλης Γεωργόπουλος και η σύζυγός του Γεωργία Πατσούρη απέκτησαν από τον γάμο τους πέντε παιδιά. Τη Μαρία, την Αθανασία, τον βιογραφούμενο Χαράλαμπο (Μπάμπη), τον Ευθύμιο και τον Κώστα.
Η Αθανασία Γεωργοπούλου είναι δασκάλα. Ο Ευθύμιος Γεωργόπουλος είναι μηχανολόγος και ο Κώστας Γεωργόπουλος είναι δημόσιος υπάλληλος.
Το 1944, ο Ευθύμιος Πατσούρης συνελήφθη από τους αντάρτες, με σκοπό την εκτέλεσή του στα βουνά της Πελοποννήσου. Οι αντάρτες τον συνέλαβαν επειδή ο μεγάλος αδελφός της συζύγου του, Μηνάς, ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Ο Βασίλης Γεωργόπουλος, επειδή ήταν δημοκρατικών φρονημάτων και είχε καλές σχέσεις τόσο με τους αντάρτες όσο και με τους χίτες, που τον έπαιρναν ως σύνδεσμο από χωριό σε χωριό, κατάφερε να έρθει σε επαφή με έναν αντάρτη, τον ελεύθερο σκοπευτή Χρύσανθο Λάγαρη και οι δυο τους πέτυχαν να πείσουν τους υπόλοιπους αντάρτες να αφήσουν τον πεθερό του ελεύθερο, μόλις το πρωινό πριν την εκτέλεση. Έκτοτε ο Ευθύμιος Πατσούρης λογάριαζε κυριολεκτικά τον γαμπρό του για παιδί του και του έδωσε αρκετά αγροτεμάχια. Έτσι, ο Βασίλης Γεωργόπουλος, ασχολήθηκε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ παράλληλα διατηρούσε δικό του καφενείο στο χωριό.
Ο Βασίλης Γεωργόπουλος ήταν άνθρωπος ήρεμος, καλοκάγαθος και τρομερά εργατικός. Εργαζόταν πολλές ώρες την ημέρα και κατάφερε να σπουδάσει τα παιδιά του και να παντρέψει τα κορίτσια του. Αν και ήταν λιγνός, ήταν ιδιαίτερα μυώδης και δυνατός. Έφυγε από τη ζωή το 2009, σε ηλικία 87 ετών.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, Γεωργία Πατσούρη, γεννήθηκε το 1927 στον Λαγανά Ηλείας. Μετά τον γάμο της, αφιερώθηκε αποκλειστικά στην οικογένειά της και την ανατροφή των πέντε παιδιών της, ενώ παράλληλα βοηθούσε τον άντρα της στις αγροτικές εργασίες και το καφενείο. Είναι ένας καλοσυνάτος, δοτικός και φιλόξενος άνθρωπος, μία πολύ μυαλωμένη γυναίκα, με ιδιαίτερη πνευματικότητα. Ως μητέρα ήταν ιδιαίτερα στοργική και τρυφερή με τα παιδιά της, που τα μεγάλωσε με πολλή φροντίδα και αγάπη.
Ο βιογραφούμενος, Χαράλαμπος (Μπάμπης) Γεωργόπουλος γεννήθηκε στον Λαγανά Πηνείας του νομού Ηλείας το 1953. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του Λαγανά, στο 3τάξιο Γυμνάσιο Σιμοπούλου και αποφοίτησε από το Λύκειο Αμαλιάδος το 1971. Υπήρξε άριστος μαθητής από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και βραβευόμενος μαθητής στο Γυμνάσιο, κάθε χρόνο, με το πρώτο βραβείο. Πέτυχε χωρίς φροντιστήρια την έβδομη θέση κατάταξης στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1972. Φοίτησε στο Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής, απ’ όπου αποφοίτησε το 1976 και στη συνέχεια ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο. Παράλληλα, είναι απόφοιτος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του ήταν προανακριτής. Από το 1980 είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας και μαχόμενος δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, με πολλές παραστάσεις σε Δικαστήρια σε πολλές πόλεις της Ελλάδος. Το 1983 πέτυχε στις εξετάσεις του Δικαστικού Κλάδου, πλην όμως δεν ακολούθησε το Δικαστικό σώμα, λόγω της αγάπης του προς το λειτούργημα του Δικηγόρου. Αρκετές δικηγορικές υποθέσεις του έχουν δει το φως της δημοσιότητας στα MME. Παρέχει τις δικηγορικές του υπηρεσίες στους Ηλείους όλων των Δήμων με απόλυτη συνέπεια και πολύ λίγα χρήματα έως καθόλου.
Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Γεωργόπουλος παντρεύτηκε με τη Βασιλική Μπασάκη, Μικροβιολόγο, γεννημένη στα Χανιά Κρήτης. Έχουν αποκτήσει τρία παιδιά, τον Βασίλη, τη Δήμητρα και τη Γεωργία-Χρυσάνθη. Η Βασιλική Μπασάκη είναι σήμερα συνταξιούχος.
Ο Βασίλης Γεωργόπουλος γεννήθηκε το 1984. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου Πάτρας.
Η Δήμητρα Γεωργοπούλου γεννήθηκε το 1986. Είναι πτυχιούχος Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Πατρών και ασκεί ιδιωτικά το επάγγελμα της φιλολόγου καθηγήτριας.
Η Γεωργία-Χρυσάνθη γεννήθηκε το 2001 και είναι φοιτήτρια της Φαρμακευτικής Σχολής.
Ο βιογραφούμενος, Χαράλαμπος Γεωργόπουλος, έχει δεχθεί καλές κριτικές και μέσω των MME για το ενδιαφέρον του για τα κοινά. Είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, διακρίνεται από ήθος, ευγένεια, καλοσύνη και συνέπεια. Το 1982 ίδρυσε τον Πολιτιστικό Σύλλογο Λαγανά «Άγιος Σπυρίδων» και διετέλεσε Γενικός γραμματέας για πολλά έτη. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση όλων σχεδόν των Συλλόγων της Πηνείας στην Αθήνα, αλλά και άλλων Συλλόγων της Ηλείας. Επίσης, το 1982 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της «Ομοσπονδίας Συλλόγων Πηνείας και Ωλένης», στην οποία εκλέχτηκε για δώδεκα (12) συναπτά έτη Γενικός Γραμματέας. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ίδρυση της ΠΑΣΕΣΗ (Σύλλογος όλων των Ηλείων) όπου και διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. Το 2003 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του «Συνδέσμου Επιστημόνων Πηνείας» και στη συνέχεια του Νομού Ηλείας, με 4.500 εγγεγραμμένα μέλη, του οποίου εκλέχτηκε και είναι Πρόεδρος από το 2003 μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος ανέλαβε τη μεγάλη πρωτοβουλία για την ίδρυση πανεπιστημιακής σχολής στην Ηλεία, με εκδηλώσεις και στην Αθήνα (Παλιά Βουλή, 13/06/2004) με τη συμμετοχή όλων των φορέων της Ηλείας (του Μητροπολίτη, των Βουλευτών, των αρχών της Νομαρχιακής και τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Πολιτιστικών φορέων, της Πανεπιστημιακής κοινότητας, των ανθρώπων των γραμμάτων και τεχνών κ.ά.), στον Πύργο (αίθουσα Νομαρχίας) και στην Αμαλιάδα (Λαζαράκειο). Επίσης, έχει κάνει πολλές συναντήσεις και επαφές στο Υπουργείο Παιδείας, στο Πανεπιστήμιο Πατρών και στο Πανεπιστήμιο Τριπόλεως. Έχει στενές σχέσεις με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Επιπλέον, πραγματοποίησε ειδική εκδήλωση, σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Επιστημόνων, στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο Πύργου για να γίνει το άθλημα της σφαιροβολίας-σφυροβολίας στην Ολυμπία.
Ο βιογραφούμενος είναι άνθρωπος της εκκλησίας και έχει την καλύτερη συνεργασία με τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη για θέματα της Ηλειακής κοινωνίας. Ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει σειρά πολιτιστικών-πνευματικών εκδηλώσεων στο νομό Ηλείας και στην Αθήνα για τη βράβευση επιφανών Ηλείων και για την παρουσίαση βιβλίων Ηλείων λογοτεχνών. Είναι ομιλητής για θέματα κοινού ενδιαφέροντος επιστημονικού περιεχομένου, για την ανάδειξη προβλημάτων της κοινωνίας, όπως η «κρίση θεσμών στην κοινωνία». Έχει γράψει πολλά άρθρα σε εφημερίδες και έχει αναφερθεί πολλές φορές από τηλεοράσεως σε θέματα πολιτιστικού, κοινωνικού, οικονομικού και τουριστικού περιεχομένου με συγκεκριμένες προτάσεις. Είναι εκδότης, Διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος στην τριμηνιαία Εφημερίδα «ΗΛΕΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και σε άλλες εφημερίδες των Αθηνών και της Ηλείας.