Ο Ευριπίδης Γεωργιάδης, του Κωνσταντίνου και της Αναστασίας, γεννήθηκε το 1957 στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή του ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ξεκίνησε να εργάζεται από μικρή ηλικία, κατάφερε όμως να υλοποιήσει το όνειρό του να ιδρύσει τη δική του επιχείρηση, μια κατασκευαστική μονάδα παιδικών χαρών με την επωνυμία «Ερμής». Απεβίωσε στις 16 Μαΐου 2021 έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο παππούς του βιογραφούμενου, Ευριπίδης Γεωργιάδης, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έζησε. Παντρεύτηκε την Εριφύλη, η οποία ήταν μαμή. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά και υιοθέτησαν ακόμη ένα παιδάκι. Τα παιδιά τους ήταν ο Νεοκλής, η Ασπασία, ο Κωνσταντίνος -ο πατέρας του βιογραφούμενου- και ο Στέφανος. Το παιδί που υιοθέτησαν ήταν η Φιλιώ. Ο παππούς είχε μια βάρκα και ζούσαν σχετικά φτωχικά. Επιπλέον, υπήρξε και πυροσβέστης. Πέθανε όμως σε σχετικά νεαρή ηλικία, πριν το 1922, όταν ήρθε με τη σύζυγό του στη Μενεμένη, όπου και εγκαταστάθηκαν. Εκεί, του είχε δοθεί ένα οικόπεδο από την πρόνοια, όπου έκτισαν ένα μεγάλο σπίτι.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ήρθαν με τον διωγμό, ήταν 8 χρονών παιδάκι. Φοίτησε στο σχολείο μέχρι την πέμπτη δημοτικού. Καθώς οι καταστάσεις ήταν δύσκολες όταν πέθανε ο πατέρας του, έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει η οικογένειά του. Ακόμη, δούλεψε πολλές φορές και σαν χαμάλης από τα 13 του χρόνια. Λόγω των γεγονότων εκείνης της εποχής χρειάστηκε να στρατολογηθεί πέντε φορές. Ο πατέρας του βιογραφούμενου πολέμησε και στην Αλβανία. Ήταν άνθρωπος λιγομίλητος και ήπιων τόνων. Σκεφτόταν πολύ και είχε υψηλές ηθικές αξίες. Παντρεύτηκε στα 45 του χρόνια την Αναστασία Παφράογλου.
Ο πατέρας της μητέρας του βιογραφούμενου, Παναγιώτης Παφράογλου, γεννήθηκε στην Πάφρα της Μ. Ασίας και ήταν αγρότης στο επάγγελμα. Παντρεύτηκε τη Φωτεινή και απέκτησαν τρία παιδιά. Είχαν υιοθετήσει κι ένα παιδάκι, τη Θεοχαρία, πριν αποκτήσουν τα δικά τους παιδιά, τον Βασίλη, την Αναστασία -τη μητέρα του βιογραφούμενου- και τον Στέλιο.
Η μητέρα του βιογραφούμενου, η Αναστασία, γεννήθηκε το 1928 στην Αριδαία Πέλλας. Εκεί τελείωσε την πέμπτη δημοτικού και έπειτα εργάστηκε στα χωράφια. Είχε δοθεί κλήρος στην Αριδαία (Κάτω Ροδωνιά) και η οικογένειά της είχε κάποιες εκτάσεις γης για να καλλιεργεί. Ο βιογραφούμενος πήγαινε τα καλοκαίρια στην Κάτω Ροδωνιά, όπου βοηθούσε στο μάζεμα των ροδάκινων μαζί με τα ξαδέρφια του. Η Αναστασία βίωσε τον εμφύλιο πόλεμο και είδε τον πατέρα της και τα αδέρφια της να πηγαίνουν στον πόλεμο για να πολεμήσουν. Τότε ήταν μικρό κορίτσι κι έμενε σπίτι βοηθώντας τη μητέρα της στα οικιακά. Τον πατέρα της δεν τον ξαναείδε, ενώ τα αδέρφια της γύρισαν σώα. Σε ηλικία 16 ετών πήγε στη Θεσσαλονίκη στη θεία της για να δουλέψει, μιας και στην Αριδαία δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Εκεί, μέσω προξενιού γνώρισε τον άντρα της τον Κωνσταντίνο, τον πατέρα του βιογραφούμενου, αγαπήθηκαν και έζησαν φτωχικά μεν αλλά ευτυχισμένα. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον βιογραφούμενο Ευριπίδη και την Εριφύλη.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου πέθανε το 1978, όταν ο Ευριπίδης ήταν 19 χρονών. Απεβίωσε από εγκεφαλικό, όμως είχε και πολλά προβλήματα υγείας. Η μητέρα του βιογραφούμενου έφυγε από τη ζωή το 2021 στα βαθιά γεράματα από φυσικά αίτια.
Ο βιογραφούμενος γεννήθηκε το 1957 στη Θεσσαλονίκη. Η αδερφή του, Εριφύλη, γεννήθηκε το 1959. Η μητέρα του βιογραφούμενου, αν και δε γνώρισε τον πεθερό της, πριν την πρώτη της εγκυμοσύνη (στον βιογραφούμενο), τον είδε στο όνειρό της και της είπε ότι θα κάνει γιο, που θα πάρει το όνομά του. Ο Ευριπίδης τελείωσε το δημοτικό σχολείο στη Μενεμένη και το οικονομικό γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα, πήγε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων στη Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Πέρασε στη Σχολή μόλις αυτή ιδρύθηκε και φοίτησε για δύο χρόνια. Μετά τη σχολή, ταξίδεψε για 3-4 χρόνια σε υπερατλαντικά ταξίδια. Όταν ο πατέρας του πέθανε ο ίδιος ήταν σε μπάρκο και δεν τον πρόλαβε. Εκείνο ήταν και από τα τελευταία του μπάρκα. Όταν σταμάτησε από τα καράβια, πήγε φαντάρος για έναν χρόνο -όχι για δύο- ως προστάτης της οικογένειας, καθώς είχε ήδη πεθάνει ο πατέρας του.
Ο λόγος που σταμάτησε ο Ευριπίδης από την εμπορική ναυτιλία το 1980, παρόλο που αγαπούσε πολύ τη θάλασσα, ήταν επειδή άρχισαν να μειώνονται οι δουλειές και η κατάσταση δυσκόλευε. Τότε, σκέφτηκε να φτιάξει μια δική του επιχείρηση. Η αγάπη που είχε για τα παιδιά, η έμφυτη δημιουργικότητά του και το πολυμήχανο μυαλό του, τον οδήγησαν στη δημιουργία μια κατασκευαστικής επιχείρησης παιδικών χαρών.
Ο βιογραφούμενος είχε έναν φίλο από τη Σχολή, που σταμάτησαν σχεδόν μαζί. Έτσι, του πρότεινε να δουλέψουν μαζί την επιχείρηση. Ο φίλος του βιογραφούμενου ήταν πριν υπάλληλος σε εταιρεία που έκανε παιδικές χαρές. Ο Ευριπίδης, στις διάφορες δουλειές που έκανε μικρός, είχε δουλέψει και σε σίδερα, οπότε γνώριζε καλά τις σιδηροκατασκευές. Η επιχείρηση ξεκίνησε το 1983 με πολύ μικρό κεφάλαιο που μπόρεσε να προσκομίσει ο βιογραφούμενος, αλλά με πολύ σκληρή δουλειά των εταίρων κατάφερε η κατάσταση να ισορροπήσει. Ήδη από το πρώτο εξάμηνο έβαλαν και άλλον συνέταιρο που ήξερε κι εκείνος τη δουλειά. Τα τρία πρώτα χρόνια δούλεψαν πολύ σκληρά και μετά τα πέντε χρόνια άρχισε η επιχείρηση να αποδίδει και να καρποφορεί. Το 2001 αποχώρησε ο πρώτος συνέταιρος, διότι ήθελε να φτιάξει δική του δουλειά και το 2004 αποχώρησε και ο δεύτερος συνέταιρος, λόγω αδυναμίας εργασίας για λόγους υγείας. Τη διαχείριση της επιχείρησης έκτοτε είχε αναλάβει ο βιογραφούμενος.
Στην εταιρεία δόθηκε η επωνυμία «ΕΡΜΗΣ», που παραμένει έως σήμερα. Η επιχείρηση δραστηριοποιείται στην κατασκευή παιδικών χαρών, στον εξοπλισμό ακτών πόλεων και ειδών αθλοπαιδιών. Το 1989 ξεκίνησαν και την εμπορία των αθλητικών ειδών. Το 2001 που αποχώρησε ο πρώτος συνέταιρος, πήρε το κομμάτι των αθλητικών ειδών. Το 2007 η «ΕΡΜΗΣ» επαναπροσδιορίστηκε, αυτόνομη πλέον από τον πρώτο συνέταιρο, στην εμπορία αθλητικών ειδών. Έγιναν εισαγωγές σε πρώτες ύλες και η εταιρεία σύναψε σχέσεις συνεργασίας με τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία, τη Μαλαισία και την Ινδία. Επίσης, όσον αφορά τις παιδικές χαρές, πραγματοποιήθηκαν εξαγωγές στην Κύπρο, στην Αλβανία και στη Βουλγαρία. Βασικό πελατολόγιο της επιχείρησης στην Ελλάδα αποτελούν οι Δήμοι, τα ξενοδοχεία, οι εργολάβοι και οι ιδιώτες.
Η «ΕΡΜΗΣ ΕΠΕ» είναι μία τεχνική, κατασκευαστική και εμπορική εταιρεία με αντικείμενο την κατασκευή και εμπορία οργάνων παιδικής χαράς, αθλοπαιδιών, εξοπλισμού πόλης-ακτών, μεταλλικών και ξύλινων κατασκευών. Ιδρύθηκε το 1983 και από τότε χαράσσει τη δική της πορεία στον Ελλαδικό χώρο αλλά και στο εξωτερικό. Στεγάζεται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις συνολικής έκτασης 3.000 τ.μ., μέσα σε ένα χώρο 7.500 τ.μ. και βρίσκεται στα όρια του Δήμου Ωραιοκάστρου, μόλις 5 χλμ. από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Χαρακτηρίζεται από έντονη αναπτυξιακή πορεία ως μια από τις πρωτοπόρες εταιρείες του κλάδου και έχει προβεί σε εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεών της, με παράλληλες επενδύσεις αυτοματοποίησης και τυποποίησης της παραγωγικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί μια από τις πιο σύγχρονες μονάδες του κλάδου στην Ελλάδα. Τα τμήματα της εταιρείας είναι επανδρωμένα με τα κατάλληλα διοικητικά στελέχη, τα οποία σε συνεργασία με τη διοίκηση θέτουν στόχους για την επιχείρηση, αλλά και για την εξυπηρέτηση των πελατών της. Επενδύει στην εκπαίδευση του προσωπικού και των στελεχών της με συχνά σεμινάρια κατάρτισης, αλλά και υιοθετώντας όλο και περισσότερα συστήματα τεχνολογίας, αξιοποιώντας όλους τους πόρους της επιχείρησης. Έχοντας πλήρη επίγνωση της θέσης της απέναντι στους πελάτες, η «ΕΡΜΗΣ» επενδύει στον τομέα της ασφάλειας των οργάνων εφαρμόζοντας τα Ευρωπαϊκά Πρότυπα Ασφαλείας.
Σε προσωπικό επίπεδο, ο βιογραφούμενος έμοιαζε πολύ στον πατέρα του. Ήταν ήπιος άνθρωπος, μετρημένος και κιμπάρης. Μιλούσε όπου το έκρινε αναγκαίο και ήταν εσωστρεφής άνθρωπος. Όντας πολύ δημιουργικός και παραγωγικός, λάτρευε να κατασκευάζει πράγματα και μπορούσε να καταπιαστεί με τα πάντα, υλοποιώντας τα με πολύ όμορφο τρόπο. Επίσης αγαπούσε πολύ τη θάλασσα, είχε μια βάρκα και ψάρευε βρίσκοντας την ηρεμία του. Ήταν πολύ καλός ψαράς και ψαροντουφεκάς.
Το 1995 παντρεύτηκε την Αναστασία Δημητριάδου, με καταγωγή από τα Νέα Ρόδα Χαλκιδικής. Η οικογένειά της προερχόταν από το Ανταβάλ της Μικράς Ασίας και μετά τους διωγμούς του 1922 εγκαταστάθηκε στα Νέα Ρόδα Χαλκιδικής. Ο βιογραφούμενος απέκτησε με την Αναστασία δύο παιδιά, την Αναστασία το 1996 και τη Σοφία το 1998, οι οποίες γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη.
Ο Ευριπίδης, επίσης, καταπιάστηκε και με τη γη. Στο χωριό της γυναίκας του στα Νέα Ρόδα, αγόρασε ένα οικόπεδο και το μισό το έκανε μπαξέ. Δημιούργησε ένα θερμοκήπιο και παρήγαγε πολύ γευστικά και φυσικά λαχανικά και φρούτα χωρίς κανένα απολύτως φάρμακο.
Σαν πατέρας ήταν υπέροχος. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά του, έπαιζε μαζί τους και καθώς μεγάλωναν τα ωθούσε να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν. Πάνω απ’ όλα τους μάθαινε να είναι ταπεινοί και ηθικοί άνθρωποι και να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο στη ζωή τους. Η ειλικρίνεια, η καλοσύνη και η ταπεινότητα ήταν οι κύριοι οδηγοί του. Συμβούλευε τα παιδιά του λέγοντάς τους «Θέλω να φτάσετε ένα σκαλί ψηλότερα από εμένα» και το χαμόγελό του χαρασσόταν κάτω από το μουστάκι του, ενώ το πρόσωπό του έλαμπε.
Απεβίωσε στις 16 Μαΐου 2021 από καρκίνο. Πάλεψε πολύ με την ασθένειά του, όμως αυτή κατάφερε και τον νίκησε. Τον τελευταίο καιρό η γυναίκα και τα παιδιά του στάθηκαν δίπλα του και έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψουν το μοιραίο. Η μνήμη του θα είναι βαθιά χαραγμένη στις ψυχές τους και η πνευματική του οντότητα θα τους συντροφεύει πάντα.
Σήμερα, στο τιμόνι της επιχείρησης βρίσκεται η γυναίκα του και τα παιδιά του, έχοντας την ευθύνη της συνέχισης της επιχείρησής του αλλά και την επιθυμία να τιμήσουν τον αγαπημένο τους για το έργο του και την παρακαταθήκη που τους άφησε. Στόχος των θυγατέρων του -όπως τους έλεγε- είναι «να φτάσουν ένα σκαλί ψηλότερα από τον πατέρα τους» και εκείνος θα είναι υπερήφανος από ψηλά.