Δουλάκης Θεοφάνης

Ο Θεοφάνης Δουλάκης γεννήθηκε το 1946 στον Βόλο, από πρόσφυγες γονείς με καταγωγή από το Σαφράνι της Μικράς Ασίας. Σπούδασε Μηχανοτεχνίτης στην Τεχνική Σχολή του Βόλου. Ξεκίνησε την δική του επιχείρηση στον κλάδο των Σιδηροαλουμινοκατασκευών το 1977. Η συνδικαλιστική του δράση ήταν σημαντική, καθώς και η ενεργή παρουσία του και συμμετοχή σε Σωματεία και στην Ομοσπονδία του κλάδου του, διατελώντας  μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων τους.

Η καταγωγή του βιογραφούμενου και από τους δύο του γονείς είναι από το Σαφράνι της Μικράς Ασίας. Ο παππούς του, από την πλευρά του πατέρα του, λεγόταν Κωνσταντίνος Δουλάκης και ήταν παντρεμένος με τη Μαρία, ενώ από την πλευρά της μητέρας του, ο παππούς του λεγόταν Δημήτριος Φραγκάκης και ήταν παντρεμένος με την Ουρανία. Το 1922, μετά την Καταστροφή της Σμύρνης και οι δύο γιαγιάδες ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στον Βόλο. Οι παππούδες πέθαναν στο Σαφράνι.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Δουλάκης, γεννήθηκε στο Σαφράνι το 1898. Όταν ήρθε στον Βόλο ήταν 24 ετών, μάστορας της πέτρας. Το 1952 έκτισε το δικό του σπίτι στον Βόλο, σε οικόπεδο που είχε παραχωρηθεί στους πρόσφυγες από το ελληνικό κράτος -ένα ακόμα τεκμήριο της καταγωγής του. Πριν τη φυγή τους από το Σαφράνι, είχε γνωρίσει τη Σταυρούλα Φραγκάκη. Μετά την εγκατάστασή τους στον Βόλο, παντρεύτηκαν και απέκτησαν τρία παιδιά. Τη Μέρικνα το 1929, τον Κωνσταντίνο το 1932 και τον Θεοφάνη το 1946. Ο Νικόλαος απεβίωσε το 1967, τρεις μήνες μόλις μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Η Σταυρούλα ήταν πολύ δραστήριο άτομο. Δούλευε ως καπνεργάτρια στο εργοστάσιο του «ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ» και ήταν οργανωμένη στην Αντίσταση. Βοηθούσε επίσης στην Εκκλησία, έχοντας έντονη φιλανθρωπική δράση. Απεβίωσε το 1967.

Ο Θεοφάνης Δουλάκης γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1946 στον Βόλο, όπου τελείωσε το σχολείο και στη συνέχεια σπούδασε Μηχανοτεχνίτης σε Τεχνική Σχολή. Παράλληλα με τις σπουδές του, εργαζόταν σε συνεργείο μοτοποδηλάτων και σε μηχανουργείο. Το 1960 ήρθε στην Αθήνα, στον Κορυδαλλό, όπου φιλοξενήθηκε από τον αδερφό του, που έμενε με την οικογένειά του. Εργάστηκε σ’ ένα σιδηρουργείο, αποκτώντας την ειδικότητα του αλουμινοσιδηροκατασκευαστή. Το 1966 επέστρεψε στον Βόλο και έπειτα από έναν χρόνο παρουσιάστηκε στην Αεροπορία, υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία για 28 μήνες σαν Υπαξιωματικός (Υποσμηνίας). Μετά τον θάνατο των γονιών του επέστρεψε στον Κορυδαλλό.

Τον Μάρτιο του 1973 παντρεύτηκε τη Βασιλική Ανδριώτου, γεννημένη στην Καβάλα, με Μικρασιάτικες ρίζες και από τις δύο οικογένειες των γονιών της. Οι γονείς της μητέρας της ήρθαν από το Οφρύνιο (Ερένκιου) της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του πατέρα της από το Αϊβαλί. Απέκτησαν τρία παιδιά, τη Σταυρούλα (1973), τη Μυρσίνη (1975) και τον Νικόλαο (1979).

Ο γιος του, Νικόλαος Δουλάκης, συνεχίζει σήμερα, με την ίδια αγάπη και ζήλο, την οικογενειακή επιχείρηση που πέρασε σε αυτόν με την συνταξιοδότηση του πατέρα του. Είναι παντρεμένος, και έχει αποκτήσει δύο παιδιά, τη Βασιλική και τον Θεοφάνη. Η κόρη του Θεοφάνη, Μυρσίνη, έχει δύο παιδιά, τον Απόστολο και τον Θεοφάνη.

Το 1977 ο Θεοφάνης άνοιξε τη δική του επιχείρηση κατασκευών σιδήρου και αλουμινίου. Τη χρονιά εκείνη ιδρύθηκε το Σωματείο Σιδηροαλουμινοκατασκευαστών Νίκαιας-Κορυδαλλού και πέριξ δήμων, στο οποίο προσχώρησε το 1978 και έκτοτε είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου υπηρετώντας σε όλες τις θέσεις μέχρι σήμερα. Το 1995-2005 διετέλεσε Πρόεδρος του Σωματείου.

Η συνδικαλιστική του δράση όλο το διάστημα της επαγγελματικής του καριέρας ήταν μεγάλη. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Νίκαιας. Συμμετείχε στην Επιτροπή Παιδείας Νίκαιας ως Αντιπρόσωπος επαγγελματιών. Για 8 χρόνια ήταν μέλος του Δ.Σ. του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά. Τέλος, είναι Ιδρυτικό Μέλος και μέλος των Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αλουμινοκατασκευαστών. Είναι μέλος του Συλλόγου Φίλων του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά.

Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων στο 4ο Δημοτικό Κορυδαλλού και πρόεδρος στο 2ο Γυμνασίου Κερατσινίου κατά τη διάρκεια φοίτησης των παιδιών του. Ασχολήθηκε επίσης με τα κοινά, στα συνοικιακά συμβούλια στον Δήμο Κερατσινίου και στο Συμβούλιο Συλλεκτών Κερατσινίου με βραβεία συμμετοχών σε εκθέσεις. Ο ίδιος είναι συλλέκτης παλαιών αντικειμένων, νομισμάτων, γραμματοσήμων, μα και άλλων ειδών μέχρι και σήμερα.

Υπό την επαγγελματική και συνδικαλιστική του ιδιότητα, έχει συμμετάσχει σε διάφορα σεμινάρια. Μεταξύ άλλων, επισκέφτηκε τη Γαλλία με την ομάδα εργασίας του προγράμματος COMET σχετικά με τις κατασκευές αλουμινίου, δημιουργώντας τη διδακτέα ύλη για τις αλουμινοκατασκευές το 1989. Επισκέφτηκε την Ιταλία, για ενημέρωση σε νέα συστήματα του κλάδου. Ως μέλος του Δ.Σ. της ΠΟΒΑΣ, σε συνεργασία με τη ΓΣΕΒΕΕ, δημιούργησαν τα επαγγελματικά περιγράμματα, τα οποία χαρακτηρίζουν τα κλαδικά επαγγέλματα. Κάτω απ’ τις συλλογικές προσπάθειες του κλάδου, δημιουργούνται τα πρώτα κλαδικά ΚΕΚ, με πρώτο το ΚΕΚ Πολυγύρου Χαλκιδικής.

Το 1996, όντας Πρόεδρος του Σωματείου Κατασκευαστών Αλουμινίου, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από την ίδρυση του Σωματείου προτάθηκε από τον Θεοφάνη -και έγινε αποδεκτή- η έκδοση ενός ασημένιου μεταλλίου που αναπαριστά τον λέοντα του Πειραιά. Έκτοτε, ο Λέων έγινε σήμα κατατεθέν του Σωματείου, κοσμώντας και τη σφραγίδα του, ενώ τιμώνται με το μετάλλιο αυτό εξέχουσες προσωπικότητες και άνθρωποι του κλάδου.

Σήμερα αξιοποιεί τον χρόνο του καταγράφοντας τις συλλογές του και τις εμπλουτίζει. Η συνταξιοδότησή του δεν έχει σταθεί εμπόδιο στο να δίνει κατασκευαστικές συμβουλές και οδηγίες, λόγω της πείρας και της εμπειρίας του.