Ο Αθανάσιος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στη Λητή Θεσσαλονίκης στις 10 Οκτωβρίου 1927 από Ληταίους γονείς. Ήταν έγγαμος με την Πασχαλίνα Παπαγεωργίου και απέκτησαν δύο παιδιά.
Ο Αθανάσιος Παπαγεωργίου ξεκίνησε από το επάγγελμα του οικοδόμου, ενώ παράλληλα ήταν και ο νοσοκόμος του χωριού, ένα επάγγελμα που το έμαθε κατά τη στρατιωτική του θητεία το 1950. Εξυπηρετούσε όλο το χωριό μέχρι που άνοιξαν τα φαρμακεία. Το 1958 ξεκίνησε να δουλεύει στον Ο.Τ.Ε., τότε που ξεκίνησαν τα έργα. Δούλεψε αρκετά χρόνια, κάνοντας σκληρή δουλειά για τα χρόνια εκείνα για τη διάνοιξη φρεατίων για τα καλώδια. Αργότερα άλλαξε εργασία και έπιασε δουλειά σ’ ένα εργοστάσιο, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Αποσπούσε τον θαυμασμό όλων με τις ταχυδακτυλουργικές του ικανότητες. Από μικρό παιδί εκδήλωνε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες καθώς διοργάνωνε θέατρο σκιών Καραγκιόζη με τους συνομήλικούς του, διασκεδάζοντας τους συγχωριανούς του. Έδειξε επίσης το πλούσιο καλλιτεχνικό του ταλέντο διοργανώνοντας με άλλους Ληταίους μερακλήδες τις Απόκριες το περίφημο «Καρναβάλι της Λητής», ένα καρναβάλι που στην εποχή του ήταν ξακουστό στην ευρύτερη περιοχή για τα άρματα που ήταν πάντα επίκαιρα με τα πολιτικά -και όχι μόνο- δρώμενα της εποχής, τις στολές και το χιούμορ, με απώτερο σκοπό την διασκέδαση του κόσμου.
Σε όλη αυτή την προσπάθειά του, που ξεκινούσε μόλις τέλειωναν οι αποκριές την επόμενη ημέρα, είχε πάντα στο πλευρό του και τη σύζυγό του Πασχαλίνα, η οποία αναλάμβανε όλη την επιμέλεια των στολών. Ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και είχε πάντοτε την συμπαράσταση των κατοίκων της Λητής. Το όνομά του είναι συνυφασμένο με το Καρναβάλι της Λητής.
Το μεγάλο πάθος του για την παράδοση και τη διατήρησή της, τον έκανε να ξεκινήσει να περισυλλέγει αντικείμενα και είδη μιας άλλης εποχής, φροντίζοντας για τη συντήρησή τους με πολύ μεράκι. Το 1990, με την προσφορά όλων σχεδόν των κατοίκων της Λητής και την μεγάλη αγάπη του Θανάση Παπαγεωργίου, ιδρύεται το Λαογραφικό Μουσείο της Λητής, το οποίο φιλοδοξεί να συγκεντρώσει, να διατηρήσει και να διαδώσει όλα τα στοιχεία που μαρτυρούν την αίγλη, την μοναδικότητα και την σπουδαιότητα της ύπαρξης της Λητής από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα.
Το Μουσείο φιλοξενεί 5.000 αντικείμενα μιας άλλης εποχής και ενός άλλου πολιτισμού, δείγματα Ληταίικης λαϊκής τέχνης όπως εργαλεία, σκεύη, έπιπλα, υφαντά και πλήθος άλλα από την θρησκευτική, οικονομική, οικογενειακή και αγροτική ζωή της Λητής.
Συμμετείχε σε μία μεγάλη έκθεση με την ονομασία «ΑΓΡΟΡΑΜΑ». Επιπλέον, με ένα μέρος από τα εκθέματα του μουσείου συμμετείχε σε έκθεση του Μακεδονικού Μουσείου, προσκεκλημένος από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Το Μουσείο έχει γίνει πόλος έλξης για πολλά σχολεία και συλλόγους του Νομού Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.
Μέσα από τα εκθέματα γνωρίζουμε την ιστορία της Λητής. Η Λητή ιδρύθηκε τον 7ο π.Χ. αιώνα στην περιοχή γύρω από το ιερό της Θεάς Λητούς, μητέρα των Θεών Απόλλωνα και Αρτέμιδος. Από αυτήν πήρε και το όνομά της. Ήταν η σημαντικότερη πόλη της αρχαίας Μυγδονίας.
Νομίσματά της με την επιγραφή «ΛΕΤΑΙΟΝ» βρέθηκαν σε ανασκαφές στο Αφγανιστάν, την Περσία, την Ιορδανία, τη Συρία, την Αίγυπτο και τον Τάραντα της Ιταλίας. Ήταν ένα από τα επτά στρατολογικά κέντρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ενώ διατήρησε την ακμή της και στη Ρωμαϊκή εποχή με τοπική αυτοδιοίκηση, βουλευτές και βουλευτήριο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής Δερβενίου που ανήκουν στην αρχαία Λητή, μαρτυρούν την ακμή της και τον υψηλό της πολιτισμό. Μεταξύ των πλούσιων ευρημάτων, ένας κρατήρας κατέχει μία λαμπρή θέση στην ιστορία της ελληνικής τέχνης. Είναι μοναδικός και έχει ύψος 0,91 μ. Στολίζει το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Στην περιοχή αυτή βρέθηκε και πάπυρος με ύμνο στον Δία, γνωστός ως «Ορφικός Ύμνος», που θεωρείται η αρχαιότερη ελληνική γραφή σε πάπυρο.
Από τα βυζαντινά χρόνια αποτελούσε έδρα της Επισκοπής Λητής και Ρεντίνης, τίτλος επισκόπων που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Επί Τουρκοκρατίας το χωριό ονομάστηκε «Αϊβάτι», ενώ μετονομάστηκε σε Λητή μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Αθανάσιο Παπαγεωργίου, είμαστε σίγουροι ότι μεταβιβάζουμε στις νεότερες γενεές τις παραδόσεις μας, τις γνώσεις μας και την αγάπη για τον τόπο μας. Οι Ληταίοι μέχρι και σήμερα σέβονται και επιμένουν να τηρούν τα έθιμα, να αγαπούν τον τόπο τους και προσπαθούν να αναδείξουν την πλούσια κληρονομιά.
Γνωρίζοντας κανείς τις ρίζες του, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η εντιμότητα, η εργατικότητα, η περηφάνια, το σωστό παράστημα ανατομικά και ψυχικά είναι κληροδοτήματα σπουδαία, ανθρώπων σπουδαίων σαν τον Θανάση Παπαγεωργίου, που έζησαν στη Λητή, που έγινε Αϊβάτι και ξανά Λητή.