Η Μαρία Γραμματοπούλου γεννήθηκε το 1971 στη Θεσσαλονίκη. Το 2010 αγόρασαν με τον σύζυγό της, Κωνσταντίνο Παϊσιάδη, την επιχείρηση παραγωγής και εμπορίας εδεσμάτων «Τέρψη» στην οποία έχουν αφοσιωθεί με πολλή αγάπη και μεράκι, εξελίσσοντάς την διαρκώς. Είναι μητέρα δύο παιδιών.
Ο παππούς της από την πλευρά του πατέρα της, Σταύρος Γραμματόπουλος, γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του, Δανιήλ Γραμματόπουλος, ήταν μεγαλοδικηγόρος και καταγόταν από την Τρίπολη, ένα πλούσιο, τουριστικό μέρος της Πόλης. Λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας μεταφέρθηκε με τη γυναίκα του Θεοδοσία -το γένος Κοπτερίδου, γεννηθείσα το 1887- και τα τρία τους παιδιά, Αλεξάνδρα, Μαρίκα και Σταύρο, στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν άνετοι οικονομικά και είχαν μεγάλη περιουσία, τόσο στην Τρίπολη όσο και στην Πόλη, που άφησαν πίσω τους όταν αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν στα χρόνια του μεγάλου διωγμού. Πήγαν αρχικά στη Μυτιλήνη, όπου έμειναν για μικρό διάστημα και κατόπιν μετοίκησαν στους Αμπελοκήπους Αθηνών. Στη Μυτιλήνη, το πρώτο παιδί της οικογένειας, η Αλεξάνδρα, πέθανε από ελονοσία. Από ελονοσία πέθανε και ο προπάππους Δανιήλ στους Αμπελοκήπους Αθηνών. Η προγιαγιά Θεοδοσία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή, καθώς οι κάτοικοι δεν ήθελαν τους πρόσφυγες και τους έκαψαν τα πάντα. Χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο, μετοίκησε στη Νέα Φιλαδέλφεια, μεγαλώνοντας μόνη πια τα δύο της παιδιά, τον Σταύρο και τη Μαρίκα. Η Μαρίκα αργότερα παντρεύτηκε έναν ανώτερο αξιωματικό της Χωροφυλακής και αποκαταστάθηκε οικονομικά.
Ο Σταύρος Γραμματόπουλος τελειώνοντας το σχολείο εργάστηκε σαν μηχανικός στην κατασκευή αεροδρομίων. Ευρισκόμενος στη Λάρισα για την κατασκευή του εκεί αεροδρομίου -έργο που κράτησε δύο χρόνια- γνώρισε τη γιαγιά Γεωργία και ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου, αποκτώντας δύο παιδιά, τον πατέρα της βιογραφούμενης Δανιήλ και τον Αλέξανδρο, ο οποίος πήρε το όνομά του προς τιμήν της Αλεξάνδρας που χάθηκε από ελονοσία. Η οικογένεια έζησε στην Αθήνα. Η γιαγιά Γεωργία απεβίωσε μικρή, έπειτα από μία ασθένεια στα νεφρά και τα παιδιά της, 4 και 2 ετών αντίστοιχα, τα μεγάλωσε η Θεοδοσία.
Από την πλευρά της μητέρας της, παππούς της ήταν ο Σεραφείμ Μίγγος, ο οποίος καταγόταν από την Ξάνθη και ήταν αγροφύλακας. Έφυγε νωρίς από τη ζωή, ένα βράδυ Χριστουγέννων, όταν χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο και εγκαταλείφθηκε, υποκύπτοντας στα τραύματά του λόγω εσωτερικής αιμορραγίας. Η γιαγιά της, Μαρίκα Μίγγου, το γένος Κουρμπέτη, καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και γεννήθηκε το 1930. Έμεινε χήρα πολύ μικρή, μόλις 23 ετών, με δύο παιδιά, την μητέρα της βιογραφούμενης Κυριακή και τον Μηνά. Η Μαρίκα αγωνίστηκε πολύ σκληρά για να μεγαλώσει τα παιδιά της, κάνοντας δύο δουλειές με εξαντλητικές βάρδιες. Πριν τον θάνατο του παππού Σεραφείμ, κατά το 1951, είχαν χτίσει ένα σπίτι στην περιοχή της Αγίας Φωτεινής. Το 1958, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή, το σπίτι τους απαλλοτριώθηκε και τους δόθηκε γη στη Νέα Κρήνη (Καλαμαριάς) καθώς και χρήματα. Η Μαρίκα δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι της, νιώθοντας αδικημένη. Τα παιδιά της τα μεγάλωσε με πολύ αγώνα και σκληρή δουλειά. Η εγγονή της την χαρακτηρίζει ως μία πολύ δυναμική και πεισματάρα γυναίκα, αγωνίστρια της ζωής.
Ο πατέρας της βιογραφούμενης, Δανιήλ Γραμματόπουλος, μεγάλωσε με τη γιαγιά του τη Θεοδοσία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αποφοιτώντας από το σχολείο, εισήχθη στη Σχολή Μηχανικών Αυτοκινήτων, καθώς ήταν ένα αντικείμενο που έβρισκε ενδιαφέρον και τον ευχαριστούσε. Ήταν πολύ καλός με τις μηχανές και ήταν, μάλιστα, ακροβάτης στον «Γύρο του θανάτου». Σε μία επίδειξη μηχανών στη ΔΕΘ, γνώρισε την Κυριακή και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Δημιούργησαν μία όμορφη σχέση, που σύντομα κατέληξε σε γάμο, το 1970. Απέκτησαν δύο κορίτσια, τη Μαρία το 1971 και τη Σταυρούλα το 1976. Τα πρώτα τρία χρόνια του γάμου τους έμειναν στην Αθήνα αλλά μετά επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για να βρίσκεται η Κυριακή κοντά στη μητέρα της. Ο Δανιήλ έγινε αυτοκινητιστής και ασχολήθηκε με αυτό το επάγγελμα από το 1979 έως το 1991. Έπειτα έγινε ιχθυοπώλης σε λαϊκές αγορές, επάγγελμα από το οποίο συνταξιοδοτήθηκε. Η Κυριακή σπούδασε σχέδιο στην Τεχνική Σχολή Ευκλείδης για να γίνει βοηθός Αρχιτέκτονα. Αν και είχε τη δυνατότητα να εργαστεί στην Πολεοδομία Αθηνών, ήταν κοινή απόφαση με τον σύζυγό της να μην εργαστεί και να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών τους, απόφαση ορμώμενη από τα βιώματά τους, καθώς μεγάλωσαν μένοντας ορφανοί από γονείς -η ίδια έχασε τον πατέρα της πολύ μικρή και ο Δανιήλ ορφάνεψε νωρίς από μητέρα. Γι’ αυτό μετακόμισαν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για να βρίσκεται κοντά στη μητέρα της και να έχει βοήθεια. Μόλις τα κορίτσια της μεγάλωσαν, στα 38 της ξεκίνησε να εργάζεται ως εμποροϋπάλληλος, έως ότου συνταξιοδοτήθηκε.
Η Μαρία χαρακτηρίζει τον πατέρα της ως έναν ήρεμο και ήσυχο άνθρωπο, με ιδέες ίσως συντηρητικές, σε αντίθεση με τη μητέρα της η οποία είχε πιο «μοντέρνες» ιδέες. Θυμάται με νοσταλγία τα παιδικά της χρόνια, ως ανέμελα και γεμάτα χαρούμενες στιγμές. Είχε μεγάλη αδυναμία στη γιαγιά Μαρίκα, με την οποία ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Μία συμβουλή που κρατάει από εκείνην είναι πως θα έπρεπε να στηρίζεται πάντα στις δυνάμεις της, ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες που φέρνει η ζωή.
Η Μαρία Γραμματοπούλου ήταν πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο. Εισήχθη στο ΤΕΙ Μικροβιολογίας Θεσσαλονίκης αλλά την παρακολούθησε μόνο για έξι μήνες καθώς το αντικείμενο δεν της άρεσε. Φοίτησε στη Σχολή Παστέρ και αποφοίτησε ως Χειρίστρια Ιατρικών Μηχανημάτων. Έκανε την πρακτική της άσκηση στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο για ένα εξάμηνο και έκτοτε δεν εξάσκησε αυτό το επάγγελμα, γεγονός που δεν μετανιώνει στιγμή. Ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός Λογιστή σε μία μεγάλη επιχείρηση της Θεσσαλονίκης, του επιχειρηματία Αλαμπατζιά. Το αντικείμενο της άρεσε πολύ και εργάστηκε εκεί για 13 χρόνια. Σταμάτησε να εργάζεται το 2005 για να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Τον σύζυγό της, Κωνσταντίνο Παϊσιάδη, τον γνώρισε το 1993 σε ένα cafe bar που σύχναζε, στο οποίο εκείνος ήταν υπεύθυνος. Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1965 στη Θεσσαλονίκη, είναι απόφοιτος των ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης και ήταν παίκτης βόλεϊ στον ΠΑΟΚ. Δεν εργάστηκε ως γυμναστής αλλά παρέμεινε στη διοίκηση του Τ.Α.Α. ΠΑΟΚ και εξακολουθεί να ασχολείται μέχρι και σήμερα. Επίσης δραστηριοποιήθηκε στις οικοδομικές επιχειρήσεις, έως το 2009 που άρχισε να διαφαίνεται η οικονομική κρίση. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1999 και το 2004 απέκτησαν δίδυμα, την Κυριακή και τον Σάββα. Η Μαρία από το 2005 έως το 2010 αφοσιώθηκε στο μεγάλωμα των παιδιών τους με πολλή αγάπη και όμορφες στιγμές. Σήμερα τα παιδιά είναι μαθητές Β΄ Λυκείου και είναι πολύ καλοί μαθητές, αλλά κυρίως πολύ καλά παιδιά.
Το 2010 το ζευγάρι αγόρασε την επιχείρηση παραγωγής και εμπορίας εδεσμάτων «Τέρψη», μία επιχείρηση 30 και πλέον ετών καθώς οι πρώην ιδιοκτήτες της συνταξιοδοτήθηκαν. Η Μαρία εργάζεται στην παραγωγή και ο Κωνσταντίνος είναι υπεύθυνος των διανομών και του πελατολογίου. Εργάζονται πολλές ώρες και έχουν αφοσιωθεί σε αυτή τη δουλειά με πολλή αγάπη και μεράκι, η οποία εξελίσσεται διαρκώς, δικαιώνοντας έτσι την απόφασή τους να επενδύσουν σε αυτήν. Έχουν φτιάξει ένα καινούργιο εργαστήριο στην Πυλαία, στην οδό Σιθωνίας 18, παράγοντας σπιτικά εδέσματα που ξεχωρίζουν για τη γεύση και την ποιότητά τους.