Ο Φίλιππος Φυλακτόγλου γεννήθηκε το 1948 στη Νέα Σελεύκεια Θεσπρωτίας και ασκεί τη δικηγορία από το 1979. Από το 1989 που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, άνοιξε γραφείου στην οδό Λυκαβηττού και το 1996 στην οδό Σόλωνος 54, το οποίο διατηρεί με επιτυχία μέχρι σήμερα.
Η γενέτειρα του βιογραφούμενου, Νέα Σελεύκεια, απέχει μόλις 2,5 χιλιόμετρα από την πόλη της Ηγουμενίτσας και βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μέτρων. Ο αριθμός των κατοίκων σήμερα ανέρχεται στους 2500, εκ των οποίων ψηφίζουν οι 1500 περίπου. Το χωριό έχει Δημοτικό και Γυμνάσιο, αλλά όποιος θέλει να παρακολουθήσει το Λύκειο ή να γραφτεί σε κάποιο αθλητικό σύλλογο, πέρα από το σύλλογο ποδοσφαίρου που έχει το χωριό, θα πρέπει να πηγαίνει στην Ηγουμενίτσα. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία (ακτινίδια, μανταρίνια, αραβόσιτο, ρύζι κ.α.). Μπορεί να επισκεφθεί κανείς τις εκκλησίες του χωριού, στις οποίες ανήκει και ο καινούριος ναός του Αγίου Γεωργίου. Σχετικά με άλλα αξιοσημείωτα μέρη, αξίζει να δει κανείς το μνημείο εις μνήμη της Μικρασιατικής Καταστροφής που κατασκευάστηκε το 2000.
Η Νέα Σελεύκεια πήρε το όνομά της από τη Σελεύκεια της Μικράς Ασίας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο. Χτίστηκε το 1923 από πρόσφυγες και όλα τα οικόπεδα είναι ομοιόμορφα και οι δρόμοι προσεγμένοι. Εκείνη την περίοδο η περιοχή ανήκε στους Τσάμηδες και οι Έλληνες δούλευαν γι’ αυτούς. Η Σελεύκεια έζησε κι εκείνη την Κατοχή και σύμφωνα με τον βιογραφούμενο η συμπεριφορά των Ιταλών κατακτητών ήταν χειρότερη από εκείνη των Γερμανών. Ωστόσο, το χωριό δεν ενεπλάκη μετέπειτα στον Εμφύλιο Πόλεμο.
Στη Μικρά Ασία όμως γεννήθηκε το 1860 ο παππούς του βιογραφούμενου, Ισαάκ Φυλακτόγλου, και συγκεκριμένα στο Αναμούριο της Σελεύκειας, αν και είχε μακρινή καταγωγή από την Κύπρο. Ασχολήθηκε με την αγροτική ζωή και κυρίως με τις σταφίδες και το λάδι. Παντρεύτηκε τη Χριστίνα από το Αναμούριο και απέκτησαν τον Γιώργο, τη Φωτεινή, τον Βασίλειο και άλλα δυο παιδιά. Η γιαγιά Χριστίνα ασχολιόταν με τα οικιακά. Με την Μικρασιατική Καταστροφή ήρθαν στην Ελλάδα μέσω Κύπρου και έμειναν για έξι μήνες στην Κέρκυρα. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Νέα Σελεύκεια και ασχολήθηκαν ξανά με τη γεωργία.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Βασίλειος, είχε ήδη γεννηθεί στο Αναμούριο το 1900 και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές στο Πολυτεχνείο εξαιτίας του ξεριζωμού το 1922. Έτσι ακολούθησε το οικογενειακό μονοπάτι και ασχολήθηκε κι εκείνος με τη γεωργία. Αξιοσημείωτο είναι πώς άλλαξε η ζωή όλων εκείνων των ανθρώπων που μετατράπηκαν σε πρόσφυγες, αν λάβουμε υπόψη ότι πρωτύτερα το 80% των Ελλήνων που ζούσαν στα παράλια της Μικράς Ασίας είχαν για υπαλλήλους τους τους ίδιους τους μετέπειτα διώκτες τους.
Ο Βασίλειος Φυλακτόγλου παντρεύτηκε τη Χρυσάνθη Φράντζα, το γένος Παυλίδη, από το Κελέντερι της Σελεύκειας και απέκτησαν τη Μαρία (1927), τον Σπύρο (1929), την Αναστασία (1938), την Παρασκευή (1946) και τον βιογραφούμενο (1948). Ο Βασίλειος πέθανε το 1966 και η Χρυσάνθη το 1974. Υπήρξε πολύ εργατικός και άξιος άνθρωπος. Με τα 20 στρέμματα γης που διέθετε, τα ελάχιστα οικόσιτα ζώα και τον κήπο του κατάφερε να ζήσει ολόκληρη την οικογένειά του και όπως λέει ο βιογραφούμενος, δεν τους έλειψε ποτέ τίποτα, καθώς ήταν επίσης πολύ καλός ψαράς και κυνηγός. Έχαιρε όμως και της εκτίμησης των συγχωριανών του, καθώς πάντα τον έβαζαν σε όλες τις επιτροπές του χωριού. Εκείνη την εποχή δεν πήγαιναν στα δικαστήρια και το ρόλο των δικαστών και των κριτών είχαν απλοί δίκαιοι άνθρωποι που ενδιαφέρονταν για τα ζητήματα της κοινότητας. Όσο για τη σύζυγο του Χρυσάνθη, ήταν υπόδειγμα νοικοκυράς και αγρότισσας. Ήταν πάντα ήρεμη και υπάκουη γυναίκα σε τέτοιο βαθμό που αποκαλούσε το σύζυγό της «αφέντη μου». Νοικοκύρηδες και ήσυχοι άνθρωποι ήταν κατά γενική ομολογία όλοι οι πρόσφυγες και μάλιστα έκαναν και πολλά παιδιά.
Όσον αφορά στο βιογραφούμενο, γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1948 στη Νέα Σελεύκεια, όπου πήγε Δημοτικό. Μετά το Λύκειο στην Ηγουμενίτσα, πέρασε το 1966 στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά και στη συνέχεια εγγράφηκε στη Νομική. Παράλληλα υπηρέτησε τη θητεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός στο Σώμα Υλικού Πολέμου για 27 μήνες. Πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή το 1976.
Με το πτυχίο της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής, εργάστηκε για 5,5 χρόνια (1973-1979) στην Εφορία, μέχρι να πάρει την άδεια του δικηγόρου. Το 1976 πήγε στον Πύργο Ηλείας για να εργαστεί ως εφοριακός και από το 1979 μέχρι το 1989 εργάστηκε ως δικηγόρος στην ίδια πόλη. Με τη σύζυγό του, Βασιλική Βασιλακοπούλου και παντρεύτηκαν το 1971. Απέκτησαν τον Σπύρο (1973) και το Βασίλη (1979). Η Βασιλική ήταν δημόσιος υπάλληλος στην περιοχή και συνταξιοδοτήθηκε νωρίς.
Σύμφωνα με τον βιογραφούμενο, η επιτυχία του νομικού βασίζεται στην ειλικρίνεια και οι μακροχρόνιες σχέσεις με τους πελάτες είναι αποτέλεσμα της καλής συμπεριφοράς και της ανθρωπιάς. Θεωρεί πως δεν πρέπει ο δικηγόρος να συμπεριφέρεται σαν «αρπακτικό εφήμερων εργασιών» και όνειρό του είναι να συνεχιστεί η καλή πορεία του γραφείου του.
Ο γιος του Σπύρος φαίνεται πως φροντίζει γι’ αυτό, αφού είναι δικηγόρος και εργάζεται κι εκείνος στο γραφείου του πατέρα του. Ο Βασίλης έχει σπουδάσει Οικονομικά και ασχολείται με το εμπόριο ως εισαγωγέας και έμπορος gadget. Ο βιογραφούμενος έχει αναθρέψει τα παιδιά του σωστά, με τις ίδιες αρχές που κληρονόμησε κι εκείνος από τον πατέρα του. Είναι συνεπέστατος, ήρεμη δύναμη και του αρέσει να συλλέγει βιβλία και πίνακες.
Το μήνυμά του προς τους νέους είναι να μην ξεχνούν τις ρίζες τους, επηρεαζόμενοι από την παγκοσμιοποίηση, και να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους.