Ο Αντώνης Οξύζογλου γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα. Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο του υφάσματος, ιδρύοντας τη βιομηχανία παραγωγής και εμπορίας υφασμάτων με την επωνυμία “Jumbo Zakar” η οποία για δεκαετίες πρωτοστατούσε στον χώρο του υφάσματος έως ότου ξέσπασε η οικονομική κρίση.
Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Σταύρος Οξύζογλου, γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και ήρθε στην Αθήνα, στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, σε ηλικία 2 ετών. Εργάστηκε ως Εργολάβος και ασχολήθηκε με την ανάληψη δημοσίων έργων, ένα εκ των οποίων είναι και το Λαϊκό Νοσοκομείο.
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου κατασχέθηκε η περιουσία του και στη συνέχεια συνελήφθη από τις Εθνικές δυνάμεις για την συμμετοχή του στον απελευθερωτικό στρατό και στάλθηκε εξόριστος στη Μακρόνησο. Το 1953 επέστρεψε και ξεκίνησε με ένα ξύλινο εργαλείο την κατασκευή υφασμάτων, μέχρι που άνοιξε δική του βιοτεχνία υφασμάτων. Παντρεύτηκε την Ουρανία Ερημάκη και απέκτησαν πέντε παιδιά, τα οποία εργάζονταν στην βιοτεχνία.
Ο βιογραφούμενος Αντώνης Οξύζογλου γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα και το 1968 πήγε μετανάστης στην Γερμανία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1971 και τέσσερα χρόνια αργότερα ξεκίνησε δική του δουλειά. Κατόπιν σκληρής προσωπικής δουλειάς δημιούργησε δικό του εργοστάσιο υφασμάτων και συνεργάστηκε με πολλούς διάσημους οίκους του εξωτερικού.
Όταν το 1971 ξεκίνησε την δική του επιχείρηση, έκρινε σκόπιμο να βγάζει μεγάλη ποικιλία υφασμάτων λόγω του ότι είχε μεγάλη πείρα από την οικογενειακή επιχείρηση, όπως για παράδειγμα υφάσματα στρωματοποιίας, υφάσματα επιπλώσεων, υφάσματα κουρτινών, υφάσματα τραπεζομάντηλων, μεταξωτά υφάσματα για γυναικεία πουκάμισα κ.ά. Όμως τα υφάσματα αυτά παγκοσμίως έβγαιναν σε διαστάσεις 1,40-1,50 μέτρων, όπως στις επιχειρήσεις Πειραϊκή-Πατραϊκή, ΒΟΜΒΥΞ, Αιγαίον, ΜΠΑΡΚΟ και άλλες μεγάλες βιομηχανίες. Όταν πήγαινε στους πελάτες του έβλεπε με τι κόπο έκοβαν τα ρετάλια για να τα γαζώσουν και να βγει το επιθυμητό πλάτος παραγγελιών που είχαν, γεγονός που ισοδυναμούσε σε τριπλάσιο κόπο, χρόνο, αλλά και φθορές υφασμάτων για να γαζωθούν. Αναλογιζόμενος τους ρυθμούς της τεχνολογίας που εξελισσόταν ολοταχώς, κατάλαβε πως έπρεπε -ως παραγωγοί- να αντεπεξέλθουν στις μεγάλες απαιτήσεις. Έτσι λοιπόν, μετά την μεταπολίτευση, σκέφτηκε ότι για να διπλασιαστεί η παραγωγή της βιομηχανίας του και να μειωθεί το κόστος εργασίας, έπρεπε να διπλασιαστεί το πλάτος όλων των υφασμάτων.
Έτσι, το 1976 έπειτα από μεγάλη μελέτη, μετέβη στην Ελβετία, στο εργοστάσιο της βιομηχανίας παραγωγής μηχανημάτων (αργαλειών) SULZER και παράγγειλε 10 μηχανές πλάτους 3,20 μέτρων και υφάσματα με ζάκαρ για να βγάζει πληθώρα σχεδίων πάνω στον αργαλειό και έβαλε υποθήκη όλη την ακίνητη περιουσία του.
Σε τρεις μήνες από την παραλαβή των μηχανημάτων, ξεκίνησε τη δεύτερη επιχείρησή του με την επωνυμία Jumbozakar (Αντώνιος Οξύζογλου και Υιός Ο.Ε.). Έκτοτε ξεκίνησε να δουλεύει τρεις βάρδιες και στην πορεία πήρε δύο διπλώματα ευρεσιτεχνίας πάνω στο ύφασμα. Με προσωπικό 26 άτομα και 2.500 τ.μ. στέγαση για τις μηχανές, στην πορεία έφερε άλλες 18 μηχανές-αργαλειούς.
Στην προσωπική του ζωή, ο βιογραφούμενος παντρεύτηκε την Σουλτάνα Δαρακτζή, με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη. Το ζεύγος έχει έναν γιο, τον Σταύρο, ο οποίος γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα.
Από το 1992, εισήλθε στην βιομηχανία ο μονάκριβος γιος του, ο Σταύρος Οξύζογλου, που ήταν ενεργός σε όλους τους εμπορικούς τομείς του εργοστασίου ενώ ανέλαβε και το Τμήμα Πωλήσεων της εταιρείας. Το 2010 μεταβίβασε την επιχείρηση εξολοκλήρου στον γιο του λόγω της συνταξιοδότησής του. Το 2014 δυστυχώς η επιχείρηση έκλεισε, ως αποτέλεσμα των οικονομικών δυσχερειών που έφεραν τα μνημόνια τη δεκαετία της κρίσης στη χώρα μας, ενώ ήδη από το 2004 η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα είχε αρχίσει να σβήνει λόγω της παγκοσμιοποίησης και των προνομίων της Τουρκίας και της Κίνας στην αγορά του υφάσματος.
Στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και χάρη στις πολλές κοινωνικές της επαφές, η εταιρεία εξόπλισε με υφάσματα και ρουχισμό πολλά νοσοκομεία, σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες αφιλοκερδώς.