Οι Ταξιάρχες είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό της Ηλείας, χτισμένο σε υψόμετρο 510 μέτρων πάνω σε κοιλάδα που περιστοιχίζεται από μικρούς λόφους. Η κοιλάδα προς τα δυτικά είναι ελεύθερη προς το Ιόνιο πέλαγος και έχει θέα προς την Κυπαρισσία και το Ψυχρόν όρος, το βουνό Λαπίθα και τις πηγές του Καϊάφα. Η παλιότερη ονομασία του χωριού ήταν Μοφκίτσα και θεωρείται Σλάβικης προέλευσης.
Η περιοχή που βρίσκεται το χωριό αποτελούσε στα αρχαία χρόνια τμήμα του αρχαίου Λεπρέου (πιθανόν οικισμός). Ερείπια ρωμαϊκού οικισμού έχουν εντοπισθεί στη θέση Παλαιοχώρι (Παλιοχώρι). Στα πρώτα Βυζαντινά χρόνια αποτελούσε τμήμα της επαρχίας Φαναρίου που υπαγόταν στο «θέμα» Πελοποννήσου με διοικητή που είχε έδρα την Κόρινθο. Γύρω στο 746-747 μετά από έναν ολέθριο λοιμό, έφθασαν στην περιοχή σλάβικα φύλα και μεταξύ 800-1100 μ.Χ αφού οι Σλάβοι είχαν ενσωματωθεί στις τοπικές κοινωνίες ιδρύθηκε το χωριό με το όνομα Μοφκίτσα.
Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας άνηκε στη Βαρονία Αρκαδίας (Κυπαρισσίας) που υπαγόταν στο πριγκιπάτο της Αχαΐας. Το 1460 η περιοχή υποδουλώθηκε ολοκληρωτικά στον Μωάμεθ τον Πορθητή. Κατά την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας, που ήταν πολύ σκληρή, το χωριό μεταφέρθηκε στη θέση «Κάτω Χωριό» και οι κάτοικοι έγιναν μέλη μιας κλειστής αγροκτηνοτροφικής κοινωνίας.
Την περίοδο 1689-1715 το χωριό πέρασε στα χέρια των Βενετών και άνηκε στο θέμα Μεσσηνίας. Ακολούθησε η Β’ περίοδος Τουρκοκρατίας (1715-1821) και το χωριό άνηκε στο τμήμα (κόλι) της Ζούρτσας. Στα Ορλωφικά η Μοφκίτσα, όπως και τα γύρω χωριά, έζησε σφαγές, λεηλασίες, σκλαβοπάζαρα και άλλα δεινά ως αντίποινα επειδή ένα πλοίο που άραξε στη θέση Παλιοκάραβο άφησε όπλα που παρέλαβαν οι οπλαρχηγοί της Ζούρτσας Γιάννης Γρηγοριάδης και Αναστάσης Χρήστου. Ο λαός κινδύνευε από γενοκτονία από τους Τουρκαλβανούς.
Κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης, στις 5 Σεπτέμβρη του 1825, ο Ιμπραήμ έκαψε ολοσχερώς το χωριό και οι κάτοικοι σκόρπισαν στα βουνά για να σωθούν. Μετά από την απελευθέρωση και αφού εξέλειπε ο κίνδυνος της πειρατείας οι κάτοικοι άρχισαν να καλλιεργούν τα πεδινά και ιδρύθηκαν νέοι οικισμοί. Όταν το χωριό ηρέμησε από τους δυνάστες άλλαξε θέση και χτίστηκε εκεί που βρίσκεται σήμερα, στη θέση που συμπίπτει με το χωριό των βυζαντινών χρόνων.
Οι Ταξάρχες είναι ένα γραφικό χωριό με παραδοσιακά σπίτια, πέτρινες εκκλησίες, όπως των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και την Κοίμηση της Θεοτόκου, πετρόχτιστη βρύση και πλακόστρωτα καλντερίμια. Λίγες εκατοντάδες μέτρα βορειοανατολικά του χωριού βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών που αναφέρεται στην καταγραφή της εκκλησιαστικής περιουσίας από τους Ενετούς την περίοδο 1697-1700. Ανήκει στον τύπο του μονόκλιτου σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο και χρονολογείται στα τέλη του 13ου με αρχές του 14ου αιώνα. Σε μικρή απόσταση από τους Ταξιάρχες βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, χτισμένη στην απότομη ρίζα ενός βράχου, πάνω από μια πηγή, που εξακολουθεί να βγάζει νερό και η οποία καλύπτεται με ημικυλινδρικό θόλο.
Φωτό: http://mofkitsa.blogspot.com/p/blog-page_1236.html