H Κόρωνος, το γραφικό ορεινό χωριό της Νάξου, έχει χαρακτηριστεί από το National Geographic ως ένα από τα ωραιότερα των Κυκλάδων. Κάτασπρα σπίτια με κληματαριές και λουλούδια στις αυλές, πλακόστρωτα σοκάκια, πέτρινα πεζούλια, καμάρες και πλατείες με παλιές κρήνες συνθέτουν μια μοναδική εικόνα.
Το χωριό χωρίζεται στα δύο από μια ρεματιά και έχει 6 κύριες γειτονιές. Είναι χτισμένο ανάμεσα σε δύο πλαγιές και η μετάβαση από τη μία πλευρά στη άλλη γινόταν μέσω μια γέφυρας, το επονομαζόμενο Γιοφύρι.
Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή φαίνεται ότι ήταν συνεχής στο πέρασμα των χρόνων, καθώς έχουν βρεθεί ίχνη από τη νεολιθική εποχή, από την περίοδο του κυκλαδικού πολιτισμού, τους βυζαντινούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Το 1207 ο Μάρκος Σανούδος διαίρεσε τη Νάξο σε 56 τιμάρια και η Κόρωνος ανήκε σε εκείνο με την ονομασία Βόθροι. Σε έγγραφα του 16ου και του 17ου αιώνα αναφέρεται ως Τρικοκκιές που προέρχεται από το όνομα των ομώνυμων δέντρων που υπήρχαν στο χωριό. Οι τρικοκκιές ονομάζονται επίσης κράταιγος ο οξυάκανθος ή μουμουτζελιά και έχουν κλαδιά με πολλά σκληρά αγκάθια, στιλπνά φύλλα, άσπρα άνθη και κατακόκκινους καρπούς με ευχάριστη γεύση.
Σημαντικός παράγοντας της τοπικής οικονομίας υπήρξε για πολλά χρόνια η εξόρυξη σμυρίδας, του ορυκτού που χρησιμοποιείται από την εποχή του κυκλαδικού πολιτισμού μέχρι τις μέρες μας και κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν ναξία λίθος. Η εξαγωγή της σήμερα είναι περιορισμένη και οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, την αμπελουργία και την κτηνοτροφία.
Στο κέντρο της Κορώνου βρίσκεται η πλατεία που οι ντόπιοι αποκαλούν πλάτσα με καφενεδάκια και ταβέρνες κάτω από σκιερές κληματαριές. Αξιοθέατα του χωριού είναι η Παναγία η Κέρα, χτισμένη τον 9ο αιώνα, η Αγία Μαρίνα που χρονολογείται τον 9ο-10ο αιώνα και ανακαινίστηκε το 1747 και το ηρώο των πεσόντων της Κορώνου που φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Αρμακόλα.
Ανάμεσα στα έθιμα της Κορώνου είναι οι κουδουνάτοι με τους άντρες ζωσμένους με κουδούνια και κρατώντας τη «σόμπα» (διονυσιακός φαλλός) να προκαλούν εκκωφαντικό θόρυβο στα σοκάκια του χωριού υποδεχόμενοι την εαρινή περίοδο και ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα, καθώς και το έθιμο της βράκας που γίνεται την Μεγάλη Πέμπτη και σχετίζεται με τη μεταφορά της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Αργοκοιλιώτισσας που έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Η εικόνα βρέθηκε μέσα σε βράχο στο Αργοκοίλι το 1835 μαζί με άλλες δύο παλιές βυζαντινές εικόνες που μεταφέρονται κάθε χρόνο, με πομπή πεζών βρακοφόρων νέων αγοριών και κοριτσιών ντυμένων με παραδοσιακές στολές, από την παλιά εκκλησία στο χωριό όπου παραμένουν μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα.