Η Αιδηψός είναι χωριό της Εύβοιας, γνωστό για τα ιαματικά λουτρά που βρίσκονται σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από τον οικισμό. Υπάγεται στον Δήμο Ιστιαίας – Αιδηψού και κατά την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του ήταν 1.249 κάτοικοι.
Είναι ένα ήσυχο, γραφικό χωριό με πλούσια όμως ιστορία. Οι Ίωνες έποικοι της έδωσαν το όνομα «Ελλοπία» προς χάρη του γιου του Ίωνα, Έλλοπα. Αργότερα, τον 1ο αι. μ.Χ. αναφέρεται στα Μετεωρολογικά του Αριστοτέλη ως «Αιδεψός», ενώ ο Πλούταρχος περιγράφει την κοινωνική ζωή της Αιδηψού αναφερόμενος στη διασκέδαση, τη λαμπρή διατροφή με τα άφθονα ψάρια και τα πτηνά της. Ο δε Στράβων αναφέρεται στην εμφάνιση των νέων πηγών και στις ιαματικές ιδιότητές τους. Η Αιδηψός από τους παλαιότερους χρόνους ήταν γνωστή για τα χαλκουργεία της και ίσως αυτό δικαιολογεί το ότι ήταν από τις λίγες πόλεις που είχαν δικό τους νόμισμα. Το νόμισμα αυτό είχε χαραγμένο στη μία πλευρά έναν κάβουρα και στην άλλη ένα ψάρι συμβολίζοντας τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής.
Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους η Αιδηψός ήταν στην ακμή της, χάρη στα ιαματικά της ύδατα. Έχαιρε της ρωμαϊκής εύνοιας και μάλιστα οι αυτοκράτορες Αδριανός, Μάρκος Αυρήλιος, και ο στρατηγός Σύλλας έρχονταν στην πόλη για λουτροθεραπεία. Στις μέρες μας τα καλύτερα σωζόμενα ευρήματα της ρωμαϊκής περιόδου είναι τα λουτρά του Σύλλα.
Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και με την κατάρρευση της ρωμαϊκής κυριαρχίας, η Αιδηψός καταστράφηκε από τον Θεοδόσιο ως ειδωλολατρικό κέντρο. Η πλήρης καταστροφή της επήλθε στις αρχές του 14ου αιώνα επί Τουρκοκρατίας. Από εκείνη την περίοδο δεν διασώζεται κανένα ιστορικό στοιχείο για τη λουτρόπολη.
Στο τέλος του 19ου αιώνα ξεκίνησε σιγά σιγά η τουριστική ανασυγκρότηση της Αιδηψού και στις αρχές του 20ού αιώνα οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που εγκαταστάθηκαν εκεί έδωσαν νέα ώθηση στην ανάπτυξη της πόλης, στους τομείς της αλιείας, της γεωργίας και του εμπορίου. Σ’ αυτό το διάστημα κατασκευάστηκαν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και δημιουργήθηκαν ιδιωτικά υδροθεραπευτήρια για να καλύψουν τις ανάγκες των λουομένων καθώς και άλλες μορφές επιχειρήσεων.
Ενώ στο παρελθόν προσέλκυε μόνο επισκέπτες μεγαλύτερης ηλικίας, σήμερα, με τη στροφή προς το spa και εναλλακτικές μορφές θεραπείας με στόχο τη σωματική υγεία, είναι επιλογή και ανθρώπων νεότερων ηλικιών. Έχουν δημιουργηθεί, μάλιστα, σύγχρονες τουριστικές μονάδες.
Από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της Αιδηψού είναι το ξενοδοχείο «Τhermae Sylla Spa» που στεγάζεται σε ένα πετρόκτιστο νεοκλασικό με εντυπωσιακό πύργο στη μία άκρη του, χτισμένο το 1896. Στο υδροθεραπευτήριο του ΕΟΤ παρουσιάζεται αρχαιολογική συλλογή της περιοχής με ελληνιστικά και ρωμαϊκά εκθέματα. Κοντά στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, βρίσκεται η Σπηλιά του Σύλλα, καθώς όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι», ο Σύλλας είχε καταφύγει στην Αιδηψό για να θεραπευτεί από την ουρική αρθρίτιδα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της Σπηλιάς, μαρτυρούν ότι στις πηγές των Αγίων Αναργύρων είχαν καταφύγει Ρωμαίοι και Βυζαντινοί αυτοκράτορες και στρατηγοί. Πάνω στο λόφο της Αιδηψού βρίσκονται τα ερείπια των ρωμαϊκών λουτρών και των λουτρών του Σύλλα.
Οι εκκλησίες του χωριού είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου που χρονολογείται το 1860 και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που χτίστηκε γύρω στο 1800. Σε ένα ύψωμα πάνω από την Αιδηψό, βρίσκεται το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και κοντά του σώζονται τα ερείπια ενετικού πύργου, στον οποίο, κατά τη φραγκοκρατία, εικάζεται ότι ζούσε η Κυρά της Λιχάδας και της Αιδηψού. Στον κεντρικό δρόμο της Αιδηψού, λίγο πριν από την πλατεία, βρίσκεται η Βρύση που πολλές φορές στο παρελθόν υπήρξε η μοναδική πηγή τροφοδοσίας για τους κατοίκους του οικισμού. Όμορφο χώρο για περπάτημα αποτελεί ο λόφος με τα πυκνά δέντρα.
Κάθε καλοκαίρι διοργανώνονται αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Αιδηψού δίνονται χορευτικές παραστάσεις με τη συμμετοχή συγκροτημάτων από την Ελλάδα και την Ευρώπη. Στην Αιδηψό τηρούνται πολλά έθιμα και παραδόσεις, όπως το Κάψιμο των Στεφάνων και το πέρασμα πάνω από τις φωτιές στη γιορτή του Αη-Γιάννη του Κλήδονα ή «Αη-Γιάννη του Ριγανά» στις 24 Ιουνίου. Σύμφωνα με την παράδοση, η φωτιά, επιφέρει την κάθαρση και οι άνθρωποι απαλλάσσονται από το κακό. Ο Άη-Γιάννης αποκαλείται και Ριγανάς, επειδή την ημέρα αυτή έβγαιναν και μάζευαν ρίγανη, η οποία έπρεπε να συλλεχθεί πρωί πρωί, πριν από την ανατολή του ηλίου, αφού πίστευαν, ότι έτσι είχε μαγική δύναμη.